ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 481 สายนทีและคีรีย่อมประจบกันใหม่-1

บทที่ 481 สายนทีและคีรีย่อมประจบกันใหม่-1

…………….

สิ่งที่สะเทือนอารมณ์ที่สุดในชีวิตไม่ใช่คืนวันวิวาห์หรือวันที่ได้จารึกชื่อบนกระดานทองคำ

แม้ว่าสองเหตุการณ์นี้จะสำคัญ แต่ก็เปี่ยมด้วยความรู้สึกรุนแรงเกินไป

เหตุการณ์ที่รุนแรงเหล่านั้นมักจะไม่ได้กระตุ้นให้เราไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง

ความรู้สึกสะเทือนอารมณ์มักเงียบสงบและลึกซึ้งกว่า

อย่างเช่นการพบพานที่รู้สึกว่ามาช้าไป หรือการกลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากจากลากันไปนานแสนนาน

การพบพานและจากพรากนั้นเหมือนคู่แห่งโชคชะตาที่มาเคียงคู่กัน ความรู้สึกนั้นลึกซึ้งยิ่งกว่าความใกล้ชิดระหว่างสามีภรรยาที่ร่วมเรียงเคียงหมอน

แต่ถึงแม้คนเราจะผูกพันแน่นแฟ้นเพียงใด ก็ไม่อาจหลีกหนีการจากลาได้

ไม่จากเป็นก็จากตาย

หากรู้ล่วงหน้าว่าจะไม่ได้พบกันอีกตลอดชีวิต การร่ำลาก็แทบจะดูไร้ความหมาย

มนุษย์เรากล่าวคำ ‘ราตรีสวัสดิ์’ เพียงเพื่อที่จะได้พบกันใหม่ในเช้าวันถัดไป

กล่าวคำว่า ‘ลาก่อน’ เพื่อที่จะได้พบกันอีกครั้งในวันข้างหน้า

ไม่ว่าคำลาเหล่านี้จะกล่าวออกมากี่ครั้ง คนพูดมักจะเชื่อเสมอว่าจะได้พบกันอีก

………………………

ตั้งแต่รถม้าหยุดลง เจ้าหมิงหมิงก็มีความหวังอันแรงกล้าอยู่ในใจ

“ที่นี่…เหมือนว่าจะไม่ใช่เหมืองแร่นะเจ้าคะ!”

เกาลัดคั่วน้ำตาลมองไปรอบๆ พลางกล่าวขึ้น

แสงแดดแยงตาจนรู้สึกเจ็บ…

ทันทีที่อ้าปากพูด ลมกลับพัดทรายเข้าปากจนสำลักไอไม่หยุด

“ทิศทางก็ไม่ได้ผิดพลาด”

เจ้าหมิงหมิงกล่าวพลางเปิดม่านรถม้าออกดู

ตลอดเส้นทาง ลมทรายยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

แม้นางจะนั่งอยู่ในรถม้า แต่เสียงลมที่พัดพาทรายและหินกระทบกับหลังคารถดังสนั่นประหนึ่งห่าฝน

แต่เศษทรายและฝุ่นที่ลอยเข้ามาใต้ผ้าม่านอย่างต่อเนื่อง ทำให้เจ้าหมิงหมิงรู้ดีว่าไม่ใช่ฝน

แม้ว่าฝนจะทำให้เกิดลมได้ แต่ย่อมไม่ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย

“คุณหนู หรือต้องเดินต่อไปอีกเจ้าคะ”

เกาลัดคั่วน้ำตาลเอ่ยถามขึ้น

เจ้าหมิงหมิงไม่ได้ตอบในทันที

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจลงจากรถม้าไปสำรวจด้วยตนเอง

แม้จะเปิดม่านมองออกไปได้บ้าง แต่ก็ไม่อาจเห็นภาพรวมได้ชัดเจน

มองผ่านช่องเล็กๆ ก็ไม่ต่างจากตาบอดคลำช้างมากนัก คล้ายมองท้องฟ้าจากก้นบ่อ

หากต้องการเห็นทุกสิ่งอย่างถ่องแท้ นางจึงต้องออกมาจากรถม้า

“คุณหนูระวังด้วยนะเจ้าคะ! พื้นที่นี่เต็มไปด้วยก้อนดิน! หาที่ราบเรียบแทบไม่มี…”

เกาลัดคั่วน้ำตาลกล่าวอย่างขัดใจ

เจ้าหมิงหมิงโผล่ศีรษะออกจากรถม้า มองซ้ายแลขวา ลมทรายพัดผ่านมาทำให้เส้นผมของนางปลิวสยาย

แม้จะหรี่ตาลง แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่น่าสนใจรอบๆ จึงกระโดดลงจากรถม้าอย่างคล่องแคล่วมายืนบนพื้นดินข้างๆ ก่อนจะหันกลับไปมองทางด้านหลัง

“เมื่อครู่นี้พวกเราเดินทางมาจากทางนี้หรือ”

ชี้ไปยังทิศทางด้านหลังของรถม้าแล้วถามขึ้น

เกาลัดคั่วน้ำตาลพยักหน้ารับ

แม้ว่าเจ้าหมิงหมิง เกาลัดคั่วน้ำตาล และแม่นางน้อยไม่ใช่คนอ้วน แต่รถม้าที่พวกนางนั่งกันสามคนนั้นก็มีน้ำหนักพอสมควร ก็น่าจะทิ้งร่องรอยไว้บนพื้นบ้าง

ลมทรายรุนแรงเช่นนี้ เจ้าหมิงหมิงเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก นับว่าแปลกใหม่ทีเดียว

ในขณะที่รถม้าวิ่งผ่านไปเพียงพริบตา ร่องรอยของล้อรถม้าพลันถูกลมทรายกลบจนเรียบสนิท เหมือนกับว่ารถม้าไม่เคยผ่านทางนี้มาก่อน

หากไม่ใช่เพราะรถม้ายังจอดอยู่ข้างตัว เจ้าหมิงหมิงคงต้องทบทวนให้ถ้วนถี่ว่าตนมาถึงที่นี่ได้อย่างไร

เมื่อเรื่องราวเกิดขึ้นโดยไม่มีหลักฐานหรือสิ่งอ้างอิง แม้จะเกิดขึ้นต่อหน้า ก็อาจก่อให้เกิดความสับสนในใจอยู่ไม่น้อย

เจ้าหมิงหมิงยกมือขึ้นบังหน้าผาก พร้อมกับจัดระเบียบผมยาวสลวยของนางไม่ให้ปลิวไปตามแรงลม

วิธีนี้ช่วยให้นางมีสมาธิมากพอที่จะพิจารณาสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างชัดเจน

ด้านหลังทางขวามือมีเพิงอยู่หลายหลัง เจ้าหมิงหมิงเดาว่ามันน่าจะถูกทิ้งร้างมานานแล้ว แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะยังมีคนอาศัยอยู่ในนั้น

ที่ใกล้กับนางที่สุดคือร้านขายของชำของเถ้าแก่เนี้ย

แม้ว่าประตูร้านจะเปิดอยู่เพียงครึ่งบาน แต่เนื่องจากตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาคนงานเลิกงาน บรรยากาศในร้านจึงเงียบสงบ

เจ้าหมิงหมิงมองดูก็รู้สึกว่าเหมือนร้านนี้ถูกทิ้งร้างไปแล้ว

“ที่นี่จะเป็นเมืองผีหรือไม่”

เจ้าหมิงหมิงยิ้มเอ่ย แฝงความจนใจอยู่บ้าง

ลมแรงเริ่มโหมพัดอีกครั้ง นางรีบหันหลังและหมุนตัวหลบ

แต่ประโยคที่นางเอ่ยได้เล็ดลอดไปถึงหูของเกาลัดคั่วน้ำตาลก่อนจะถูกลมพัดหายไป

“คุณหนู…ท่านอย่าพูดมั่วซั่ว! ไหนเลยจะมีเมืองผี ที่นี่แค่ไม่มีคนอาศัยอยู่เท่านั้นเจ้าค่ะ…”

เกาลัดคั่วน้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

พูดจบยังสะดุ้งเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหวาดกลัวหรือเพราะโดนลมพัด

“มนุษย์กลัวผี แล้วเหตุใดเจ้าต้องกลัวด้วยเล่า”

เจ้าหมิงหมิงเอ่ยถาม

แม้ในวันปกติจะพยายามฝืนแสดงท่าทีว่าไม่กลัว แต่ก็แค่ปากแข็งเท่านั้น

“ข้าไม่กลัว! ข้าไม่ใช่มนุษย์ อีกอย่างข้าก็ไม่เชื่อเรื่องผีสางอะไรนั่นด้วย…”

เกาลัดคั่วน้ำตาลเอ่ย

ในตอนแรกน้ำเสียงของนางดูหนักแน่นดั่งหินผา

แต่ยิ่งพูด เสียงก็ยิ่งเบาลง

จนเมื่อถึงคำว่า ‘ผี’ ก็แทบจะไม่ได้ยิน

เจ้าหมิงหมิงเดินวนรอบรถม้าสองสามก้าว แต่กลับก้มหน้ามองพื้นไม่ได้สนใจรอบข้าง

เกาลัดคั่วน้ำตาลพลันคิดว่าที่พื้นมีอะไรน่าสนใจ จึงทำท่าทีเลียนแบบ ก้มหน้าลงค้นหาเหมือนกับคุณหนูของตน

นางหารู้ไม่ว่า เจ้าหมิงหมิงเพียงรู้สึกถึงชั้นฝุ่นหนาที่ทับถมบนพื้นดินจากแรงลมที่พัดผ่านมานานปี

เมื่อเดินเหยียบลงไป แม้จะสวมรองเท้า ก็ยังรู้สึกถึงความนุ่มนวล

ความรู้สึกนั้นทำให้นางยากที่จะยับยั้งตัวเอง ท่ามกลางความยินดี นางอดไม่ได้ที่จะก้าวเดินต่อไปอีกสองสามก้าว

แม้การทำเช่นนี้จะทำให้รองเท้าและชายกระโปรงของนางเปื้อนฝุ่น แต่ดูเหมือนว่านางจะไม่ใส่ใจ

นั่งในรถมานานจนรู้สึกร่างกายแข็งทื่อ

กว่าจะได้ขยับตัว ควรรีบลุกขึ้นมายืดแข้งยืดขาบ้างถึงจะดี

ไม่ว่าจะเป็นอสูรหรือมนุษย์ ล้วนต้องยืนหยัดบนพื้นดิน เงยหน้าสู่ฟ้าถึงจะมั่นคง

บนรถม้านอกจากจะสั่นโคลงเคลงแล้ว ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองอยู่บนที่โล่ง

นั่งนานเข้า ย่อมต้องเกิดความรู้สึกไม่มั่นคงขึ้นมา…

หากพื้นดินตรงนี้ไม่เต็มไปด้วยฝุ่นหนา เจ้าหมิงหมิงคงอยากกระทืบเท้าลงไปสักสองสามครั้ง เพื่อให้รู้สึกถึงความหนักแน่นยิ่งขึ้น

“คุณหนู ท่านกำลังหาสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ”

เกาลัดคั่วน้ำตาลเอ่ยถาม

ขณะเดินตามหลังเจ้าหมิงหมิงเวียนรอบรถม้าถึงสองรอบครึ่ง แต่กลับไม่เห็นสิ่งใดนอกจากผืนดินที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนา

“ข้ากำลังหามดยักษ์!”

เจ้าหมิงหมิงตอบ

“มดยักษ์? มันตัวใหญ่เพียงใดหรือเจ้าคะ!”

เกาลัดคั่วน้ำตาลได้ยินพลันเกิดความสนใจขึ้นมาทันที!

เบิกตากว้างพลางเอ่ยถาม

“ใหญ่เท่านี้! วิ่งเร็วมาก เพียงชั่วพริบตาก็หายไปแล้ว…”

เจ้าหมิงหมิงใช้มือแสดงขนาดพร้อมเอ่ย

เกาลัดคั่วน้ำตาลถูกหลอกจนเชื่อสนิท

พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะก้มตัวลงหามดยักษ์ต่อด้วยความขยันขันแข็ง

ถึงกับยอมก้มลงไปมองใต้ท้องรถม้า เผื่อว่ามดยักษ์ที่ว่าจะแอบซ่อนอยู่ตรงนั้น

เจ้าหมิงหมิงเปิดม่านขึ้นอีกครั้ง พยุงแม่นางน้อยที่ยังคงเงียบงันและไร้สติให้ลงจากรถม้า และพานางเดินออกมาช้าๆ

ดูไปก็ชวนให้ประหลาดใจไม่น้อย เพราะเมื่อใดที่เกาลัดคั่วน้ำตาลพยายามนำอาหารและน้ำให้แม่นางน้อย แม้นางจะลืมตาอยู่ แต่กลับทำเหมือนไม่เห็นและไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

แต่ทันทีที่เจ้าหมิงหมิงรับสิ่งของไป นางกลับยอมกินทันทีโดยไม่ขัดขืน

เช่นเดียวกับตอนที่เกาลัดคั่วน้ำตาลพยายามให้แม่นางน้อยลงจากรถม้า นางยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับ

ไม่ว่าเกาลัดคั่วน้ำตาลจะใช้แรงมากเพียงใด หรือแม้จะรื้อรถม้าออกหมด นางก็จะนั่งอยู่บนพื้นเช่นนั้น ไม่ยอมลุกขึ้นมา

ทว่าพอเป็นเจ้าหมิงหมิงเพียงแค่ดึงแขนเสื้อของนางเบาๆ แม่นางน้อยกลับยอมลงจากรถม้าอย่างเชื่อฟังและยอมเดินตามเจ้าหมิงหมิงอย่างว่าง่าย

ทีแรกเกาลัดคั่วน้ำตาลยังรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก!

นางคิดว่าแม่นางน้อยผู้นี้จงใจแกล้งนาง อยากหาเรื่องไม่ให้ความร่วมมือ

แต่ภายหลังนางจึงเริ่มเข้าใจมากขึ้น

ตั้งแต่พบกันครั้งแรก ก็พอจะมองออกว่าแม่นางน้อยผู้นี้เป็นคนแปลก มีความสามารถพิเศษ เก่งกาจยิ่งกว่านางมากนัก

ผู้ที่มีความสามารถเช่นนั้น ย่อมมีสิทธิ์ที่จะแสดงท่าทีเช่นนั้นออกมา

ตราบใดที่นางไม่ได้ล่วงเกินคุณหนูของตน และคุณหนูเองก็ไม่ได้รู้สึกระคายใจ ตนต้องทนรับความกล้ำกลืนฝืนทนบ้างก็ไม่เป็นไร

แต่แม่นางน้อยผู้นี้ไม่ได้พูดจาเป็นเวลานานแล้ว ราวกับเป็นเพียงซากศพเดินได้ ยิ่งทำให้เจ้าหมิงหมิงกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ

ก่อนหน้านี้ระหว่างทางนั่งโคลงเคลงอยู่บนรถม้ายังพอเข้าใจได้

ทั้งตัวรู้สึกมึนงง สับสน รวมถึงเจ้าหมิงหมิงเองที่บางครั้งก็เผลอหลับไป ไม่เอ่ยวาจา ทำให้ไม่เห็นความแตกต่างจากแม่นางน้อยมากนัก

แต่เมื่อได้ลงจากรถ ความผิดปกตินั้นกลับชัดเจนขึ้นทุกขณะ

ใครก็ตามที่พบเห็น ย่อมมองออกได้ทันทีว่าแม่นางน้อยผู้นี้ผิดปกติ…

เจ้าหมิงหมิงไม่อยากโกหก หากเป็นไปได้คงจะหาข้ออ้างง่ายๆ เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาสอดรู้สอดเห็นจากผู้คน

อันที่จริงเกาลัดคั่วน้ำตาลรู้ดี ไม่ใช่ว่าคุณหนูไม่อยากทำ แต่เพราะนางไม่รู้จะโกหกอย่างไร!

พูดกันถึงแก่นแล้ว พวกนางทั้งคู่ล้วนเป็นอสูรจากเก้าบรรพต รู้เรื่องราวของมนุษย์และโลกมนุษย์เพียงน้อยนิด หากจะหาข้ออ้างที่เหมาะสมให้กับแม่นางน้อยผู้นี้ ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นจากที่ใด

โชคดีที่นางและเกาลัดคั่วน้ำตาลต่างก็เป็นหญิงสาว ไม่เช่นนั้นการเดินทางครั้งนี้คงเต็มไปด้วยความยุ่งยากมากกว่านี้

“เอารถม้าไปจอดหลบลมด้านหลัง จากนั้นพวกเราเข้าไปดูด้านในกันเถอะ”

เจ้าหมิงหมิงเอ่ยขึ้น

“คุณหนู ที่นี่มีคนอยู่หรือเจ้าคะ”

เกาลัดคั่วน้ำตาลถามอย่างไม่อยากจะเชื่อพลางชี้ไปยังร้านขายของชำของเถ้าแก่เนี้ย

“เจ้าไม่เห็นหรือว่าประตูเปิดอยู่”

เจ้าหมิงหมิงย้อนถาม

“เห็นเจ้าค่ะ แต่ว่าลมที่นี่แรงเช่นนี้…ไม่เพียงแต่ประตูเท่านั้นที่ปลิวได้ ตัวเรือนยังแทบจะถูกลมพัดหายไปด้วยซ้ำ!”

เกาลัดคั่วน้ำตาลตอบ

“ประตูเปิดอยู่แต่ภายในกลับไม่มีฝุ่นทราย ย่อมแสดงว่ามีคนคอยทำความสะอาดอยู่ หากไร้ผู้คนจริงดังว่า หรือพวกเขาถูกมดยักษ์กินหมดหรืออย่างไร”

เจ้าหมิงหมิงเอ่ยถาม

เกาลัดคั่วน้ำตาลมองเข้าไปในร้านผ่านบานประตูที่เปิดแง้มอยู่ครึ่งหนึ่ง เห็นภายในสะอาดสะอ้าน ไร้ร่องรอยของทรายจริงดังที่เจ้าหมิงหมิงกล่าว นางจึงยิ้มอย่างพึงพอใจ

จูงม้าพร้อมลากรถไปยังด้านหลังตามคำสั่ง ส่วนเจ้าหมิงหมิงพาแม่นางน้อยเข้าไปในร้านก่อน

พอตกบ่าย แสงแดดจ้า

แต่ภายในร้านของเถ้าแก่เนี้ยกลับมืดสนิทไร้แสงไฟ

เจ้าหมิงหมิงเพิ่งก้าวเข้าไปเพียงก้าวเดียวก็รู้สึกมึนงง

ด้านในและด้านนอกร้านดูเหมือนอยู่คนละโลก แม้แดดจะจ้าเพียงใดก็ไม่สามารถส่องเข้ามาได้ มีเพียงเสียงลมที่ลอดผ่านช่องประตูส่งเสียงหวีดหวิว ราวกับจะกระหน่ำเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเจ้าหมิงหมิงเริ่มปรับสายตาเข้ากับความมืดในร้านได้

นางสังเกตเห็นว่าโต๊ะด้านในมีคนนั่งอยู่ เป็นชายหญิงคู่หนึ่ง

ชายหนุ่มนั่งหันหลังให้ประตู ท่าทางของเขาดูแข็งทื่อประหนึ่งเสาธง

สองมือวางไว้อย่างเกร็งๆ บนเข่าของตนเอง ข้างหนึ่งกำหมัดแน่น บางครั้งก็ลูบกางเกงไปมาด้วยท่าทีประหม่า

“มีคนอยู่หรือไม่”

แม้เจ้าหมิงหมิงจะเห็นชายหญิงที่นั่งอยู่แล้ว แต่นางยังถอยกลับมาครึ่งก้าวแล้วเคาะประตูเบาๆ สามครั้ง

เมื่อชายหนุ่มที่นั่งหันหลังให้ประตูได้ยินเสียงก็หันขวับกลับมา ปรากฏว่าเป็นหลี่จวิ้นชาง

เขาไม่ได้ติดตามนายท่านจินไปเหมืองแร่ แต่เลือกที่จะรออยู่ในร้านแทน

หลี่จวิ้นชางทำสัญญาณมือให้เจ้าหมิงหมิงเงียบลง แล้วโบกมือเรียกให้นางรีบเข้ามา

“ท่านคือเจ้าของร้านหรือ”

เจ้าหมิงหมิงพาแม่นางน้อยเดินเข้าไป พลางเอ่ยถามหลี่จวิ้นชางเสียงเบา

หลี่จวิ้นชางเพิ่งจะอ้าปากเตรียมตอบคำถาม แต่คาดไม่ถึงว่าเถ้าแก่เนี้ยที่นอนฟุบหลับอยู่บนโต๊ะจะลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับฉีกยิ้มให้เจ้าหมิงหมิง

“แม่นางเชิญนั่งก่อน!”

เถ้าแก่เนี้ยเอ่ย

จากนั้นเดินไปที่โต๊ะข้างๆ แล้วเป่าฝุ่นบนโต๊ะออกในคราวเดียว ก่อนจะใช้แขนเสื้อเช็ดม้านั่งยาวตัวหนึ่งจากหัวจรดท้าย

เจ้าหมิงหมิงเห็นการต้อนรับที่กระด้างกระเดื่องเช่นนี้จึงยิ้มออกมาน้อยๆ ทว่านางยังไม่นั่งลงในทันที

………………………………………………………………

…………….