ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 520 เลือดย้อมดาบกระบี่ในพายุทราย-27

บทที่ 520 เลือดย้อมดาบกระบี่ในพายุทราย-27

……….

หากผู้อื่นเห็นท่าทางหลิวรุ่ยอิ่งในยามนี้คงคิดว่าเขาดูเหมือนจะขดตัวลง

มนุษย์เราจะขดตัวได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นไรน่ะหรือ

แน่นอนว่ายามที่หวาดกลัวหรือหนาวเหน็บ

หลิวรุ่ยอิ่งมีกระบี่ในมือ แม้ว่าคำพูดเกาเหรินจะแฝงภัยคุกคามอย่างลึกซึ้ง แต่เขาก็ไม่ควรรู้สึกกลัวจึงจะถูก

แต่เขากลับกระชับแขนขึ้นอีกครั้ง…ช่างอธิบายได้ยากจริงๆ

แม้ว่าลมทะเลทรายหลังครึ่งค่อนคืนจะเบาลงไปมากทีเดียว แต่ก็แปรเปลี่ยนเป็นความหนาวเย็นเล็กน้อย

ทว่าลมไม่ใช่สิ่งที่หนาวเย็นมากที่สุด

อย่างน้อยแสงกระบี่ของกระบี่ยาวในมือหลิวรุ่ยอิ่งก็เย็นเยียบยิ่งกว่าลมเสียอีก

แต่ไม่ว่าจะเป็นลมหรือแสงกระบี่นี้ หากเทียบกับดวงตาที่สดใสของเกาเหริน ก็ไม่นับว่าเป็นสิ่งใดด้วยซ้ำ

แม้ว่าแววตาของเขาจะฮึกเหิมยิ่งนัก แต่ก็เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งในสระน้ำลึก

นี่เป็นสถานการณ์ที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง

เพราะคนที่มีแววตาฮึกเหิม ไม่ว่าอย่างไรก็ควรจะกระตือรือร้น

กระตือรือร้นก็ถือเป็นคำที่ดูอบอุ่น ไหนเลยจะทำให้คนรู้สึกเย็นยะเยือกได้เล่า

แต่แววตาของเกาเหรินกลับขัดแย้งเช่นนี้

ภายใต้ความขัดแย้งอันดุเดือดเช่นนี้ พลังอันเหลือเชื่อพลันระเบิดออกมา จนทำให้หลิวรุ่ยอิ่งไม่กล้าสบตากับเขาด้วยซ้ำ

“เจ้ามั่นใจว่าเลือกตรงนี้จริงๆ หรือ”

เกาเหรินเอ่ยถาม

น้ำเสียงฉายแววเคร่งขรึมที่หาได้ยาก

แววตาเย็นชา น้ำเสียงเคร่งขรึม

ผิวหนัง กล้ามเนื้อและกระดูกทุกส่วนของเขา แม้กระทั่งเลือดที่ไหลเวียนภายในล้วนถูกแช่แข็งจนไม่เหลือที่ว่างใดๆ ให้ขยายตัว

หลิวรุ่ยอิ่งพยายามกะพริบตา หมายจะสลัดความรู้สึกที่ยากอธิบายนี้ แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี…

ราวกับการเชื่อมโยงระหว่างจิตวิญญาณและร่างกายของตนขาดสะบั้นอย่างรุนแรง

ไม่ว่าเขาจะใช้สมองสั่งการแขนขาอย่างไร พวกมันก็ไม่ตอบสนองสักนิด เช่นเดียวกับต้นไม้เก่าแก่ตายไปหลายปี ต่อให้จะใส่ปุ๋ยเท่าใดก็ไม่มีทางฟื้นคืนชีพได้

“เจ้าจะลองคิดดูก่อนอีกทีก็ได้ อย่างไรเสียการเลือกหนแรก มักจะมีส่วนของการเดิมพันอยู่เล็กน้อย”

เกาเหรินพูดต่อทันที

หลิวรุ่ยอิ่งได้ยินประโยคนี้ชัดเจนยิ่งนักและเขาก็ทำเช่นนั้นจริงๆ

เมื่อครู่เขาไม่ได้คิดมันอย่างละเอียดด้วยซ้ำ เพียงแค่บอกตำแหน่งไปอย่างส่งเดชเท่านั้น…

ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อว่าเกาเหรินจะมีความสามารถที่ทะลวงจุดตายของตนได้อย่างแม่นยำ และช่วยชีวิตขณะที่เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย

หรือบางทีหลิวรุ่ยอิ่งก็มั่นใจในตนเองจนเกินไป

สิ่งที่เขาไม่อาจเข้าใจได้ ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอยู่จริง

สิ่งที่เขาทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าผู้อื่นก็ทำไม่ได้

ความตื่นตระหนกและความโลภของมนุษย์สามารถส่งผลต่อพฤติกรรมได้เสมอ

การแพ้ชนะบนโต๊ะพนันมักจะมาเร็วเกินไป ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่มีเวลามากพอที่จะคิดพิจารณาอย่างใจเย็น ดังนั้นจึงอ่อนไหวต่อลักษณะนิสัยเช่นนี้ได้ง่าย

ยามที่เผชิญผลแพ้ชนะ ลักษณะนิสัยเช่นนี้จะแสดงออกมาชัดเจนยิ่ง

นักพนันรวมตัวกันที่โต๊ะพนันด้วยความปรารถนาจะร่ำรวยในชั่วข้ามคืน ตอนแรกเริ่มพวกเขาอาจจะบอกกับตนเองอย่างใจเย็นว่า ‘เพียงแค่ลองเสี่ยงโชคเท่านั้น…’ แต่ทันทีที่พวกเขาชนะก็อยากจะชนะต่อไป อาจมีบางคนบอกว่าถ้าในเวลานี้พวกเขาแพ้จนหมดตัว พวกเขาต้องยอมถอยเป็นแน่ แต่นั่นผิดถนัด เมื่อพวกเขาแพ้ก็จะยิ่งตื่นตระหนกและรวบรวมความคิดเพื่อเอาสิ่งที่แพ้ไปกลับคืนมาต่างหาก

นักพนันมีเงินเป็นสิ่งล่อใจ ทุกคนก็ล้วนต้องการใช้ชีวิตหรูหรา จุดนี้เป็นสิ่งที่พอจะเข้าใจได้

สิ่งล่อใจที่หลิวรุ่ยอิ่งเผชิญคือชีวิต

ไม่มีทางลัดไปสู่ความฝันประเภทนี้

แม้หลิวรุ่ยอิ่งจะไม่ใช่คนโลภในทรัพย์ แต่การรีบร้อนตอบเมื่อครู่กลับเผยให้เห็นจุดอ่อนของเขาอีกหนึ่งอย่าง

นั่นก็คือความสงสัยใคร่รู้

เขาอยากจะทดสอบแก่นแท้ของเกาเหริน

แม้ความอยากรู้อยากเห็นจะมีกันทุกคนก็ตาม

หากใช้มันได้ดีก็เป็นการกระตุ้นที่หาได้ยากประเภทหนึ่ง แต่ความอยากรู้อยากเห็นของหลิวรุ่ยอิ่งในยามนี้กลับผลักเขาไปสู่ขอบหุบเหวแห่งความเจ็บปวด

ความรู้สึกประเภทนี้ทำให้เสพติดได้ เมื่อใดที่ถูกปลุกเร้าจะรู้สึกพึงพอใจและอิ่มเอมใจ ขณะเดียวกันก็ทำให้เขาเฝ้ารอคอยให้เกิดความรู้สึกเช่นนี้อีกและเสาะแสวงมันต่อไปเรื่อยๆ

“เอาตามนี้ ไม่เปลี่ยนแล้ว!”

ในที่สุดหลิวรุ่ยอิ่งก็ทะลวงน้ำแข็งและเอ่ยปาก

หลังจากพูดจบ ร่างกายเขาไร้ภาระหนักอึ้ง และเต็มไปด้วยพลัง

แน่นอนว่าเขารู้ว่าตนกำลังเดิมพัน

สิ่งเดิมพันคือชีวิตของตน

เพราะเขาไม่เชื่อคำพูดของเกาเหรินตั้งแต่เริ่มจนจบ

หลิวรุ่ยอิ่งเงยหน้าขึ้นสบตากับเกาเหรินนิ่งๆ

เกาเหรินยังคงยืนอยู่บนโต๊ะ หันหลังให้แสงสว่างจนมองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน

แต่แววตากลับไม่วาววับและเย็นยะเยือกเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

หลิวรุ่ยอิ่งรวบรวมความกล้าจึงเงยหน้าขึ้น แต่กลับเหมือนปล่อยหมัดบนนุ่นเสียอย่างนั้น ช่างน่าขันจริงๆ

“ไม่ครุ่นคิดอีกสักหน่อยจริงๆ หรือ จุดที่ข้าเลือกอาจจะไม่เหมาะกับเจ้าก็ได้”

เกาเหรินกล่าว

หลิวรุ่ยอิ่งไม่ได้ใช้วาจาตอบสิ่งใดอีก

เขายืดแขนขวาขึ้นชี้ปลายกระบี่จ่อลำคอเกาเหริน ใช้การกระทำแสดงถึงจิตใจอันแน่วแน่ของตน

เกาเหรินตะลึงเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้า

เขาให้โอกาสหลิวรุ่ยอิ่งไปแล้วถึงสองครั้ง

แต่เขาก็ไม่เปลี่ยน

เรื่องเดียวไม่ควรเกิดซ้ำสามครั้ง

การเลือกถึงสองครั้งถือเป็นความเมตตาอย่างยิ่งแล้ว

สำหรับครั้งที่สาม นั่นคือมีเพียงตายหรือรอดเท่านั้น

เกาเหรินหยิบแท่งคำนวณออกจากอกอีกสองสามแท่ง

ไม่รู้ว่าใช้วิธีใด แต่พวกมันเชื่อมต่อกันทีละแท่ง

เมื่อกำอยู่ในมือราวกับไม้ที่เรียวยาวแท่งหนึ่ง

หากหลิวรุ่ยอิ่งไม่ได้เห็นกับตาว่าเกาเหรินหยิบพวกมันมาต่อกันและเปลี่ยนรูปร่าง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คงคิดไม่ถึงว่าไม้แท่งนี้จะทำมาจากแท่งคำนวณ

แต่สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ทำให้หลิวรุ่ยอิ่งไม่อาจเข้าใจได้เลย…

ในชั่วพริบตา เกาเหรินหักไม้ยาวในมือแท่งนี้ออกทีละชุ่น เหลือเพียงส่วนหัวและส่วนปลายสองแท่งอย่างสมบูรณ์

กระบี่หลิวรุ่ยอิ่งไม่สั่นไหว ยังคงชี้ตรงไปทางลำคอของเกาเหรินดังเดิม

เดิมทีเป็นท่าทางที่ข่มขู่ แต่เกาเหรินกลับเมินเฉยและยังคงเล่นแท่งคำนวณสองแท่งที่มีอยู่ของตน

ปากก็พึมพำเสียงแผ่วเบา ฟังไม่ได้ศัพท์ว่ากำลังพูดสิ่งใด

การเคลื่อนไหวในมือเปลี่ยนจากเข้มงวด ละเอียดและอ่อนโยนกลายเป็นดุร้ายและหยาบกระด้าง

ราวกับว่าสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือไม่ใช่แท่งคำนวณ แต่เป็นชีวิตศัตรูสองคน

โชคดีที่ความกังวลเช่นนี้ดำเนินไปไม่นาน อย่างมากที่สุดก็เพียงเวลาหนึ่งถ้วยชา ไม่เช่นนั้นหลิวรุ่ยอิ่งไม่รู้จริงๆ ว่าตนจะสามารถทนยืนหยัดต่อได้หรือไม่

สองมือกางออกวางไว้บนต้นขา ก้มหน้าลงอย่างห่อเหี่ยวยิ่งนัก

ปลายกระบี่หลิวรุ่ยอิ่งเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะพยายามควบคุมแขนและข้อมือของตนอย่างหนัก แต่การหันเหเพียงเล็กน้อยก็สามารถมองเห็นได้จากปลายกระบี่อย่างชัดเจน

ในตอนนี้เอง เกาเหรินพลันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้มมองหลิวรุ่ยอิ่ง

จู่ๆ หัวใจของลิวรุ่ยอิ่งพลันตึงเครียด ไม่มีเวลาแม้แต่จะแอบสบถด้วยซ้ำ

เขย่งปลายเท้าและถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็ว

คิดไม่ถึงว่าจะถูกเก้าอี้ด้านหลังขวางไว้เล็กน้อยอยู่ชั่วครู่หนึ่ง

ในชั่วพริบตานี้ หลิวรุ่ยอิ่งมองเห็นรางๆ ว่ามือขวาของเกาเหรินเหมือนจะกำลังขยับอยู่

จากนั้นเห็นจุดสีขาวพุ่งตรงมายังไหล่ซ้ายของหลิวรุ่ยอิ่ง

เขาเกิดความคิดแวบหนึ่ง ทว่าไม่ได้หลบเลี่ยง ทั้งยังคงรักษาท่าเหยียดกระบี่แทงตรงในมือเช่นเดิม

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดแท่งคำนวณนั้นจึงกลายเป็นของคมกริบมากเพียงนี้

ทันทีที่เสียงดัง ‘ฉัวะ’ ก็ทะลวงไหล่ซ้ายของหลิวรุ่ยอิ่งจนเผยให้เห็นรูโชกเลือดน่าสยดสยอง

“เจ้าเด็กนี่! เจ้ามองออกได้อย่างไร”

เกาเหรินเอ่ยถาม

หลิวรุ่ยอิ่งอดทนต่อความเจ็บปวด แก้มพลันกระตุก แต่ยังคงยิ้มบางๆ ให้เกาเหริน

เขารู้ว่าตนเดิมพันชนะแล้ว

ทั้งๆ ที่แท่งคำนวณนั้นเจาะทะลุไหล่ซ้ายของเขาจนกระดูกและเนื้อแตกละเอียด ไหนเลยจะชนะได้เล่า

แต่ยามนี้หลิวรุ่ยอิ่งยังยืนหัวเราะอยู่ตรงนี้ได้ก็คือชัยชนะ

จุดที่เขาเลือกคือตรงกึ่งกลางรักแร้

แต่แท่งคำนวณที่เกาเหรินโจมตีกลับพุ่งมายังไหล่ของเขา

หลิวรุ่ยอิ่งจับกระบี่มือขวา ส่วนเกาเหรินโจมตีไหล่ซ้ายของเขา

เป้าหมายก็เพื่อให้หลิวรุ่ยอิ่งหลบเลี่ยงหรือฟันกระบี่สกัดกั้นจนเผยจุดอ่อนออกมาต่างหาก

ยามที่แขนขวาเบี่ยงไปทางแขนซ้าย จะมีชั่วครู่หนึ่งที่เผยจุดตายตรงกลางรักแร้ของเขา

สิ่งที่เกาเหรินรอคอยคือเวลาชั่วครู่นี้

ในมือของเขายังมีแท่งคำนวณอยู่อีกสองแท่ง

แท่งหนึ่งดูเหมือนโจมตีกะทันหัน แต่เอาเข้าจริงๆ จะใช้เป็นตัวล่อเปิดเผยจุดอ่อนต่างหาก

แท่งที่สองจึงจะเป็นการโจมตีปลิดชีพอย่างแท้จริง

เกาเหรินคิดไม่ถึงว่าหลิวรุ่ยอิ่งจะทำลายแผนการของตนอย่างสายฟ้าแลบเช่นนี้ ทั้งยังฝืนอดทนต่อความเจ็บปวดที่แท่งคำนวณทะลวงกระดูก และไม่แม้แต่จะเคลื่อนไหวกระบี่ในมือสักนิด

………………………………………………………………….