เส้นทางเศรษฐีของ(ว่าที่)เชฟเหรียญทอง - ตอนที่ 16 แตกคอ
ตอนที่ 16 แตกคอ
ถังหย่าฉีลุกขึ้นยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มพองามมาพร้อมกับบุคลิกและความสุขุมที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ก็ยิ่งเหมือนกับนางฟ้า
“ผู้จัดการจ้าว ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ฉันมาพบท่านประธานหลิน นัดไว้ตอนบ่ายสามโมงครึ่ง ฉันมาเร็วไปหน่อยค่ะ”
“ผมรู้ว่าท่านประธานจะมา แต่ไม่ทราบว่านัดคุณถังเอาไว้ ผมเสียมารยาทแล้วจริงๆ ครับ” ขณะที่จ้าวจิ้งอวิ๋นพูด ฝีเท้าหยุดไว้ที่นอกประตูตลอด เห็นได้ชัดว่าเขาเคารพถังหย่าฉีเต็มที่
และซ่งจื่อเซวียนก็เหมือนเข้าใจความหมายนั้น ประธานหลินในคำพูดของพวกเขาคงจะเป็นหลินเทียนหนาน ดูท่าจะเป็นเรื่องบังเอิญที่เขาก็สามารถพูดคุยเรื่องงานกับหลินเทียนหนานได้
“ผู้จัดการจ้าวเกรงใจไปแล้วค่ะ พวกเขาดันราวเสื้อผ้ามา…” เห็นคนด้านหลังของจ้าวจิ้งอวิ๋นกำลังดันราวเสื้อผ้าสองราว ถังหย่าฉีจึงอดถามไม่ได้
“อ้อ นี่เอามาให้คุณซ่งเลือกน่ะครับ” พูดถึงตรงนี้ จ้าวจิ้งอวิ๋นถึงได้เดินเข้ามา “คุณซ่งครับ เคาน์เตอร์แบรนด์เวอร์ซาเชเลือกเสื้อผ้ามาให้คุณเลือกสิบสองชุด มีแบบทางการและแบบชุดลำลอง คุณลองที่นี่ได้เลยนะครับ”
ซ่งจื่อเซวียนชะงักไป ก่อนหน้านี้เป็นแม่หรือพี่สาวที่พาเขาไปซื้อเสื้อผ้าที่ร้ายขายเสื้อผ้าถูกๆ หรือไม่ก็ร้านแผงลอย แต่ตอนนี้อยู่ในห้องลูกค้าวีไอพี คนอื่นเอาเสื้อผ้าราคาห้าหลักมาให้เขาเลือก…
“เอ๋ นายซื้อเสื้อผ้าเหรอ” ถังหย่าฉีถามอย่างแปลกใจ
“อืม…ใช่ ฉันต้องไปทำงานที่ใหม่น่ะ แม่ฉันสั่งให้ฉันมาเลือกเสื้อผ้า” ซ่งจื่อเซวียนพูด
“อย่างนี้นี่เอง ฉันช่วยนายเลือกเป็นไง”
ซ่งจื่อเซวียนชะงัก ไม่รู้จะตอบอย่างไร ความสุขนี้มากะทันหันไปมั้ง…
เห็นซ่งจื่อเซวียนไม่ตอบ ถังหย่าฉีโค้งตัวลงเล็กน้อยมองใบหน้าของเขา “เป็นอะไรไป นายสงสัยเทสฉันเหรอ”
“หา? ไม่ๆๆ จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง ถ้างั้น…รบกวนเธอแล้ว”
กู่เสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆ วางช็อกโกแลตในมือลง พูดว่า “พี่รอง ฉันก็จะช่วยพี่เลือก”
“นายอยู่เฉยๆ เถอะ นั่งนั่นแหละ ดื่มช็อกโกแลตของนายไป ได้ยินหรือยัง” ซ่งจื่อเซวียนหันไปทางกู่เสี่ยวเป่าพูดอย่างจริงจัง ขณะเดียวกันก็แอบขยิบตาให้
กู่เสี่ยวเป่าเข้าใจทันที ลอบยิ้ม นั่งกลับไปที่เดิม พูดพึมพำว่า “หึๆ วาสนาของพี่รองแล้ว พี่สาวนางฟ้าคนนี้หน้าตาดีจริงๆ…”
ถังหย่าฉีให้คนดันเสื้อผ้าเข้ามา หลังจากนั้นดูทีละชุดรอบหนึ่ง “งานใหม่ต้องใช้สูทหรือเปล่า ชุดนี้เป็นไง ค่อนข้างทางการ ถ้าพอดีตัวเกินไปจะทำให้ดูขี้เหนียว ชุดนี้กำลังดีเลย”
“สะ…สูทเหรอ” ซ่งจื่อเซวียนชะงัก ตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยใส่สูทมาก่อน เขาไม่กล้าจินตนาการถึงตัวเองเวลาใส่สูทจะเป็นอย่างไร ก่อนที่จะมาที่นี่ เขาคิดว่าซื้อชุดออกกำลังกายใหม่ตัวเดียวก็พอแล้วจริงๆ แค่สะอาดสะอ้านก็เพียงพอแล้ว
“ใช่ มา ลองดูสิ!”
พูดพลาง ถังหย่าฉีก็หยิบสูทมาส่งให้ซ่งจื่อเซวียน จ้าวจิ้งอวิ๋นก็ตาแหลมมาก หยิบเสื้อเชิ้ตและรองเท้าหนังมาจับคู่ให้ซ่งจื่อเซวียน
ในห้องลูกค้าวีไอพีมีห้องแต่งตัวโดยเฉพาะ จึงไม่ต้องหลีกเลี่ยงอะไร สี่ห้านาที ร่างซ่งจื่อเซวียนที่ใส่ชุดสูทก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัว
หน้าตาซ่งจื่อเซวียนเดิมก็น่ามองอยู่แล้ว แม้ร่างกายจะไม่ได้ถือว่ากำยำ แต่ก็ไม่อ้วนหรือไม่ผอม พอเปลี่ยนไปใส่สูท ก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาหลายสิบเท่าจริงๆ
กู่เสี่ยวเป่าตกตะลึง เบิกตากว้างพูดว่า “ว้าว…นี่ใช่พี่รองของฉันใช่ไหมเนี่ย ฉันต้องเรียกว่านายท่านรองแล้วมั้งถึงจะเหมาะ โคตรหล่อเลย”
ถังหย่าฉียิ้ม มองซ่งจื่อเซวียนแล้วพยักหน้าน้อยๆ ราวกับพอใจกับเสื้อผ้าที่ตัวเองเลือกให้ซ่งจื่อเซวียนมาก
ซ่งจื่อเซวียนก็พิจารณาตัวเองในกระจกลองเสื้อผ้ารอบหนึ่ง ต้องพูดเลยว่า เขาก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน มีชีวิตมาสิบแปดปี เป็นครั้งแรกที่เห็นตัวเองแบบนี้
แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา หันไปมองจ้าวจิ้งอวิ๋น พูดว่า “ผู้จัดการจ้าว เสื้อผ้าชุดนี้เท่าไรเหรอครับ”
จ้าวจิ้งอวิ๋นตอบว่า “สูทสองหมื่นเก้าพันแปดร้อย กางเกงสองหมื่นสี่พันแปดร้อย เสื้อเชิ้ตและรองเท้าหนังผมจัดให้เข้าชุดกัน ส่วนราคาคุณไม่ได้ต้องคิดครับ ทางห้างเราจะชำระเงินให้กับทางร้านโดยตรงจากการเงินของบริษัทครับ”
ซ่งจื่อเซวียนรู้สึกอัดอั้นตันใจ เสื้อผ้าราคาห้าหกหมื่น เพิ่มเสื้อเชิ้ตกับรองเท้าหนังที่สวมอยู่บนตัว สำหรับเขาแล้วเหมือนเขากำลังฝันไปชัดๆ
ถังหย่าฉีก็อดมองซ่งจื่อเซวียนมากอีกหน่อยไม่ได้ ถอดชุดสูทชุดนี้ทิ้งไป ที่ซ่งจื่อเซวียนสวมเมื่อครู่ถือว่าธรรมดามากๆ ถึงขั้นแย่ด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงเป็นลูกค้าวีไอพีระดับสูงของห้างจ้งอันไปได้ ถึงขนาดที่รายจ่ายของเขาจ้งอันกรุ๊ปก็จ่ายให้…
“เฮ้ ในเมื่อพวกคุณเป็นคนจ่าย พี่รองของฉันเลือกเพิ่มอีกสองชุดได้ไหม” กู่เสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆ ถาม
ได้ยินดังนั้น หลายคนก็ยิ้ม เหมือนกับกำลังพูดว่า คนที่ควรเลือกเสื้อผ้าที่สุดก็คือเด็กขอทานคนนี้ล่ะมั้ง เขาเป็นขอทานคนแรกในห้องลูกค้าวีไอพีแน่นอน
“แน่นอนครับ น้องชายตัวน้อย คุณซ่งคือลูกค้าวีไอพีระดับสูงของจ้งอัน เขาสามารถใช้จ่ายในจ้งอันได้ตามใจ” จ้าวจิ้งอวิ๋นพูดจาเหมาะสมมาก ตอนนี้เรียกกู่เสี่ยวเป่าว่าน้องชายตัวน้อยเหมือนจะไม่มีอะไรเหมาะสมไปมากกว่านี้แล้ว
และถังหย่าฉีก็เหมือนจะรู้สึกสนใจขึ้นมาแล้ว เลือกชุดลำลองให้ซ่งจื่อเซวียนอีกชุด กระทั่งรองเท้าเข้าคู่กันหนึ่งคู่
ซ่งจื่อเซวียนยืนอยู่หน้ากระจกลองเสื้อผ้าอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นอีกแนวหนึ่ง แต่ออร่าความหล่อยังเจิดจ้าและเป็นวัยรุ่นอยู่
ลองเสื้อผ้าเสร็จ จ้าวจิ้งอวิ๋นก็สั่งให้พนักงานนำไปบรรจุใส่หีบห่อ และเรียกผู้ดูแลชั้นก่อนหน้านี้ให้เข้ามาทันที ชายคนนี้คือคนที่ซ่งจื่อเซวียนอยากเจอ รออยู่ด้านนอกได้ครู่หนึ่งแล้ว สำหรับเขาแล้ว รอครึ่งชั่วโมงแทบจะไม่มีนาทีไหนที่ไม่กังวลเลย
ผู้ดูแลชื่อว่าจางกัง ทำงานที่ห้างจ้งอันได้สองปีกว่าแล้ว ไม่เพียงเงินเดือนของห้างจ้งอันสูงกว่าที่อื่นเท่านั้น สวัสดิการก็ไม่เลวเลย และเป็นเพราะแบบนี้เอง ถึงทำให้สองปีมานี้ลอยตัวไม่น้อย
จางกังก็เข้ามาในห้องลูกค้าวีไอพีเป็นครั้งแรก ถึงอย่างไรระดับของเขาก็ยังไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้ามาที่นี่ แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งแรกที่ได้เข้ามาจะเป็นวิธีการแบบนี้
“คุณซ่งครับ ตอนที่คุณกำลังเลือกเสื้อผ้าเมื่อครู่ จางกังก็รออยู่ที่ด้านนอกแล้ว คุณคิดจะจัดการยังไงครับ”
เทียบกันแล้ว แม้จางกังจะเป็นผู้ดูแลชั้น ก็นับว่าเป็นคนของตนเอง แต่ซ่งจื่อเซวียนกลับเป็นลูกค้าวีไอพี บางทีอาจจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับบอส จ้าวจิ้งอวิ๋นไม่มีทางถือหางปกป้องแน่นอน
เห็นจางกังด้านหน้าก้มหน้าก้มตาไม่พูดจา ในสมองซ่งจื่อเซวียนก็เป็นภาพเหตุการณ์หน้าร้านเมื่อครู่ เขาและเสี่ยวเป่าถูกจางกังและรปภ.สองคนขับไล่ และพวกหลี่เจียหาวยังหัวเราะเยาะพวกเขาด้วย…
“จัดการเหรอ ง่ายมาก ผมไม่อยากเห็นเขาที่ห้างจ้งอันอีก!”
ประโยคง่ายๆ เพียงประโยคเดียว จางกังก็เหมือนถูกไฟช็อตไปแล้วทั้งตัว ชีวิตของเขาเมื่อก่อนลำบากมาก เงินเดือนสองสามพันหยวนแม้แต่จะแต่งงานก็ยังทำไม่ได้ แต่มาทำงานที่ห้างจ้งอัน เงินเดือนและสวัสดิการของเขาก็เพิ่มมากขึ้น เขาไม่อยากเสียงานนี้ไปจริงๆ
“คุณซ่ง ท่านซ่ง ขอร้องคุณอย่า…”
“เอาล่ะจางกัง นายไม่ได้ยินคำพูดของคุณซ่งเหรอ นายไปทำเรื่องที่ฝ่ายบุคคลเถอะ” จ้าวจิ้งอวิ๋นพูดอย่างเย็นชา ไม่มีแม้แต่เยื่อใย
“ผู้จัดการจ้าว คุณเป็นคนเลื่อนขั้นผมขึ้นมานะครับ คุณจะปล่อยผมไปอย่างนี้ไม่ได้นะ” จางกังน้ำตาไหลออกมาอย่างรวดเร็ว
“ผมเลื่อนขั้นให้คุณเหรอ เหอะๆ ดูท่าตอนนั้นผมคงจะตาบอด รีบไปทำเรื่องเถอะ ที่นี่คือห้องลูกค้าวีไอพี เดิมทีก็ไม่ใช่ที่ที่นายจะมาได้อยู่แล้ว”
“ท่านซ่ง…ขอร้องล่ะครับ คุณช่วยผมพูดหน่อยเถอะ ผมตกงานไม่ได้จริงๆ…” จางกังแทบจะคลานมาด้านหน้าซ่งจื่อเซวียน พูดพลางสะอื้นไห้
ซ่งจื่อเซวียนมองจางกัง ใจจริงรู้สึกเศร้าอยู่บ้าง ผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าตัวเองขนาดนี้ รู้สึกสะเทือนใจจริงๆ
แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เปิดปากพูด ท่าทางเด็ดเดี่ยวอย่างชัดเจน
“รีบไสหัวไปได้แล้ว หึ นายลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อกี้นายทำกับพวกเรายังไง” กู่เสี่ยวเป่าตวาดพลางกำหมัดเล็กแน่น
ไม่นานนัก จ้าวจิ้งอวิ๋นก็เรียกรปภ.สองคนมาลากจางกังออกไป ห้องลูกค้าวีไอพีถึงได้กลับมาสงบอีกครั้ง
ก่อนหน้านี้ถังหย่าฉีเห็นก็ไม่ได้พูดอะไร รอจนคนจากไปแล้วถึงได้ถามขึ้น “ซ่งจื่อเซวียน นาย…ทำไมถึงต้องไล่เขาไปด้วยล่ะ เขาก็ยอมรับผิดแล้ว ขอร้องนายก็แล้ว ถึงกับคุกเข่าแล้วด้วยซ้ำ พวกนายแค้นใจอะไร ต้องต้อนเขาให้จนมุมเลยเหรอ”
ซ่งจื่อเซวียนเข้าใจ คำพูดของถังหย่าฉีเห็นได้ชัดว่าไม่พอใจท่าทางของเขาเมื่อครู่ แต่เขาก็ไม่ได้ประหลาดใจ ถึงอย่างไรถังหย่าฉีไม่ได้เห็นหน้าของจางกังก่อนหน้านี้
แต่ไม่รอให้ซ่งจื่อเซวียนได้อธิบาย กู่เสี่ยวเป่าก็พูดว่า “คนแบบนี้ให้เขาตกงานก็เบาแล้ว ถ้าเป็นฉันคงตัดขาเขาทั้งสองข้างทำให้เขาแทบไม่ต่างจากขอทานเลยคอยดู!”
ถังหย่าฉีไม่ได้สนใจคำพูดของกู่เสี่ยวเป่า ถึงอย่างไรถ้าเทียบกันแล้ว เขาก็ยังเด็ก เธอยังคงมองซ่งจื่อเซวียน “บางทีถ้ามันไม่หนักหนาขนาดนั้นก็ช่างมันเถอะ คนคนนั้นอาจจะมีคนที่รอเขาหาเงินกลับไปเลี้ยงที่บ้านอยู่ก็ได้ ถ้านายทำอย่างนี้ ก็เท่ากับนายทำลายครอบครัวหนึ่งเลยนะ”
ซ่งจื่อเซวียนได้ยินดังนั้นก็หันหน้าไปมองถังหย่าฉี “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาก็ควรจะทะนุถนอมงานนี้ ไม่ควรจะอาศัยอำนาจในมือรังแกคนอื่น”
“นาย…เขาจะรังแกอะไรพวกนายได้ แต่ที่เถียงไปหลายประโยคก็แล้วไปเถอะ นายอายุยังน้อยทำไมถึงได้ใจคอคับแคบขนาดนี้นะ”
ซ่งจื่อเซวียนจนปัญญาอยู่บ้าง ถังหย่าฉีเป็นคนสวยที่ไม่หยาบคายก็จริง แต่ไม่รู้เรื่องราวชัดเจนก็สรุปมั่วๆ เองคนเดียวแบบนี้ก็เป็นปัญหาของผู้หญิงที่สะท้อนในตัวเธอเช่นกัน
“เหอะๆ ฉันไม่อยากอธิบายแล้ว ทางห้างก็แค่ถามฉันว่าฉันอยากจะจัดการยังไง ฉันก็แค่พูดสิ่งที่ฉันคิด ส่วนจะทำยังไง…ก็เป็นเรื่องของพวกเขา” ซ่งจื่อเซวียนพูดจบ ก็ทิ้งตัวพิงโซฟา เห็นได้ชัดว่าคร้านจะอธิบายแล้ว
“นาย” จู่ๆ ถังหย่าฉีก็รู้สึกว่าตนเองมองซ่งจื่อเซวียนผิดไป ผู้ชายคนนี้ดูท่าทางซื่อๆ อีกทั้งดูเหมือนจะมีฝีมืออยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าจริงๆ แล้วจะเป็นผู้ชายใจคอคับแคบขนาดนี้!
ตอนนี้บรรยากาศกระอักกระอ่วนขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าถังหย่าฉีไม่พอใจการกระทำของซ่งจื่อเซวียน หันหลังไปไม่พูดไม่จาอีก และซ่งจื่อเซวียนก็เช่นกัน ด้วยนิสัยของเขา ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้จะรีบร้อนไปอธิบายอะไรไม่ได้ แม้ว่าเขาต้องยอมรับว่าในใจชอบหญิงสาวคนนี้มาก
กู่เสี่ยวเป่าดื่มช็อกโกแลตร้อนไปแล้วหลายแก้ว มีหลายครั้งที่คิดจะเปิดปากพูด แต่สัมผัสได้ว่าบรรยากาศเย็นเยียบ จึงไม่พูดอะไรเหมือนกัน ทำได้เพียงดื่มต่อไป
บรรยากาศกระอักกระอ่วนดำเนินไปเกือบหนึ่งถึงสองนาที จ้าวจิ้งอวิ๋นเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา “คุณถัง คุณซ่ง ประธานหลินมาแล้วครับ กำลังรอทั้งสองท่านที่ห้องทำงานของท่านประธาน พวกคุณลองคุยกันดูว่าท่านไหนจะไปก่อนนะครับ”
ซ่งจื่อเซวียนมองถังหย่าฉี “เธอไปก่อนเถอะ”
“ฉันไม่สนใจจะแย่งกับคนใจคอคับแคบ” ถังหย่าฉียักไหล่ชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง มองไปทางจ้าวจิ้งอวิ๋นทันที “ผู้จัดการจ้าว ฉันจะไปเดินดูหลายๆ ร้านก่อน คนคนนั้นเสร็จแล้วค่อยแจ้งฉันนะคะ”
พูดจบ ถังหย่าฉีก็เดินออกจากห้องลูกค้าวีไอพีไป จ้าวจิ้งอวิ๋นสับสน สองคนหนุ่มสาวนี่เป็นอะไรไป เมื่อกี้ยังเลือกเสื้อผ้าด้วยกันอยู่เลย ไม่กี่นาทีผ่านไปก็แตกคอกันเสียแล้วเหรอ
……………………………………..
