ราชาซากศพ - บทที่ 284 หลงกล
บทที่ 284
หลงกล
“พลังจิตวิญญาณงั้นหรือ?” หลินเว่ยตะลึงเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่า การทำสัญญากับสัตว์อสูร ต้องการมีพลังวิญญาณไปถึงระดับศักดิ์สิทธิ์
“ใช่! อย่าถามถึงเหตุผล! เจ้าต้องสัญญากับข้าก่อน ข้าจึงจะสามารถบอกเจ้าได้ และเจ้าต้องสาบานว่า หลังจากที่ทำสัญญาแล้ว เมื่อออกไปภายนอก เจ้าต้องยกเลิกสัญญาระหว่างเรา จื่อหยูพยักหน้าและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“สาบานงั้นหรือ … ” หลินเว่ยครุ่นคิดสักครู่ จากนั้นจึงพยักหน้า และกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา!”
หลังจากนั้นสีหน้าของหลินเว่ยก็กลายเป็นจริงจัง และกล่าวว่า“ จักรพรรดิสวรรค์เป็นพยาน ข้าหลินเว่ยขอหัวใจเป็นพยาน ข้าสัญญาว่าจะปฏิบัติตามข้อตกลงกับจื่อหยู หลังจากออกจากดินแดนลับ ข้าจะยกเลิกสัญญาความเท่าเทียมกัน หากมีการละเมิดใด ๆ ข้ายินดีที่จะรับความเจ็บปวดจากการผิดคำสาบานนี้ ขอให้ไฟผลาญหัวใจของข้าและขอให้ข้าไม่ตายดี ”
เมื่อเห็นหลินเว่ยทำตามที่พูดอย่างตรงไปตรงมา ใบหน้าของจื่อหยูก็แสดงรอยยิ้มที่จริงใจ นางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจอย่างมาก และพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร “ดีมาก!
พี่สาวเช่นข้าคิดไม่ผิด เอาล่ะ กิ้งก่าดำตัวนี้ ขอมอบให้กับเจ้า เพื่อเป็นการชดเชย ความแข็งแกร่งมัน จะสามารถช่วยเหลือเจ้าได้อย่างดีแน่นอน หากเจ้าต้องการนกตัวนี้ ข้าก็จะมอบให้เจ้าด้วย!”
“ท่านจะมอบให้ข้าหรือ” เมื่อได้ยินคำพูดที่กล้าหาญของ จื่อหยู หลินเว่ยก็เหลือบมองไปที่มังกรดำ จากนั้นก็มองไปที่ราชาอินทรีพยัคฆ์ที่ถูกชายศีรษะหมูยึดเอาไว้ จากนั้นเขาก็มองไปที่ จื่อหยูอีกครั้ง
เขากะพริบตาเล็กน้อยอย่างโง่เขลา
“ ได้! เจ้าทำสัญญาผู้รับใช้กับพวกมันได้ กิ้งก่าดำตัวนี้ ไร้ประโยชน์สำหรับข้า ส่วนราชาอินทรีพยัคฆ์ มันกล้าที่จะกบฏต่อข้า หากเจ้าไม่ต้องการ ข้าจะสังหารมันเสีย “จื่อหยู พยักหน้าและพูดอย่างเรียบง่าย
ราวกับว่ามังกรดำ ในปากของนาง กับราชาอินทรีพยัคฆ์ เป็นแค่แมวและสุนัขข้างถนน และจะทิ้งเมื่อใดก็ได้
“ไม่…ไม่! ! ข้าเต็มใจที่จะเป็นผู้รับใช้!” เมื่อได้ยินคำพูดของจื่อหยู ร่างของราชาอินทรีพยัคฆ์ก็สั่นสะท้าน และหยุดแสร้งทำเป็นตายทันที อ้าปากร้องละลักละล่ำ
เมื่อได้ยินคำพูดของราชาอินทรีพยัคฆ์ จื่อหยูก็ขมวดคิ้ว บางคนมองไปที่ราชาอินทรีพยัคฆ์ด้วยใบหน้าที่เย็นชา และอุทานด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “หนวกหู! หากเจ้าเต็มใจที่จะยอมจำนน ก็ขึ้นอยู่กับน้องชายของข้า ว่าจะยอมรับเจ้าหรือไม่?”
ราชาอินทรีพยัคฆ์ตกตะลึง จากนั้นหันไปมองหลินเว่ยและพูดด้วยน้ำเสียงที่ประจบประแจง: “นายท่าน...โปรดรับข้าไว้ด้วยเถิด ข้าจะเป็นผู้รับใช้ที่ภักดีที่สุดของท่าน...ไม่ว่าจะขอให้ข้าทำอะไร ข้าจะทำโดยไม่ลังเล .”
“หืม?” เมื่อเห็นท่าทางของที่ดูน่ารังเกียจของราชาอินทรีพยัคฆ์ ทุกคนที่อยู่ ณ แห่งนั้นไม่ได้เอ่ยเอ่ยอะไรสักคำ แต่สายตาของพวกเขา กลับเป็นไปในทิศทางเดียวกัน เต็มไปด้วยความรังเกียจและเหยียดหยาม ลิ้นของเขาช่างไร้กระดูกเกินไป
เมื่อเทียบกับราชาอินทรีพยัคฆ์แล้ว มังกรดำนั้นมีความแข็งแกร่งมาก เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ มังกรดำเงียบงัน แน่นอนว่า มันไม่ได้แสดงการต่อต้านแต่อย่างใด แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ร้องไห้
เหมือนราชาอินทรีพยัคฆ์ และกระตือรือร้นที่จะเป็นสัตว์เลี้ยงสงครามของหลินเว่ย
“ โอ้! เมื่อเจ้าพูดเช่นนั้น…ข้าก็จะรับไว้
หัวใจของหลินเว่ยเต็มไปด้วยความสุข แม้ว่าราชาอินทรีพยัคฆ์จะรักตัวกลัวตายไปเล็กน้อย แต่ความแข็งแกร่งของมัน ก็หาได้ยากนัก
สำหรับมังกรดำนั้น ชัดเจนมาก และเนื่องจากหลินเว่ยไม่ต้องการถูกจับตาดู จากวิหารเร้นลับในขณะนี้
ดังนั้นมังกรดำจึงสามารถใช้เพื่อป้องกันตัวเท่านั้น
หรือเมื่อไม่มีใคร เขาจะเรียกใช้ได้ตามสะดวก โดยปกติแล้ว เขาก็จะใช้งานราชาอินทรีพยัคฆ์สำหรับงานทั่วไป
“ โชคดี…ที่เจ้าไม่ตายเร็ว ๆ นี้” สัตว์อสูรหมาป่าลมกรดเขย่าราชาอินทรีพยัคฆ์ในมือของเขา และตะโกนอย่างเย็นชา
“อา…”! ใช่ ใช่แล้ว ราชาอินทรีพยัคฆ์เปิดปากของเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น มีอินทรีพยัคฆ์ตัวเล็ก ๆ สีเทาก็บินออกมาจากคิ้วของราชาอินทรีพยัคฆ์ นี่คือจิตวิญญาณของราชาอินทรีพยัคฆ์
ภายใต้การจ้องมองของสายตาหลายคู่ ราชาอินทรีพยัคฆ์กัดฟันของเขา หลังจากนั้น อินทรีพยัคฆ์ก็ถูกแบ่งแยกออกเป็นสองส่วน และกลายเป็นอินทรีพยัคฆ์ที่เล็กกว่าครึ่งหนึ่ง ตัวหนึ่งกลับสู่จิตสำนึก และอีกตัวบินไปหาหลินเว่ย
ครู่ต่อมา โดยปราศจากการต่อต้านใด ๆ ตราประทับของหลินเว่ยนั้นตราตรึงใจอย่างยิ่งในจิตวิญญาณของราชาอินทรีพยัคฆ์ จากนั้นด้วยแสงสีดำ วิญญาณของราชาอินทรีพยัคฆ์ก็กลับเข้าไปในร่างของหลินเว่ย
นับจากนี้ ชีวิตและความตายของราชาอินทรีพยัคฆ์ จะถูกควบคุมโดยหลินเว่ย
หลังจากเสร็จสิ้น การทำสัญญากับราชาอินทรีพยัคฆ์แล้ว หลินเว่ยก็มองไปที่มังกรดำที่เงียบงัน จื่อหยูก็จ้องมองไปที่มังกรดำและพูดอย่างเย็นชาว่า “ยอมจำนนหรือตาย”
เมื่อได้ยินคำพูดเย็นชาของ จื่อหยู มังกรดำตัวสั่น เงยหน้าขึ้นมองจื่อหยู จากนั้นก็หันไปมองหลินเว่ย ดวงตาของเขาแสดงให้เห็นถึงท่าทางที่ซับซ้อน หลังจากถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่วิญญาณของเขาก็บินออกจากร่าง
สิ่งต่อไป ก็เป็นเช่นเดียวกับ ราชาอินทรีพยัคฆ์ ในตอนนี้แบ่งร่างวิญญาณเข้าไปที่ร่างของหลินเว่ย และเซ็นสัญญารับใช้หลัก กลายเป็นสัตว์อัญเชิญของหลินเว่ย
ในตอนนี้ หลินเว่ยมีสัตว์อัญเชิญสี่ตน และสัตว์เลี้ยงสงครามสี่ตัว ด้วยพลังวิญญาณของเขาในระดับจักรพรรดิวิญญาณ หลินเว่ยสามารถมีสัตว์อัญเชิญได้สี่ตน
อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ระดับของจิตวิญญาณได้รับการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง ก็จะมีสัตว์อัญเชิญเพิ่มมากขึ้น
หลังจากได้สัตว์ทั้งสองมาแล้ว หลินเว่ยก็หยิบยามากองหนึ่งขึ้นมา เพื่อรักษา และมอบให้ราชาอินทรีพยัคฆ์ แม้ว่า หลินเว่ย จะไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นอันตราย
แต่เขาก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะทิ้งร่องรอยความบาดเจ็บ เนื่องจากอาการบาดเจ็บ จะส่งผลต่อการเลื่อนระดับในอนาคต
“พี่สาวจื่อหยู! ตอนนี้ท่านบอกข้าได้แล้วว่า เหตุใดจำเป็นต้องควบแน่นวิญญาณ เท่าที่ข้ารู้ไม่มีข้อจำกัดสำหรับ การทำสัญญาความเท่าเทียมกัน” เมื่อราชาอินทรีพยัคฆ์และมังกรดำกำลังรักษาตน หลินเว่ยถามอีกครั้ง ในคำถามก่อนหน้านี้
“อืม! ข้าจะบอกบางอย่าง ในตอนนี้ จื่อหยูพยักหน้าตอบ แล้วพูดต่อ:” อันที่จริงเจ้าพูดถูก! สัญญาแห่งความเท่าเทียมกันไม่มีข้อจำกัดใด ๆ แม้แต่มนุษย์ธรรมดาก็สามารถเซ็นสัญญาที่เท่าเทียมกันได้ ตราบเท่าที่เราตกลงกัน
แต่แม้ว่าจะมีการลงนามในสัญญา เว้นแต่วิญญาณมนุษย์ของเจ้าจะต้องควบแน่นวิญญาณกับข้า ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถพาเราออกไปจากที่นี่ได้ แน่นอนว่า หากเป็นสัตว์อสูรที่ต่ำกว่าระดับศักดิ์สิทธิ์นั้น ไม่เป็นปัญหาใดๆ ”
“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น” หลินเว่ยดูงงงวย และขมวดคิ้ว
“ นี่เป็นเพราะนางอยู่ในดินแดนลับแห่งนี้ ซึ่งอยู่ในระดับศักดิ์สิทธิ์ และกำลังจะต้องทะลวงด่าน เพื่อมีชีวิตยืนยาวขึ้น หากต้องการออกจากที่นี่ เจ้าและวิญญาณของนาง จะชำระล้างบาปจากสวรรค์และโลก
สำหรับนางการชำระบาปนี้ไม่สามารถ มีผลกระทบใด ๆ กับนาง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเจ้า หากจิตวิญญาณของเจ้ายังไม่รวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกับนาง เจ้าจะแย่ ” คราวนี้เป็นมังกรดำที่ฟื้นจากอาการบาดเจ็บ ช่วยอธิบายต่อหลินเว่ย
“อะไร?” เมื่อได้ยินคำพูดของมังกรดำ สีหน้าของหลินเว่ยก็พลันเปลี่ยนไป สายตาของเขาจับจ้องไปที่จื่อหยู แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่จื่อหยูก็รู้ว่า หลินเว่ยต้องการถามอะไร จื่อหยูจึงพยักหน้าอย่างเรียบง่าย
แม้ว่านางจะไม่ได้พูดอะไร แต่ความหมายก็ชัดเจนมาก ซึ่งเทียบเท่ากับการยอมรับตามคำพูดของมังกรดำ
“เจ้า…!” ใบหน้าของหลินเว่ยเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ ดวงตาของเขากลายเป็นสีดำและอกของเขา ดูราวกับว่าจะถูกกดด้วยหินก้อนยักษ์ อึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก
หลังจากนั้นไม่นาน หลินเว่ยก็ระงับความโกรธของเขา และกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น: “เจ้ากำลังจะสังหารข้า! แม้ว่าข้าจะควบแน่นจิตวิญญาณ แต่จิตวิญญาณของข้านั้นยังไม่ถึงระดับที่ศักดิ์สิทธิ์
มีอีกประโยคหนึ่งที่ หลินเว่ยไม่ได้พูดออกว่า หากเขารู้ว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้ เขาจะไม่มีทางหลงกลง่ายๆ
แน่นอนว่าเนื่องจากความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย หลินเว่ยต้องมีทางเดียวเท่านั้นที่จะแสดงออก เขาสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อรับผลประโยชน์ให้มากขึ้น สำหรับตอนนี้ คำสาบานสมบูรณ์แล้ว
แม้ว่าเจ้าต้องการที่จะคืนคำก็สายไปเสียแล้ว
ข้าขอโทษด้วยจริง ๆ เป็นพี่สาวที่ไม่ได้บอกให้ชัดเจน อย่ากังวลใจไป ข้าจะมอบค่าตอบแทนให้ “เมื่อเห็นดวงตาของหลินเว่ย จื่อหยูก็แสร้งไออย่างเชื่องช้า เพื่อขจัดความขุ่นมัวในใจของหลินเว่ย จื่อหยูรีบกล่าวอย่างรีบร้อน
“โอ้? ค่าตอบแทนแบบใด?” เมื่อได้ยินคำพูดของจื่อหยู สีหน้าของหลินเว่ยก็ดูดีขึ้น เนื่องจากเขาสามารถทำกำไรได้เพิ่มขึ้นเล็กน้อย และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปรับปรุงความแข็งแกร่งของเขา ก่อนที่จะออกจากดินแดนลับ
“อืม! เมื่อเจ้าอยู่ในดินแดนลับนี้ ข้าสามารถทำตามที่เจ้าต้องการได้ รวมทั้งสัตว์อสูรหมาป่าลมกรด แน่นอน หากข้าไม่เห็นด้วย ข้าย่อมปฏิเสธมัน จื่อหยูลังเลสักครู่ หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้วและ กล่าวขึ้น
“ เช่นนั้นหรือ” ใบหน้าของหลินเว่ยแสดงสีหน้าเหลือเชื่อ และถามด้วยความประหลาดใจ
“แน่นอน แต่ข้าไม่สนใจคู่ต่อสู้ทั่วไป พวกสัตว์อสูรหมาป่าลมกรด พวกเขาสามารถจัดการได้” จื่อหยูพยักหน้า และกล่าวขึ้น
“ แน่นอน!” หลินเว่ยพยักหน้าอย่างรวดเร็วและเห็นด้วย จากนั้นเขาก็ประสานมือ กับสัตว์อสูรหมาป่าลมกรด และพูดอย่างสุภาพว่า ” รบกวนท่านด้วย”
“ไม่เป็นอันใด! ยินดี หากเจ้ามีอะไรสามารถบอกข้าได้” โดยธรรมชาติแล้ว สัตว์ร้ายทั้งสามรู้ว่าน้ำหนักของหลินเว่ยในใจของจื่อหยูนั้นมากเกินไปที่ ดังนั้นพวกเขาจึงรีบกลับมาอย่างสุภาพและรวดเร็ว
หลังจากนั้น หลินเว่ยก็กำจัดซากศพทั้งหมดที่กองเป็นภูเขา เพียงแค่นำแก่นคริสตัลออกจากซากศพเหล่านี้ ก็สามารถคว้าชัยได้อย่างง่ายดาย
ตอนนี้แก่นคริสตัลเพียงพอแล้ว หลินเว่ยจึงไม่ต้องการโจมตีสัตว์อสูรธรรมดา แต่จะล่าสัตว์อสูรระดับสูงเป็นพิเศษ ระดับต่ำสุด คือ ขั้นสูงสุดระดับเก้า
แน่นอนว่า นอกเหนือจากการตามล่าสัตว์อสูรที่ดุร้ายแล้ว หลินเว่ยยังไม่ผ่อนคลายในการค้นหาสิ่งที่จะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้เขาได้ และต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพัฒนาความแข็งแกร่ง
ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เขาสามารถเพิ่มโอกาสในการอยู่รอดได้
“ พี่ใหญ่! แล้วมนุษย์พวกนั้นล่ะ?” สัตว์อสูรหมาป่าลมกรดมองลงไปที่พื้น นักรบที่อยู่ในกลุ่มของวิหารเร้นลับตัวสั่น เขาจึงเอ่ยถามจื่อหยู
YOU MAY ALSO LIKE
