ราชาซากศพ - บทที่ 288 สมบัติ
บทที่ 288
สมบัติ
“ใช่..ใช่! เจ้าเก่งที่สุด” จื่อหยู ลูบหัว เสี่ยวหมีแล้วพูดกับคนอื่น ๆว่า “ทุกคนไปเตรียมตัว คราวนี้เจ้าอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก”
“ไม่! ทันทีที่ท่านกลับมา ท่านก็จะจากไปอีกครั้งหรือ?” รอยยิ้มบนใบหน้าของ เสี่ยวหมีหายไปทันที นางมองไปที่ จื่อหยู ด้วยความโกรธ และขมวดคิ้วและพูดว่า “ข้าไม่สน คราวนี้ข้าจะออกไปเที่ยวเล่นกับท่าน”
“และข้า! และข้า! ข้าไม่ต้องการอยู่บ้านด้วยคน หูหนิว ยกมือขึ้นและอุทานอย่างกระตือรือร้น
“ไม่ต้องกังวล! ไปด้วยกันในครั้งนี้ เจ้าสองคนก็เช่นกัน” จื่อหยู พยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“จริง ๆหรือ?” เสี่ยวหมีอุทานและมองไปที่ จื่อหยู อย่างสงสัย บางทีสำหรับนาง ความสุขก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป และไม่น่าเชื่อ แม้แต่ใบหน้าของหูหนิว ก็รู้สึกตื่นเต้น นางไม่สงสัยในคำพูดของจื่อหยู และเชื่อถือทันที
“ใช่แล้ว ในคราวนี้เราจะจากโลกนี้ ไปสู่โลกที่กว้างขึ้นและไร้ขอบเขต นั่นคือโลกของหลินเว่ย ที่ซึ่งเราจะแข็งแกร่งขึ้นและมีชีวิตยืนยาวขึ้น” จื่อหยู พยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม ในคำพูดของนางเต็มไปด้วยความโหยหาโลกภายนอก
“ เยี่ยมมาก ด้วยวิธีนี้พี่สาวสามารถอยู่กับเราได้ตลอดเวลา” เสี่ยวหมีปรบมือและกล่าวอย่างมีความสุข
“อืม!” หูหนิวก็มีความสุขและพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าหญิงสองคนรู้ดีว่าช่วงชีวิตของจื่อหยูนั้นเหลืออยู่ไม่มากนัก ซึ่งเป็นเวลาเพียงไม่กี่ร้อยปี อย่างไรก็ตามสำหรับพวกเขา มันเป็นเพียงการงีบหลับเท่านั้น
“ดี!” จื่อหยู พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “ทุกคนไปเตรียมตัว! เสี่ยวเว่ย น้องชายของข้า ไปที่คลังสมบัติ เพื่อดูว่าเจ้าต้องการอะไรบ้าง?
“ ขอรับ! พี่สาวใหญ่ สัตว์เหล่านั้นพยักหน้า จากนั้นก็รวมตัวกันและแต่ละตัวก็บินเข้าไปในหุบเขา ในตอนนี้ จื่อหยูยังกล่าวว่า “ลงไปด้านล่าง!”
ทันทีที่เสียงของ จื่อหยูลดลง ราชาอินทรีพยัคฆ์ค่อยร่อนลงช้าๆ
หลินเว่ยไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ การเชื่อฟังของราชาอินทรีพยัคฆ์เป็นเรื่องที่ถูกต้อง คือมันขึ้นอยู่กับความหวาดกลัวต่อจื่อหยู ดังนั้นแม้ว่าเขาจะกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของหลินเว่ย แต่หากให้เลือกก็คงยินดีจะทำตามคำสั่งของจื่อหยูจง แต่ หลินเว่ยก็ไม่พอใจเล็กน้อย และเมื่อถึงเวลา เขาจะทำให้ราชาอินทรีพยัคฆ์รู้ตัวว่าควรเชื่อฟังใคร
…………
ราชาอินทรีพยัคฆ์บินเข้าไปในหุบเขา และบินเข้าไปในหุบเขาลึก ตามคำสั่งของจื่อหยู
ความเร็วของราชาอินทรีพยัคฆ์ไม่เร็วมาก ใช้เวลาประมาณสิบนาที พวกเขาก็มาถึงยังที่หมายเช่นกัน ปรากฏทะเลสาบแห่งหนึ่ง เป็นทะเลสาบที่ใหญ่มาก ทะเลสาบมีขนาดใหญ่ประมาณร้อยฟุต ทะเลสาบส่องประกาย
และสายลมพัดพาทำให้เกิดระลอกคลื่นบนผิวน้ำของทะเลสาบ ข้างทะเลสาบมีบ้านที่สร้างจากหิน สามหลังรูปร่างค่อนข้างหยาบ
“ที่นี่ล่ะ!” จื่อหยู พยักหน้าให้ หลินเว่ย จากนั้น นางก็เหาะลงมาจากหลังของราชาอินทรีพยัคฆ์ และเดินไปที่บ้านหินทั้งสามหลัง
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินเว่ยจึงกระโดดลง และติดตามไปอย่างรวดเร็ว เขามีความคาดหวังที่คลุมเครืออยู่ในใจว่า สิ่งที่จื่อหยูรวบรวมได้ ไม่ควรย่ำแย่นัก
แน่นอนว่าต้องมีบางอย่างที่พวกนางไม่ได้ใช้ หลินเว่ยค้นพบก่อนหน้านั้น ไม่ว่าจะเป็นจื่อหยู หรือเสี่ยวหมี ทุกคนมีแหวนมิติอยู่ในมือ เขาคิดว่าสมบัติทั้งหมดที่มีประโยชน์สำหรับพวกเขานั้น น่าจะถูกเก็บไว้กับตัว
สำหรับแหวนมิติบนร่างกายของพวกเขา น่าจะได้มาจากนักรบมนุษย์เหล่านั้นที่เข้าสู่ดินแดนลับเพื่อการฝึกฝน ท้ายที่สุดทุกคนที่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันนี้ ต้องได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี จากกองกำลังต่าง ๆ
ยิ่งไปกว่านั้นแหวนมิติ อาจมีขนาดใหญ่หรือเล็ก แม้ว่าเจ้าของจะตายลงไป ก็ยังสามารถใช้ได้ ส่วนวิธีการใช้งานนั้นง่ายมาก สามารถสอบถามนักรบมนุษย์เหล่านั้น
จื่อหยูเดินตรงเข้าไปและพาหลินเว่ยไปที่บ้านหินตรงกลาง นางดันประตูหินเพื่อเปิดออก และพาหลินเว่ยเข้าไปในนั้นโดยตรง
หลินเว่ยเดินตามเข้าไปดู เขาถึงกับพูดไม่ออก ภายในบ้านหินว่างเปล่า นอกจากหนังสัตว์หนา ๆ ที่อยู่บนพื้น และไม่มีอะไรเลย
“พี่สาวจื่อหยู! ที่นี่คือห้องของท่านหรือ หลินเว่ยกะพริบตาลังเล แล้วถามอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่…มีปัญหาหรือไม่?” จื่อหยูหันไปมอง หลินเว่ยและถามด้วยความสงสัย
“ เอ่อ … !” หลินเว่ยตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม “ห้องพี่สาวจื่อหยู สะอาดมาก!”
คำพูดของ หลินเว่ยมาจากใจของเขา ในอดีตเขาเคยเข้า – ออกรังของสัตว์อสูรมาบ้างแล้ว บางตนนั้นอยู่ในที่โล่งแจ้ง และบางตนก็อยู่ในถ้ำ โดยพื้นฐานแล้ว พวกมันสกปรกและมีกลิ่นเหม็นอับมาก
อย่างถ้ำของเสี่ยวจินที่เขาเคยไป ที่นี่แม้จะเหมือนกับรังอื่น ๆ ทั่วไป แต่อย่างน้อยก็เรียบร้อยมาก ไม่เพียงแต่ไม่มีกลิ่นอับ ซ้ำยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ
“ฮึ่ม! แน่นอนพี่สาวอย่างข้า ไม่ใช่คนกระด้างหยาบคาย ที่จริงแล้วห้องสองสาวนั้นสะอาดมาก อย่างไรก็ตามเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนนี้ชอบที่จะเล่นสนุกกับเรื่องยุ่ง ๆ ของมนุษย์ ห้องของพวกนาง มักจะยุ่งเหยิง “เมื่อได้ยินคำชมของหลินเว่ย จื่อหยูก็เชิดหน้าขึ้นและพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“อืม! ไม่น่าแปลกใจ หลินเว่ยพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม:” ในความเป็นจริงมีนักพรตบางคนในตระกูลมนุษย์ของเรา พวกเขาเหมือนกับพี่จื่อหยู พวกเขาไม่ให้ความสนใจกับสิ่งแปลกปลอม
พวกเขาแค่มุ่งเน้นไปที่การพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเอง ”
“โอ้มีคนแบบนี้ในพวกเจ้าด้วยหรือ ข้าได้ยินมาว่าพวกเจ้าแข็งแกร่ง” จื่อหยูเลิกคิ้ว ถามด้วยความแปลกใจ
“มีบ้าง แต่ไม่มากนัก แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาแข็งแกร่งมาก และจิตใจของพวกเขาก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน แต่ละคนนั้นแข็งแกร่งจริง ๆ” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม
“โอ้..จื่อหยู พยักหน้าซึ่งเป็นการเห็นด้วยกับคำพูดของหลินเว่ย แต่นางไม่ได้ชวนคุยต่อ
ภายใต้การจ้องมองของหลินเว่ย จื่อหยูเดินไปที่หนังสัตว์และเอื้อมมือไปหาบางสิ่ง นางวางหนังสัตว์ขนาดใหญ่ไว้บนพื้น จากนั้นนางก็โบกมืออีกครั้ง และแผ่นหินก็ถูกยกขึ้น ในที่สุดนางก็หันศีรษะและมองไปที่หลินเว่ย
“ฟู่ๆ…!” เมื่อ หลินเว่ยเห็นสิ่งที่อยู่ในหลุม เขาสูดอากาศเย็นทันที แสงร้อนแรงปรากฏในดวงตาของเขา และลมหายใจของเขาก็ผันผวน
แม้ว่าหลุมนั้น จะไม่ใช่สมบัติสวรรค์ แต่เป็นเม็ดยา หินหยวน และแหวนมิติประมาณหลายหมื่นวง เขาไม่เคยพบแหวนมิติมากมายเพียงนี้ แหวนมิติเหล่านี้ มีเสน่ห์มากกว่าสมบัติเหล่านั้น
เพราะวงแหวนอวกาศเหล่านี้จะไม่ว่างเปล่าอย่างแน่นอน มิฉะนั้นจื่อหยูจะไม่ซ่อนมันเป็นพิเศษ และฝังไว้ที่พื้นห้องของนาง
แหวนมิติหลายหมื่นวง ดูเหมือนจะมากมาย แต่ หลินเว่ยไม่แปลกใจ เพราะนี่คือการสะสมของอีกฝ่ายมาเกือบ 100000 ปี
หลังจากนั้น ดินแดนลับของสัตว์ร้าย จะถูกเปิดทุก ๆ 50 ปี โดยมีผู้คนหลายพันคนเข้ามาในแต่ละครั้ง หลังจาก 100000 ปี มีคนหลายร้อยล้านคน ด้วยวิธีนี้ หลินเว่ยรู้สึกว่ามีแหวนมิติน้อยเกินไป
ราวกับว่า นางเดาได้ว่า หลินเว่ยกำลังคิดอะไรอยู่ จื่อหยูยักไหล่และพูดว่า “อันที่จริงนี่เป็นช่วงเวลาหลายหมื่นปีที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้เรื่องมากมายนัก เกี่ยวกับแหวนมิติเหล่านี้
ดังนั้นข้าจึงไม่ได้รวบรวมพวกมัน นอกจากนี้ ไม่ค่อยมีใครมาหาข้ามากนัก
“ดีจริงๆ!” หลินเว่ยพยักหน้าด้วยความเห็นชอบ ตามที่อีกฝ่ายกล่าวไว้ ไม่ว่าจะเป็นหุบเขาอสูรศักดิ์สิทธิ์ หรือทุ่งขจี นักรบจำนวนมาก คงไม่มีใครโง่พอที่จะมาตายที่นี่ มีเพียงผู้ที่โชคร้ายเช่น หลินเว่ยเท่านั้น ที่ถูกส่งตัวมาที่นี่ในตอนแรก
อย่างไรก็ตาม สำหรับหลินเว่ย แหวนมิติเหล่านี้น่าดึงดูดมาก ท้ายที่สุดพวกมันถูกสร้างขึ้นโดยชนชั้นสูงเหล่านั้น มูลค่าของแหวนเหล่านี้สูงมาก เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของหลินเว่ยก็แสดงสีของความตื่นเต้น
เมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความโลภของหลินเว่ย ใบหน้าของจื่อหยู ก็แสดงรอยยิ้มที่พอใจ เอื้อมมือออกไปและพูดว่า “เจ้าเอาไปทั้งหมดได้เลย!”
“ทั้งหมดมอบให้ข้า” ดวงตาของหลินเว่ยจับจ้องไปที่ดวงตาของจื่อหยู และเขาก็ชี้ไปที่ปลายจมูกของเขา เสียงของเขาสั่นๆ ด้วยความคาดหวัง
“แน่นอน! อย่างไรก็ตาม ยังมีบางสิ่งในแหวนที่มีประโยชน์สำหรับเจ้า เช่นอาวุธสงคราม จื่อหยูพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ฮ่าฮ่า! ข้าไม่เกรงใจ หลินเว่ยลูบมือของเขาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เดินไปที่ด้านข้างของหลุม ด้วยการโบกมือ แหวนวิติในหลุม ก็ถูกนำไปโดย หลินเว่ย
“ เอ๋?” เมื่อเห็นว่าแหวนมิติทั้งหมดในหลุมนั้นหายไป จื่อหยูก็เลิกคิ้วและมองไปที่ หลินเว่ยด้วยความประหลาดใจ นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่ได้ถาม แต่นางมองไปที่หลินเว่ยมากขึ้น อย่างสงสัย
เพราะนางรู้มานานแล้วว่า แหวนมิตินั้นไม่สามารถใส่เข้าไปในแหวนมิติอื่นได้ มิฉะนั้นพวกมันจะไม่ถูกเก็บไว้ที่นี่
แน่นอนว่า หากเป็นกระเป๋ามิติก็ไม่สามารถใส่พวกมันได้ไปทั้งหมด เป็นเพราะพื้นที่มิติของหลินเว่ย
แม้ว่าเขาจะเก็บแหวนมิติเหล่านั้นไป แต่ความตื่นเต้นภายในของหลินเว่ยก็ยังไม่ลดลง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หลินเว่ยก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆพยักหน้าให้ จื่อหยู ด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “พี่สาวจื่อหยู เราจะออกไปเลยหรือไม่?”
“ แน่นอน” ของขวัญเพียงเท่านี้คงไม่พอสำหรับเจ้า จื่อหยูส่ายหัวและพูดอย่างลึกลับ
YOU MAY ALSO LIKE
