ราชาซากศพ - บทที่ 297 ร่วมมือ
บทที่ 297
ร่วมมือ
“ สุราวานร?” หลินเว่ยมองไปที่แผ่นหินที่ถูกยกออก และปรากฏสระน้ำ เบื้องหน้า จากนั้นเขาก็มองไปที่ราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดง ที่มีใบหน้าที่ภาคภูมิใจ
แม้ว่า หลินเว่ยจะไม่ชื่นชอบการดื่มเหล้า แต่เขาก็เคยได้ยินชื่อเสียงของสุราวานร แน่นอนว่าในอาณาจักรเฟิงหยู มีการซื้อขายสุราวานรเป็นครั้งคราว แต่ปริมาณนั้นน้อยมาก และเทียบไม่ได้กับสุราวานรที่นี่ ไม่ได้อย่างแน่นอน
ท้ายที่สุดแล้ว ความแข็งแกร่งของวานรแสมทองแดงในการหมักสุราวานรก็ไม่ได้อ่อนด้อย และพวกเขาวัตถุดิบที่ดีในการหมัก อย่างไรก็ตาม ในโลกภายนอกไม่มีเงื่อนไขที่ดีเช่นนี้
“ น้องชายเว่ย! เจ้ากินคนเดียวไม่ได้!เจ้าต้องแบ่งสุราวานรนี้ให้กับข้า” จื่อหยูกลืนน้ำลาย และจากนั้นก็กลายร่างเป็นมนุษย์โดยตรง และพูดกับหลินเว่ย
“ใช่..ใช่ เราก็ต้องการเช่นกันพี่เว่ย และ เสี่ยวหมีก็อยากดื่มสุราวานรเหมือนกัน” เมื่อได้ยินคำพูดของจื่อหยู เสี่ยวหมีก็กระโดดออกจากอ้อมแขนของหลินเว่ย และกลายร่างเป็นมนุษย์ นางจับมือของหลินเว่ย และทำท่างงัวเงีย
“ อืม! หูหนิว เมื่อเห็นตัวอย่างที่ดี นางก็คว้ามือของ หลินเว่ย และเหวี่ยงไปมาอย่างน่าเอ็นดู
“เจ้า … ” หลินเว่ยตื่นตา และเพิ่งจะอ้าปาก ก็พบแสงสีทองแวบหนึ่ง จากนั้น ร่างของ จื่อหยู ก็หายไป แต่ครู่หนึ่งนางก็กลับไปอยู่ที่เดิม แต่ในมือของนางนั้นถือเสี่ยวจินเอาไว้
“ปล่อยข้าไปเถอะ” เสี่ยวจินพยายามอย่างหนัก แต่คอของเขาถูกบีบด้วยสองนิ้วของจื่อหยู ทำให้ไม่สามารถดิ้นหลุดพ้นจากกรงเล็บของจื่อหยูได้
“ฮึ่ม! เด็กน้อย! พี่สาวอย่างข้า จะไม่ปล่อยให้เจ้าเสียสุราวานรไปโดยเปล่าประโยชน์ เจ้าควรจะพูดง่ายๆดีกว่า หรือข้าจะลงโทษเจ้าแทนเจ้านาย” จื่อหยูตะคอกอย่างเย็นชา และมองไปที่เสี่ยวจินด้วยรอยยิ้ม . น้ำเสียงเบา ๆ เต็มไปด้วยคำเตือน ซึ่งทำให้เสี่ยวจินยืดตัวตรง
“เอิ่ม … ” เมื่อราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดง มองเห็นสภาพของเสี่ยวจินที่สง่าผ่าเผยก่อนหน้านี้ และตอนนี้เขาก็ถูกจับได้อย่างง่ายดาย เห็นได้ชัดว่าหญิงที่ปรากฏตัวในทันใดนั้น เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว ยิ่งกว่าซึ่งทำให้เขารู้สึกสูญเสีย เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป? ทำได้เพียงมองไปที่หลินเว่ยอย่างน่าสงสาร
“ไม่มีอะไร! พวกเขาทั้งหมดเป็นสหายของข้า และพวกเขาจะไม่ทำร้ายเจ้า หลินเว่ยมองไปที่เสี่ยวจินด้วยความเห็นใจ จากนั้นตบบ่าราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“ใช่…เจ้าลิงน้อย โชคดีที่เราเป็นสหายของเสี่ยวเว่ย และเราจะไม่ทำร้ายเจ้า เราแค่ต้องการสุราวานร” จื่อหยูโยนเสี่ยวจินตรงไปที่หลินเว่ย จากนั้นหันไปมองราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดง พยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ได้! ได้!” ราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดงพูดด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าผิดธรรมชาติ จากนั้นเขาก็พูดกับหลินเว่ยว่า ” นายท่าน ตามประสงค์ของท่าน!”
“อืม! ในกรณีนั้นข้าจะไม่เกรงใจ” หลินเว่ยพยักหน้า หลังจากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปหยิบถุงบรรจุน้ำกองหนึ่งออกมา ด้วยความช่วยเหลือของจื่อหยู เขาเทน้ำในถุงน้ำก่อน จากนั้นก็เปิดปากถุง เพื่อกรอกสุราวานรในสระลงไป
ถุงน้ำเหล่านี้ มีขนาดเท่ากันทั้งหมด คือมีขนาดเท่าสองฝ่ามือ พวกมันสามารถบรรจุน้ำได้หนึ่งลิตร ซึ่งหลินเว่ยมีจำนวนนับแสนถุง ซึ่งถุงน้ำเหล่านี้ เป็นของที่เขาสามารถริบมาได้ทั้งหมด
หลายคนร่วมมือกันและการดำเนินการก็ยังรวดเร็วมาก ไม่รู้ว่าวานรแสมทองแดงพวกนี้สะสมมากี่ปีแล้ว มีถุงน้ำมากกว่า 50000 ใบที่ยังไม่ได้กรอกลงไป อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยก็รู้ว่า เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
ดังนั้นหลินเว่ยจึงไม่ได้กรอกมันอีกต่อไป เขาเหลือเอาไว้ในวานรเหล่านี้ได้ดื่มกินต่อไป
“ นายท่าน นำไปอีกหน่อยเถอะ!” ราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดงกล่าวอย่างจริงจัง
เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็ส่ายหัวและปฏิเสธ: “เพียงพอแล้ว เจ้าปิดแผ่นศิลาได้เลย! เพื่อไม่ให้กลิ่นหอมระเหยออกไป และก่อให้เกิดปัญหาโดยไม่จำเป็น
“อืม! ขอบคุณที่เตือนข้า ราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดงพยักหน้า และตอบด้วยความขอบคุณ จากนั้นเขาก็วางแผ่นหินที่ยกขึ้นก่อนหน้านี้ แล้วใส่กลับเข้าที่เดิม
แม้ว่าถ้ำจะถูกปกคลุมด้วยแผ่นหิน แต่กลิ่นหอมยังคงวนเวียนอยู่ในถ้ำ หลินเว่ยมอบให้จื่อหยูหนึ่งพันถุง แม้แต่เสี่ยวจิน เขาก็ยังมอบถุงให้พวกเขา 1,000 ถุง จากนั้นก็เก็บกระเป๋า 40,000 ในส่วนที่เหลือ
เมื่อพวกเขาได้สิ่งที่ต้องการแล้ว พวกเขาก็จิบสุราวานร ทั้งจื่อหยูและเสี่ยวจิน และคนอื่นๆ มันให้ความรู้สึกราวกับการเคี้ยวโบตั๋นในสุราวานร
สามวันต่อมา หลินเว่ยบอกลาราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดง ก่อนจากไปหลินเว่ยทิ้งแหวนมิติ และยาหลายร้อยเม็ดไว้เพื่อเลื่อนระดับการฝึกฝนของเขา แม้แต่ยารักษาบาดแผลหลายร้อยเม็ดก็ยังเหลืออยู่ จำนวนทั้งหมดเกือบ 1,000 ทั้งหมดเป็นยาระดับแปด นี่เป็นรางวัลสำหรับความเอื้ออาทรของสหายของเขา ราชาสัตว์อสูรวานรแสมทองแดงยังคงรบเร้าให้พวกเขาอยู่ต่ออีกสองสามวัน แต่หลินเว่ยตัดใจ และเดินทางต่อไปยังยอดเขา
…………
เก้าวันต่อมา หลินเว่ยมาถึงจุดสิ้นสุดของแผนที่ ขั้นตอนต่อไปคือ หลินเว่ยออกสำรวจเส้นทางไปเรื่อยเปื่อย
ในเวลานี้เขาเดาว่าตำแหน่งของเขา อยู่ห่างจากเชิงเขาอย่างน้อยหลายหมื่นเมตร ระหว่างทางเขาได้พบกับนักรบมากมายจากกองกำลังอื่น ๆ แม้แต่ผู้ที่มาจากอาณาจักรเฟิงหยู อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยไม่ต้องการคลุกคลีกับพวกเขา ดังนั้นก่อนที่พวกเขาจะพบหรือทักทาย หลินเว่ยได้เดินจากไป ด้วยความรีบร้อน
แต่ในคราวนี้ หลินเว่ยพร้อมที่จะช่วยเหลือพวกเขา เนื่องจากมีนักรบหลายสิบคน และ สัตว์อสูรนับร้อยอยู่เบื้องหน้าเขา พวกเขากำลังต่อสู้แบบตะลุมบอน
ในด้านของมนุษย์ ยังมีนักรบจากกองกำลังอื่น ๆ แต่ครั้งนี้นักรบเหล่านี้ล้วนต่อสู้ด้วยตัวเอง บางคนกำลังตามล่าสัตว์อสูร ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังโจมตีกันและกันท่ามกลางกองกำลัง แตกต่างจากกลุ่มคนเหล่านั้น ที่หลินเว่ยพบ
เมื่อครั้งที่เขาหลงทางบนหุบเขา กองกำลังจำนวนมากพร้อมใจกันล่าและสังหารสัตว์อสูรด้วยกัน ดังนั้นบรรยากาศจึงดูวุ่นวายเป็นอย่างมาก
ในบรรดาคนเหล่านี้มี เมิ่งหูลู่และสมาชิกสองคนของสถานศึกษาเทียนหยู พวกเขาได้จัดตั้งทีมเล็ก ๆ จำนวนหกคน พวกเขาล่าสัตว์และสังหารสัตว์อสูรมาตลอดทาง และไม่ได้เข้าร่วมในการต่อสู้กับกองกำลังอื่น
การหลีกเลี่ยงโดยเจตนาของพวกเขา เป็นไปอย่างสันติเสมอมา คนอื่น ๆ ดูเหมือนจะรู้ถึงความแข็งแกร่งของ เมิ่งหูลู่และคนอื่น ๆ ดังนั้นในอดีต จึงไม่เคยมีใครมารบกวนพวกเขา
เนื่องจากทั้งหกคนของ เมิ่งหูลู่ พวกเขาทั้งหมดอยู่ในความแข็งแกร่ง ขั้นจักรพรรดิ ระดับสูงสุดของความแข็งแกร่ง มาจากคือ อาณาจักรเฟิงหยู จำนวนสองคน หนึ่งคน มีความแข็งแกร่งขั้นจักรพรรดิ ระดับแปด และอีกหนึ่งคนคือ จักรพรรดิ ระดับเจ็ด
ในบรรดาคนเหล่านี้ การฝึกฝนระดับเจ็ดหรือแปด ขั้นจักรพรรดินั้น ถือว่าอยู่ในอันดับต้น ๆ แล้ว
แน่นอน! เนื่องจากผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่รวมตัวกันที่นี่ไม่ได้มีคนแข็งแกร่งมากนัก ในบรรดาผู้คนหลายสิบคน ความแข็งแกร่งส่วนมาก จะมีเพียงขั้นจักรพรรดิ ระดับแปดเท่านั้น
YOU MAY ALSO LIKE
