พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 418 เข้าใจผิด

ตอนที่ 418 เข้าใจผิด

ครั้งก่อนที่พวกนางอยู่ด้วยกันก็ทำให้เขาปวดหัวมิน้อย ผู้ใดจักคิดว่าเขาเพิ่งมาถึงก็ได้เจอเหตุการณ์เช่นเดิมอีก เมื่อเห็นอวี๋หมิงหลันยืนก้มหน้าอย่างน่าสงสาร แววตาของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมิน้อย

อันหลิงเกอก็สังเกตเห็นสีหน้าของมู่จวินฮานเช่นกัน ความรู้สึกมากมายภายในใจตีกันวุ่นวายไปหมด แววตาของเขาหมายความว่าอย่างไร !

เขาคิดว่านางเป็นปิศาจร้ายหรือไร ?

“คาราวะท่านอ๋อง” อันหลิงเกอรีบเก็บกดอารมณ์มิพอใจเอาไว้แล้วยืนขึ้นคำนับน้อย ๆ แต่ยังคงไว้ซึ่งอำนาจของพระชายา

“ตามสบาย หมิงหลัน เจ้ากลับไปได้แล้ว”

มู่จวินฮานถอนหายใจออกมา เขารู้สึกละอายใจต่ออวี๋หมิงหลันมิน้อย แต่เขาเองก็มิอยากทำร้ายจิตใจของอันหลิงเกอ

อย่างไรความรักของเขาก็มีให้อันหลิงเกอแต่เพียงผู้เดียว แค่เขายังหาวิธีชดเชยให้อวี๋หมิงหลันมิได้เท่านั้น แต่เขามิรู้ว่าช่วงเวลานี้ได้ทำร้ายผู้หญิงทั้งสองคนไปแล้ว

“เกอเอ๋อ…”

เขาอยากอธิบายให้นางฟัง ปรารถนาจักบอกนางว่าเขามิอยากติดค้างผู้หญิงคนนั้น เพียงแต่ในช่วงเวลาที่อำนาจของเขาอ่อนแอมาก เขาก็ติดค้างตระกูลอวี๋ไว้มิน้อยเลย

“ช่างเถิด มิต้องกล่าวแล้วเจ้าค่ะ” อันหลิงเกอมีนิสัยมิยอมคนมาแต่ไหนแต่ไรจึงมิอยากฟังคำอธิบายมากความของเขา

ใจของมู่จวินฮานก็เจ็บปวดมิน้อย เขาเข้าใจจิตใจของอันหลิงเกอ เพียงแต่ถ้าจักให้เขามิสนใจอวี๋หมิงหลัน เขาเองก็ทนมิได้

บัดนี้ตระกูลอวี๋โดนฆ่าล้างตระกูลซึ่งสาเหตุก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับการช่วยเขาในครั้งอดีต เมื่ออัครมหาเสนาบดีอวี๋สิ้นลมแล้วจักให้เขามิสนใจนางได้อย่างไร ?

“ระหว่างข้ากับนางมีบุญคุณที่ต้องทดแทน” ในที่สุดมู่จวินฮานก็เอ่ยขึ้นมา อันหลิงเกอมิได้หันกลับไป

บุญคุณ

เฮอะ

“มู่จวินฮาน” อันหลิงเกอหันมามองเขาและเรียกเพียงชื่อของเขาเท่านั้น

มู่จวินฮานมิเคยคิดว่าจักได้เห็นสายตาจำยอมเช่นนี้ของอันหลิงเกอ

“ข้าอันหลิงเกอมิได้ต้องการตำแหน่งพระชายา”

คำกล่าวของนางบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าหากสิ่งที่นางต้องการคือตำแหน่งพระชายา ตอนนั้นนางคงเลือกอี้หมิง ลู่จ้านหรือองค์ชายเจ็ด…

มู่จวินฮานรู้ดี เพียงแต่…

“เจ้าต้องรู้ว่าสายสัมพันธ์บางอย่างมิอาจทรยศได้” ตอนนี้มู่จวินฮานแสดงออกชัดเจนว่าเขาจักมิถอยเช่นกัน ในสายตาของอันหลิงเกอคือสิ่งที่เขาทำมิใช่เพราะเหตุผล แต่เป็นเพราะใจเขามีอวี๋หมิงหลันต่างหาก

“มู่จวินฮาน ท่านยอมให้สาวงามมาอยู่ข้างกายได้ แต่ข้าจักมิยอมรับปัญหาเข้ามาเพิ่มเป็นอันขาด” ตอนนี้หัวใจของอันหลิงเกอชาไปทั้งดวง มู่จวินฮานรู้ดีว่านางมีนิสัยแข็งกร้าวย่อมมิมีทางยอมเด็ดขาด

ทว่ามู่จวินฮานก็มิเข้าใจเลย ในสายตาของอันหลิงเกอนั้น อวี๋หมิงหลันแตกต่างจากเช่อเฟยทั้งสองที่ฮ่องเต้ประทานให้อย่างไร ? เหตุใดตอนนี้จึงทนมิได้เล่า ?

“เจ้าพักผ่อนเถิด” มู่จวินฮานกล่าวสิ่งใดไปก็คงไร้ประโยชน์จึงทำเพียงกลับออกไปก่อน ด้านหลังของเขาปกคลุมไปด้วยความโดดเดี่ยว แต่สายตาของนางก็แฝงไว้ด้วยความผิดหวังและความเจ็บปวดเช่นกัน

“พระชายา เกิดอันใดขึ้นเจ้าคะ ? ” ปี้จูเห็นอันหลิงเกอเปลี่ยนชุดธรรมดาก็รู้แล้วว่าเจ้านายต้องการไปจากที่นี่จึงรีบห้ามเอาไว้อย่างเต็มกำลัง

“นี่มิใช่ที่ของข้า ! ” อันหลิงเกอส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม นางมิใช่คนมีมารยาร้อยเล่มเกวียนและนี่เป็นผลจากการใคร่ครวญมาอย่างดีแล้ว

“แต่พระชายาเจ้าคะ…อวี๋หมิงหลันผู้นั้นเข้ามาในจวน ท่านอ๋องอาจต้องการทำเพื่อทดแทนบุญคุณจริง ๆ ก็ได้ เหตุใดพระชายาจึงมิเชื่อเพคะ？”

มิเชื่อหรือ ? มิใช่ว่านางมิเชื่อ ทว่าต่อให้นางเชื่อแล้วอย่างไร

มนุษย์ล้วนมีความเห็นแก่ตัวและนางเองก็เช่นกัน

“หากพระชายาจักไปก็พาปี้จูไปด้วยเถิดเจ้าค่ะ ! ”

ปี้จูกล่าวไปพลางยัดของใช้ใส่ห่อผ้าไปด้วย จากนั้นก็สะพายไว้บนไหล่

“เจ้า…”

อันหลิงเกอก็จนใจเพราะปี้จูนั้นซื่อสัตย์ต่อนาง ข้อนี้นางรู้ดี

“ข้าด้วยเจ้าค่ะ ! ” หมิงซินก็ตามไปด้วยเช่นกัน

“ไปกันเถิดเจ้าค่ะ”

“เรียนอวี๋กู่เหนียง พระชายาพาสาวใช้ออกไปจากจวนแล้วเจ้าค่ะ”

หลันเอ๋อเข้ามากระซิบที่ข้างหูของอวี๋หมิงหลัน เมื่อได้ยินดังนั้นอวี๋หมิงหลันก็ตกตะลึงทันที

“ว่าอย่างไรนะ ? ”

อวี๋หมิงหลันรู้สึกร้อนรนขึ้นมา มิรู้ว่านางควรบอกมู่จวินฮานหรือปล่อยให้อันหลิงเกอจากไปดี

“กู่เหนียง พระชายาไปแล้วย่อมดีต่อท่านมิใช่หรือเจ้าคะ”

ที่จริงแล้วอวี๋หมิงหลันก็รู้ดีแก่ใจถึงความรู้สึกที่มู่จวินฮานมีต่ออันหลิงเกอ ในตอนนั้นนางเห็นด้วยกับแผนการของเสี่ยวชุ่ยเพราะต้องการรู้ความรู้สึกแท้จริงของมู่จวินฮาน แต่ตอนนี้นางมิอยากทำร้ายอันหลิงเกออย่างแท้จริง

หากมู่จวินฮานรู้ว่าพวกนางมิลงรอยกัน สุดท้ายแล้วคนที่ต้องจากไปย่อมเป็นนาง มิใช่อันหลิงเกอ !

แต่จนปัญญาตรงที่อันหลิงเกอมีนิสัยมิยอมคน

และตอนนี้อันหลิงเกอจากไปแล้ว คาดว่ามู่จวินฮานก็คงมิปล่อยให้นางอยู่ที่นี่อีก

“ไปเชิญท่านอ๋องให้ข้าที” สุดท้ายอวี๋หมิงหลันก็ถอนหายใจออกมา นางต้องบอกเรื่องนี้ให้มู่จวินฮานรับรู้

“เจ้าค่ะ” หลันเอ๋อมิเต็มใจแต่ก็ต้องไป นางเห็นว่าหากพระชายาจากไปแล้วอวี๋กู่เหนียงก็จักได้เป็นใหญ่ในจวน ส่วน…

ตอนนี้ทัวป๋าถิงฟางและหลิงอวี่หนิงล้วนมิเป็นที่โปรดปราน หากอันหลิงเกอจากไปเช่นนั้น อวี๋กู่เหนียงของนางก็จักมีความหวัง

“มีอันใด ? ดึกป่านนี้แล้ว…” มู่จวินฮานเพิ่งเอ่ยปากก็เห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าของอวี๋หมิงหลัน

“พี่จวินฮาน…ไม่ไม่ไม่ ท่านอ๋องเจ้าคะ หากหมิงหลันทำเรื่องที่ผิดไปก็ขอท่านอ๋องโปรดอย่าใส่ใจ…”

“เกิดอันใดขึ้น ? ”

มู่จวินฮานแม้มีนิสัยอดทนเก่ง แต่ความจริงแล้วเขาเกลียดสตรีเช่นนี้มิน้อย เมื่อเจออันหลิงเกอเขาจึงรู้สึกว่าสตรีที่มั่นคงหนักแน่นดูน่ารักกว่ามาก

“พระชายา…”

“เกอเอ๋อเป็นอันใด ? ” น้ำเสียงของมู่จวินฮานเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

อวี๋หมิงหลันมองออกว่าเขาเป็นห่วงอันหลิงเกอมากเพียงใด แววตาของนางจึงเข้มขึ้นกว่าเดิมมิน้อย

“เกิดอันใดขึ้น ? ” มู่จวินฮานก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

“พระชายาจากไปเพราะความโกรธเจ้าค่ะ…” อวี๋หมิงหลันกล่าวจบก็ก้มหน้าลง

เดิมทีนางคิดว่ามู่จวินฮานคงปลอบนางบ้าง แต่คาดมิถึงว่าเมื่อนางเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ตรงหน้าก็มิมีผู้ใดอยู่แล้ว

ดวงตาของนางจึงคลอไปด้วยน้ำใส ในที่สุดอวี๋หมิงหลันก็รู้แล้วว่าภายในใจของมู่จวินฮานนั้น อันหลิงเกอแตกต่างจากนางมากเพียงใด

“เกอเอ๋อ ! อันหลิงเกอ ! ”

มู่จวินฮานวิ่งไปทั่วจวนพลางตะโกนเรียก ทว่าไร้เสียงตอบรับอันใดกลับมา แสดงว่าอันหลิงเกอออกไปจากจวนแล้วจริง ๆ

นางไปที่ใด ?

“ชิงเฟิง ! เจ้ารีบไปตามหาพระชายาเดี๋ยวนี้ ต่อให้ต้องพลิกทั้งแผ่นดินก็ต้องหานางให้เจอ ! ”

เขาสั่งชิงเฟิงให้ไปจัดการโดยหวังว่าอันหลิงเกอแค่ไปหลบที่ไหนสักแห่งเพราะกำลังโกรธเขาเท่านั้น

“เรียนท่านอ๋อง ครึ่งชั่วยามก่อนพระชายาออกจากจวนทางประตูตะวันออกขอรับ” นางออกไปแล้วจริงด้วย

มู่จวินฮานเซไปก้าวหนึ่งแต่ยังรีบไปตามหานางทางด้านตะวันออกตามที่ชิงเฟิงรายงาน

“ท่านอ๋อง พี่สาว…” อวี๋หมิงหลันเพิ่งวิ่งเข้ามา นางยังมิทันได้กล่าวสิ่งใด มู่จวินฮานก็เดินผ่านไปราวกับมองมิเห็นนางแม้แต่เงา

ก่อนหน้านี้นางคิดมาตลอดว่าจักมีโอกาสบ้าง แต่คาดมิถึงว่ามู่จวินฮานมิใยดีนางถึงเพียงนี้

“เกอเอ๋อ ! ”

มู่จวินฮานจัดวางองครักษ์เงาไว้ทั่วเมืองหลวง แต่อันหลิงเกอรู้จักพวกเขาดี ดังนั้นนางจึงสามารถหลบหลีกสายตาทั้งหมดได้โดยมิทิ้งร่องรอยไว้เลย

มู่จวินฮานรู้ดีว่าขอเพียงนางมิต้องการปรากฏตัว ภายในช่วงเวลานั้นเขาย่อมมิมีทางพบนางเป็นแน่

กระนั้นเขาก็มิได้ทิ้งความพยายามเพราะยังออกตามหานางไปทั่ว

“เรียนท่านอ๋อง สายลับของหอสดับพิรุณส่งข่าวมาว่าเหมือนจักมีร่องรอยของพระชายาขอรับ”

ชิงเฟิงยังกล่าวมิทันจบ มู่จวินฮานที่อยู่ตรงหน้าก็หายตัวไปแล้ว