พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 454 ระบายโทสะ

ตอนที่ 454 ระบายโทสะ

มู่จวินฮานเห็นทั้งสองคน คนหนึ่งสอนอย่างตั้งใจ อีกคนก็เรียนอย่างมุ่งมั่น เขาจึงเริ่มทานข้าวของตนอย่างเงียบ ๆ

ตอนที่อันหลิงเกอกำลังสนทนากับซูเอ๋อเรื่องวัฒนธรรมอยู่นั้นก็เหลือบเห็นมู่จวินฮานเดินออกไป แต่นางก็มิได้สนใจอันใด

“ใช่สิ เกอเอ๋อ พวกเจ้าท่องเที่ยวอยู่ข้างนอกมีความสุขยิ่งนัก แล้วเจ้าลากท่านอ๋องกลับมาด้วยเหตุใด หนีไปที่อื่นเสียก็สิ้นเรื่องมิใช่หรือ ? ” ซูเอ๋อถามสิ่งที่สงสัยในใจเพราะตอนนี้นางรู้สึกว่าชีวิตของสามีภรรยาธรรมดาเป็นสิ่งมีความสุขที่สุดแล้ว

“เฮ้อ ! ” อันหลิงเกอถอนหายใจอย่างออกมาอย่างระอา “เราทำตามใจตนเองได้ที่ไหนกันเล่า”

ซูเอ๋อมองอันหลิงเกอและเมื่อนึกถึงเรื่องของเนี่ยอันอันที่จวนคิ้วก็ขมวดมุ่น หลังใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดหลายวันมานี้ให้อันหลิงเกอฟัง

“เกอเอ๋อ ข้ามิได้แก้ต่างให้ตนเองหรอกนะ เพียงแต่…” ซูเอ๋อเล่าที่มาที่ไปทั้งหมดจบก็ถอนหายใจออกมา

เนี่ยอันอันอาศัยว่าตนเป็นคนที่แม่ทัพลวี่พามา ตอนนี้แทบเหยียบศีรษะฮูหยินใหญ่เยี่ยงนางอยู่แล้ว

เรื่องของความรู้สึกย่อมมีแค่ตัวเราเท่านั้นรู้ว่าที่จริงเป็นเช่นไร

“พวกเราคุยกันตั้งนานแล้ว ไปเถิด ข้าจักไปดูที่จวนของเจ้าเอง เรื่องนี้ข้าขอลองตรวจสอบดูก่อน” อันหลิงเกอกล่าวพร้อมยิ้มออกมาเล็กน้อย นางสลัดความมิสบายใจเมื่อครู่ทิ้งไป “ป่านนี้ท่านอ๋องคงไปดื่มสุรากับแม่ทัพลวี่ที่จวนของเจ้าแล้วกระมัง พวกเราไปดูกันเถิด ! ”

ระหว่างทางกลับจวน อันหลิงเกอเปลี่ยนไปสวมชุดสาวใช้ ใบหน้าของนางถูกแต่งเติมอย่างประณีต ชุดสีชมพูเมื่อสวมใส่อยู่บนกายแล้วมิได้ทำให้ดูขัดตาแต่อย่างใด มิหนำซ้ำยังทำให้นางดูเป็นสาวน้อยที่มีเสน่ห์เหมือนอดีตอีกด้วย

ส่วนซูเอ๋อเห็นนางทำเช่นนี้ก็อดหัวเราะขึ้นมามิได้ “แต่งตัวเช่นนี้จักได้ผลจริงหรือ ? ”

อันหลิงเกอยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย แต่มิได้บอกแผนการของตน

เนื่องจากนางสืบรู้มาว่าเซียวหลานสาวใช้ข้างกายของเนี่ยอันอันมีพี่น้องในหมู่บ้านเดียวกันซึ่งรักใคร่กันดีคนหนึ่งและทั้งสองคนยังสนิทสนมกันมาก

อันหลิงเกอสืบรู้ที่อยู่ของสาวใช้ผู้นั้นมาจึงผลักประตูเรือนเข้าไป แสงภายในดูสลัวและคนที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนมิพอใจแสงที่ส่องเข้ามากะทันหันจึงขยับตัวไปมา

“ถิงถิงใช่หรือไม่ ? ” อันหลิงเกอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ยังมิทันที่อีกฝ่ายได้ตอบกลับ นางก็พูดข้ออ้างที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ทันที

“ข้าได้ยินว่าเซียวหลานเกิดเรื่องที่จวนแม่ทัพจึงมาแจ้งข่าวให้เจ้าทราบ”

ตามที่ซูเอ๋อบอกคือหลายวันก่อนนางพบว่ามีคนนำ*กลิ่นชะมดมาใส่ในกระถางกำยานของตน หากเป็นฝีมือของเนี่ยอันอันจริงก็คงต้องมีคนนอกจวนคอยช่วยเหลือแน่นอน

เมื่อได้ยินที่อันหลิงเกอกล่าว คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นนั่งก่อนร้องไห้ออกมา

เป็นเหตุให้แววตาของอันหลิงเกอเป็นประกาย เรื่องเป็นดั่งที่คิดเอาไว้จริง ๆ

จากนั้นอันหลิงเกอเข้าไปใกล้แล้วกุมมือของถิงถิงเอาไว้พลางปลอบนางจนเสียงร้องไห้เบาลง ต่อมาถิงถิงจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อันหลิงเกอฟังอย่างละเอียดและแน่นอนว่าเรื่องที่เล่ามานั้นอันหลิงเกอก็ได้ยินจากซูเอ๋อทั้งหมดแล้ว แต่สิ่งที่อยากรู้คือเรื่องลึกกว่านั้นและยังต้องการหลักฐาน

“เป็นไปได้เยี่ยงไร เซียวหลานจักทำร้ายฮูหยินใหญ่ของท่านแม่ทัพได้หรือ ! ” อันหลิงเกอแสดงได้สมบทบาทยิ่งนัก

ถิงถิงลังเลครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้นว่า “คนที่บ้านของเซียวหลานส่งข่าวมาว่าแม่ของนางป่วยและต้องใช้เงินรักษา อนุของจวนแม่ทัพลวี่ก็ให้เงินไปรักษาแม่ จากนั้น…”

หลังถิงถิงเล่าจบ อันหลิงเกอก็ปลอบโยนก่อนให้คนจัดหาที่อยู่ใหม่สำหรับถิงถิง จากนั้นพวกนางก็กลับไปที่จวนแม่ทัพ

ครั้งนี้อันหลิงเกอเหนื่อยแสดงละครอีก เรื่องการแย่งชิงของสตรีก็เคยเจอมากับตัว เมื่อได้ยินคำพูดของถิงถิงแล้ว นางก็พอคาดเดาได้จึงไปข่มขู่ยามเฝ้าประตูที่ดูแลเนี่ยอันอันจนกลัวและสารภาพทุกอย่างจนหมด

สิ่งที่นางได้รู้ก็คือเซียวหลานสาวใช้ของเนี่ยอันอันใช้เงินซื้อตัวยามเฝ้าประตูผู้นั้น เมื่ออันหลิงเกอรู้แล้วก็จากไปและมิได้จัดการยามเฝ้าประตูแต่อย่างใด

ยามเฝ้าประตูสารภาพความจริงทุกอย่างต่อหน้าอันหลิงเกอแต่เพราะกลัวในความผิด หลังจากใคร่ครวญแล้วจึงรีบไปหาเนี่ยอันอัน ในเมื่ออย่างไรก็ต้องตาย ดังนั้นก่อนตายเขาขอสู้เพื่อตนเองและบางทีอาจรักษาชีวิตเอาไว้ได้

“พระชายา แย่แล้วเจ้าค่ะ อนุของแม่ทัพลวี่โดนวางยาเจ้าค่ะ ! ”

โดนวางยาน่ะหรือ ?

นางเพิ่งช่วยซูเอ๋อสืบเรื่องกลิ่นชะมด แต่คนร้ายกลับโดนวางยาเสียแล้ว

มีเรื่องบังเอิญเช่นนี้จริงหรือ ?

“พิษอันใด ? ”

“สารหนูเจ้าค่ะ”

ดูท่าแล้วเนี่ยอันอันคงอยากสู้กับซูเอ๋อจนถึงที่สุดกระมัง !

เนี่ยอันอันยังแกล้งป่วยอยู่บนเตียง สารหนูนั้นก็เป็นแผนของนางเอง วิธีแก้พิษย่อมมิยากแต่เรื่องที่เกิดขึ้นหลายวันมานี้ทำให้นางมิสบายใจมาก

“เรียนนายหญิง ยามเฝ้าประตูผู้นั้นมาขอพบเจ้าค่ะ” เซียวหลานกระซิบที่ข้างหูของเนี่ยอันอัน

เนี่ยอันอันได้ฟังก็ขมวดคิ้วก่อนเอ่ย “เจ้าไปดูที”

เซียวหลานได้ยินก็รับคำแล้วออกไป

มินานเซียวหลานก็แหวกม่านเดินเข้ามาจนม่านที่ทำจากไข่มุกกระทบกันส่งเสียงดังไปทั่วห้องยิ่งทำให้เนี่ยอันอันว้าวุ่นใจกว่าเดิม

เซียวหลานกระซิบที่ข้างหูเนี่ยอันอัน เล่าเรื่องที่อันหลิงเกอไปหายามเฝ้าประตูผู้นั้นและเขาจึงมาแจ้งข่าวเพราะต้องการรักษาชีวิตเอาไว้ ด้วยหวังว่าเนี่ยอันอันจักช่วยตนได้

แต่เมื่อได้ฟังแล้ว เนี่ยอันอันกลับขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าถอดสีทันที หากเรื่องนี้แม่ทัพลวี่รู้เข้า นาง…

“เซียวหลาน เปลี่ยนชุดให้ข้าที ข้าจักไปพบพระชายามู่” เนี่ยอันอันลงจากเตียง

สาวใช้อีกสองคนเป็นคนฉลาดจึงคาดเดาผลลัพธ์ของเรื่องนี้ออกทันทีว่าร้ายแรงเพียงใด เซียวหลานช่วยเนี่ยอันอันแต่งตัวทำผมก่อนไปไล่ยามเฝ้าประตูที่อยู่ด้านนอกให้ผละไปก่อน

ขณะที่อันหลิงเกอรออยู่ในห้องโถง มู่จวินฮานก็กลับเข้ามาที่จวนพร้อมแม่ทัพลวี่พอดี

เมื่อเห็นอันหลิงเกอ เขาก็รีบก้าวยาวไปหาแล้วกอดนางไว้ในอ้อมแขน “นึกมิถึงว่าพระชายาจักชอบช่วยเหลือผู้อื่นเช่นนี้”

เป็นถึงท่านอ๋องแต่ทำตัวล้อเล่นไปเรื่อย อันหลิงเกอจึงถลึงตาใส่มู่จวินฮานไปหนึ่งที

“ท่านอ๋องอยากช่วยข้าจัดการเรื่องนี้ด้วยหรือเจ้าคะ ? ” อันหลิงเกอกล่าวพร้อมยิ้มออกมา

มู่จวินฮานได้ยินเช่นนั้นจึงเดินหลบไปทันที เพราะเรื่องของสตรี เขามิอยากยุ่งด้วยหรอก

ทางด้านเนี่ยอันอันที่กำลังเดินอยู่ด้านนอกก็ถูกปี้จูและหมิงซินจับตัวไว้มิให้ขยับได้

“พวกเจ้า พวกเจ้าคิดทำอันใด ! ” ท่าทางโวยวายของนางไร้ประโยชน์สิ้นดี

ส่วนในห้องเซียวหลานกำลังโดนตัดสินโทษ “ในเมื่อสาวใช้ผู้นี้ทำผิดก็มิควรปล่อยไว้ในจวนอีก ท่านแม่ทัพคิดว่าลงโทษด้วยการประหารเป็นเยี่ยงไร ? ” อันหลิงเกอเอ่ยเสียงเรียบ

เซียวหลานตกใจจนหน้าซีดเมื่อได้ฟังอันหลิงเกอกล่าวเช่นนี้ จากนั้นก็รีบโขกศีรษะลงพื้นทันที “พระชายาโปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วยเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพโปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วยเจ้าค่ะ ! ”

แม่ทัพลวี่พยักหน้าเห็นด้วยกับอันหลิงเกอ “พระชายากล่าวถูกขอรับ” เมื่อเอ่ยจบก็โบกมือเรียกบ่าวด้านนอกเข้ามา “เด็กเด็ก ลากนางออกไป”

ทันใดนั้นก็มีบ่าวสามสี่คนเดินเข้ามาแล้วทำความเคารพ จากนั้นก็ปิดปากเซียวหลานและลากตัวออกไปทันที

หลังจากนั้นแม่ทัพลวี่ก็บีบนวดขมับของตนเล็กน้อย ถือว่าจัดการเรื่องวุ่นวายเรียบร้อยแล้วกระมัง เสียงเมื่อครู่ช่างเสียดหูจนทำเอาเขาปวดศีรษะไปหมด

“จัดการคนพวกนี้เรียบร้อยแล้วยังมีอีกคนต้องให้ท่านแม่ทัพช่วยตัดสิน เด็กเด็ก พาตัวเข้ามา” อันหลิงเกอสั่งให้คนพาตัวเนี่ยอันอันเข้ามา

“นี่มัน…” แม่ทัพลวี่มีสีหน้ามิเข้าใจแต่ก็มิกล้าทำอันใดโดยพลการ

“ท่านแม่ทัพช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ ! ” เนี่ยอันอันเพิ่งเปิดปากก็ถูกอุดปากทันที ตอนนั้นเองซูเอ๋อก็เดินเข้ามานั่งด้านข้างอันหลิงเกอ

“ท่านแม่ทัพยุ่งเรื่องงานราชการ เกรงว่ายังมิทราบเรื่องหยุมหยิมในจวนเหล่านี้ เด็กเด็ก พาถิงถิงเข้ามา ! ”

อันหลิงเกอได้พูดกับถิงถิงไว้แล้วว่าหากมิอยากมีจุดจบเช่นเดียวกับเซียวหลานก็ต้องยอมสารภาพทุกอย่าง

“ไม่ มิใช่ ! ” เนี่ยอันอันปฏิเสธอีกครั้ง นางอยากแก้ต่างให้ตน แต่อันหลิงเกอมิให้โอกาสนางได้พูด

“เจ้าคงรู้ดีว่าร้านขายยาในเมืองจิงทุกร้านต้องมีบันทึกเกี่ยวกับการซื้อขายสารหนู”

กล่าวจบอันหลิงเกอก็ส่งสมุดบันทึกเล่มหนึ่งให้แม่ทัพลวี่ดู

…

*กลิ่นชะมด คนจีนโบราณเชื่อว่ากลิ่นชะมดมีผลต่อการตั้งครรภ์ หากสูดดมกลิ่นชะมดเข้าไปมาก ๆ จะทำให้แท้งหรือเป็นหมันได้