พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 496 โดนขังในหุบเขากู่

ตอนที่ 496 โดนขังในหุบเขากู่

เมื่อได้ยินประโยคนี้ แววตาของชายตรงหน้าก็เปลี่ยนไปฉับพลัน จากนั้นก็กลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง เพียงแต่สายตาที่มองอันหลิงเกอนั้นแฝงไปด้วยความซุกซนมิน้อย

“ให้นางอยู่ต่อ”

อยู่ต่อหรือ ?

อันหลิงเกอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วลองเสี่ยงดวงสักครา นางมิยอมทิ้งอิสรภาพของตนไว้ที่นี่ !

นางกำปิ่นปักผมที่อยู่ในมือแน่น แม้สูญเสียเรี่ยวแรงแต่ยังแข็งแรงอยู่ ในชั่วอึดใจเดียว นางก็ยกปลายแหลมคมของปิ่นปักผมขึ้นมาจากนั้นก็พุ่งตัวตรงหน้าของชายผู้นั้น เพียงแต่ในเวลาเดียวกันอันหลิงเกอก็สัมผัสได้ถึงร่างกายที่อ่อนแอลงอย่างฉับพลัน

“เจ้าทำอันใดข้า ? ”

นางยังสัมผัสได้ว่าในยามเข้าใกล้ชายผู้นั้นอากาศที่สูดดมเข้าไปแฝงไว้ด้วยบางอย่างที่ผิดปกติ

“แค่หลงใหลเคลิบเคลิ้มเท่านั้น หากพระชายามู่รู้สึกชอบข้าก็คงเต็มใจอยู่ที่นี่มิใช่หรือ ? ”

“เจ้า ! ” อันหลิงเกอทั้งรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและรู้สึกโกรธเคือง

นางยังคาดเดาสถานะของชายตรงหน้าอย่างคลุมเครือ เกรงว่าเป็นฟางหลิงซู่ เจ้าแห่งหอพิษกู่เป็นแน่！

เขาเชี่ยวชาญด้านการวางยาพิษ หากเป็นเวลาปกตินางอาจทัดเทียมเขาได้ แต่ตอนนี้ภายใต้เงื่อนไขที่มิยุติธรรม นางจึงหมดหนทางสู้จริง ๆ

ฟางหลิงซู่ นางเคยได้ยินซูโจวเอ่ยถึงบุคคลนี้ว่ามีความคิดเช่นเดียวกับฟางซู่ซู่ เพียงแต่ชายผู้นี้ลึกลับกว่า

เมื่อคำนวณแล้วก็ดูเหมือนว่าในครั้งนี้ฟางซู่ซู่จักมีส่วนร่วมด้วย

“ท่านควรรู้ว่าหากเข้ามาในหอพิษกู่ของข้าแล้วต้องมีเงื่อนไข”

ในขณะที่อันหลิงเกอกำลังทุกข์ทรมานนั้น เขาก็เอียงคอไปยังข้างหูของนาง ทุกถ้อยคำที่ออกมาล้วนแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ชวนหลงใหล

“เงื่อนไข เงื่อนไขอันใด ? ” อันหลิงเกอขบกรามแน่นพลางมองไปทางเขา นางรู้ว่าเวลานี้หากนางมิยอมแพ้ก็เกรงว่าจักสูญเสีย นางมิใช่คนที่ยอมก้มหัวให้ผู้ใด แต่ก็เข้าใจว่าการรักษาชีวิตของตนสำคัญที่สุด

“อยู่ต่อเถิด” น้ำเสียงของฟางหลิงซู่ราบเรียบราวกับเป็นประโยคบอกเล่า มิได้แฝงความข่มขู่แต่อย่างใด

“ข้าหนีไปไหนมิได้หรอก” อันหลิงเกอยิ้มอย่างขมขื่น ความรู้สึกมิสบายตัวได้ทวีความรุนแรงขึ้น นางรู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าวราวกับโผล่ขึ้นมาจากน้ำเดือดจนเปียกชุ่มไปทั้งร่าง แม้แต่ตัวนางเองก็มิอยากสัมผัสมัน

“ข้าอยากให้ท่านเต็มใจช่วยงาน”

น้ำเสียงนั้นหากเป็นยามปกติ อันหลิงเกอคงคิดว่าคนผู้นี้กำลังปรึกษาหารือกับตน แต่คนที่อยู่ตรงหน้าคือฟางหลิงซู่และนางรู้ว่าคงมิมีเวลาว่างพอปรึกษากับเขาได้

“ได้ ข้า เต็มใจ！”

อันหลิงเกอกัดฟันตอบรับ มิรู้ว่าสิ่งที่กำลังรอตนอยู่คือสิ่งใด แต่สัมผัสได้ว่าหากมิตอบรับ สิ่งที่รอตนอยู่คงเป็นเพียงความทุกข์ทรมานไร้วันสิ้นสุด

“เช่นนั้นท่านก็อยู่ในหุบเขากู่เป็นเพื่อนข้าได้แล้ว”

ในขณะที่กล่าว เขาก็ดึงแขนเสื้อขึ้น ดูเหมือนอันหลิงเกอสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายเย็นยะเยือกไหลเข้ามาทางรูจมูกแล้วไหลจากลำคอลงด้านล่าง ความรู้สึกสบายนี้ทำให้ความมิสบายตัวเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง

“ดี” เมื่อนางหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก็ทำการมองไปรอบด้าน แม้ที่นี่เป็นหุบเขากู่ทว่าก็มิเป็นไรเพราะอย่างน้อยนางก็ยังมีชีวิตรอด

นางยังตายมิได้ นางยังมิได้ชำระแค้นให้มารดา อันหลิงอีก็ยังมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย

“ทานสิ”

เมื่อเห็นยาเม็ดที่ยื่นมาตรงหน้า อันหลิงเกอก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งหัวใจ หากกลืนยานี้ลงไปแล้วเกรงว่านางจักขาดมันมิได้อีก

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรับยามากลืนลงคออย่างมิลังเล

นางมีทางเลือกที่สองหรือไร ? การตัดสินใจเด็ดขาดเป็นเพียงทางเลือกที่ทำให้นางสามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้เท่านั้น

แต่คาดมิถึงว่าฟางหลิงซู่ผู้นี้จักคืนสิ่งที่สูญเสียไปแล้วให้นาง

“เจ้า…”

อันหลิงเกอสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เรี่ยวแรงทั้งหมดฟื้นคืนมา ส่วนความรู้สึกหนักหน่วงและอ่อนแอเหล่านั้นก็มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงลมหายใจที่เย็นเยือกในโพรงจมูก ร่างกายของนางฟื้นตัวมาแล้ว นี่มิใช่ยาพิษแต่อย่างใด

“หากได้ตัวท่านที่ถูกสะกดพลังมาไว้ข้างกาย ท่านก็เป็นได้แค่ขยะไร้ประโยชน์เท่านั้น

อันหลิงเกอรู้ว่ายิ่งเขาใจกว้างมากเท่าไรก็ยิ่งพิสูจน์ศักยภาพของเขาได้เท่านั้น เดิมทีเขามิได้กลัวว่านางจะหนีเลย

หรือกล่าวได้ว่าเขามั่นใจในหอพิษกู่ที่มิมีผู้ใดหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว

ตอนนี้อันหลิงเกออยู่ที่นี่อย่างมิสบายใจ ในเวลาเดียวกันภายในจวนอ๋องมู่ก็กำลังเละเหมือนโจ๊กหนึ่งหม้อ

หลังพบว่าพระชายามู่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ภายในจวนก็เริ่มออกตามหา เพียงแต่การหายตัวไปของอันหลิงเกอนั้นมิทิ้งร่องรอยไว้จริง ๆ

“ช่างเถิด หยุดตามหาได้แล้ว”

น้ำเสียงของมู่จวินฮานบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า พวกเขาคิดว่าอันหลิงเกอจากไปด้วยตนเอง ในโลกใบนี้เขามิคิดว่าจักมีผู้ใดบีบบังคับให้นางจากไปได้ เว้นเสียแต่นางไปเอง

“แต่ท่านอ๋อง…”

“พอแล้ว ออกไป”

ในใจของมู่จวินฮานว่างเปล่า แม้บัดนี้อวี๋หมิงหลันและจ้าวหลานหยู่ยังอยู่ในจวน แต่เขามิมีกะจิตกะใจไปเยี่ยมเยือน ดูเหมือนว่าอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมดของเขาถูกสตรีที่หายตัวไปนำติดตัวไปด้วย

“ในเมื่อพระองค์ทำให้อันหลิงเกอจากไป เช่นนั้นหม่อมฉันก็มิควรอยู่ในจวนอ๋องมู่ต่อ”

อวี๋หมิงหลันมองจ้าวหลานหยู่อย่างดื้อรั้น นางมิอยากอยู่ที่นี่ต่อเพราะกลัวว่าสักวันหนึ่งมู่จวินฮานรู้ความจริงแล้วจักลบล้างความงดงามในอดีตไปสิ้น

“แล้วแต่เจ้า”

ในขณะที่จ้าวหลานหยู่กำลังดีใจเรื่องแผนการสำเร็จนั้น เขาก็มิได้สนใจนางเลย บัดนี้อันหลิงเกอถูกทำลายแล้ว เขารู้แก่ใจดีว่าการส่งอีกฝ่ายไปยังหอพิษกู่แห่งนั้นก็มิมีวันออกมาได้ตลอดชีวิต !

เดิมทีเขาคิดทำลายนางแต่ก็เสียดายเพราะอย่างไรอันหลิงเกอก็ฉลาดปราดเปรื่อง หากในอนาคตเขาได้ขึ้นครองบัลลังก์ก็จำเป็นต้องมีคนเยี่ยงนี้เพื่อรวบรวมอำนาจกับเขา

แต่อันหลิงเกอมิมีวันยอมเขาแน่ เช่นนั้นจึงมิอาจทนเห็นนางอยู่เคียงข้างมู่จวินฮานเฉย ๆ ได้ !

เปรียบเทียบกับการสังหารนางแล้ว การส่งนางไปอยู่ในหอพิษกู่แห่งนั้นคงทำให้นางมิออกมาเพ่นพ่านได้อีก

น่าเสียดายที่จ้าวหลานหยู่ประเมินอันหลิงเกอต่ำไป มิว่านางอยู่ที่ไหนก็ล้วนเป็นอันหลิงเกอและเป็นพระชายามู่ ในเมื่อต้องฝึกฝนอยู่ในหอพิษกู่ นางก็ยังมีความเฉิดฉายของตน !

บัดนี้นางอยู่ในหุบเขากู่ เมื่อเห็นคนที่เข้ามาขอความช่วยเหลือจากฟางหลิงซู่ยืนต่อแถวอยู่นอกหอพิษกู่ นางจึงมีความคิดบางอย่างต่อหอพิษกู่แห่งนี้

ที่นี่ดูเหมือนเป็นหอพิษกู่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน มีนักฆ่าดีที่สุดในใต้หล้าและในเวลาเดียวกันก็เป็นสถานที่หลบภัยซึ่งนักฆ่าทุกคนล้วนมาอาศัยอยู่ทั้งสิ้น

ความสามารถของนางค่อย ๆ ฟื้นตัวกลับมาทุกวัน แทบมิต่างอันใดกับในอดีตแล้ว ช่วงเวลานี้ฟางหลิงซู่ก็มิได้มารบกวนแต่ให้นางอยู่ในเรือนซึ่งตั้งอยู่ข้างเรือนของเขาอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้นางสงบจิตสงบใจชั่วขณะ

“อันหลิงเกอกู่เหนียง”

อาโผมาหาอีกครั้ง

บัดนี้นางรู้แล้วว่าอาโผเป็นหญิงสาวที่มีอายุมิต่างจากตน เพียงแต่มักแต่งกายเหมือนแม่เฒ่าอายุมากเพื่อให้ยากต่อการจำแนก

“คุณชายสั่งให้ข้ามาเรียกท่านไปทำภารกิจ”

ภารกิจหรือ ? ฟางหลิงซู่ปล่อยนางแล้วหรือไร ?

“นี่คือเงื่อนไขในการทำภารกิจครานี้ ท่านลองดูแล้วกัน จากนั้นก็ไปหยิบอาวุธที่จำเป็นต้องใช้ในป่าแล้วตามข้าออกไป” แม้อันหลิงเกอสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ยังทำตามที่อาโผกล่าว

มิว่าฟางหลิงซู่เชื่อนางหรือไม่ก็ตาม หากสบโอกาสหนีได้ นางก็มิมีวันปล่อยโอกาสนั้นหลุดลอยไปเด็ดขาด !