พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 513 ปริศนา

ตอนที่ 513 ปริศนา

เมื่อครุ่นคิดแล้วอันหลิงเกอก็หยิบก้อนหินขึ้นมามองพิจารณาว่าเหตุใดหินก้อนนี้จึงทำร้ายผู้อื่นยกเว้นนางสองแม่ลูก บางทีหินก้อนนี้อาจมีบางสิ่งบางอย่างที่สามารถบ่งบอกสถานะและความสามารถของนางก็ได้

เพราะตั้งแต่เด็กนางมีประสาทการได้ยินและได้กลิ่นดีกว่าคนทั่วไป บัดนี้มองแล้วมิใช่เรื่องที่หาคำอธิบายมิได้แน่นอน

ดูเหมือนการที่นางมีความรู้วิชาแพทย์ตั้งแต่กำเนิด อาจเป็นดั่งที่หนานกงหลิงเยว่กล่าวไว้ว่านางคือตัวโชคร้ายสำหรับหอพิษกู่

การที่อันหลิงเกอหยิบก้อนหินขึ้นมาดูก็พบว่านอกจากกลิ่นหอมรัญจวนใจแล้วก็ดูเหมือนมิมีสิ่งใดแตกต่างจากหินทั่วไปเลย

ทว่ากลิ่นหอมรัญจวนใจนี้ทำให้รู้สึกแปลกใจมิน้อย

ครั้นได้กลิ่นหอมนี้กลับมิได้รู้สึกเหมือนยาพิษ แต่เหมือนมีไอสังหารบางอย่างด้วยซ้ำ

เมื่อความคิดนี้บังเกิดขึ้นก็ทำให้อันหลิงเกอรู้สึกได้ถึงความลึกลับของหอพิษกู่มากยิ่งขึ้น

ภายในหอพิษกู่แห่งนั้นดูเหมือนมีบางอย่างรอให้นางเข้าไปค้นหาอยู่มากมาย

“พระชายาเจ้าคะ”

หมิงซินเดินเข้ามาและเมื่อเห็นอันหลิงเกอกำลังเหม่อลอยจึงมิรู้ว่ากำลังคิดเรื่องใด นางจึงเกิดความกังวลใจ

“หืม ? ”

อันหลิงเกอเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็ยัดหินเมื่อครู่กลับเข้าที่เดิม ก่อนลุกขึ้นยืนและเดินไปหาหมิงซิน

เพราะนางกลัวว่าจะเป็นดั่งที่ซูโจวกล่าวไว้คือหินก้อนนี้จะทำร้ายคนรอบข้าง

“พระชายา เมื่อครู่เป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ ? ”

หมิงซินนำขนมวางบนโต๊ะ จากนั้นก็มองไปยังอันหลิงเกอด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย

“มิมีอันใด จริงสิ ในตอนที่เจ้าอยู่ในหุบเขากู่ได้เห็นเรื่องผิดสังเกตบ้างหรือไม่ ? ”

ยามนี้อันหลิงเกออยากรู้เรื่องราวเพิ่มเติมจนแทบทนมิไว้ ต่อให้เป็นเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับหอพิษกู่เพียงเล็กน้อยก็ตาม

“อืม…คนที่อยู่กับบ่าวก็มีเพียงสตรีตาสีฟ้าครามผู้นั้นเจ้าค่ะ”

ตาสีฟ้าครามก็หมายถึงหนานกงหลิงเยว่

“อืม” อันหลิงเกอพยักหน้าและรอให้อีกฝ่ายกล่าวต่อ

“แต่มิได้มีอันใดผิดสังเกตเจ้าค่ะ บ่าวถามนางก็มิตอบสักคำ” หนานกงหลิงเยว่มิแยแสผู้ใดตลอดเลยหรือ ? ครั้นนึกถึงนิสัยของอีกฝ่ายก็ดูมิเหมือนที่หมิงซินกล่าวสักนิด

ดูท่าเรื่องนี้นางต้องทำความเข้าใจอีกมาก มิได้การ นางต้องไปหอพิษกู่อีกสักรอบ !

เพื่อสืบหาเกี่ยวกับหินก้อนนั้นและเรื่องของมารดา บางทีอาจเป็นดั่งที่หนานกงหลิงเยว่กล่าวไว้ก็ได้และเรื่องนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับหอพิษกู่เป็นแน่

“เอาล่ะ หมิงซิน เจ้าออกไปก่อนไป มีเรื่องอันใดข้าค่อยเรียกเจ้า”

“เจ้าค่ะ”

หลังจากหมิงซินออกไป อันหลิงเกอก็กำหินก้อนนั้นไว้ จากนั้นก็หยิบกริชที่วางอยู่บนโต๊ะและเตรียมเดินออกไป

“ท่านจักไปไหนหรือขอรับ ? ” เสียงของซูโจวดังขึ้นนอกประตู หยุดความคิดที่อันหลิงเกอเตรียมออกนอกจวนไปชั่วขณะ

เพราะเขาทราบอยู่แล้วว่าด้วยนิสัยของอันหลิงเกอต้องไปค้นหาความจริงของหอพิษกู่อย่างแน่นอนและเขามิอาจให้นางไปได้

“ข้า…” อันหลิงเกอยังมิได้เอ่ยก็รู้ว่าซูโจวคาดเดาไว้แล้ว

“ข้าอยากไปหอพิษกู่” ในเมื่อซูโจวรู้อยู่แล้ว นางจึงเลือกเอ่ยความจริง

“หากเป็นเพราะหินก้อนนั้น ข้าน้อยสามารถบอกพระชายาได้ แต่ท่านต้องรับปากก่อนว่าหากรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วจักมิไปหอพิษกู่แห่งนั้นอีกขอรับ”

ซูโจวคาดเดาไว้แล้วว่าเรื่องนี้มิอาจปิดบังอันหลิงเกอได้ แต่ก็มิอาจให้อันหลิงเกอรู้เรื่องราวทั้งหมดไปเลย ดังนั้นภายในใจของเขาจึงเกิดความสับสนอยู่มิน้อย

“ท่านแม่ของพระชายาเคยเป็นคนของหอพิษกู่ขอรับ”

เป็นคนของหอพิษกู่อย่างนั้นหรือ ?

เป็นไปมิได้ !

มารดาได้รับพระราชทานให้เป็นฮูหยินใหญ่แห่งจวนโหว เหตุใดจึงเป็นคนในสถานที่เลื่องลือเรื่องวิชาพิษเยี่ยงหอพิษกู่ไปได้ !

“พระชายา หินก้อนนั้นเป็นของมารดาท่านเอง ส่วนทักษะด้านวิชาแพทย์และความสามารถต่าง ๆ ของท่านก็เป็นสิ่งที่มารดามอบให้ ฟางต้าเฉิงอดีตประมุขหอพิษกู่ได้เห็นความสามารถของมารดาท่านจึงทำให้นางได้เข้าไปอยู่ในหอพิษกู่ขอรับ”

ซูโจวกล่าวถึงตรงนี้ก็หยุดชะงัก ส่วนอันหลิงเกอแสดงสีหน้าสับสนอยู่ครู่ใหญ่ซึ่งนางมิรู้ว่าต้องแสดงปฏิกิริยาตอบสนองเยี่ยงไร

ท่านแม่เป็นคนของหอพิษกู่

“ข้าน้อยบอกเรื่องเหล่านี้แก่ท่านเพราะมิอยากให้ท่านไปเสี่ยงอันตรายในหอพิษกู่อีก ที่นั่นใกล้พังทลายซึ่งผู้ที่คิดทำร้ายท่านอาจมิใช่ฟางหลิงซู่ ทว่าหนึ่งในพวกเขาต้องมีผู้ที่คิดสังหารท่านอยู่เป็นแน่ขอรับ”

อันหลิงเกอมิได้ตั้งใจฟังซูโจวพูดมากมายแต่อย่างใดเพราะยังหยุดคิดตรงประโยคที่ว่า ‘ท่านแม่เป็นคนของหอพิษกู่’ มิได้

“ซูโจว เจ้ารู้เรื่องของท่านแม่ข้าได้เยี่ยงไร ? ”

อันหลิงเกอมิกล้าเชื่อ นางคาดหวังมากว่าซูโจวจะบอกนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด และท่านแม่มิเคย…มิเคยทำร้ายผู้อื่นมาก่อน

มารดาเป็นฮูหยินใหญ่แห่งจวนโหว มียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่ง หากเป็นคนของหอพิษกู่จริงก็หมายความว่าท่านแม่ทำร้ายผู้คนมากมายใช่หรือไม่ ?

แต่หากเป็นเยี่ยงนั้นจริง เหตุใดท่านแม่จึงโดนหลี่ซื่อทำร้ายโดยง่ายเล่า ?

“ตอนนั้นมารดาท่านออกจากหอพิษกู่ด้วยเหตุผลบางประการ นางในอดีตเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงโดดเด่นแห่งเผ่าหมอเทวดาขอรับ”

ซูโจวมิได้หลอกลวง เพียงแต่นางจักเชื่อหรือไม่นั้น เขาก็มิอาจแน่ใจ

เพราะเขามิเคยมีความขัดแย้งทางผลประโยชน์กับฮูหยินใหญ่แห่งจวนโหวมาก่อน ดังนั้นเขาจึงไร้ทางโป้ปด

“แต่…” อันหลิงเกอเม้มปาก อยากพูดอันใดบางอย่างแต่เอ่ยออกมามิได้

“ท่านแม่ตายได้เยี่ยงไร ? ”

อันหลิงเกอยังมิปล่อยวางประเด็นนี้ หากซูโจวรู้มากพอก็ต้องชี้ความกระจ่างให้นางได้

“ก่อนหน้านั้นข้าน้อยเคยเรียนพระชายาไปแล้ว ส่วนเรื่องสาเหตุการตายโดยละเอียดนั้นข้าน้อยมิแน่ใจขอรับ”

เนื่องจากซูโจวเป็นคนธรรมดาที่แตกต่างจากอันหลิงเกอ มิได้มีความสามารถโดดเด่น เรื่องที่เขาเข้าใจจึงมีข้อจำกัด

“ข้าน้อยรู้เพียงว่ามารดาของพระชายาเป็นสตรีที่น่าอัศจรรย์มากผู้หนึ่ง มีชื่อเสียงโดดเด่นในแคว้นชิงเยว่ ส่วนเหตุใดฮ่องเต้จึงพระราชทานสมรสนั้น….”

ซูโจวเอ่ยถึงตรงนี้ ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดร้าวราน

“ซูโจว เหตุใดท่านแม่ของข้าจึงออกจากหอพิษกู่ ? ”

ดูเหมือนซูโจวคาดมิถึงว่าอันหลิงเกอจะถามคำถามนี้ เขาจึงตกตะลึงไปชั่วขณะ

คำตอบนี้เขาย่อมรู้ดี อันหลิงเกอมองได้จากนัยน์ตาของเขา เพียงแต่เขากำลังหลบเลี่ยงราวกับมิยอมบอกนาง

“เพราะนางและอดีตประมุขหอพิษกู่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันขอรับ”

ฟางต้าเฉิง นางพอเดาออกว่าต้องเป็นประมุขหอพิษกู่ที่ว่าอย่างแน่นอน ดูท่าแล้วต้องเป็นเพราะท่านแม่ได้รับความโปรดปรานจากเขาจึงนำพาเรื่องบางอย่างมาสู่ตนจนมิอาจอยู่ในหอพิษกู่ได้

หากมิใช่เพราะเรื่องนี้มารดาก็มิได้แต่งงานเข้าจวนโหวและมิได้ให้กำเนิดนางเป็นแน่

เมื่อคิดได้เยี่ยงนั้นอันหลิงเกอก็มิถามอันใดต่อและเก็บเท้าที่เตรียมไปยังหอพิษกู่คืนมา

“ขอบใจเจ้ามาก”

หากมิใช่เขา บางทีนางอาจมิได้รู้ความจริงที่เก็บไว้มานานเหล่านี้ก็ได้ ที่แท้จุดกำเนิดระหว่างนางกับหอพิษกู่ก็เริ่มจากตรงนี้เอง

ส่วนเหตุใดอีกฝ่ายต้องตามหาตัวนางและมิลงมือทำร้าย รวมทั้งผู้ที่ต้องการทำร้ายนางคือใคร ผู้ที่อยู่เบื้องหลังของอาโผคือผู้ใด คำถามเหล่านี้นางต้องไปค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง

“ขอรับ”

ซูโจวมิได้กล่าวอันใดแต่เดินออกจากเรือนฝูหลิงไป มองแล้วเพราะต้องการขวางนางไว้จึงยอมเล่าเรื่องเหล่านี้แก่นาง

เมื่อรู้เรื่องทั้งหมดนี้แล้วในใจของอันหลิงเกอก็แปรเปลี่ยนเป็นสงสัยมากยิ่งขึ้น สำหรับหอพิษกู่นั้นนางมีทัศนคติที่ค่อนข้างชัดเจนมาก เพราะอย่างน้อยเรื่องนี้นางก็แยกแยะออกอย่างชัดเจนว่าถูกหรือผิด