พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 550 สงครามระหว่างสองพี่น้อง

ตอนที่ 550 สงครามระหว่างสองพี่น้อง

“บัดนี้ข้าเป็นคนพิการแล้ว เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า ? ”

ตอนนี้หนานกงหลิงเยว่คิดว่าตนเป็นความอัปยศของหอพิษกู่ นางจึงคิดว่าพี่ชายจะมิสนใจนางอีก

เพราะพี่ชายมิได้มาเยี่ยมนางนานแล้ว ก่อนหน้านั้นก็ยังมิยอมไปตามอันหลิงเกอมาช่วย…

สำหรับหนานกงหลิงเยว่แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างตนกับพี่ชายมิได้เป็นพี่น้องที่สนิทสนมเหมือนในอดีตแล้ว

บางทีนางอาจกลายเป็นภาระของหอพิษกู่ไปแล้ว ดังนั้นการแต่งงานออกเรือนก็น่าจะดีเสียกว่า

“ข้าคิดว่าการแต่งงานของเจ้าต้องได้รับคำอวยพรจากพี่ชายด้วย อีกอย่างเจ้าก็มิใช่คนพิการ ข้ารักษาขาทั้งสองข้างของเจ้าให้กลับมาดีขึ้นได้ หนานกงหลิงเยว่ เจ้ามิจำเป็นต้องหยามตนเองถึงเพียงนี้”

นางมิอยากให้หนานกงหลิงเยว่มีความคิดที่น่าสงสารเยี่ยงนี้ หากเราสงสารตนเองแต่อยากได้คู่ชีวิตที่ดีก็มิควรคิดเช่นนี้

ขาทั้งสองข้างของอีกฝ่ายต้องดีขึ้นสักวัน

“หยุดคุยเรื่องข้าได้แล้ว ตัวเจ้าล่ะ ? ”

“ข้าหรือ ? ” อันหลิงเกอเงยหน้าขึ้น

“ใช่ เจ้านั่นแหละ ข้ารู้เรื่องของมู่เหล่าหวางเฟยแล้ว”

หนานกงหลิงเยว่ได้ยินก็พยักหน้าด้วยความรู้สึกผิดเพราะอันหลิงเกอมีความจริงใจให้นางเยี่ยงสหายอย่างแท้จริง ทว่านางก็ปิดบังเอาไว้

พวกนางรู้ดีว่าก่อนหน้านั้นหลายปีผู้ที่สังหารฮูหยินใหญ่อันคือมู่เหล่าหวางเฟย แต่เพราะมีผู้เกี่ยวข้องมากเกินไปจึงมิยอมพูดออกมา

ตอนนั้นอันหลิงเกอเห็นอกเห็นใจสองพี่น้องมาก แต่…

“ข้ารู้ว่าเวลานี้มิง่าย พวกเจ้ามีเรื่องที่ไม่อาจพูดออกมาได้ และข้าจะตรวจสอบด้วยตนเอง” อันหลิงเกอมิได้สร้างความลำบากใจให้อีกฝ่าย

“ขอบใจมาก”

หนานกงหลิงเยว่เข้าใจความลำบากของอีกฝ่ายดี เพียงแต่ถ้าบอกเรื่องทั้งหมดให้ฟัง อันหลิงเกออาจมิเข้าใกล้พวกตนอีกก็ได้

สำหรับอันหลิงเกอแล้ว พี่ชายทั้งรักและเกลียด แต่หนานกงหลิงเยว่แตกต่างเพราะนางอยากใกล้ชิดอันหลิงเกอจริง ๆ อยากสนิทและอยากเป็นมิตรแท้

มิว่าฟางหลิงซู่และฟางซั่วคิดเยี่ยงไร นางก็มีความคิดที่เรียบง่ายเยี่ยงนี้เสมอ

“มู่เหล่าหวางเฟยเป็นคนที่ทำให้เจ้าออกจากจวนอ๋องใช่หรือไม่ ? แล้วมู่จวินฮานเป็นอย่างไรบ้าง ? ”

หนานกงหลิงเยว่เอ่ยปากถามทันใด เพราะเรื่องที่เกี่ยวกับอันหลิงเกอนั้นฝ่ายพี่ชายมิได้กล่าวอันใดมากความ

“อ๋องมู่เป็นบุตรของนาง ข้าคิดว่าคงมิเกิดเรื่องกับเขาหรอก แต่ดูท่าทางมู่เหล่าหวางเฟยมิคิดรามือแน่”

อันหลิงเกอยกยิ้มเล็กน้อย หากนางต้องการชีวิตของมู่เหล่าหวางเฟยคงง่ายเกินไปเพราะสิ่งที่นางต้องการคือให้มู่เหล่าหวางเฟยมาสารภาพผิดต่อหน้า นางอยากเห็นมุมอัปยศที่สุดของมู่เหล่าหวางเฟยซึ่งต้องชดใช้ความผิดบาปที่ทำไว้กับมารดา !

มารดาของนางดีที่สุดในโลกใบนี้ แต่…มู่เหล่าหวางเฟย !

ครั้นเอ่ยถึงมู่จวินฮาน ในใจของอันหลิงเกอก็รู้สึกเจ็บปวดทันใด บัดนี้สถานการณ์มิเหมือนเดิมอีกแล้ว คงเป็นการดีที่สุดหากเขามิได้สมรู้ร่วมคิดด้วย

แม้ในใจทุกข์มากก็ตาม นางมิเคยลืมความแค้นของมารดาได้เลย

ในตอนที่นางคิดอยากปล่อยวางความแค้นลง มู่เหล่าหวางเฟยกลับมิไว้ชีวิตนาง เช่นนั้นนางต้องเอาคืนให้สาสม !

“อันหลิงเกอ เจ้า…”

ครั้นเห็นความโหดเหี้ยมสะท้อนออกมาทางแววตาของอันหลิงเกอ หนานกงหลิงเยว่จึงได้แต่ทอดถอนใจ เกรงว่าอีกฝ่ายได้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

อันหลิงเกอในอดีตมิเคยดุดันเยี่ยงนี้ ไม่รู้เพราะเหตุใดเวลานี้อันหลิงเกอที่นางเคยจับต้องได้ก็ดูเหมือนมีหนามปกคลุมไปทั่วร่าง

“มิเป็นไร มา ให้ข้าดูขาของเจ้าหน่อย” กล่าวจบ อันหลิงเกอก็ยกยิ้มและคุกเข่าลง

ยามนี้มู่จวินฮานยังออกค้นหานาง เพียงแต่น่าเสียดายที่เขามิได้รับเบาะแสใดเลย

“จวินฮาน ในเมื่ออันหลิงเกอมิใช่พระชายาอีกแล้วก็แต่งตั้งพระชายาคนใหม่เถิด”

มู่เหล่าหวางเฟยกระตุ้นเขาอย่างต่อเนื่อง ทว่าในใจของมู่จวินฮานมิยอมรับเรื่องนี้

พระชายาเอกของเขามีแค่อันหลิงเกอผู้เดียว

เขามิรู้ว่าเหตุใดฮ่องเต้ถึงให้เขาได้รับการสืบทอดตำแหน่งอ๋องมู่อย่างง่ายดาย แต่คนที่คอยสนับสนุนเขามาตลอดเส้นทางนี้ก็คืออันหลิงเกอ และคนที่กล้าโต้เถียงกับผู้อื่นเพื่อเขาก็ยังเป็นอันหลิงเกอ

“หมู่เฟย แม้นางมิกลับมาแต่นางก็ยังเป็นพระชายาของลูกเสมอขอรับ”

มู่จวินฮานพอสัมผัสได้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นระหว่างมู่เหล่าหวางเฟยและอันหลิงเกอ มิเช่นนั้นมู่เหล่าหวางเฟยไม่มีทางปฏิบัติต่ออันหลิงเกอเปลี่ยนไปเยี่ยงนี้ พอนึกถึงเรื่องของอันหลิงเกอกับชายเหล่านั้น เขาก็รู้สึกประหลาดใจมิน้อย

แต่น่าเสียดายที่วันนั้นเพราะมีจำนวนคนมากเกินไปจึงทำให้เขาเกิดความวิงเวียนขึ้นมาอย่างฉับพลัน กอปรกับหมู่เฟยที่อยู่ข้างกาย…

เมื่อคิดได้แล้วมู่จวินฮานก็อดยกมือขึ้นตบหน้าตนเองสองครั้งมิได้ เหตุใดเขาจึงปฏิบัติกับนางเยี่ยงนั้น ?

ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกว่าจะเชื่อใจนางตลอดไป แต่เขาก็เป็นฝ่ายผิดสัญญาก่อน

แม้อันหลิงเกอมิเป็นอันใด แต่นางก็ไม่มีวันเชื่อใจเขาอีกแล้ว

“จวินฮาน นางทำผิดต่อเจ้า ทั้งหมดเป็นความผิดของนางและนางเลือกหนีออกจากคุกเอง เจ้าคิดว่าตอนนี้นางไปพักอยู่กับผู้ใด ? ” มู่เหล่าหวางเฟยเอ่ยถึงตรงนี้ มู่จวินฮานก็มิอยากฟังต่อ

ดูเหมือนตั้งแต่ต้นจนจบหมู่เฟยพยายามบอกความนัยแก่เขาเรื่องความไม่บริสุทธิ์ใจของเกอเอ๋อ

“ช่างเถิด หมู่เฟย ลูกยังมีเรื่องต้องไปทำต่อขอรับ”

มิรู้ว่าเพราะเหตุใด เขามักรู้สึกว่าคนข้างกายในช่วงนี้แปลกประหลาดไปหมด ทั้งมู่เหล่าหวางเฟยและอันหลิงเกอก็ดูเหมือนมีเรื่องที่เขามิรู้

“ไปตรวจสอบเรื่องก่อนที่พระชายาจะหนีไปอย่างเร่งด่วน”

“ท่านอ๋องหมายถึง…” ชิงเฟิงมิค่อยเข้าใจ

“สืบว่าเกอเอ๋อติดต่อกับผู้ใดแล้วไปพบเรื่องอันใดมา นางเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อใด เรื่องเล็กน้อยก็ห้ามพลาดเด็ดขาด”

มู่จวินฮานอยากตรวจสอบให้ชัดเจนว่าเรื่องใดทำให้อันหลิงเกอจากไปอย่างใจร้ายเยี่ยงนี้ หากในครานั้นเป็นความเข้าใจผิด ตามนิสัยของนางไม่มีทางประนีประนอมอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นนางไม่มีทางจากไปโดยยังเข้าใจผิดกันอยู่ นางต้องพบเรื่องบางอย่างเป็นแน่

เพียงแต่มู่จวินฮานมิรู้ว่ามันคือเรื่องใด

บัดนี้ดูเหมือนหมู่เฟยทำดีกับทัวป๋าถิงฟางมาก หรือว่าเกี่ยวข้องกับนาง ?

“ให้ปี้จูเฝ้าสังเกตทัวป๋าหลิวลี่และทัวป๋าถิงฟางไว้ให้ดี”

มู่จวินฮานมิเชื่อว่าจะหาเบาะแสใดมิได้เลย

พวกเขาทำอันใดกับอันหลิงเกอกันแน่ ?

แม้นางมิกลับมาในตอนนี้ ทว่าเขาต้องล้างมลทินและคืนความยุติธรรมให้นาง !

อย่างไรเขาก็มิยอมเลิกตามหานางเด็ดขาด !

แววตาของมู่จวินฮานลึกล้ำอย่างเห็นได้ชัด เขามิได้พบนางมานานเพียงใดแล้ว ? ความคะนึงหาในใจจึงเริ่มเรียกร้อง

ในเวลาเดียวกัน ทัวป๋าหลิวลี่และทัวป๋าถิงฟางก็มิได้อยู่อย่างสงบสุข

ทัวป๋าหลิวลี่มักสร้างปัญหาตลอด ส่วนทัวป๋าถิงฟางก็เปิดเผยตัวตนแล้วจึงมิอาจรองรับอารมณ์ของพี่สาวได้อีก

เมื่อทัวป๋าหลิวลี่เห็นท่าทางอ่อนแอของทัวป๋าถิงฟางก็ยิ่งรังเกียจมากขึ้น จากนั้นนางก็เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าจะมิรู้ได้เยี่ยงไรว่านิสัยของน้องหญิงเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อใด”

ทัวป๋าถิงฟางช่างน่าขัดหูขัดตาสำหรับทัวป๋าหลิวลี่ นางเป็นถึงองค์หญิงในวังหลวงและนางยอมเป็นมิตรกับบุตรีสนมก็ถือว่าเป็นเกียรติมากพอแล้ว !

ทัวป๋าถิงฟางแสดงสีหน้างุนงง จากนั้นก็เงยหน้ามองทัวป๋าหลิวลี่ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ “เช่อเฟยคงได้ยินคำพูดของพวกบ่าวมาสินะ น้องหญิงก็ทำตัวปกติทุกอย่าง หากก่อนหน้านั้นมีคนทำให้เกิดเรื่องมิดีกับเช่อเฟยก็หวังว่าจะให้อภัยน้องหญิงเจ้าค่ะ”

“นายหญิงน้อยถิงฟาง เมื่อมิกี่วันก่อนเจ้าตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วมิใช่หรือ ? เหตุใดบัดนี้ต้องมาแสดงท่าทางอ่อนน้อมต่อหน้าข้าอีก ? ” ทัวป๋าหลิวลี่ลุกขึ้น จากนั้นก็มองทัวป๋าถิงฟางจากมุมที่สูงกว่า มุมปากกระตุกยิ้มเย้ยหยันและแววตาเย็นชา

หลังจากได้รับการช่วยเหลือในวันนั้น ทัวป๋าถิงฟางก็ได้รับความโปรดปรานจากมู่จวินฮานอยู่พักหนึ่งและในเวลาเดียวกันก็กระตุ้นความเกลียดชังของทัวป๋าหลิวลี่ขึ้นมาด้วย