พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 570 สร้างบ่อน้ำร้อน

ตอนที่ 570 สร้างบ่อน้ำร้อน

หลังจากวันนั้นมาอันหลิงเกอก็คิดจนสมองแทบแตกแต่ก็มิรู้ว่ามู่จวินฮานต้องการทำสิ่งใด ช่วงหลายวันมานี้เขาออกจวนแต่เช้าและกลับดึกตลอด ทุกครั้งที่นางเอ่ยถามเขาก็บอกว่ามีงานราชการต้องทำ มิเช่นนั้นก็ต้องจัดการเรื่องอื่นนอกจากงานในราชสำนัก

เวลาเดียวกันก็มีคนแปลกหน้าเพิ่มขึ้นในจวนจำนวนมาก

“ท่านมีเรื่องปิดบังข้าใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ” ท้ายที่สุดอันหลิงเกอก็ทนมิไหวจึงถามเขาตอนกลางดึก วันนี้นางต้องถามเขาให้รู้เรื่องถึงจะสบายใจ

ส่วนมู่จวินฮานก็หมดแรงที่จะทำอันใดแล้ว เขากอดนางและล้มลงเตียงพร้อมตอบกลับเบา ๆ “ไม่มีอันใดหรอก สัญญาที่ข้าเคยรับปากเจ้าไว้ ข้าจะไม่ผิดคำสัญญาแน่นอน เชื่อข้า…”

ต่อจากนั้นเสียงก็เบาลงเรื่อย ๆ เมื่อนางหันไปมองเขาอีกครั้งก็ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของเขาดังข้างหูแล้ว

อันหลิงเกอจึงนึกออกว่าช่วงหลายวันมานี้เขากำลังยุ่งกับอันใดอยู่ กระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นก็เห็นบ่าวและสาวใช้ขนของท่านอ๋องมาในเรือนฝูหลิง

“เรียนพระชายา ท่านอ๋องสั่งให้พวกบ่าวย้ายของที่เรือนนั้นมาไว้ที่เรือนของท่านเจ้าค่ะ” เสียงเคาะประตูดังตามมาติด ๆ “หากพระชายามิสะดวก อีกเดี๋ยวบ่าวค่อยเข้ามาใหม่ก็ได้เจ้าค่ะ”

เวลานี้อันหลิงเกอเพิ่งใส่เสื้อชั้นนอกเสร็จ ปี้จูกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธก็ถูกนางส่งสัญญาณมือให้หยุดก่อน “รอข้างนอก รอให้ข้าเตรียมตัวเสร็จก็ค่อยย้ายเข้ามา”

ในมือของแต่ละคนเต็มไปด้วยข้าวของ ถ้ามิปล่อยให้ทำเยี่ยงนี้พวกเขาคงยกขึ้นมากองเป็นชั้น เมื่อเห็นนางปรากฏตัว พวกเขาก็วางของลงแล้วทำความเคารพ

จากนั้นอันหลิงเกอก็หันมามองหน้าหมิงซิน เช้าเพียงนี้จะย้ายของอันใดกัน ?

เดิมทีนางหลงเข้าใจผิดว่ามู่จวินฮานตั้งใจส่งของพวกนี้มาให้ แต่อันหลิงเกอเหลือบมองแล้วถึงได้รู้สึกผิดปกติเพราะพวกนี้เป็นของในเรือนมู่จวินฮานและเป็นของหายากทั้งนั้น

“ท่านอ๋องบอกหรือไม่ว่าเหตุใดจึงย้ายของพวกนี้มาที่เรือนข้า ? ” อันหลิงเกอกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสัยกว่าเดิม แต่เพราะที่นี่มีบ่าวและสาวใช้อยู่มากเกินไป นางจึงมิได้แสดงความรู้สึกสงสัยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

พ่อบ้านโจวจึงเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว “เรียนพระชายา เมื่อหลายวันก่อนท่านอ๋องสั่งให้คนรื้อเรือนหลังนั้นออกเพื่อสร้างบ่อน้ำขนาดใหญ่และเพื่อความสะดวกจึงย้ายของมาไว้ที่นี่ขอรับ”

เพราะเรื่องนี้พวกคนรับใช้ต้องย้ายของออกจากเรื่อนนั้นตลอดหลายวันหลายคืนจนมิได้หยุดพัก ตอนนี้ยังได้รับคำสั่งให้ย้ายของมาที่นี่อีก นับแค่เวลาและแรงงานที่ลงไปก็ถือว่าเสียไปมิน้อยแล้ว

เวลานี้อันหลิงเกอจึงได้เข้าใจว่าเหตุใดมู่จวินฮานพานางไปที่เรือนในวันนั้น ที่แท้ทั้งหมดก็ถูกดำเนินการไปอย่างเป็นระเบียบตามที่เขาวางแผนไว้

“พระชายาขอรับ ? ” พ่อบ้านเห็นนางใจลอยจึงเอ่ยปากถาม ในเมื่อท่านอ๋องตั้งใจย้ายมาอยู่กับพระชายาก็มิได้บ่งบอกท่าทีของท่านอ๋องชัดเจนแล้วหรือ ?

“พวกเจ้าย้ายของเข้ามาเถิด” อันหลิงเกอชี้ไปที่ห้องด้วยดวงตาเปล่งประกายราวกับดวงดาว

คนรับใช้ใช้เวลาขนของกันตลอดทั้งวัน เดิมทีห้องนี้เป็นห้องกว้างที่พอจะมีไว้เก็บของ และตอนนี้มีของเต็มไปหมดจนเหลือพื้นที่เพียงน้อยนิด

เดิมทีนางหลงเข้าใจผิดว่าย้ายของพวกนี้เข้ามาเสร็จก็จบเรื่อง คาดมิถึงว่าอึดใจต่อมาพวกคนรับใช้ก็ย้ายเครื่องเรือน โต๊ะ เก้าอี้เข้ามาอีกและในเวลานี้นาง ปี้จูกับคนอื่นในเรือนก็ไม่มีที่จะยืนกันแล้ว

ด้วยเหตุนี้พ่อบ้านจึงรู้สึกลำบากใจและรีบเอ่ยปากขอโทษ “พระชายา วันนี้รบกวนการพักผ่อนในเรือนของท่านแล้ว เนื่องจากเป็นคำสั่งของท่านอ๋อง ข้าน้อยจึงได้แต่ทำตามขอรับ”

เห็นคนพวกนี้ทำงานกันอย่างหนัก อันหลิงเกอก็ไม่ตำหนิแต่อย่างใด ทั้งยังสั่งให้ปี้จูบอกห้องครัวต้มน้ำถั่วเขียวมาให้พวกเขาดื่มด้วย

จนตะวันจะลับขอบฟ้า ข้าวของจึงถูกจัดเตรียมเรียบร้อย

ขณะนอนอยู่บนเตียงยามค่ำคืน อันหลิงเกอพลิกตัวไปมาเพราะยังนอนมิหลับ แต่ในขณะที่กำลังจะตะโกนออกมา เสียงของใครบางคนก็ดังจากด้านหลังและอึดใจต่อมาก็ปรากฏร่างของคนผู้นั้นขึ้น

เพราะกลิ่นอายอันเป็นเอกลักษณ์ของมู่จวินฮานแทรกซึมเข้าสู้ผ้าห่ม ในขณะที่กำลังจะหันกลับไป เอวของนางก็ถูกมือแกร่งยึดไว้แน่น

“เพื่อสร้างบ่อน้ำร้อนถึงกับรื้อเรือนทิ้ง มันคุ้มหรือเจ้าคะ ? ” อันหลิงเกอขดตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมอกแสนอบอุ่นของเขา นางรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจอีกฝ่าย

นั่นเป็นที่อยู่ของเขา บอกจะรื้อก็รื้อทันทีได้หรือ ต้องใช้ความกล้าเพียงใดกัน

เมื่อได้ยินนางเอ่ยถาม มู่จวินฮานก็กระชับอ้อมกอด แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “มันเป็นแค่ที่นอนเท่านั้น ต่อไปข้าก็มาอยู่กับเจ้า เช่นนี้จะมิดีหรือไร ? ”

อันหลิงเกอรู้ดีว่าที่มู่จวินฮานทำเยี่ยงนี้ก็เพื่อตามใจนาง

ยิ่งนึกถึงแรงจูงใจของเขา อันหลิงเกอก็ยิ่งรู้สึกซาบซึ้งจนเสียงสั่น “ดีก็ดีอยู่หรอก แต่สนมพวกนั้นจะมิได้รับความโปรดปรานเอานะเจ้าคะ”

“หรือเกอเอ๋ออยากให้พวกนางได้รับความโปรดปราน ? ” มู่จวินฮานบ่นพึมพำ คำกล่าวฟังเหมือนคำที่ติดตลกในบทละคร แต่อันหลิงเกอตัวแข็งทื่อพลางยกมือหยิกหลังเขาเบา ๆ แล้วทำตัวราวกับเด็กขี้อ้อน

เนื่องจากวันนี้เหนื่อยกันมามากจึงทำให้ทั้งสองคนหลับสนิททั้งคู่

“เรียนพระชายา เมื่อวานนี้ท่านอ๋องให้ข้าน้อยพาคนมาซ่อมแซมตัวเรือน หากวันนี้พระชายาไม่มีกิจอันใดต้องทำ ได้โปรดย้ายไปพักผ่อนที่เรือนด้านข้างด้วยขอรับ”

“ในเมื่อเป็นคำสั่งของท่านอ๋อง พวกเจ้าก็รีบลงมือเถิด” อันหลิงเกอให้คนยกเก้าอี้มายังใต้ต้นไม้ หลังรอให้ช่างซ่อมไปได้พอสมควรแล้วนางก็ยอมลุกขึ้น

เมื่อซ่อมแซมแล้วในเรือนก็สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ว่างเปล่าและดูหนาวเย็นอย่างยิ่ง

“สร้างชิงช้าให้ข้าตรงนี้ได้หรือไม่” อันหลิงเกอกล่าวกับช่างซ่อมพวกนั้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยการตั้งตาคอย “ช่วงนี้ข้าว่าง บ่อน้ำก็ยังสร้างมิเสร็จจึงไม่รู้จะไปหาสิ่งใดมาเล่นก่อน”

หลังได้ยินพระชายาออกคำสั่ง คนพวกนั้นก็เริ่มลงมือทันที

วันเวลาต่อจากนั้นนางก็มานั่งเล่นที่ชิงช้าบ่อย ๆ แล้วให้คนคอยผลักอยู่ด้านหลัง

ตอนมู่จวินฮานเข้ามา อันหลิงเกอกำลังนั่งหัวเราะเสียงดังอยู่บนชิงช้า “ปี้จู เร็วอีกหน่อย สูงอีกหน่อย ! ”

ปี้จูที่แกว่งให้นางอยู่ก็กลัวจะเกิดเรื่องมิคาดคิดขึ้น แรงที่ปล่อยออกไปจึงยังเท่าเดิม หลังเห็นมู่จวินฮานเข้ามาก็รีบหยุดแล้วทำความเคารพทันที

พอเห็นปี้จูทำหน้าตกใจ มู่จวินฮานก็ยกมือขึ้น “ชู่ว…” จากนั้นก็เดินตรงไปข้างหลังอันหลิงเกอแล้วช่วยแกว่งให้โดยปิดบังมิให้รู้ว่าเป็นผู้ใด

หลังรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่ต่างออกไปของคนด้านหลัง อันหลิงเกอก็หันมามองแล้วฉีกยิ้มให้ทันที “ท่านมาแล้วหรือ อยากลองนั่งชิงช้าหรือไม่เจ้าคะ ? ”

มู่จวินฮานส่ายหน้าแล้วออกแรงผลักชิงช้าต่อ เสียงหัวเราะสนุกสนานดังก้องในหูเป็นเวลานาน

เพราะบ่อน้ำร้อนกำลังสร้างอยู่ คนในจวนจึงมักได้ยินเสียงดังบ่อยครั้ง อีกทั้งเสียงยังน่ารำคาญมาก

เรือนของทัวป๋าหลิวลี่อยู่ไกลออกไปจึงยังพอสงบอยู่บ้าง แต่เรือนของอันหลิงเกอต่างออกไปเพราะอยู่ติดกับเรือนอ๋องจึงเป็นธรรมดาที่จะได้ยินเสียงดัง

เพื่อลดเสียงรบกวน มู่จวินฮานจึงสั่งคนสร้างกำแพงสูงหลายชั้นไว้นอกเรือนของอันหลิงเกอ แม้ปิดกั้นเสียงไม่ได้อย่างสมบูรณ์แต่ก็ถือว่ามีประโยชน์

“สร้างบ่อน้ำไปถึงไหนแล้ว ? ” มู่จวินฮานยืนเอามือไพล่หลังอยู่บนบันได เขาทอดสายตามองสถานที่เต็มไปด้วยดิน ทรายและอิฐซึ่งอยู่ห่างออกไปมิไกล

ชิงเฟิงที่ยืนห่างออกไปไม่ไกลก็รีบตอบ “เพิ่งขุดบ่อเสร็จขอรับ เกรงว่าต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย ท่านอ๋องมิต้องใจร้อนไปเลยขอรับ”

เพื่อความปลอดภัย ชิงเฟิงจึงคอยติดตามการก่อสร้างบ่อน้ำร้อนทุกขั้นตอนและรายงานความคืบหน้าให้ฟังตลอด