พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 671 เป็นเพราะนาง

ตอนที่ 671 เป็นเพราะนาง

ภาพตรงหน้าทำให้อันหลิงเกอรู้สึกปวดใจยิ่งนัก บุตรของนางคนนี้ตัวเล็กมากซึ่งเล็กกว่าเด็กทั่วไปหนึ่งเท่า อีกทั้งมือและเท้ายังมิกางออกเลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้บุตรของนางยังหลับสนิท มองแล้วช่างน่าสงสารจับใจ

ทำให้น้ำตาของอันหลิงเกอค่อย ๆ ไหลรินออกมา เหตุใดบุตรของนางต้องมาพบความเจ็บปวดมากมายเช่นนี้

จากนั้นนางก็หวนนึกถึงความฝันคืนนั้น นึกถึงรอยยิ้มที่เสียสติของเฝิงเยว่เอ๋อ เรื่องทั้งหมดนี้ต้องเกี่ยวข้องกับอีกฝ่ายเป็นแน่

เมื่อคิดได้เช่นนั้นอันหลิงเกอก็ลนลานลงจากเตียงแต่โดนมู่จวินฮานห้ามไว้เสียก่อนเพราะตอนนี้ร่างกายของนางอ่อนแอมากจึงยังมิควรขยับไปไหน

อันหลิงเกอมิได้ใส่ใจการขัดขวางของเขาเพราะนางผลักมู่จวินฮานออกก่อนจะก้าวไปที่ประตูทันที ขณะนี้ด้านหน้าประตูมีเหล่าที่ปรึกษายืนรอกันอยู่ เมื่อพวกเขาเห็นอันหลิงเกอเดินออกมาจึงได้เบาใจ

เมื่อครู่มู่จวินฮานพูดข่มขู่เอาไว้ว่าหากอันหลิงเกอเป็นอันใดไป ทุกคนจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต

พวกเขารู้ดีว่ามู่จวินฮานสามารถทำได้ดั่งที่พูด ดังนั้นจึงก็พากันหวาดกลัวมิน้อย

ทว่าตอนนี้เห็นอันหลิงเกอปลอดภัยดีก็โล่งอก

มีหลายคนเอ่ยปากถามไถ่ถึงบุตรของพวกนาง เพราะมิว่าอย่างไรเด็กคนนี้ก็เป็นทายาทของมู่จวินฮาน เป็นคนที่มีความสำคัญต่อพวกตนอย่างมาก

เมื่อเห็นมู่จวินฮานอุ้มบุตรออกมา ทุกคนก็ค่อย ๆ คุกเข่าลงคำนับเด็กคนนั้น แต่อันหลิงเกอยิ้มเยาะออกมา นางยืนด้วยท่าทางมั่นคงพลางกวาดตามองทุกคนที่อยู่ตรงนั้นแล้วจับจ้องไปยังเฝิงเยว่เอ๋อ

นางมองเฝิงเยว่เอ๋ออยู่เช่นนั้นแล้วค่อย ๆ ก้าวไปหาอีกฝ่าย

อันหลิงเกอรู้ดีว่าตนใช้เรี่ยวแรงมหาศาลในการคลอดบุตรเมื่อครู่

แต่ก็ยังฝืนรวบรวมกำลังภายในทั้งหมดที่มีอยู่พุ่งเข้าใส่เฝิงเยว่เอ๋อ ก่อนจะใช้กำลังภายในจากปลายนิ้วโจมตีและทันใดนั้นใบหน้าของเฝิงเยว่เอ๋อก็ปรากฏบาดแผลขึ้นมา

ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของอันหลิงเกอจึงทำให้เลือดมิได้ไหลซึมในทันที แต่ชั่วอึดใจเดียวรอยแผลนั้นก็ค่อย ๆ ปริออกและมีเลือดไหลซึมออกมา การเคลื่อนไหวของอันหลิงเกอรวดเร็วมาก ขนาดที่เฝิงเยว่เอ๋อก็ยังมิทันรู้สึกถึงความเจ็บปวด

เพียงรับรู้ว่ามีของเหลวบางอย่างไหลลงมาจึงรีบยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตนทันที

อันหลิงเกอชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่อยู่รอบข้างก็มิสามารถห้ามไว้ได้ทันจึงทำได้เพียงมองนางเงียบ ๆ เท่านั้น ไม่มีผู้ใดกล้าแสดงความเห็นแม้แต่น้อย การลงมือเมื่อครู่ของอันหลิงเกอร้ายกาจมาก และภายในจวนนี้เกรงว่ามีเพียงมู่จวินฮานเท่านั้นที่ห้ามได้

เมื่อทุกคนมองไปยังมู่จวินฮาน เขากลับทำเหมือนมองมิเห็นและอุ้มบุตรไว้เท่านั้น ก่อนส่งบุตรให้อิ่งจือ เพราะหวังว่าจะช่วยพาบุตรของตนไปที่โลงน้ำแข็งด้วย

ตอนนี้บุตรยังคงหลับใหลอยู่จึงมีเพียงโลงน้ำแข็งของอิ่งจือเท่านั้นที่จะทำให้ปลอดภัย

อิ่งจือส่งสายตาที่แฝงความนัยบางอย่างให้อันหลิงเกอ จากนั้นก็รีบอุ้มทารกน้อยออกไปทันที

ส่วนเฝิงเยว่เอ๋อทำได้เพียงกุมบาดแผลที่แก้มอยู่เช่นนั้น นางก้มหน้าลงโดยมิได้กล่าวสิ่งใดออกมา แต่ในมุมมองของอันหลิงเกอเห็นใบหน้าที่กำลังโกรธแค้นของเฝิงเยว่เอ๋อได้อย่างชัดเจน

อันหลิงเกอจึงหัวเราะเยาะออกมาเบา ๆ “เจ้าโกรธข้าหรือ ? เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาโกรธแค้นข้า ? เจ้าทำให้บุตรของข้าต้องคลอดก่อนกำหนดแล้วมีสิทธิ์อันใด ? ” น้ำเสียงของอันหลิงเกอเต็มไปด้วยอำนาจ เมื่อทุกคนได้ยินก็พากันวิพากษ์วิจารณ์เสียงดังทันที

เดิมทีทุกคนคิดว่าการที่อันหลิงเกอทำร้ายเฝิงเยว่เอ๋อเช่นนี้เพราะอยากแสดงอำนาจให้อีกฝ่ายได้เห็น คาดมิถึงว่าแท้จริงแล้วเป็นเพราะเหตุผลนี้

ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดเข้าข้างเฝิงเยว่เอ๋ออีก เพราะคนที่นางกล้าทำร้ายเป็นถึงว่าที่อ๋องน้อยแห่งจวนอ๋องมู่

เฝิงเยว่เอ๋อรู้ว่าตอนนี้คงยากที่จะเอาชีวิตรอดไปได้และมิได้ใส่ใจคำพูดของอันหลิงเกอด้วย

แต่ความจริงแล้วนางมิได้มาเพื่อทำร้ายอันหลิงเกอ ที่ตอนเช้ามาเยี่ยมก็เพื่อต้องการรู้ว่าอันหลิงเกอเป็นเช่นไรบ้าง ตอนนี้นางกล้าทำร้ายอีกฝ่ายที่ไหนกันเล่า ?

“รู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าได้รับอยู่นี้เรียกอันใด ? มันสมควรแล้วเพราะเจ้าไม่มีบุญอย่างไรเล่า ! ” ใบหน้าของเฝิงเยว่เอ๋อปรากฎรอยยิ้มเยาะขึ้นมาเพราะตอนนี้นางตัดสินใจรับความผิดทั้งหมดมาไว้กับตัวเอง

เพราะเรื่องนี้มิว่านางเป็นคนทำหรือไม่ก็ไม่มีผู้ใดเชื่ออีกแล้ว

เมื่อในจวนนี้ยังมีคนเคียดแค้นอันหลิงเกออยู่ เช่นนั้นเฝิงเยว่เอ๋อก็จะช่วยคนผู้นั้นเอง

ต่อให้นางต้องตาย อันหลิงเกอต้องไม่ได้ดีไปมากกว่านี้

อันหลิงเกอเผยรอยยิ้มร้ายกาจออกมา ก่อนวางฝ่ามือที่เต็มไปด้วยกำลังภายในไว้บนศีรษะของเฝิงเยว่เอ๋อโดยมิได้เคลื่อนไหวอันใด แต่เฝิงเยว่เอ๋อถึงขั้นเบิกตาโพลงขึ้นมาทันที ก่อนจะสบตากับอันหลิงเกอที่มองอยู่ก่อนแล้วด้วยความเจ็บแค้น

กำลังภายในของอันหลิงเกอเมื่อครู่ได้ทำลายใบหน้าของนางจนหมดสิ้น อีกทั้งมือของอันหลิงเกอเมื่อครู่ยังมีหนอนพิษกู่ติดอยู่ด้วยจึงทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเฝิงเยว่เอ๋อเละไปหมด โลหิตไหลเยิ้มออกมาจนทุกคนมิกล้ามองใบหน้าของนาง

แม้เจ็บปวดเพียงใด เฝิงเยว่เอ๋อก็ยังจ้องมองอันหลิงเกออยู่เช่นเดิม

เฝิงเยว่เอ๋อมิได้ก้มหัวเพื่อขอร้องอ้อนวอนและมิได้หันไปขอร้องมู่จวินฮานด้วย

ในเมื่อวันนี้นางต้องตายแล้วจักทำอันใดก็ย่อมได้ เฝิงเยว่เอ๋อจึงฝืนกายลุกขึ้นยืนและมองไปยังอันหลิงเกอโดยไร้ความหวาดกลัว อันหลิงเกอเองก็สบตากับนางโดยตรงเช่นกัน

เสี้ยวเวลานี้บริเวณนั้นก็ถูกความเงียบเข้าครอบงำ มู่จวินฮานมิได้เอ่ยอันใดออกมา คนอื่นจึงยิ่งมิกล้าพูดเข้าไปใหญ่ มู่จวินฮานรู้ว่าตอนนี้อันหลิงเกอกำลังโกรธแค้นมากเพียงใด เขาเองก็คิดว่าครั้งนี้ต้องเป็นฝีมือของเฝิงเยว่เอ๋อแน่นอน

แม้การกระทำของอันหลิงเกอโหดร้ายแต่เขาก็เห็นด้วย

เพราะคนที่โดนทำร้ายเป็นบุตรของพวกตน บัดนี้บุตรถูกทำร้ายตั้งแต่ยังมิทันคลอดออกมา มิว่าผู้ใดก็ย่อมโกรธแค้นเป็นธรรมดา

เมื่ออันหลิงเกอนึกถึงการกระทำที่ผ่านมาของเฝิงเยว่เอ๋อจึงเปลี่ยนความโกรธแค้นทั้งหมดให้กลายเป็นพลัง ก่อนจะปลดปล่อยกำลังภายในสู่ร่างของเฝิงเยว่เอ๋อทันที

เดิมเฝิงเยว่เอ๋อคิดว่าการโจมตีครั้งนี้คงถึงแก่ชีวิตแน่เพราะนางอ่อนแอจากการที่ถูกอันหลิงเกอทำร้ายก่อนหน้านี้จึงหลับตาไว้แน่น แต่ความจริงแล้วอันหลิงเกอมิได้โจมตีโดนจุดสำคัญของนาง ทว่ากลายเป็นโจมตีเข้าที่หัวไหล่ของนางแทน

อันหลิงเกอทะลวงไปที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของนาง ใบหน้าของเฝิงเยว่เอ๋อจึงเต็มไปด้วยความตกตะลึง ความเจ็บปวดทั่วร่างทำให้นางสั่นจนยืนมิไหว ไม่คิดว่าอันหลิงเกอจะทำเรื่องโหดเหี้ยมเช่นนี้ได้

“ฝ่ามือนี้ตอบแทนสิ่งที่เจ้ากระทำต่อฟางหลิงซู่” อันหลิงเกอก้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูของเฝิงเยว่เอ๋อ

และครั้งนี้เฝิงเยว่เอ๋อก็นิ่งตะลึงและหาได้สนใจความเจ็บบนร่างกายไม่ อันหลิงเกอรู้ความจริงแล้ว…

มู่จวินฮานเห็นอันหลิงเกอลงมือได้โหดเหี้ยมเช่นนี้ก็อดตกตะลึงมิได้ แต่ก็มิได้ทำอันใด เพียงขยับเล็กน้อยก่อนจะเลือกยืนอยู่กับที่และมิเข้าไปขัดขวาง

อันหลิงเกอสังเกตเห็นท่าทีของมู่จวินฮาน ส่วนเฝิงเยว่เอ๋อก็เห็นเช่นกันจึงทำให้รู้ว่าตอนนี้ไม่มีผู้ใดที่จะช่วยตนได้อีก นางมิอาจรอดพ้นวันนี้ไปได้แน่

“เฮอะ เจ้าจำที่ข้าเคยบอกได้หรือไม่ ฟางหลิงซู่โดนข้าสังหารเอง” เฝิงเยว่เอ๋อกล่าวพร้อมหัวเราะออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง เมื่ออันหลิงเกอได้ยินเช่นนั้นก็มิได้โมโหแต่อย่างใด

เพราะนางรู้ว่าเฝิงเยว่เอ๋อแค่อยากยั่วโทสะเพื่อหวังที่จะให้นางลงมือสังหารเร็วขึ้น

อีกทั้งสาเหตุการตายที่แท้จริงของฟางหลิงซู่ นางก็รู้มานานแล้วว่าเกี่ยวข้องกับเฝิงเยว่เอ๋อ

บัดนี้เมื่อได้ยินเฝิงเยว่เอ๋อสารภาพออกมาเองจึงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเท่านั้น

ส่วนมู่จวินฮานที่ยืนอยู่ด้านข้างก็เห็นอันหลิงเกอสงบนิ่งและเขาก็รู้ดีว่าความจริงแล้วในใจของนางยังโกรธแค้นเป็นอย่างมาก