พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 674 ให้อภัย

ตอนที่ 674 ให้อภัย

ตอนที่อันหลิงเกอเห็นเฝิงเยว่เอ๋อก็อดที่ตกตะลึงมิได้เพราะมิเพียงอีกฝ่ายยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้บาดแผลทั้งหมดบนร่างกายก็หายเป็นปกติด้วย

อันหลิงเกอรู้สึกสงสัยแต่ขณะนั้นเฝิงเยว่เอ๋อก็เดินเข้ามาหาและคำนับให้แก่นาง เมื่อเห็นรูปร่างเย้ายวนและใบหน้าที่มิต่างไปจากเดิมของเฝิงเยว่เอ๋อแล้วภายในใจของอันหลิงเกอก็ยิ่งเกิดความสงสัยมากขึ้น ก่อนหน้านี้นางได้ทำลายใบหน้าของเฝิงเยว่เอ๋อไปมิใช่หรือ

เฝิงเยว่เอ๋อมองอันหลิงเกอ ก่อนจะใช้นิ้วชี้ลูบไล้ที่แก้มของตนเบา ๆ แววตาแฝงไว้ด้วยการยั่วยุโดยมิปิดบัง

ผู้ใดเป็นคนปล่อยนางออกมา ?

“พี่สาว ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามาพักรักษาตัวที่นี่ ท่านจักว่าอันใดหรือไม่ ? ” ขณะที่อันหลิงเกอกำลังสงสัยอยู่นั้น เฝิงเยว่เอ๋อก็เฉลยให้ได้รู้ทันที ทำให้อันหลิงเกอโมโหจนตัวสั่น

“หากข้าบอกว่ามีปัญหาจะเป็นอย่างไร ? ” อันหลิงเกอขบกรามแน่นอย่างข่มกลั้นอารมณ์ มู่จวินฮานให้เฝิงเยว่เอ๋อมาที่นี่ เขามิรู้หรือว่าที่นี่เป็นของนาง !

“เช่นนั้นเยว่เอ๋อคงต้องให้พี่สาวไปบอกกับท่านอ๋องเองแล้วกัน” ตอนนี้ท่าทางของเฝิงเยว่เอ๋อเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง มิได้เกรงกลัวอันหลิงเกอเลย

คนที่เคยผ่านความเป็นความตายมาแล้วเยี่ยงนางจะรู้สึกหวาดกลัวอันหลิงเกออีกได้เช่นไร ?

เมื่อเห็นอันหลิงเกอมิกล่าวอันใดอีก เฝิงเยว่เอ๋อจึงเดินผ่านเข้าไปด้านในขณะที่อันหลิงเกอยังคงยืนนิ่ง แม้ถูกเฝิงเยว่เอ๋อเดินชนไหล่ก็มิได้ตอบโต้อันใด เพียงแต่สมองยังคงครุ่นคิดมิหยุดว่าเหตุใดมู่จวินฮานถึงทำเช่นนี้

แต่นางรู้ดีว่าต่อให้คิดมากเพียงใดก็ไม่สามารถได้รับคำตอบตอนนี้เลย

ดังนั้นนางจึงตัดสินใจเดินตรงไปที่ห้องประชุมของมู่จวินฮานอย่างโมโห เหล่าที่ปรึกษาซึ่งก่อนหน้านี้ได้เห็นอำนาจของอันหลิงเกอมาแล้ว บัดนี้พอเห็นใบหน้าโกรธเกรี้ยวของนางก็พากันรีบออกไปทันที

“เกอเอ๋อ ? ” มู่จวินฮานรู้สึกแปลกใจมิน้อย เขาไม่รู้ว่าอันหลิงเกอได้พบกับเฝิงเยว่เอ๋อเร็วเพียงนี้ เพราะตามคำสั่งของเขาคือเฝิงเยว่เอ๋อควรจะถูกกักบริเวณอยู่ที่เรือน

“เรื่องของเฝิงเยว่เอ๋อ ท่านจะมิให้คำตอบข้าสักหน่อยหรือ ? ” อันหลิงเกอเอ่ยถามมู่จวินฮานตามตรง ส่วนเขาเมื่อรู้ว่าเป็นเรื่องของเฝิงเยว่เอ๋อก็รู้สึกปวดหัวทันที

“เกอเอ๋อ เจ้าไว้ชีวิตนางเถิด” วันนั้นพออันหลิงเกอจากไปแล้วมู่จวินฮานก็กลับไปดูอาการเฝิงเยว่เอ๋ออีกรอบ ร่างกายของนางชุ่มไปด้วยโลหิต ผมเผ้ายุ่งเหยิง สติเลื่อนลอย ภายในใจของเขาก็อดสงสารมิได้จึงเรียกให้เฝิงเซียวพี่ชายของนางมาช่วยรักษาเอาไว้

หลังจากรักษานางจนอาการเริ่มดีขึ้น เฝิงเยว่เอ๋อก็ร้องไห้อย่างหนักแล้วจะให้เขาทนเห็นภาพเช่นนั้นได้เยี่ยงไร เขาจึงเอ่ยปากให้เฝิงเยว่เอ๋อไปพักรักษาตัวที่สวนสมุนไพรชั่วคราว และเขาหมายถึงว่าหลังจากอันหลิงเกอกลับมาเรือนฝูหลิงแล้วต่างหาก

ตอนนี้เหตุใดเฝิงเยว่เอ๋อจึงไปที่นั่น มู่จวินฮานรู้ว่าคงต้องทำอันใดบางอย่างแล้ว คิดได้ดังนั้นเขาจึงดึงมือของอันหลิงเกอให้ไปที่สวนสมุนไพรด้วยกันและสั่งให้เฝิงเยว่เอ๋อย้ายออกทันที

เฝิงเยว่เอ๋อแม้รู้สึกโมโหเพียงใดแต่ก็มิสามารถโต้แย้งได้ หลังจากที่นางคำนับให้แก่อันหลิงเกอและมู่จวินฮานแล้วจึงถอยออกไป

ทว่าสีหน้าของอันหลิงเกอก็ยังไม่ดีขึ้น นางยังมองมู่จวินฮานด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง มู่จวินฮานรู้ดีว่านางกำลังโกรธ แต่เขาเองก็มิอาจทนเห็นเฝิงเยว่เอ๋อตายได้

“ท่านใจอ่อนอีกแล้วหรือ ? ” อันหลิงเกอเอ่ยพร้อมยิ้มเยาะ ตอนนี้นางมิอยากถกเถียงอันใดกับเขาอีก แค่อยากพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเท่านั้น

“เกอเอ๋อ ไว้ชีวิตนางเถิด” น้ำเสียงของมู่จวินฮานอ่อนลงและเอ่ยกับอันหลิงเกออย่างเอาใจ เขาเข้าใจนิสัยของนางดี รู้ว่าหากอันหลิงเกอยังโกรธแค้นอยู่เช่นนี้คงมิอาจรักษาชีวิตเฝิงเยว่เอ๋อไว้ได้ มิว่าอย่างไรอันหลิงเกอก็ต้องเอาชีวิตให้จงได้

“ท่านใจอ่อนกับนาง แล้วก่อนหน้านี้เคยมีผู้ใดใจอ่อนกับข้าบ้าง ! ” น้ำเสียงของอันหลิงเกอเต็มไปด้วยความขมขื่น น้ำเสียงราวกับถามหาความยุติธรรม ทว่าคำถามนั้นกระแทกลงที่ใจของมู่จวินฮานอย่างแรง

“เกอเอ๋อ…” แววตาของมู่จวินฮานมีความลังเลปรากฏอยู่ เขารู้ว่าทำผิดต่ออันหลิงเกอและรู้ว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเขาเอง

“ท่านบอกให้ข้าไว้ชีวิตนาง แล้วตอนนี้พวกท่านมีผู้ใดไว้ชีวิตฟางหลิงซู่บ้าง ? ” อันหลิงเกอพูดแล้วน้ำเสียงก็เริ่มสั่นเครือเหมือนกำลังสะอื้นออกมา

มู่จวินฮานเห็นอันหลิงเกอเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกสงสารยิ่งนัก แต่เขาก็ยังมิยอมอ่อนข้อให้เพราะไม่อาจทนเห็นเฝิงเยว่เอ๋อตายได้เช่นกัน

“จริงสิ” อันหลิงเกอถอนหายใจออกมา นางรู้ว่ามู่จวินฮานต้องไว้ชีวิตเฝิงเยว่เอ๋อเพราะความใจอ่อน แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิตบุตรของพวกนางจึงมิคิดว่าเขาจะยังทำเช่นนี้อีก

“แล้วบุตรของข้าเล่า ! ผู้ใดจักให้ความยุติธรรมแก่เขา ! ” อันหลิงเกอถามออกมา เฮอะ มู่จวินฮานปากบอกว่ารักนางแต่การกระทำยังทำร้ายนางอยู่ร่ำไป

“เฝิงเยว่เอ๋อบอกว่าวันนั้นนางแค่ตกใจ ความจริงแล้วนางมิได้ทำร้ายลูกของเรา เกอเอ๋อวางใจเถิด ข้าจักสืบเรื่องนี้เอง” เมื่อได้ยินมู่จวินฮานกล่าวเช่นนี้ อันหลิงเกอก็มิรู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี มิใช่เฝิงเยว่เอ๋ออย่างนั้นหรือ แต่ถึงแม้มิใช่แล้วเหตุใดต้องยอมรับผิดง่ายดายด้วยเล่า มู่จวินฮานมิสงสัยบ้างเลยหรือ ?

“จวินฮาน ข้ามองท่านผิดไปจริง ๆ ” น้ำเสียงของอันหลิงเกอเต็มไปด้วยความผิดหวังและเหนื่อยล้าเต็มทน นางไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะถกเถียงกับเขาต่อจึงหันหลังเดินจากไปทันที

ส่วนมู่จวินฮานที่ถูกทิ้งไว้ตรงนั้นก็มิรู้ว่าควรทำเช่นไรเหมือนกัน เขาอยากตามนางไปแต่มิสามารถก้าวขาได้ เขามิรู้ว่าจะเผชิญหน้ากับอันหลิงเกอเช่นไร เขารู้ว่าติดค้างนางมากมายเหลือเกิน แต่ก็มิต้องการให้เฝิงเยว่เอ๋อมาตายเช่นนี้

มู่จวินฮานรู้ว่าตนเห็นแก่ตัว พอเห็นสภาพบุตรตอนนี้ก็ยิ่งรู้สึกสงสาร แต่มิรู้เหตุใดเขาจึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มิได้เกี่ยวข้องกับเฝิงเยว่เอ๋อ

ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนพาเฝิงเยว่เอ๋อไปเยี่ยมอันหลิงเกอ ตอนนั้นเฝิงเยว่เอ๋อมิได้ทำอันใดเลย เขาจำได้ดีว่าวันนั้นเฝิงเยว่เอ๋อมิได้ทำอันใดแน่นอน

แต่สำหรับอันหลิงเกอ มิว่าเรื่องนี้เฝิงเยว่เอ๋อเป็นคนทำหรือไม่ แค่การกระทำของมู่จวินฮานที่เลือกปกป้องอีกฝ่ายเช่นนี้ก็ทำให้อันหลิงเกอรู้สึกเกลียดชังเฝิงเยว่เอ๋อมากขึ้น

เพราะนางมิสามารถยอมแบ่งปันเขากับสตรีอีกคนได้ และยิ่งไม่มีทางยอมรับสตรีที่ทำให้ฟางหลิงซู่ต้องตาย รวมทั้งเป็นตัวการที่ทำให้บุตรเป็นเช่นนี้

อันหลิงเกอมาที่ถ้ำน้ำแข็ง แม้ระยะหลังนี้การพบกันของนางและอิ่งจือดูห่างเหิน แต่เมื่อเจอเรื่องไม่สบายใจ คนที่นางนึกถึงก็มีแค่อิ่งจือเท่านั้น

อิ่งจือได้ยินเรื่องของเฝิงเยว่เอ๋อและรู้ว่าอันหลิงเกอต้องพบเจอเรื่องเช่นนี้แน่ แต่การที่อันหลิงเกอเลือกหลบหนีกลับเป็นสิ่งที่เขาคาดมิถึง

“อิ่งจือ” อันหลิงเกอเอ่ยชื่อเขาออกมาอย่างเลื่อนลอย นางมิเข้าใจว่าเหตุใดสวรรค์จึงไร้ความยุติธรรมเหลือเกิน

หัวใจของอันหลิงเกอรู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนมิไหว เฝิงเยว่เอ๋ออาศัยตอนที่มู่จวินฮานไม่อยู่มาทำบางอย่างกับฟางหลิงซู่และสร้างความเข้าใจผิดระหว่างนางกับมู่จวินฮาน นางรู้ดีหมดทุกอย่าง

นางเพียงต้องการแก้แค้นเฝิงเยว่เอ๋อจึงได้ลงโทษไปเช่นนั้น แต่มู่จวินฮานรู้สึกว่าการกระทำของนางช่างใจดำอำมหิต เขาถึงขั้นใจอ่อนต่อเฝิงเยว่เอ๋อ

แต่มีผู้ใดใจดีกับนางบ้าง ?

เรื่องที่นางต้องพบเจอล้วนเป็นฝีมือของเฝิงเยว่เอ๋อ มิหนำซ้ำบุตรคนนี้ก็ยังเกิดมาแต่ต้องหลับใหลโดยมิรู้ว่าเป็นหรือตาย ความเจ็บปวดเหล่านี้มาจากเฝิงเยว่เอ๋อทั้งสิ้น