พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 681 เข้าหา

ตอนที่ 681 เข้าหา

เนื่องจากอิ่งจือตายไปแล้ว หนอนพิษกู่ตัวแม่ก็ตายตามเขาไปด้วย กำลังภายในของเขาที่เหลือไว้จึงเพียงพอที่จะทำให้ฟางหลิงซู่และบุตรของนางตื่นขึ้นมาได้

เมื่อมองไปยังท้องฟ้าด้านนอก อันหลิงเกอก็รู้ว่าควรกลับได้แล้วจึงลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป

อันหลิงเกอมิรู้เลยว่าด้านหลังของนางตอนนี้เปลือกตาของฟางหลิงซู่ที่นอนอยู่ในโลงน้ำแข็งได้ขยับไปมา เวลานี้ฟางหลิงซู่ก็เหมือนอันหลิงเกอในตอนนั้นที่กำลังจมดิ่งอยู่ในห้วงความฝันและมิสามารถตื่นขึ้นมาได้

ตอนนี้หัวใจของฟางหลิงซู่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่มันยังมิเพียงพอที่จะทำให้เขาตื่นขึ้นมา เขายังจมดิ่งอยู่เช่นนั้น มองภาพอดีตที่วนเวียนผ่านเข้ามาแต่มิสามารถตื่นได้

เขาอยากที่จะตื่นขึ้นมาพบหน้าอันหลิงเกออีกสักครั้ง อยากบอกนางว่าความจริงเขายังมีชีวิตอยู่

ทว่าทุกครั้งที่อันหลิงเกอมาหา ดวงตาของนางก็มักคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ความเสียใจและความโศกเศร้าของนางทำให้เขาเจ็บปวดใจยิ่งนัก

อันหลิงเกอได้กลับถึงเรือนแล้วก็พบว่ามู่จวินฮานมารอจนผล็อยหลับไปพร้อมรอยยิ้ม ส่วนอาหารที่อยู่บนโต๊ะก็อุ่นกำลังดียังมิได้เย็นชืด

อันหลิงเกอจึงเดินเข้ามาที่ข้างเตียงก่อนเขย่าไหล่ของเขาเบา ๆ ทันทีที่ลืมตาขึ้นมามู่จวินฮานก็เห็นว่าเป็นอันหลิงเกอ ขณะที่นางยังมิทันได้ตั้งตัวก็ถูกดึงจนล้มไปบนเตียง และเขาก็พลิกตัวขึ้นมาอยู่เหนือร่างของนาง

หลังจากผ่านบทรักแสนเร่าร้อนแล้ว อาหารบนโต๊ะก็เย็นชืด ตอนนี้อันหลิงเกอกลับมาแล้ว ปี้จูและหมิงซินก็ได้หวนมารับใช้ข้างกายอีกครั้ง ซึ่งพวกนางรู้งานเป็นอย่างดีจึงนำอาหารออกไปอุ่น ผ่านไปมินานอาหารที่อุ่นเรียบร้อยแล้วก็ถูกยกเข้ามา และความอ่อนล้าตลอดช่วงเช้าก็ทำให้อันหลิงเกอหิวมาก

มู่จวินฮานเห็นการทานอย่างเอร็ดอร่อยของอันหลิงเกอแล้วจึงมิได้เล่าเรื่องของหลิงเอ๋อที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ฟัง เขามิได้รู้สึกว่ามีอันใดผิดปกติ อย่างไรหลิงเอ๋อก็ดูเหมือนสตรีธรรมดาที่ไร้เดียงสาคนหนึ่งเท่านั้น

พอมู่จวินฮานมิได้บอก อันหลิงเกอก็ย่อมไม่มีทางรู้ หลังจากทั้งสองทานมื้อกลางวันเสร็จแล้ว มู่จวินฮานก็พาอันหลิงเกอไปที่บ่อน้ำร้อน

นี่เป็นครั้งแรกที่มู่จวินฮานพาอันหลิงเกอมาแช่บ่อน้ำร้อนหลังจากนางคลอดลูก สายน้ำอุ่น ๆ เช่นนี้ทำให้อันหลิงเกอรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที

มู่จวินฮานค่อย ๆ ถอดเสื้อนอกให้อันหลิงเกอ แล้วอุ้มนางเข้าไปยังบ่อน้ำร้อน

ตอนที่ลงแช่ตัวในน้ำทำให้อันหลิงเกอรู้สึกสบายจนง่วงนอนอย่างมาก แต่เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของมู่จวินฮาน ใบหน้าของนางก็แดงก่ำจนเขาอดประทับรอยจุมพิตบนหน้าผากของนางมิได้

บังเอิญกับที่หน้าต่างเรือนของหลิงเอ๋ออยู่ตรงข้ามกับลานนี้พอดี เมื่อครู่นางเห็นมู่จวินฮานก็รู้สึกดีใจอย่างมากจึงเกาะขอบหน้าต่างเพื่อมองเขาเงียบ ๆ แต่พอเห็นอันหลิงเกออยู่ข้างกายของมู่จวินฮานด้วยก็ทำให้นางนิ่งไปก่อนที่แววตาจะดำมืดขึ้นมา

ตอนนี้ภาพที่นางเห็นคืออันหลิงเกอกำลังหลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของมู่จวินฮานอย่างสบายใจ น้ำในบ่อน้ำร้อนทำให้เกิดไอขึ้นมา

ทว่าหลิงเอ๋อรู้สึกหนาวเหน็บยิ่งนัก นางปรารถนาอย่างยิ่งว่าตนจะได้มีความสุขเช่นนั้นบ้าง

แค่มองนางยังรู้สึกได้ว่าอ้อมกอดของมู่จวินฮานต้องอบอุ่นมากแน่ รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนปานนั้น หากดวงตาคู่นั้นมองมาที่นาง มิว่าอย่างไรนางก็คงมิอาจที่จะข่มตาหลับลงได้หรอก

หลิงเอ๋อแอบมองพวกเขาอยู่ไกล ๆ มองรอยยิ้มที่มีความสุขของอันหลิงเกอ มองมู่จวินฮานด้วยความหลงใหล ความอบอุ่นทั้งหมดนี้มิได้เกี่ยวข้องกับหลิงเอ๋อและการพบกันระหว่างนางกับมู่จวินฮานในวันนี้เหมือนมิเคยเกิดขึ้นมาก่อน มิได้หลงเหลือร่องรอยใดเกี่ยวกับนางไว้ในใจของเขาเลย

ต่อให้เป็นเช่นนี้หลิงเอ๋อก็ยังรอคอยที่จะได้พบเขาอีกครั้ง

จากนั้นหลิงเอ๋อก็ปิดหน้าต่างลง ไม่มองพวกเขาอีกเพื่อมิให้นางเกิดความอิจฉา

เหล่าที่ปรึกษาส่งนางมาโดยมิได้บอกว่าภารกิจคืออันใด แค่ให้นางเข้าไปใกล้ชิดมู่จวินฮานได้เสียก่อน นางคิดเพียงว่าพวกเขาคงเลือกให้มาเป็นพระชายาของมู่จวินฮานเท่านั้น แต่ความจริงแล้วมิได้เป็นเช่นนั้น

นางปิดหน้าต่างก่อนจะนั่งลงและตั้งสติพลางสะบัดหน้าไปมา นางคอยย้ำเตือนตนเองว่าสิ่งที่มิใช่ของตนก็อย่าคิดไปยื้อแย่ง

ทว่าในตอนนั้นเอง ตรงหน้าประตูก็มีเสียงสาวใช้สนทนากันเสียงดัง บทสนทนานั้นทำให้นางมิอาจข่มใจได้อีกต่อไป จิตใจของนางเริ่มถูกความเห็นแก่ตัวเข้าครอบงำ

“ช่วงนี้พระชายาให้พวกเราเตรียมเสื้อผ้าบุรุษทุกเช้า นางจักไปที่ใดหรือ ? ” สาวใช้กระซิบกระซาบกันอยู่ด้านนอก ทว่าหลิงเอ๋อได้ยินสิ่งที่พวกนางคุยกันอย่างชัดเจน

“เจ้ามิรู้หรือไร ตั้งแต่เกิดเรื่องวุ่นวายครั้งก่อน ฟางหลิงซู่ผู้นั้นเหมือนว่ากำลังจะฟื้นขึ้นมาแล้ว”

สาวใช้อีกคนแสร้งพูดอย่างมีลับลมคมใน ทั้งสองกระซิบกระซาบกันอยู่ครู่ใหญ่และเสียงของพวกนางก็เบาลงเรื่อย ๆ เหมือนว่าเดินไกลออกไปทุกที

บทสนทนานี้ทำให้ภายในใจของหลิงเอ๋อเต็มไปด้วยความหวัง เพราะการที่ทุกเช้าอันหลิงเกอออกไปนอกจวน ส่วนมู่จวินฮานก็ทำงานอยู่ที่ห้องหนังสือตลอด เช่นนั้นนางก็มีโอกาสเข้าใกล้เขาได้ทุกเช้านั่นเอง

วันนี้หลิงเอ๋อก็พอจะรู้ว่ามู่จวินฮานคงมิได้เอ่ยเรื่องตนให้อันหลิงเกอฟังเป็นแน่ ในเมื่อเป็นเช่นนั้นอันหลิงเกอก็ยังมิรู้ถึงการมีตัวตนของนาง ทำให้ในใจของหลิงเอ๋อเกิดความยินดีทันที แต่ก็อดรู้สึกหวาดกลัวเยี่ยงคนที่กำลังจะทำผิดมิได้

วันต่อมาอันหลิงเกอก็ยังออกนอกจวนตั้งแต่เช้าเพื่อไปหาบุตรของนางและฟางหลิงซู่ที่ยังนอนนิ่งอยู่ในโลงน้ำแข็ง การที่นางมาถ้ำน้ำแข็งก็มิได้ทำอันใดมาก แค่นั่งเฝ้ามองบุตรของนางและฟางหลิงซู่เท่านั้น อีกทั้งวันนี้นางก็ยังนำเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ฟางหลิงซู่ด้วย

ส่วนหลิงเอ๋อเมื่อรู้ว่าอันหลิงเกอออกจากจวนไปแล้วก็แอบออกนอกเรือนเช่นเดียวกัน

ความจริงแล้วอันหลิงเกอรู้ถึงการมีตัวตนของหลิงเอ๋อดี เพียงแต่คิดว่าหากมิไปยุ่งด้วย อีกฝ่ายก็คงจะไม่มายุ่งกับตน

อีกอย่างอันหลิงเกอก็มิรู้ว่าใบหน้าของหลิงเอ๋อเหมือนกับตนถึงเพียงนี้และยังมิรู้เรื่องที่หลิงเอ๋อเข้าหามู่จวินฮานเมื่อวานนี้ด้วย

เมื่อออกจากเรือนแล้ว หลิงเอ๋อก็ตรงไปที่ห้องหนังสือของมู่จวินฮานทันที ทว่าตอนนี้มู่จวินฮานยังมิกลับจากการประชุม หลิงเอ๋อจึงซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะเพราะเกรงว่าจักมีคนมาพบเข้า

แท้จริงแล้วนางก็มิเข้าใจเหมือนกันว่าเหตุใดต้องทำเช่นนี้ แค่รู้สึกว่าการหนีออกมาเช่นนี้เหมือนนางเป็นโจรก็มิปาน เป็นเรื่องที่มิอาจให้ผู้ใดล่วงรู้ แม้ด้วยฐานะของนางตอนนี้สามารถมาหามู่จวินฮานได้อย่างเปิดเผย แต่นางเป็นคนขี้ขลาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรจึงเลือกหนีออกมาเช่นนี้

ตอนที่มู่จวินฮานกลับมา คราแรกเขามิรู้ว่าหลิงเอ๋ออยู่ที่นี่ด้วย ส่วนหลิงเอ๋อที่แอบอยู่ใต้โต๊ะเป็นเวลานานก็เกือบจะหลับอยู่แล้ว

ในตอนที่มู่จวินฮานนั่งลงเพื่อจัดการเอกสารก็พบหลิงเอ๋อเข้า เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังสะลึมสะลือของนางและคล้ายกับอันหลิงเกอราวกับฝาแฝดเช่นนี้ก็ทำให้หัวใจของมู่จวินฮานอดกระตุกมิได้

มู่จวินฮานจึงดึงหลิงเอ๋อที่อยู่ใต้โต๊ะออกมาและตอนนี้นางก็ตื่นเต็มตาแล้ว เมื่อครู่ตอนได้สติก็เห็นใบหน้าของมู่จวินฮานเต็มสองตาทำให้หลิงเอ๋อชะงักไปเล็กน้อย

เพราะใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่ใกล้แค่เอื้อม หลิงเอ๋อจึงอดยื่นมือไปสัมผัสมิได้ หลังจากนั้นเมื่อนางได้สติก็ชักมือกลับอย่างรวดเร็วเหมือนแตะต้องของร้อนก็มิปาน

แต่หลิงเอ๋อนั่งนานเกินไปจนขาเกิดความชาและยังยืนไม่มั่นคงจึงทำให้ล้มไปทางมู่จวินฮาน การที่นางล้มมาเช่นนี้มู่จวินฮานก็คาดมิถึง เมื่อเขาได้สติอีกครั้งก็พบว่านางล้มทับตัวเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เสียแล้ว

หลิงเอ๋อรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เมื่อครู่ตนแอบเข้ามาที่นี่และตอนนี้ยังเสียมารยาทต่อเขาอีก มิรู้ว่าเขาจะรู้สึกรังเกียจนางหรือไม่ ?