พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 73 เหตุเกิดจากแม่นม

ตอนที่ 73 เหตุเกิดจากแม่นม

เรื่องที่ฮูหยินผู้เฒ่าไปตักเตือนหลี่ซื่อถึงเรือนก็ลอยมาเข้าหูอันหลิงเกอที่อยู่เรือนฉีอู๋

ปี้จูกำลังช่วยอันหลิงเกอทำยาสมุนไพรเผื่อไว้ใช้ในยามจำเป็นจนบริเวณหน้าผากของพวกนางมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมา และตอนนี้นางขมวดคิ้วคล้ายกำลังสงสัยอันใดอยู่

“คุณหนู เหตุใดคุณหนูรองจึงคิดสั้นเจ้าคะ?”

ปี้จูเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากแล้วเอ่ยถามอย่างอดมิได้

ตอนนี้ตำแหน่งภายในจวนของอันหลิงเกอค่อย ๆ มั่นคงขึ้น เป็นเหตุให้เรื่องที่อันหลิงเฉว่คิดสั้นก็มีสาวใช้รีบมารายงานทันที

ปี้จูได้รับรู้พร้อมอันหลิงเกอ ทว่านางมิเข้าใจเหตุใดฮูหยินรองสนทนากับคุณหนูรองมิกี่คำก็ทำให้คุณหนูรองผูกคอตายได้แล้ว เดิมทีคุณหนูรองก็มิใช่คนอ่อนแอถึงเพียงนั้น

อันหลิงเกอส่งยิ้มให้นางอย่างเอ็นดู “น้องรองมิได้คิดสั้นจริง ๆ หรอก นางสั่งให้สาวใช้ไปเรียกท่านย่ามาก่อน ในระหว่างที่ท่านย่าเปิดประตูเข้ามา นางจึงถีบเก้าอี้ทิ้ง เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ผ่านการจัดเตรียมเอาไว้แล้ว”

“คุณหนูหมายความว่าคุณหนูรองวางแผนทั้งหมดเลยหรือเจ้าคะ ? ”

เมื่อปี้จูได้รับฟังและเข้าใจถึงแผนการของอันหลิงเฉว่ ก็เป็นเหตุให้นางรู้สึกเย็นวาบไปทั้งกาย

หากคนผู้หนึ่งสามารถใช้ชีวิตของตนมาใส่ร้ายอื่น…

คนผู้นั้นต้องโหดเหี้ยมเพียงใดถึงจักทำเยี่ยงนี้ได้

“เจ้าอย่าลืมสิ แม้ว่าภายนอกของน้องรองจักดูใสซื่อไร้เดียงสา ทว่าในคราแรกที่นางมาถึงจวนก็มอบถุงหอมกลิ่นชะมดเป็นของขวัญแก่ข้าแล้ว”

ในตอนนั้นอันหลิงเฉว่ยังคิดกลลวงทำร้ายนางได้ แล้วคนเยี่ยงนี้หรือจักคิดสั้นทำร้ายตนเองเพราะคำพูดมิกี่คำ

“ยิ่งไปกว่านั้นคือนางผูกคอต่อหน้าท่านย่า เพราะนางคิดเอาไว้แล้วว่าท่านย่าจักช่วยนางอย่างแน่นอน เมื่อเป็นเช่นนั้นนางย่อมมิเป็นอันตรายถึงชีวิตทั้งยังสามารถได้รับความห่วงใยจากท่านย่า เมื่อท่านย่าทราบสาเหตุว่าอี๋เหนียงทำให้น้องรองคิดสั้น ท่านย่าต้องไปกล่าวโทษอี๋เหนียงเป็นแน่ ทุกสิ่งจึงสมปรารถนาของนาง”

การกระทำของอันหลิงเฉว่เป็นการเตือนหลี่ซื่อที่ดูถูกฐานะบิดา นางจักทำให้หลี่

ซื่อรู้ว่าแม้นางมิใช่บุตรสาวของท่านโหวแต่ก็มิใช่คนที่อนุภรรยาจักมาตักเตือนได้โดยง่าย

หลี่ซื่อคือผู้อาวุโสที่ดูแลจวนมาหลายสิบปี บัดนี้ถูกอันหลิงเฉว่เล่นงานและโดนฮูหยินผู้เฒ่าต่อว่าจนอับอายจึงเป็นเหตุให้ทุกคนในจวนรับรู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าคอยปกป้องอันหลิงเฉว่อยู่ ต่อจากนั้นคงมิมีผู้ใดกล้าหาเรื่องอันหลิงเฉว่อีกต่อไป

ปี้จูได้ฟังอันหลิงเกออธิบายออกมาเยี่ยงนี่พลันรู้สึกเกรงกลัวอันหลิงเฉว่ขึ้นมา

“โชคดีที่คุณหนูมีไหวพริบ ล่วงรู้ความคิดชั่วร้ายของคุณหนูรองเสียก่อน ท่านจึงมิโดนนางเล่นงานไปด้วยเจ้าค่ะ”

อันหลิงเกอแสดงท่าทางคล้ายจักเอ่ยบางอย่างออกมา แต่เห็นแม่นมจ้าวเดินเข้ามาเสียก่อน

“คุณหนูของข้า นี่ท่านกำลังทำอันใดอยู่เจ้าคะ?”

นางชี้ไปทางหญ้าสมุนไพรบนพื้นแล้วกล่าวเสียงดังออกมา จากนั้นก็ยกมือเท้าสะเอวแล้วตำหนิปี้จู

“เจ้าดูแลคุณหนูเยี่ยงไร เหตุใดจึงปล่อยคุณหนูทำสิ่งเหล่านี้โดยมิห้ามปราม ? “

ปี้จูและแม่นมจ้าวมิค่อยลงรอยกันอยู่แล้ว เมื่อโดนแม่นมจ้าวต่อว่าก็ทำให้ปี้จูรู้สึกมิพอใจ

“แม่นมมิธุระอันใด?”

อันหลิงเกอเห็นแม่นมจ้าวจงใจทำให้ปี้จูอามรมณ์เสีย นาง

จึงออกหน้าเอ่ยถาม

แม่นมจ้าวก็ตอบด้วยท่าทีนอบน้อม

 “ข้าน้อยได้ยินว่าคุณหนูรองคิดสั้น โชคดีที่ฮูหยินผู้เฒ่าไปเห็นเสียก่อนจึงช่วยเหลือนางไว้ทัน ในตอนนี้คุณหนูรองฟื้นขึ้นมาแล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยคิดว่าคุณหนูสนิทกับคุณหนูรองมาตลอดก็ควรไปเยี่ยมนางเสียหน่อยเจ้าค่ะ”

อันหลิงเกอแสร้งทำหน้าตกใจแล้วรีบถามอย่างร้อนใจ

“น้องรองฆ่าตัวตายเยี่ยงนั้นหรือ มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น ? ตอนนี้นางเป็นเยี่ยงไรบ้าง เร็วเข้า ! แม่นมรีบพาข้าไปดูน้องรองเดี๋ยวนี้”

ท่าทีตกตะลึงของอันหลิงเกอทำให้แม่นมจ้าวหัวเราะเยาะในใจ รู้สึกโชคดีที่ตนได้พึ่งพิงฮูหยินรอง เพราะถ้าให้นางพึ่งพิงเจ้านายที่โง่เขลาเยี่ยงนี้ มิช้าต้องถูกฮูหยินรองและคุณหนูสามเล่นงานเป็นแน่

แม้ภายในใจของนางจักคิดเยี่ยงนี้ ทว่าใบหน้ากลับแสดงความเป็นห่วงออกมา “คุณหนูรองได้ฮูหยินผู้เฒ่าช่วยได้ทัน ตอนนี้มิมีปัญหาอันใดแล้วเจ้าค่ะ แต่ทุกคนกลัวว่าคุณหนูรองจักคิดสั้นอีก ข้าน้อยคิดได้ว่าคุณหนูสนิทสนมกับคุณหนูรองที่สุด จึงมาถามความเห็นของคุณหนูเจ้าค่ะ”

อันหลิงเกอได้ฟังก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ได้ทราบว่าน้องหญิงมิเป็นอันใด ข้าก็สบายใจแล้ว”

“แม่นมไปหาน้องหญิงกับข้าดีหรือไม่ ท่านดูแลข้ามานานหลายปีย่อมรู้ว่าควรปลอบใจน้องหญิงเยี่ยงไร”

“ข้าน้อยมิมีความสามารถเยี่ยงนั้นหรอกเจ้าค่ะ ที่ดูแลคุณหนูมาได้หลายปีก็เพราะคุณหนูรู้ความและเลี้ยงง่าย มิเช่นนั้นเกรงว่าข้าน้อยคงดูแลคุณหนูได้มิดีพอเจ้าค่ะ”

“ถ้าเยี่ยงนั้นข้าให้ปี้จูไปด้วยแล้วกัน”

อันหลิงเกอกล่าวออกไป พร้อมเลิกคิ้วด้วยความสงสัยในตัวแม่นมจ้าวเล็กน้อย

แม่นมจ้าวรีบพยักหน้าแล้วสั่งให้ปี้จูดูแลอันหลิงเกอให้ดี

“ปี้จูอยู่ข้างกายคุณหนูมาโดยตลอด คาดว่าพอเข้าใจคุณหนูรองอยู่บ้าง หากให้นางไปพร้อมคุณหนู ข้าน้อยคิดว่าเหมาะสมที่สุดเจ้าค่ะ”

แม่นมจ้าวเอาแต่เร่งให้อันหลิงเกอไปเยี่ยมอันหลิงเฉว่ เป็นเหตุให้อันหลิงเกอเกิดความสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอันใดอยู่

“ปี้จูมิเคยดูแลนางมาก่อน ข้าเกรงว่านางจักดูแลน้องรองได้มิดี”

“คุณหนูอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ”

แม่นมจ้าวส่ายศีรษะแล้วพูดจริงจัง

“หากท่านไปเยี่ยม คุณหนูรองต้องดีใจแน่ นี่เป็นน้ำใจที่มิมีสิ่งใดแลกได้ คุณหนูรองรู้ว่าคุณหนูเป็นห่วงจักคิดสั้นอีกได้เยี่ยงไรเจ้าคะ”

อันหลิงเกอขมวดคิ้ว จากนั้นก็พยักหน้ารับ

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจักพาปี้จูไปเยี่ยมน้องรอง”

นางมิลืมกำชับให้ปี้จูเตรียมของขวัญ

“เรื่องเก็บกวาดห้องนี้ก็ให้แม่นมจัดการต่อ ส่วนข้ากับปี้จูจักรีบกลับมา”

“คุณหนูมิต้องเป็นห่วง ข้าน้อยจักจัดการอย่างดีเจ้าค่ะ”

เมื่อแม่นมจ้าวเห็นอันหลิงเกอและปี้จูเดินลับตาไป นางก็เดินเข้าห้องนอนของอันหลิงเกอแล้วเริ่มทำบางอย่างจนลืมสังเกตว่าหน้าประตูมีคนผู้หนึ่งยืนอยู่