พลิกชะตาชายาสยบแค้น - ตอนที่ 739 โรคเรื้อรัง

ตอนที่ 739 โรคเรื้อรัง

ตอนนี้คงได้แต่รอให้บาดแผลของมู่จวินฮานหายดีหรือฟื้นขึ้นมาเสียก่อนค่อยหารือกันต่อ

เนื่องจากกำแพงวังหลวงของประมุขเผ่าปิงชวนได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา บัดนี้ฟางหลิงซู่ก็ได้ตัวอันหลิงเกอไปแล้ว ดังนั้นคงเพิ่มเวรยามเพื่อมิให้พวกเขามีโอกาสช่วยเหลือนางแน่นอน

“ท่านอ๋องปลอดภัยแล้ว” เมื่อกล่าวจบ ท่านหมอผู้นั้นก็ถอยออกไปทันที

…

สิ่งที่ชิงเฟิงและมู่จวินฮานมิรู้ก็คือตอนนี้อันหลิงเกอก็กำลังนอนอยู่บนเตียงและมิได้สติเช่นกัน

ฟางหลิงซู่เฝ้าอยู่ข้างเตียงนางตลอดเวลา ขณะเดียวกันก็ช่วยเช็ดเหงื่อให้ด้วย

ส่วนหมอหลวงที่มองการกระทำของฟางหลิงซู่อยู่ทางด้านข้างก็อดเหงื่อตกมิได้ การที่ประมุขเผ่าทำเช่นนี้กับสตรีบนเตียง ทำให้เขาแปลกใจยิ่งนัก

“ทูลท่านประมุขเผ่า กู่เหนียงมีเลือดสะสมในปอดเนื่องจากโดนทำร้ายจากภายนอก กอปรกับมิดูแลตนเองให้ดีจึงเกรงว่าตอนนี้จะเข้าขั้นอันตรายแล้ว” ท่านหมอหยุดพูดขณะมองท่าทางเป็นห่วงของฟางหลิงซู่ ทำให้เขามิกล้าพูดความจริงออกมา

“ตอนนี้นางเป็นเช่นไรบ้าง ? ” ฟางหลิงซู่ขมวดคิ้วพลางมองท่านหมอ เมื่อเห็นแววตาของฟางหลิงซู่แล้ว ท่านหมอก็คุกเข่าลงทันที เขาตัวสั่นและมิกล้ากล่าวอันใดออกมาแม้แต่คำเดียว

“พูดมา ข้าจะไม่ลงโทษเจ้าแน่นอน” ฟางหลิงซู่ก็รู้ว่าบัดนี้ทุกคนในเผ่าปิงชวนล้วนเกรงกลัวเขามากจึงเลือกจะไม่แสดงท่าทีโมโหออกมา เพราะตอนนี้อาการป่วยของอันหลิงเกอสำคัญกว่า เขาจึงส่งสัญญาณให้ท่านหมอกล่าวต่อ

“ทะ ที่จริงก็มิได้มีปัญหาใหญ่อันใด เพียงแต่เกรงว่าต่อไปนางจะมีปัญหาที่ปอด เมื่อเป็นโรคเรื้อรังเช่นนี้ก็เกรงว่ามันจะกำเริบบ่อยครั้ง” หลังเห็นท่าทีของฟางหลิงซู่เปลี่ยนไป ท่านหมอก็แสร้งทำเป็นใจกล้าแล้วกล่าวออกมาจนจบ ส่วนฟางหลิงซู่ที่ได้ยินก็ค่อย ๆ หรี่ตามอง

“โรคเรื้อรังอย่างนั้นหรือ ? ” ขณะมองอันหลิงเกอที่นอนอยู่บนเตียง ฟางหลิงซู่ก็ส่ายศีรษะไปมา เขาจะปล่อยให้นางต้องทนทุกข์อีกมิได้

“ทะ ท่านประมุขเผ่า การฟื้นตัวจากอาการนี้ต้องขึ้นอยู่กับร่างกายของนางด้วย” ท่านหมอกล่าวออกมาด้วยเสียงสั่นเครือและเหงื่อชุ่มทั้งกาย เขาได้แต่พูดทีละประโยคสองประโยคที่คลุมเครือเพราะกลัวว่าจะโดนฟางหลิงซู่ลงโทษ

“เจ้าออกไปก่อน” ฟางหลิงซู่โบกมือไล่ ท่าทางหงุดหงิดพอสมควร ต่อจากนั้นก็มิได้กล่าวอันใดอีก เพียงส่งสัญญาณให้ท่านหมอออกไป

“ขอบพระทัยท่านประมุขเผ่า” ท่านหมอโค้งคำนับฟางหลิงซู่จากนั้นก็ถอยออกไปทันที

ฟางหลิงซู่ลุกไปหยิบถ้วยยาบนโต๊ะ โชคดีที่แม้อันหลิงเกอยังมิได้สติแต่ร่างกายของนางก็ให้ความร่วมมือ แม้ยาจะขมขนาดนี้นางก็ยังกลืนมันลงไปอย่างต่อเนื่อง

“เกอเอ๋อ” ฟางหลิงซู่ถอนหายใจพร้อมห่มผ้าให้นาง หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป เพราะรู้ดีว่าเมื่ออันหลิงเกอฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเขาเป็นคนแรก นางจะต้องตื่นตระหนกและไม่ดีต่ออาการป่วยของนาง

วันถัดมา อันหลิงเกอลืมตาตื่นขึ้นมาและความรู้สึกเจ็บตรงหน้าอกยังมิจางหาย นางรู้สึกว่าหัวใจเหมือนถูกหินก้อนใหญ่ทับเอาไว้และมิว่าทำเยี่ยงไรก็หายใจไม่ออก

อันหลิงเกอเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบแล้วก็คลี่ยิ้มอย่างขมขื่น สุดท้ายนางก็ต้องกลับมาอยู่ในกรงของเผ่าปิงชวน แต่มู่จวินฮานคงหนีไปได้และมิน่าจะเป็นอันใด

พออันหลิงเกอคิดถึงมู่จวินฮานก็รู้สึกปวดใจกว่าเดิม นางได้แต่ย้ำกับตัวเองว่ามิให้กังวล แต่เวลาเดียวกันนั้นฟางหลิงซู่ก็เปิดประตูเข้ามา อันหลิงเกอจึงตัวสั่นทันที

“เจ้าตื่นแล้ว” หลังมองสาวใช้ที่กำลังยกอาหารเข้ามาด้านหลัง อันหลิงเกอก็เงยหน้าขึ้นและมองฟางหลิงซู่ด้วยสายตามึนงง

“ข้าเป็นแค่นักโทษ ไม่จำเป็นต้องทานอาหารดีขนาดนั้น” อันหลิงเกอพูดถากถางออกไป บัดนี้นางมิต่างอันใดกับนักโทษเพราะกลายเป็นคนที่สูญเสียอิสรภาพเหมือนกัน

“พูดอันใดของท่านเจ้าคะ ? พระชายาประมุขเผ่า” สาวใช้เงยหน้ามองอันหลิงเกอด้วยแววตาประหลาดใจ ส่วนฟางหลิงซู่ก็ยังมิได้กล่าวอันใดออกมา สาวใช้ผู้นั้นก็เริ่มพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

ตอนนี้อันหลิงเกอกลายเป็นตำนานของเผ่าปิงชวน เนื่องจากฟางหลิงซู่ยอมรับอย่างเปิดเผยว่าเขาควบคุมตัวนางไว้จึงเอาชนะต้าโจวได้ ทำให้การแต่งตั้งอันหลิงเกอเป็นพระชายาก็สมเหตุสมผล

และฟางหลิงซู่อยากบอกทุกคนว่ามิต้องตั้งคำถามเกี่ยวกับภูมิหลังของอันหลิงเกอ อีกทั้งต้องการใช้โอกาสนี้ลบความคิดของตระกูลสูงศักดิ์ที่จะมอบบุตรสาวให้เขา !

อันหลิงเกอตกตะลึง แต่ในขณะที่นางอยากถามอันใดอีกครั้ง สาวใช้ก็ถอยออกไปแล้ว ในห้องจึงเหลือเพียงนางกับฟางหลิงซู่ อันหลิงเกอจึงมิพูดออกมา

“ทานสักหน่อยเถิด” ฟางหลิงซู่มองอันหลิงเกอ ตอนนี้เขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและมิได้พูดอันใดออกมาอีก เพียงทำตัวเหมือนเมื่อก่อนคือมองนางทานข้าวอยู่แบบนั้น

มีชั่วขณะหนึ่งที่อันหลิงเกอคิดว่าแค่ฝันไปเพราะทุกอย่างยังเหมือนเดิม ไม่มีอันใดต่างไปจากตอนที่นางยังอยู่ในหอพิษกู่และฟางหลิงซู่ก็ยังเป็นคนเดิม

แต่ท้ายที่สุดนางก็ได้สติคืนมาอย่างรวดเร็ว ขณะมองฟางหลิงซู่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและตอนนี้เขามิใช่ฟางหลิงซู่ที่ดีต่อนางจากใจจริงอีกแล้ว

ตัวเขามิเพียงเป็นประมุขเผ่าปิงชวนแต่ยังเป็นศัตรูของนางด้วย

อันหลิงเกอมิอยากทำร้ายตัวเองจึงค่อย ๆ ลุกจากเตียงแล้วนั่งบนเก้าอี้ เพราะนางรู้ดีว่าหากทำร้ายตัวเองก็มิเกิดประโยชน์อันใด

จากนั้นอันหลิงเกอก็ทานอาหารตรงหน้าคำโต ส่วนฟางหลิงซู่ก็ตักน้ำแกงให้นางหนึ่งถ้วย เมื่ออันหลิงเกอเห็นอาหารและน้ำแกงที่ฟางหลิงซู่ตักให้แล้วก็ผลักมันออกทันที

ฟางหลิงซู่เห็นอันหลิงเกอยังต่อต้านอยู่ก็มิได้กล่าวอันใด เพราะเขารู้ตั้งนานแล้วว่าหากนางทราบความจริงทั้งหมดจะต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน

“เจ้าทานไปเถิด ข้าขอตัวก่อน” เมื่ออยู่ต่อหน้าอันหลิงเกอแล้ว ฟางหลิงซู่มิได้วางอำนาจเพราะรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือสุขภาพของนาง หากเขาทำให้นางอึดอัด นางก็จะฟื้นตัวได้ช้า

เมื่อฟางหลิงซู่เดินออกไปแล้ว อันหลิงเกอก็หมดความอดทน นางก้มหน้าแล้วร้องไห้ออกมาทันที

เพราะเมื่อครู่นางต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมาก ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป เมื่อนางได้กลับมาอยู่ข้างกายฟางหลิงซู่อีกครั้งถึงได้รู้ว่ามันยากที่จะรับไหว

…

ห้าวันผ่านไป อาการบาดเจ็บของอันหลิงเกอจึงคงที่และเวลานี้มู่จวินฮานก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว บาดแผลของเขาฟื้นตัวเร็วมาก ในวันที่สามก็สามารถลุกจากเตียงได้แล้ว

ส่วนอันหลิงเกอยังถูกขังอยู่ในตำหนักแห่งนั้น แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะนางจะได้มิต้องพบฟางหลิงซู่และมิต้องเจอกับคนแปลกหน้าพวกนั้น ก็ถือว่ามิเลวเลย

ตั้งแต่ฟางหลิงซู่มาหาอันหลิงเกอครั้งก่อน เขาก็มิได้มาที่นี่อีกเลย

อันหลิงเกอก็เข้าใจดีว่าตอนนี้เขามิอยากกระตุ้นนาง ดังนั้นนางก็จะอ้างว่าป่วยและปฏิเสธทุกการเยี่ยมเยือน

ช่วงหลายวันมานี้พวกขุนนางชั้นสูงของเผ่าปิงชวนอยากมาที่ตำหนักของนาง แต่นางมิเคยอนุญาตให้ผู้ใดเข้าพบ นางไม่อยากรับมือกับเรื่องพรรค์นี้และไม่อยากเป็นพระชายาประมุขเผ่า นางแค่อยากกลับเมืองจิงเท่านั้น