เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 1261 สองก็ไม่ต่างจากชัยชนะหรอกมั้ง - novel-lucky

“ที่รัก ผมขอโทษนะ…หมอบอกว่าผมทำงานไม่ได้แล้ว…”

ตอนที่เฉินชางเข้าห้องสังเกตอาการก็ได้ยินประโยคนี้พอดี เขาเห็นหวังต้งกอดภรรยา ร้องไห้เจ็บปวดใจมาก

ตอนที่หวังต้งพูด ในใจเขาสิ้นหวังมากจริงๆ

สำหรับผู้ชายที่กระเสือกกระสนมีชีวิตอยู่ในเมืองหลวง การเอาชีวิตรอดก็ยากแล้ว นับประสาอะไรกับการมีชีวิตอยู่

วิกฤตที่มากะทันหัน ทำให้เขาทำงานไม่ได้แล้ว นี่ยังทำให้เขาเสียใจยิ่งกว่าถูกฆ่าเสียอีก

หนี้ทางบ้านแต่ละเดือนสูงขนาดไหน

ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเยอะขนาดไหน

แรงกดดันในงานหนักหนาขนาดไหน

การผ่าตัดต้องใช้เงินเท่าไร

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นแรงกดดันในจิตใจของชายคนหนึ่ง กำลังกัดเซาะเจตจำนงของเขา

“บอกว่าผมยังต้องปลูกถ่ายตับ…ปีนี้หาเงินไม่ได้แล้ว…”

ความเข้มแข็งในวันเก่าก่อนพังทลายลงโดยสมบูรณ์ในวินาทีนี้

เขาก็เป็นแค่เด็กชายคนหนึ่งที่แค่แบกรับภาระของครอบครัว สวมเกราะที่ชื่อว่าการหาเลี้ยงครอบครัวมาต่อสู้ในชีวิต

วันหนึ่งตอนที่ปลดเกราะ จึงค้นพบว่า ที่แท้เขามีบาดแผลเต็มตัวแล้ว

และภายใต้เกราะนี้ เด็กชายยังคงเป็นเด็กชาย

หญิงสาวเข้มแข็งมาก เธอเห็นหวังต้งฟื้นขึ้นมา ก็พลันรู้สึกว่าชาตินี้ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว

ไม่ว่าจะทั้งรถหรือบ้าน ตราบใดที่คนอยู่ จึงจะเป็นชีวิต

เธอก้มลงหยิบกระดาษทิชชูในกระเป๋ามาเช็ดน้ำตาให้หวังต้ง

“ไม่ต้องกลัว คุณมีฉันอยู่ทั้งคน!

คุณนี่นะ ชอบอวดเก่งอยู่เรื่อย คุณลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนั้นใครแนะนำคุณให้เข้าสหภาพนักศึกษาน่ะ ก็ฉันไง!

“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่นะ”

พูดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ประคองใบหน้าของหวังต้งแล้วจุมพิตลงบนหน้าผาก

“สามี หลายปีมานี้ขอบคุณที่ดูแลฉัน ฉันโชคดีมากที่ได้เจอคุณ

ช่วงเวลานับจากนี้ที่เหลือ ให้ฉันดูแลคุณเอง!

อย่างแย่สุด พวกเราก็ไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวงเท่านั้น รอคุณออกจากโรงพยาบาลแล้ว กลับไปที่บ้านเกิดคุณ คุณอยากเปิดร้านมาตลอดไม่ใช่เหรอ ฉันอยู่ข้างคุณเอง!”

เมื่อประโยคนี้ออกมา คนไข้โดยรอบต่างประทับใจ

ในห้องสังเกตอาการนี้ล้วนเป็นผู้ป่วยหนัก ความทรมานจากอาการโรคภัยของพวกเขาทำให้จิตใจและร่างกายของพวกเขาเหนื่อยล้าจริงๆ

แต่ความเจ็บปวดยังอดทนได้ สิ่งเดียวที่อดทนไม่ได้คือความวิตกกังวลในใจ

มันก็เหมือนกับมะเร็ง สิ่งแรกที่มันโจมตีก่อนไม่ใช่ร่างกายของคุณ แต่เป็นจิตใจของคุณ

ทำให้คุณถึงขั้นไม่กล้าที่จะสู้กับมัน!

โรคภัยทำลายร่างกายของคนช้าๆ ทำลายเจตจำนงของคน ทรมานจิตวิญญาณของคน สุดท้ายก็ทำลายครอบครัวหนึ่งทีละน้อย

นี่จึงจะเป็นส่วนที่น่ากลัวที่สุด

และถ้าเวลาแบบนี้ มีครอบครัวอยู่เคียงข้างคุณ ข้ามผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตนี้ไปด้วยกันกับคุณ ชีวิตที่เหลืออยู่ในภายภาคหน้าก็ไม่ต่างจากดักแด้กลายเป็นผีเสื้อโบยบิน

บทสนทนาของหวังต้งกับภรรยาทำให้ทุกคนในห้องสังเกตอาการหลั่งน้ำตาเงียบๆ

เฉินชางขึ้นหน้าไปช้าๆ ยืนอยู่ข้างเกาหรงฮว๋า

หลังเห็นเฉินชาง หวังต้งก็ราวกับเห็นพระผู้ช่วย

“ผมจำคุณได้…คุณช่วยผมไว้…” หวังต้งมองเฉินชางด้วยความขอบคุณ

“คุณหมอ…ผมขอร้องคุณได้ไหม คุณช่วยผมที ได้ไหมครับ”

เวลานี้เฉินชางได้รับเสียงแจ้งเตือนจากระบบ

[ติ๊ง! กระตุ้นภารกิจ ผ่าตัดปลูกถ่ายตับสิบเคสให้สำเร็จ หลังเสร็จสิ้นภารกิจจะได้รับทักษะปลูกถ่ายตับระดับสมบูรณ์!]

หลังเฉินชางได้ยินก็อดอึ้งไปไม่ได้

จากนั้นเขากดรับภารกิจโดยไม่ลังเล

เฉินชางพยักหน้า “ครับ ผมจะช่วยพวกคุณสุดความสามารถ”

หวังต้งได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นมาทันที

ในเวลาต่อมา เฉินชางกับเกาหรงฮว๋าหาเวลาพูดคุยกระซิบกระซาบ เริ่มหารือถึงการผ่าตัดครั้งถัดไป

และภรรยาของหวังต้งก็บอกหวังต้งเสียงเบา “สามี ยังจำประกันที่คุณซื้อเอาไว้ได้ไหม ครั้งนี้มันมีประโยชน์มากเลยนะ!

ตอนแรกฉันตั้งใจจะขายบ้าน แต่ว่า…ประกันของคุณ”

ฟังคำพูดของภรรยา หวังต้งตะลึงงันทันใด

เขานอนอยู่บนเตียง ย้อนนึกถึงเรื่องเหล่านั้นก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ที่เขาว่ากันว่าทำดีย่อมได้ผลตอบแทน

ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!

เขานึกไม่ถึงว่า เรื่องที่ถูกผู้จัดการรังแกเมื่อตอนนั้น จะช่วยตัวเองไว้ในตอนที่สำคัญ

ทอดถอนใจหมื่นพันครั้ง!

หลังทั้งสองคนคุยกันหนึ่งชั่วโมงก็แยกย้ายกัน

หวังต้งหายกังวลแล้ว

ภรรยาก็คลายความกังวลในจิตใจ กลับไปนอนหลับสนิทได้สักตื่น หลายวันนี้เธอนอนไม่ได้ทุกวัน

เรื่องการปลูกถ่ายตับ จำเป็นต้องหาตับที่มีความเข้ากัน

เรื่องนี้ลำบากที่สุด

หลายครั้งที่จุดที่ยุ่งยากที่สุดของการปลูกถ่ายอวัยวะก็คือการหาอวัยวะที่เข้ากัน

การผ่าตัดจริงๆ กลับไม่ได้ยากเย็นมากมาย

…

งานยังคงดำเนินไปตามปกติ

วันหนึ่งเฉินชางเพิ่งเลิกงาน ก็เห็นว่ามีชายคนหนึ่งตามตัวเองออกมา

เฉินชางสวมถุงมือเพิ่มพละกำลังโดยไม่แม้แต่ต้องคิด

คนคนนี้เป็นใครกัน

หลังออกจากโรงพยาบาล ชายคนนั้นเร่งฝีเท้า เฉินชางก็ตื่นตัวขึ้นมา

“ศาสตราจารย์เฉิน เดี๋ยวก่อนครับ!”

เมื่อชายคนนั้นร้องเรียก เฉินชางก็คลายความระวังตัวลง

“คุณเป็นใคร”

ชายหนุ่มหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ศาสตราจารย์เฉินทำงาน ผมเลยไม่สะดวกรบกวน ผมเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทโบทอน เมดิคอล จำกัดชื่อหยางซ่าง วันนี้ผมมาเพื่ออยากถามข้อมูลเกี่ยว วกับขดลวดงวงช้างของศาสตราจารย์เฉินครับ”

ชายคนนั้นก็ตรงไปตรงมา พูดที่มาที่ไปอย่างชัดเจนไม่อ้อมค้อม

หลังเฉินชางได้ยิน ก็พิจารณาชายคนนี้อย่างจริงจัง

ตลอดตัวสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็กดูเคร่งครัด ไม่เหมือนพนักงานขาย แต่เหมือนหัวหน้า

ความจริงคนมากมายแต่งตัวใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็กสวมรองเท้าหนังผูกไทไม่ขึ้น

หากอายุน้อยหน่อย แต่งแบบนี้จะเหมือนพนักงานขายเป็นพิเศษ

แต่ชายคนนี้อายุไม่มาก เดาว่าไม่ถึงสี่สิบ ทว่ากลับมีบุคลิกดีมาก ใส่ชุดแบบนี้ขึ้น

“โอ้ สวัสดีครับผู้จัดการหยาง” เฉินชางพยักหน้า หยางซ่างรอจนเลิกงาน ไม่ได้มาหาเขาที่ห้องทำงาน นี่ทำให้เฉินชางรู้สึกดีต่อเขาไม่น้อย

หยางซ่างพูดต่อ “ศาสตราจารย์เฉิน สนใจนั่งลงคุยกันหน่อยไหมครับ ให้ผมได้แนะนำบริษัทของพวกเราสักหน่อย พวกเรา…”

เฉินชางพูดขึ้น “เท่าไรครับ”

หยางซ่างยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเฉินชางถามขัดอย่างหยาบกระด้าง ขวานผ่าซาก

ทำให้เขาตอบสนองไม่ถูกอยู่ครึ่งค่อนวัน

นี่มันไม่สอดคล้องกับกระบวนการเจรจาแม้แต่น้อย!