เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 1002 ความคิดของถานลี่กั๋

เมื่อเฉินชางไจากโรงพยาบาล 301 แล้ว หลูเชาหัวหน้าแผนก
ศัลยกรรมทั่วไกลับเรียกตัวต้วนัวไว้
“คืออย่างนี้นะ หัวหน้าต้วน ต่อจากนี้ไคุณไม่ต้องไดูแล
คนไข้ทุกคนแล้ว!” หลูเชาพูดกับต้วนัวด้วยรอยยิ้ม
ต้วนัวตกใจกับคำพูดของหลูเชา เขาคิดว่าตัวเองทำอะไรผิด
ไ!
จึงรีบพูดขึ้น “หัวหน้าหลูครับ คือว่า…ผม…”
หลูเชาเห็นท่าทางก็รู้ว่าต้วนัวเข้าใจผิดแล้วจึงบอกตรงๆ
“ตอนที่หมอเฉินกลับไ เขากำชับให้ผมดูแลคุณดีๆ บอกว่าตอนอยู่
ที่โรงพยาบาลคุณช่วยเขาไว้มาก
เพราะงั้น จากนี้ไ คุณตามผมไผ่าตัดดีกว่า!”
หลังจากได้ยินระโยคดังกล่าว ต้วนัวก็นิ่งอึ้งไ
ติดตามหัวหน้าหลูไผ่าตัด นี่เ็นโอกาสที่หาได้ยากสำ หรับ
แพทย์ฝึกงานนี่นาต้วนัวตอบรับอย่างรวดเร็วด้วยความซาบซึ้ง “หัวหน้าหลู
ขอบคุณท่านมากๆ เลยครับ!”
หลูเชาตอบ “เล็กน้อยน่า กลับไก็ไดูแลแผนกศัลยกรรม
ทั่วไให้ดีก็แล้วกัน คุณบอกว่าหมอเฉินมาจากโรงพยาบาลของคุณ
แผนกศัลยกรรมทั่วไของพวกเราไม่มีทางน้อยหน้าหรอก คุณว่า
จริงไหม”
ต้วนัวพยักหน้ารัวๆ
หลังจากเลิกงาน ต้วนัวรู้สึกถึงอารมณ์มากมายที่เอ่อล้นอยู่
ในใจ มันท่วมท้นอย่างยิ่ง!
ต้วนัวคิดกลับไกลับมา แต่ไม่รู้จะไพูดกับใครดี จึงโทรหา
จางโหย่วฝู
“หัวหน้าจาง ผมต้วนัวนะครับ!”
จางโหย่วฝูและต้วนัวมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน สาเหตุหลัก
ๆ เ็นเพราะต้วนัวเชื่อฟังและใช้งานง่าย
ความสามารถ…ก็แค่านกลาง
จางโหย่วฝูรับสาย “หัวหน้าต้วน มีอะไรครับ”ต้วนัวลังเลอยู่นานกว่าจะพูดออกมา “คิดถึงคุณน่ะครับ
มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ ก็เลยโทรมา”
จางโหย่วฝูได้ยินเช่นนั้นก็สะดุ้งโหยงทันที ความทรงจำ ในอดีต
ผุดขึ้นมาในใจ จางโหย่วฝูกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้ “หัวหน้าต้วน
คะ…คุณช่วยสงบสติอารมณ์หน่อย ท่าทางไม่ค่อยกติเลยนะ…”
ต้วนัวถอนหายใจ “เฮ้อ…ก็ใช่น่ะสิครับ วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดี
เท่าไร วันนี้ผมบังเอิญเจอเฉินชางด้วย”
จางโหย่วฝูชะงัก “เสี่ยวเฉินน่ะเหรอ เขาเ็นยังไงบ้าง สบายดี
ไหม หาวันเชิญเขามากินข้าวสิ ต่อไเขาจะได้เ็นหัวหน้าแผนก
ฉุกเฉินแล้ว ทิ้งอคติ แล้วก็เลิกใจแคบได้แล้ว”
ต้วนัวฟังคำบ่นของหัวหน้าจางก็ได้แต่ส่ายหน้า หัวเราะขื่นๆ
“ผมกำลังเชิญแขกอยู่ครับ แต่เจ้าตัวยังไม่ยอมมาเลย หัวหน้า
จางคุณอาจจะยังไม่รู้…”
ต้วนัวเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้อย่างละเอียด รวมถึงเรื่องที่
เออร์สเต็ดกลายเ็นลูกน้องของเฉินชาง แถมหัวหน้าหลูยัง
เอาอกเอาใจเขาอีก…”พอฟังจบแล้ว จางโหย่วฝูก็เงียบไ
“จริงเหรอ”
“จริงสิครับ!”
จางโหย่วฝูรู้ว่าต่อให้ความสามารถของต้วนัวมีจำ กัด แต่เ็น
คนจงรักภักดี มิฉะนั้นคงไม่ก่อเรื่องแบบที่ตนและแผนกฉุกเฉินทำ
จางโหย่วฝูฟังจบก็ถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ…ผมรู้มานานแล้วว่าหมอนั่นเ็นคนเก่ง แต่ไม่คิดว่าเขา
จะเติบโตขึ้นมาเร็วขนาดนี้!
เพิ่งจะไเมืองหลวงได้ไม่กี่เดือนก็ไต่เต้ามาถึงขั้นนี้แล้ว
ถ้ากลับมาอีกหนึ่งีให้หลัง จะไม่เก่งกว่านี้เหรอ
บางทีเสี่ยวเฉินอาจจะเหมาะกับเวทีใหญ่ๆ แบบนี้ก็ได้มั้ง!”
…
ทั้ง
สองคนคุยกันคุณคำผมคำอยู่ชั่วโมงกว่า จนหยางถง
ภรรยาของจางโหย่วฝูเห็นแล้วยังตกใจ
หยางถงถามทันทีหลังจากวางสาย “ใครน่ะเหล่าจาง คุยกัน
นานเหลือเกิน!”จางโหย่วฝูตอบ “ต้วนัวน่ะ เขาไฝึกงานแล้วเจอกับเสี่ยวเฉิน
เธอคงไม่รู้สินะว่าตอนนี้เสี่ยวเฉิน…เก่งขึ้นแล้ว!”
จางโหย่วฝูบอกเล่าเรื่องราวที่ได้ยินมาจากต้วนัวให้หยางถง
ฟัง
สองสามีภรรยาพูดคุยกันตลอดทั้งคืน
ในสายตาของคนอื่น จางโหย่วฝูและหยางถงถือเ็นครอบครัว
ที่มีหน้ามีตาในโรงพยาบาลมณฑล แต่พวกเขารู้ดีว่าตนเองต้องหาที่
พึ่งพา
จางโหย่วฝูเล่าเรื่องราวของเฉินชางให้กับเลขาถานเจ้านายเก่า
ของเขา ด้วยหวังแค่ได้ผูกมิตรกับเฉินชางในภายภาคหน้า
“เหล่าถาน อีกไม่นาน ผอ.ฉินก็จะย้ายไแล้ว ตำแหน่งของคุณ
ยังไม่ขยับ ในเมื่อเ็นแบบนี้ คุณลองไคิดดูดีๆ แล้วกันว่าจะทำยังไง
ต่อไ” จางโหย่วฝูพูด
ถานลี่กั๋วพยักหน้า “ขอบใจ ขอให้โชคดี”
จางโหย่วฝูพยักหน้า “อืม ไม่รู้ต่อไใครจะมาเ็นผอ. ต่อให้
คุณจะโยกย้ายตำแหน่งก็ดี หรือจะเกาะเก้าอี้อยู่ที่นี่ก็ดี เสี่ยวเฉินคือกุญแจสำ คัญนะ”
ถานลี่กั๋วถอนหายใจ “อืม นั่นสิ!”
ถานลี่กั๋วตัดสินใจอย่างแน่วแน่
เมื่อเขาไทำงานในเช้าวันรุ่งขึ้น ถานลี่กั๋วก็หยิบเหล้าขวด
พิเศษสองขวดที่แอบเก็บที่บ้านมานาน มอบให้ฉินเสี้ยวยวนใน
ตอนเช้า
“เหล่าฉิน ช่วงนี้ผมเลิกเหล้าไแล้ว ที่บ้านมีเหมาไถอยู่สอง
ขวด จะให้คนอื่นก็ทำใจไม่ลง คุณชอบแบบนี้นี่ ผมยกให้คุณ
ก็แล้วกัน” ถานลี่กั๋ววางขวดเหล้าสองขวดบนโต๊ะฉินเสี้ยวยวนด้วย
รอยยิ้ม
ฉินเสี้ยวยวนตะลึงงัน “เหล่าถาน มีเรื่องอะไรบอกมาตรงๆ
ดีกว่า คุณทำแบบนี้ผมกลัวนะ”
ถานลี่กั๋วส่ายหัว “ไม่มีอะไรจริงๆ ไม่สิ มีเรื่องอยู่นิดหน่อย ไว้
หนูเยว่เยว่กับเสี่ยวเฉินแต่งงานกันเมื่อไร อย่าลืมเรียกผมด้วยละกัน!
จริงสิ ถึงตอนนั้นไม่ต้องเตรียมเหล้ากับยาสูบนะ ผมเตรียมไว้ให้”
คราวนี้เ็นฉินเสี้ยวยวนที่ทำตัวไม่ถูก…
ในเวลาต่อมา เฉินชางไม่มีใจจะสนใจเรื่องอื่น เขาทุ่มเทกาย
ใจในการรวบรวมระวัติคนไข้!
โรงพยาบาลอันเจิน โรงพยาบาลทั่วไแห่งเขตทหาร
เมืองหลวง โรงพยาบาลตี้ถาน…
เฉินชางไโผล่ทุกที่
ไม่ว่าจะไที่ไหนก็เ็นตำนาน!
เฉินชางพาเออร์สเต็ดตะลอนไทั่วราวกับจังเกิล พลางขโมย
ท่าไม้ตายได้วย!
เ้าหมายของเฉินชางนั้นเรียบง่ายอย่างยิ่ง เรียนรู้ได้เท่าไร
เท่านั้น ถ้าเรียนรู้อะไรไม่ได้ก็ไม่เ็นไร
เพราะภารกิจเลี่ยนอาชีพของเขาอีกไม่นานก็จะสำ เร็จแล้ว
ถึงตอนนั้นเขาจะใช้คะแนนทักษะมาเรียนรู้การเชื่อมถุงน้ำดีและ
ลำไส้
…ในขณะเดียวกัน ณ ที่ระชุมสำ นักงานใหญ่วารสาร ‘เดอะแลน
ซิต’ ระเทศอังกฤษ คำพูดของหัวหน้ากองบรรณาธิการเพียง
ระโยคเดียวฉีกกฎระเบียบทั้งหมดไม่มีชิ้นดี
“วารสารรายเดือนฉบับลายเดือนมีนาคมนี้จะเลี่ยน
บทความหนึ่ง เ็นบทความจากระเทศจีนเรื่องการผ่าตัดทางเดิน
น้ำดีตีบ ผู้เขียนลำดับแรกคือเออร์สเต็ดและหม่าเยว่ฮุย เอาหัวข้อขึ้น
กด้วย!”
หัวหน้ากองบรรณาธิการแพลงโดส์พูดต่อหน้าทุกคน
หัวหน้าบรรณาธิการและบรรณาธิการระดับล่างต่างตกตะลึง
“ตอนนี้จัดเรียงเรียบร้อยแล้วนะครับ วันนี้จะเริ่มพิมพ์แล้วด้วย คง
ไม่ค่อยโอเคเท่าไรนะครับ”
“การเลี่ยนบทความกะทันหันคงจะทำให้ผู้ส่งบทความ
ไม่พอใจเท่าไรนะครับ”
แพลงโดส์ส่ายหน้า “โอเคสิ ผมคิดว่ามันโอเคมากๆ”
“พวกเราไม่ต้องการความพอใจของคนส่งบทความ พวกเรา
ต้องการความพึงพอใจของคนอ่าน เนื้อหาดีๆ ต้องรีบตีพิมพ์ นี่ต่างหากคือเ้าหมายของเรา
เดือนพฤษภาฯ จะมีงานระชุมระบบทางเดินอาหารโลก
วารสารฉบับเดือนเมษาฯ เผยแพร่ไม่ทันแน่ ตอนนี้แหละเหมาะเหม็ง
บทความนี้ทรงคุณค่าสุดๆ ผมคิดว่าบุคลากรแพทย์จำ นวนมาก
ควรจะได้เห็นบทความชิ้นนี้”
แพลงโดส์ครุ่นคิดก่อนจะโพล่งขึ้นมา “ถ้าเลี่ยนบทความ
ไม่ได้ งั้นก็เพิ่มเข้าไอีกหนึ่งบทความ เอาไว้ข้างหน้าสุดเลย”
หลังจากได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างพยักหน้า
เพิ่มอีกสักบทความคงไม่เสียหายอะไรมาก
แต่ทุกคนต่างสงสัยว่าทำไมแพลงโดส์จึงให้ค่าบทความนี้
มากขนาดนี้
หลังจากการระชุม แพลงโดส์ก็ส่งข้อความหาเออร์สเต็ด
‘ok!’
เออร์สเต็ดเห็นข้อความแล้วก็ดีใจขึ้นมาทันที ‘ขอบใจนะ!’
บทความนี้ไม่ได้สลักสำ คัญอะไรกับเขานัก แต่สำ หรับเฉิน
ชางแล้วมันมีความหมายมหาศาล!