เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 1003 บทความสุดบ้าคลั่ง

แพลงโดปส์และเออร์สเต็ดเป็นเพื่อนรักกันมาหลายปี
มุมมองทางวิชาการของทั้งสองยังคล้ายคลึงกันมากด้วย ที่
สำ คัญคือ แพลงโดปส์เคยร่วมโครงการวิจัยกับเออร์สเต็ดมาก่อน
แม้ว่าภายหลังจะจบลงด้วยความล้มเหลว แต่ทั้งสองก็ได้สร้าง
สายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาด
แพลงโดปส์เป็นนักวิทยาศาสตร์แนวหน้าด้านศาสตร์
วิศวกรรมเซลล์ ภายหลังถูกเฮดฮันเตอร์[1]ของแอ็ลเซอเฟียร์กรุ๊ป
[2]ดึงตัวไปเป็นหัวหน้าบรรณาธิการวารสาร ‘เดอะแลนซิต’
ซึ่งทำมานานหลายปี
เออร์สเต็ดบอกกับแพลงโดปส์ว่า “คราวนี้หมอเฉินจะต้องเป็น
ประธานสมาคมศัลยกรรมทางเดินอาหารระดับโลกแน่ เชื่อฉันได้
เลย!”
แน่นอนว่าแพลงโดปส์ไม่เชื่อคำพูดที่แทบจะสติหลุดของ
เออร์สเต็ดในการสนทนาต่อมาของทั้งคู่ เออร์สเต็ดเล่าเรื่องของเฉิน
ชางเท่าที่เขารู้ให้ตนฟัง พร้อมกับพูดด้วยความมั่นใจว่า “เชื่อฉันสิ
ช่วยฉันหน่อย!”
แพลงโดปส์ไม่ได้ปฏิเสธความคิดหลุดโลกของเออร์สเต็ด
แต่อย่างใด
แต่เขาค้นหาบทความเรื่องเทคนิคการใช้กล้องส่องที่เฉิน
ชางตีพิมพ์ในวารสารศัลยกรรมประเทศอังกฤษเมื่อตอนนั้นมาอ่าน
หลังจากอ่านจบ แพลงโดปส์ถึงกับต้องตะลึงไปชั่วขณะ!
จากนั้นเขาก็รีบค้นหาชื่อเฉินชางและพบว่าเฉินชางเป็น
ที่ปรึกษาของบทความส่วนใหญ่ที่ปรากฏ
บทความในตอนนี้ก็เช่นกัน นี่ทำให้เขาตกใจไม่น้อย
นอกจากนี้ เมื่อไม่นานมานี้ วารสาร ‘เดอะแลนซิต’ ก็เพิ่ง
ตีพิมพ์บทความบทหนึ่งของเฉินชาง นั่นคือบทความวิพากษ์วิจารณ์
ยาน้ำแก้ไอที่ผ่านการทดสอบของ FDA จากหลักฐานกรณี พบว่า
ยาน้ำแก้ไอของบริษัท VOLB เป็นสินค้าที่ไม่ได้มาตรฐาน สรรพคุณ
ไม่ชัดเจนและพฤติกรรมอื่นๆเรื่องนี้ทำให้วารสาร ‘เดอะแลนซิต’ ได้รับเสียงวิจารณ์เชิงบวก
ไม่น้อย!
ทำให้แพลงโดปส์สงสัยขึ้นมาว่าเฉินชางคนนี้เชี่ยวชาญเรื่อง
อะไรกันแน่
…
วารสาร ‘เดอะแลนซิต’ มีผู้อ่านจำ นวนมาก และมีคุณภาพ
เชิงวิชาการค่อนข้างสูง
วันรุ่งขึ้น หลังจากวารสารเผยแพร่ออกไปแล้ว ก็เริ่มมีคน
จำ นวนมากตรวจสอบและศึกษาเนื้อหาบางเรื่องในวารสาร
นี่จึงเป็นสาเหตุที่วารสาร ‘เดอะแลนซิต’ ได้รับความนิยม
เพราะนี่คือวารสารที่เชื่อถือได้ด้านวิชาการ ทุกคนจึงเชื่อถือใน
วารสาร
ณ ศูนย์การแพทย์มาโย รอเชสเตอร์ รัฐมินนิโซตา โคเวลล์
กำลังกินพิซซ่าพลางอ่านวารสาร ‘เดอะแลนซิต’ ฉบับใหม่เดือน
มีนาคมไปด้วยในฐานะหมอหนุ่มประจำ ศูนย์การแพทย์มาโย โคเวลล์
พยายามพัฒนาตัวเองอย่างขยันขันแข็ง
หลังจากได้เห็นบทความเกี่ยวกับความผิดพลาดทั่วไปและวิธี
การปรับปรุงการผ่าตัดทางเดินน้ำดีแล้ว โคเวลล์ก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง
เขาไม่คิดว่าวารสารอย่าง ‘เดอะแลนซิต’ จะผลักดันบทความสรุป
เทคนิคแบบนี้ด้วย
หายากสุดๆ!
วารสาร ‘เดอะแลนซิต’ ถือเป็นวารสารที่มีความเป็นวิชาการ
สูงในดวงใจของทุกคนมาโดยตลอด สำ หรับแพทย์หนุ่มแล้ว เขารู้สึก
เหมือนอยู่คนละโลกด้วยซ้ำ
คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะผลักดันบทความแบบนี้ เรื่องนี้ทำให้เขา
มีความสุขมาก
โคเวลล์อ่านโดยละเอียด ยิ่งอ่านยิ่งตื่นเต้น เพราะข้อผิดพลาด
ที่เขียนในบทความฉบับนี้เหมือนพูดแทนความรู้สึกที่อยู่ในใจของเขา!
มันเป็นบทความที่เยี่ยมยอดอย่างยิ่ง!
อีกทั้งยังมีวิธีแก้ไขปัญหาและปรับปรุงโคเวลล์อ่านซ้ำ ๆ สี่ถึงห้ารอบ ตลอดช่วงเที่ยงนี้ และเพื่อความ
รอบคอบ เขาหยิบกระดาษ ปากกาออกมาจดเนื้อหาเหล่านี้ลงไป
หลังจากจดเสร็จ โคเวลล์ก็อ่านชื่อผู้เขียน และต้องตกตะลึง
ทันที ที่แท้เป็นศาสตราจารย์เออร์สเต็ดกับหม่าเยว่ฮุย
แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจกว่าเดิมก็คือ ทำไมบทความของ
ศาสตราจารย์เออร์สเต็ดถึงมีที่ปรึกษาด้วย
ในทันใดนั้นโคเวลล์ก็ค้นหาชื่อของเฉินชางด้วยความ
อยากรู้อยากเห็น
การค้นหาครั้งนี้ทำให้เขาเจอบทความหลายบทความ
นอกจากนี้ คนที่ชื่อเฉินชางอะไรนี่เป็นคนที่สุดยอดจริงๆ ได้
ตีพิมพ์บทความสองเรื่องในวารสาร ‘เดอะแลนซิต’ ในวารสาร
‘ปลูกถ่ายตับ’ อีกหนึ่งเรื่อง…เทพเกินไปแล้ว!
โคเวลล์จึงเปิดบทความเกี่ยวกับเทคนิคการใช้กล้องส่องใน
วารสารศัลยกรรมประเทศอังกฤษ
พออ่านจบโคเวลล์ก็ยังไม่หนำใจ!ไม่นาน ช่วงบ่ายมีการผ่าตัด โคเวลล์เป็นผู้ช่วยและต้อง
ทำหน้าที่คุมกล้องส่อง
การผ่าตัดลดขนาดกระเพาะในช่วงบ่ายนี้ แพทย์ผู้นำทีมคือ
แพทย์หัวหน้าทีมอายุรกรรมของโคเวลล์ ระหว่างการผ่าตัดเกิด
ปัญหาบางอย่าง ผู้ป่วยมีปัญหาการแยกตัวของลำไส้เล็กส่วนต้น
การรับรู้เชิงพื้นที่ไม่เพียงพออาจสร้างความเสียหายให้กับ
หลอดเลือดดำรอบๆ ได้
และในตอนนี้เอง จู่ๆ โคเวลล์ก็ฉุกคิดถึงเทคโนโลยีการหมุน
ของใยแก้วนำแสงที่เขาเพิ่งอ่านในวันนี้
เขารีบบอกกับหัวหน้าทีมหัวหน้าทีม “หมอแนนซ์ครับ ช่วยรอ
สักครู่นะครับ”
แนนซ์ตกตะลึง หันไปมองโคเวลล์คนหนุ่มไฟแรงแวบหนึ่ง
“คุณมีวิธีหรือ”
โคเวลล์พยักหน้า “คุณดูที่หน้าจอนะครับ ผมจะคุมกล้อง
ลองดูสิครับว่าพื้นที่แบบนี้ใช้ได้หรือเปล่า”
พูดจบ โคเวลล์ก็เริ่มหมุนใยแก้วนำแสงของกล้องส่องพวกเขาเห็นภาพที่เปลี่ยนไป จุดศูนย์กลางทัศนวิสัยบนหน้าจอ
ไม่มีการเปลี่ยนแปลงระหว่างการหมุนกล้อง แต่การหมุนใยแก้วนำ
แสง กลับทำให้เกิดภาพสามมิติของพื้นที่
ไม่ใช่แค่คนอื่นๆ เท่านั้น แม้แต่โคเวลล์ก็ยังตกตะลึง!
มันได้ผล!
สำ เร็จจริงๆ ด้วย!
แนนซ์ชะงักเมื่อเห็นภาพนี้ เขาดีใจสุดกู่ “โคเวลล์! นี่มันอะไรกัน
”
ในฐานะหัวหน้าทีมรักษาของมาโย เขารู้ดีว่าภาพที่เห็นตรงนี้
คืออะไร!
โคเวลล์เองก็ตื่นเต้นไม่น้อย “ขอโทษครับ หัวหน้า นี่
เป็นครั้งแรกของผม ผมขอลองอีกครั้ง คราวนี้ผมเชื่อว่าต้องได้ภาพ
มุมที่ดีที่สุดแน่นอนครับ!”
แนนซ์พยักหน้า ตอนนี้การผ่าตัดสำ คัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
ไว้เสร็จสิ้นการผ่าตัดเมื่อไรค่อยพูดถึงเรื่องนี้บอกตามตรง สิ่งที่โคเวลล์ทำเมื่อสักครู่ ทำให้เขาตระหนักได้
ว่านี่อาจจะเป็นศาสตร์ใหม่
สุดท้ายหลังจากโคเวลล์ทดลองไปแล้วเจ็ดถึงแปดรอบ ก็ผ่า
ตัดต่อได้อย่างราบรื่น การผ่าตัดต้องดำเนินต่อไป และยัง
ดำเนินต่อไปได้โดยไม่ต้องกรีดอก
การกรีดทรวงอกเพื่อผ่าตัดลำไส้เล็กส่วนต้นเป็นสิ่งที่น่ากลัว
อย่างยิ่ง
หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น แนนซ์ก็คุยกับโคเวลล์ “โคเวลล์
คุณทำได้ยังไง ตอนที่คุณเปลี่ยนมุมองแบบนั้นน่ะ”
โคเวลล์ยิ้มเขินๆ “วันนี้ผมอ่านบทความในวารสารศัลยกรรม
ประเทศอังกฤษฉบับหนึ่ง บทความฉบับนี้ยอดเยี่ยมสุดๆ เลยครับ อ้อ
จริงสิ คนเขียนคนนั้นจะต้องเป็นอัจฉริยะแน่ๆ ครับ!”
แนนซ์ได้ยินเช่นนั้นก็รีบกลับไปที่ห้องทำงาน
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง โคเวลล์ก็ถอนหายใจ “ถ้ามีหนังสือ
เทคนิคส่องกล้องล่ะก็ มันคงจะเป็นหนังสือเกี่ยวกับการผ่าตัดที่ได้รับ
ความนิยมสูงสุดจนทุกคนต้องมีเล่มสำ รอง!”โคเวลล์พยักหน้า “ผมก็ต้องมี!”
เรื่องแบบเดียวกันไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะที่ศูนย์การแพทย์มาโย
เท่านั้น แต่เกิดขึ้นหลายที่ทั่วโลก
คนมากมายเริ่มสังเกตได้ว่าบทความนี้อาจจะเป็นการบุกเบิก
ศาสตร์ใหม่ซึ่งช่วยเหลือแพทย์ศัลยกรรมและคนไข้อีกจำ นวนมากได้
บางคนเคยศึกษาเทคนิคการใช้กล้องส่องเช่นนี้มาก่อน!
แต่ไม่มีใครศึกษาอย่างลึกซึ้งขนาดนี้ โดยพื้นฐานแล้ว เฉิน
ชางนำเทคนิคเหล่านี้มาจัดระบบ แล้วจึงทำการวิเคราะห์ตาม
ตำราเรียน
ในชั่วพริบตาก็เริ่มมีคนโทรหาวารสารศัลยกรรมประเทศ
อังกฤษมากขึ้นเรื่อยๆ ตามหาตัวผู้เขียนกันให้วุ่น อยากให้ลงบท
ความใหม่อีกสักบทความ[1] เฮดฮันเตอร์ (Headhunter) บริษัทหรือผู้เชี่ยวชาญด้านการ
สรรหาพนักงานให้กับบริษัท องค์กรต่างๆ
[2] แอ็ลเซอเฟียร์ (Elsevier) สำ นักพิมพ์ที่มีการตีพิมพ์วารสาร
วิชาการ ที่เน้นผลงานในด้านการแพทย์และวิทยาศาสตร