เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 1076 เหรียญรางวัลของเหล่าหม่า
ชีวิตยังดำเนินไปตามครรลอง
ช่วงเช้าที่เฉินชางเพิ่งถึงโรงพยาบาล หลังจากได้พบหยางเจี๋ย เธอก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาหา “หมอเฉินคะ”
เฉินชางสวมเสื้อกาวน์พลางเอ่ยถาม “มีอะไรเหรอครับพี่หยาง”
หยางเจี๋ยเอ่ยเขินๆ ว่า “คุณยังจำเรื่องลูกสาวของพี่สาวฉันคนนั้นได้ไหมคะ”
เฉินชางนึกถึงสาวน้อยที่ไม่มีจมูกคนนั้น เขาพยักหน้ารับ “อืม จำได้ครับ ตอนนี้อาการของเธอคงที่แล้วใช่ไหม”
หยางเจี๋ยพยักหน้าให้ “ค่ะ ตอนนี้สถานการณ์โดยรวมดีขึ้นแล้ว มีแค่จมูก…คุณพอจะผ่าตัดให้หน่อยได้ไหมคะ”
ครั้งก่อนด้วยพิจารณาถึงอาการป่วยที่ค่อนข้างซับซ้อนของสาวน้อยคนนั้น อีกทั้งส่วนที่ติดเชื้อเสียหายคือจุดสามเหลี่ยมอันตรายของจมูก ทำให้เกิดอาการติดเชื้อในกระแสเลือดและม้ามโ โต ผู้ป่วยจึงต้องรับฮอร์โมนต่อในระยะยาว
ภูมิคุ้มกันร่างกายในด้านต่างๆ ค่อนข้างแย่ หากดำเนินการผ่าตัด ไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยฟื้นฟูแล้วยังถึงขั้นที่อาจทำให้สถานการณ์รุนแรงขึ้นกว่าเดิม
ดังนั้นแผนงานที่เฉินชางวางไว้ในเวลานั้นคือการผ่าตัดที่ไม่เร่งด่วน รอให้อาการโดยรวมของเธอดีขึ้น ลดการให้ฮอร์โมนลงแล้วค่อยผ่าตัดอีกครั้ง
หลังจากเฉินชางได้ยินก็พยักหน้าตอบรับ “ได้ครับ ผมจำได้ว่าทางครอบครัวพวกเขารู้จักกับประธานกงไต้เจินสินะครับ
เอาละ เรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ พี่หยางสบายใจได้ครับ”
เฉินชางเอ่ยปลอบด้วยรอยยิ้ม
หยางเจี๋ยพยักหน้า “ขอบคุณนะคะหมอเฉิน”
เฉินชางยิ้มให้ “ไม่เป็นไรครับ”
ทางนี้เพิ่งคุยกันจบ เสี่ยวเหอก็วิ่งมาทางด้านนี้แล้ว
“พี่หยาง ผู้ป่วยเตียงสิบเก้าปฏิเสธการสวนทวารครับ”
หลังจากหยางเจี๋ยได้ยินก็รีบไปที่ห้องพักผู้ป่วย
ไม่นานนัก หยางเจี๋ยกลับมาอย่างอับจนหนทาง เอ่ยกับเหล่าหม่าว่า “หัวหน้าหม่าคะ ผู้ป่วยเตียงสิบเก้าปฏิเสธการสวนทวารค่ะ”
หม่าเยว่ฮุยผงะไป “ทำไมล่ะ”
หยางเจี๋ยเอ่ยอย่างยิ้มไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “คุณตาแกอายค่ะ อยากให้พวกเราส่งบุรุษพยาบาลไปทำ แต่ตอนนี้บุรุษพยาบาลของแผนกเราอยู่ที่ห้องผ่าตัดกันหมด จะไปหามาจากไหนได้”
หลังจากหม่าเยว่ฮุยได้ยินก็วางน้ำเต้าหู้ลง ลุกขึ้นแล้วเอ่ยว่า “ไปเถอะ ผมจะไปดูสักหน่อย เอ๋ เสี่ยวเฉินมาเถอะ ตามผมไปสวนทวารกัน!”
เฉินชางมองขนมแป้งทอดในมือ รีบกัดยัดเข้าท้องไปอย่างรวดเร็ว เขากลัวว่าพอกลับมาแล้วตัวเองจะกินไม่ลง
พอหม่าเยว่ฮุยเห็นก็ร้องจุ๊ๆ ขึ้นมาทันที “พวกคุณนี่นะ ไม่ได้เรื่องเกินไปแล้ว”
ระหว่างที่พูด ทั้งสองก็เดินไปที่ห้องผู้ป่วยด้วยกัน ชายชราที่นอนอยู่บนเตียงร้องโวยวาย ภรรยาคู่ยากที่อยู่ข้างๆ ก็ได้แต่ยิ้มขมขื่นจนปัญญา
ลูกชายลูกสาวแสนกตัญญูทั้งสองก็เฝ้าอยู่ด้านข้างด้วย
แต่ชายชราทำตัวเจ้าอารมณ์แบบเด็กๆ บ่นคนทั้งสามอย่างฉุนเฉียวว่า “ฉันให้กำเนิดลูกแบบพวกแกสองคนมาได้ยังไงกัน…
ให้พยาบาลผู้หญิงมาทำให้ฉัน…พวกแกก็ช่างคิดออกมาได้!”
ภรรยาคู่ยากมองตาเฒ่าหัวโบราณคนนี้ด้วยรอยยิ้มไม่เหมือนยิ้ม “นี่คือขั้นตอนการรักษาจากหมอนะ ตอนนี้คุณถ่ายไม่ออก ดูเอาเถอะว่าทรมานแค่ไหน”
ชายชราถลึงตาใส่ “แบบนั้นก็ไม่ได้อยู่ดี เรื่องแบบนี้มันคือปัญหาด้านหลักธรรมเนียม”
พอคู่ลูกชายลูกสาวได้ยินก็อดเบือนหน้าหนีเพื่อแอบหัวเราะไม่ได้
ทั้งสองทำงานหนักอยู่นานมากเพื่อเรื่องสวนทวารในวันนี้
ตอนนี้กลับโดยชายชราด่าสาดเสียเทเสีย
แต่ทั้งสองคนเป็นลูกกตัญญู ถึงโดนด่าก็ไม่ได้โต้แย้ง
คนเราพอแก่ตัวลงบางครั้งก็จะเป็นแบบนี้ พอเห็นคนเป็นพ่อทำตัวดื้อด้านไรเหตุผลแบบนี้ ลูกทั้งสองรวมถึงภรรยาได้แต่ยิ้มแกนๆ
พอชายชราเห็นเข้าก็โมโหขึ้นมาทันที “ถ้าอยู่ในยุคท่านผู้นำ พวกแกโดนยิงทิ้งหมดแน่! พวกแกยังจะมาหัวเราะฉันอีก”
ชายชราพูดจนเหนื่อยแล้ว นอนหอบหายใจอยู่บนเตียงพักหนึ่ง ภรรยายื่นน้ำส่งให้ “เอาละๆ ดื่มน้ำแล้วค่อยด่าต่อเถอะ คอแห้งหมดแล้ว”
ชายชราโมโห เบือนหน้าหนี
ภรรยาเอ่ยกล่อมอย่างจนใจ “จิบสักนิดเถอะ”
ชายชราหันกลับมา คาบหลอดแล้วดูดเข้าไปสองอึกใหญ่
หลังดื่มเสร็จก็หันหนีอีกครั้ง ไม่มองพวกเขาอีก ท่าทางเหมือนจะงอน
แต่เพิ่งจะพลิกตัวไปก็รู้สึกอึดอัดตรงช่วงท้อง เขาเหลือบมองครอบครัวทั้งสามแวบหนึ่ง พลิกตัวนอนหงายเงียบๆ แต่ยังเบือนหน้าหนีทั้งสามอยู่
ทำให้ภรรยาและลูกชายหลูกสาวอดยิ้มไม่ได้
ในเวลานี้เอง หม่าเยว่ฮุยก็เดินเข้ามา
ญาติผู้ป่วยลุกขึ้นทักทาย “หัวหน้าหม่า”
หม่าเยว่ฮุยพยักหน้าให้ มองชายชรา “คุณตาครับ พวกเราจำเป็นต้องสวนทวาร ไม่อย่างนั้นคุณจะอึดอัดไม่สบายตัว ไข้ก็จะไม่สร่างด้วย ตอนนี้อึดอัดท้องใช่ไหมล่ะครับ”
ชายชรามองหม่าเยว่ฮุย รู้สึกสบายใจขึ้นมาก เอ่ยด้วยสภาพน้ำตาคลอ “หมอหม่า อย่าให้แม่หนูพวกนั้นมาสวนทวารได้ไหม”
หม่าเยว่ฮุยยิ้มยิงฟันให้ “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะสวนทวารให้คุณตาเอง”
ชายชราพยักหน้า “หมอหม่าคนดี ขอบคุณมาก!”
ภรรยาก็เอ่ยอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณนะคะ หัวหน้าหม่า รบกวนคุณเกินไปแล้วจริงๆ ตาเฒ่า คุณคงพอใจแล้วล่ะสิ ให้คนระดับหัวหน้าหม่าลงมือกับคุณด้วยตัวเอง!”
ชายชราเอ่ยกับครอบครัวทั้งสามอย่างมีน้ำโห “พวกเธอออกไปเลยนะ!”
ฝ่ายภรรยายิ้มแล้วผงกหัวให้หม่าเยว่ฮุย จากนั้นก็พาลูกชายหญิงทั้งสองที่มีสีหน้ายิ้มไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเดินออกจากห้องไป
เฉินชางก็ทราบดีว่าเหล่าหม่าคนนี้ไม่กลัวงานเหนื่อยและไม่รังเกียจว่าสกปรก ไม่ว่างานอะไรก็ทำได้หมด
ในกลุ่มบุคลากรของทีมมือฉมัง มีแค่เหล่าหม่าที่เคยติดตามเหล่าอวี๋ไปเป็นแพทย์ทหาร เป็นคนที่เคยผ่านสมรภูมิรบอย่างแท้จริงมาแล้ว
แพทย์ทหารจะต้องติดตามหน่วยปฏิบัติการย่อยไปทำภารกิจด้วย แพทย์สนามรบจะต้องอยู่ดูแลทหารที่ป่วยในโรงพยาบาล แต่แพทย์ทหารต้องติดตามไปยังด่านหน้าด้วย สองตำแหน่งนี้แตกต่างกั น
ตอนนี้ชายชรามีอาการท้องอืดรุนแรง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาการท้องผูกเลย ตอนนี้มีแก๊สอัดแน่นเต็มท้อง ระบายออกไม่ได้ ทำให้ท้องบวมอืดอย่างเห็นได้ชัด
จุดประสงค์ของการสวนทวารก็คือทำให้อุจจาระอ่อนตัวลง
“คุณตาครับ คุณนอนตะแคงดีๆ นะครับ”
หลังจากเหล่าหม่าบอกแล้วก็เริ่มทำงานของตัวเอง
หลังจากสั่งให้ชายชราหายใจเข้าลึกๆ แล้ว เหล่าหม่าก็เริ่มลงมือ
การสวนทวารดูเหมือนจะง่าย แต่ความจริงแล้วซับซ้อนมากเหมือนกัน แพทย์ระดับหัวหน้าที่ลงมาสวนทวารอย่างตั้งอกตั้งใจแบบเหล่าหม่ามีน้อยมากจริงๆ อย่างน้อยเฉินชางก็ยังไม่เคยเห็น นมาก่อน
หลังดำเนินการเสร็จ ญาติผู้ป่วยกลับเข้ามา เหล่าหม่าเอ่ยกำชับว่า “ทิ้งไว้ประมาณห้าถึงสิบนาทีแล้วค่อยถ่ายออกนะครับ”
หญิงชราพยักหน้ารับ “ขอบคุณนะคะผู้อำนวยการหม่า ต้องรบกวนคุณทุกทีเลย”
หม่าเยว่ฮุยยิ้มพลางส่ายหน้าให้ เก็บเครื่องมือแล้วเดินออกมา
ส่วนชายชราก็ไม่ปริปากอีกเลย ด้วยกลัวว่าจะเผลอปล่อยออกมาโดยไม่ทันระวัง…
โรงพยาบาลก็แบบนี้ ไม่ว่าผู้ป่วยแบบไหนก็มีทั้งนั้น
หลังจากเหล่าหม่าออกมาก็ไปล้างมือ แล้วกลับไปดื่มน้ำเต้าหู้ต่อโดยไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่น้อย
อวี๋หย่งกังเดินเข้ามาในเวลานี้พอดี มองเห็นว่าแขนเสื้อเหล่าหม่าทีรอยเปียกชื้นก็เอ่ยอย่างดูแคลน “กินยังไงให้เปื้อนแขนเสื้อได้ นายมันเหลือเกินจริงๆ!”
เหล่าหม่าได้ยินก็ฉุนขึ้นมา “เหล่าอวี๋คุณพูดมั่วแล้ว นี่มันใช่น้ำเต้าหู้เสียที่ไหน คุณลองมาดมสิ!”
เหล่าอวี๋จึงเดินเข้ามายกแขนเสื้อขึ้น มองอย่างละเอียด จากนั้นขมวดคิ้วทันที “นี่มัน…น้ำยาสวนทวารเหรอ”
เหล่าหม่าตอบอย่างภาคภูมิใจ “ใช่แล้ว ผมเพิ่งไปสวนทวารให้คนไข้มา”
พูดจบก็กระดกน้ำเต้าหู้อึกๆ จนเกลี้ยง เกือบเผลอยกแขนเสื้อเช็ดปากด้วย…
เหล่าอวี๋เห็นก็ยกนิ้วโป้งให้!
สำหรับความใจกว้างในส่วนนี้ของเหล่าหม่า นอกจากอวี๋หย่งกังแล้วก็ไม่มีใครเชื่ออีก
เฉินชางมองเหล่าหม่าที่ภาคภูมิใจในคราบน้ำยาสวนทวารประหนึ่งเป็นเหรียญรางวัล ถอนหายใจอย่างจนปัญญาเช่นกัน
YOU MAY ALSO LIKE
