เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 1093 ผู้หญิง หึ! ง้อง่ายเกินไปแล้ว
“สามี ฉันกลับมาแล้วค่ะ!” เสียงเปิดประตูดังขึ้น ฉินเยว่กลับมาแล้ว
ตอนนี้ประมาณห้าโมงเย็นแล้ว
ฉินเยว่ถือถุงหลายใบวิ่งเข้ามาอย่างดีใจ “สามี ฉันซื้อเสื้อมาหลายตัว สวยมากเลยค่ะ”
เฉินชางขานรับ “ครับ คุณเอาไปเก็บก่อน เดี๋ยวผมจะฝึกชุดนี้ให้เสร็จ!”
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ภายในวันเดียว เฉินชางเปลี่ยนกระโปรงจีบโพลีเอสเตอร์ทั้งหมดให้เป็นหลอดเลือดเทียมขนาดต่างๆ จนสำเร็จ
แม้สีไม่เปลี่ยน แต่วัสดุทั้งหมดทำจากผ้าโพลีเอสเตอร์ จะต้องมีความแตกต่างกันบ้าง แต่… ขนาดไม่ใหญ่จนเกินไป ซ้อนกันสองชั้นก็รับรู้ความรู้สึกแบบนั้นพอดี
ฉินเยว่เปิดตู้เสื้อผ้าอย่างดีใจ “วันนี้ฉันซื้อเสื้อกันหนาวและรองเท้าหนังคู่เล็กๆ มาคู่หนึ่ง เข้ากับกระโปรงที่ฉันซื้อมาก่อนหน้านี้พอดีเลยค่ะ”
ฉินเยว่ฮัมเพลงอย่างมีความสุข เปิดตู้เสื้อผ้าหาอย่างดีใจ
ทว่าหาอยู่ตั้งนานก็หาไม่เจอ กลับโต๊ะทำงานไปเทน้ำดื่มแก้วหนึ่งวิเคราะห์ขึ้นมา “ฉันจำได้ว่าเก็บไว้ในตู้นะคะ! หายไปได้อย่างไร” ฉินเยว่พึมพำ
เฉินชางจดจ่อกับการเย็บแผลผ่าตัด ในที่สุด จุดเชื่อมแปดจุดก็เสร็จสิ้นแล้ว!
ใช้เวลาไปยี่สิบนาที!
การฝึกในวันนี้ไม่สูญเปล่าเลยจริงๆ หลังจากคุ้นกับวัสดุแบบนี้ ความไวในการเย็บของเฉินชางก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
เฉินชางลุกขึ้นอย่างดีใจ “สุดยอดไปเลย!”
จากนั้นมองฉินเยว่ที่ขมวดคิ้วอยู่ตรงนั้น “เป็นอะไรไปครับ”
ฉินเยว่ถอนหายใจ “กระโปรงฉันหายไปไหน ทำไมฉันหาไม่เจอ”
หลังจากพูดจบ เธอก็หยิบชุดฝึกทำหัตถการจำลองและ ‘หลอดเลือดเทียม’ ของเฉินชางขึ้นมา พร้อมพูดว่า “เอ๊ะ สีหลอดเลือดเทียมพวกนี้แปลกจังเลยค่ะ”
เฉินชางชะงักไปทันที ตระหนักได้ถึงความผิดปกติอย่างมีไหวพริบ รีบพูดว่า “ฮ่าๆ คงเหนื่อยแล้วใช่ไหมครับ เราไปพักผ่อนกัน เดี๋ยวผมพาคุณไปกินอาหารอร่อยๆ ครับ หลอดเลือดเทียมมีอะไรน่าดู!”
ฉินเยว่ตระหนักได้ถึงความผิดปกติอย่าง
จู่ๆ ฉินเยว่ก็ก้มลงไปเจอซิปที่อยู่บนพื้น…
รวมถึงผ้าตรงมุม…
พอต่อกันแล้ว เอ๊ะ ทำไมดูคุ้นๆ
ทันใดนั้น!
จู่ๆ ฉินเยว่ก็ลุกขึ้น มอง ‘หลอดเลือดเทียม’ หลายสิบม้วนที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมหรี่ตา “นี่คืออะไรคะ”
เฉินชางกระแอมทีหนึ่ง พูดอย่างมั่นใจ “หลอดเลือดเทียมครับ!”
ฉินเยว่กัดฟัน “คุณทำเองเหรอ”
เฉินชางเห็นว่าความโกรธของฉินเยว่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ก็รีบพูดว่า “ไม่ใช่นะครับ…ภรรยา คุณฟังผมอธิบายก่อน จริงๆ…แล้ว คุณฟังผมอธิบายก่อนนะครับ ฟังจบแล้วคุณค่อยลงมือ! ผมเห็นว่าคุณไม่เคยใส่เลย คิดว่าผมไม่ชอบ เลยเอามาตัดครับ…เฮ้อ…ไม่น่าเลย!”
“อธิบายงั้นเหรอ! กระโปรงที่ฉันซื้อมาใหม่ ฉันยังไม่เคยใส่ด้วยซ้ำ!” ฉินเยว่เดือดดาล “ตัวนี้ฉันซื้อที่ฝรั่งเศสเลยนะคะ!”
เฉินชางเอามือกุมศีรษะนั่งอยู่ตรงมุม “ผม…ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ผมแค่ถวายตัวเพื่อการแพทย์ เรากำลังพยายามเพื่อความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์อยู่ครับ!”
ฉินเยว่หัวเราะเสียงเย็น “คุณฉีกถุงน่องฉันไปเยอะขนาดนั้น ทำไมคุณไม่เอามาเย็บ”
เฉินชางได้ยินแล้วรีบพูดว่า “เข้าใจผิดแล้วครับ ผมดูแล้ว ถุงน่องวัสดุไม่ถูกต้อง และความหนาแน่นก็ไม่มากพอ ผมค้นในตู้แล้ว ก็มีแค่กระโปรงตัวนี้ของคุณที่เหมาะสมที่สุด!”
ฉินเยว่โกรธสุดๆ ตีเฉินชางจนเหนื่อยแล้วเหลือบมองกระโปรงเป็นหลอดๆ บนโต๊ะ น้อยใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
กระโปรงอยู่ของมันดีๆ ไปทำให้ใครไม่พอใจตั้งแต่ตอนไหน!
เฉินชางทั้งง้อ ทั้งขอโทษ ในที่สุดเรื่องนี้จึงจบลง
ฉินเยว่พูดไม่ออกจริงๆ เธอซื้อเสื้อและรองเท้ามาเพื่อกระโปรงตัวนี้ สุดท้ายกระโปรงกลับถูกตัดไปเป็นหลอดเลือดเทียม!
เฉินชางเองก็จนปัญญา เขางอตัวตรงมุมอย่างน้อยใจ พิจารณาคำถามหนึ่ง
ชีวิตครอบครัวของนักวิทยาศาสตร์เป็นอย่างไร
นิวตันจะใช้แอปเปิ้ลที่บ้านเพื่อแสดงแรงโน้มถ่วงหรือไม่
นี่คงเป็นเรื่องที่มนุษย์ไม่รู้!
เฉินชางคิดถึงตรงนี้ก็อดถอนหายใจไม่ได้ ลุกขึ้นอย่างองอาจ เก็บเศษผ้าบนพื้นขึ้นไปวางบนโต๊ะ มองฉินเยว่ที่เดินไปทำอาหารแล้วแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นเยียบทีหนึ่ง ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ ง้อนิดง้อหน่อยก็ดีใจแล้ว!
เฮ้อ!
เฉินชางนั่งลง หยิบกรรไกรและเข็มด้ายออกมา หัวเราะเยาะทีหนึ่ง ก็เท่านี้แหละ!
แค่แยก ‘หลอดเลือดเทียม เหล่านี้มาเย็บเป็นกระโปรง
เรื่องเล็ก!
กระโปรงก็เป็นหลอดเลือดเทียมขนาดใหญ่
ดังนั้น เฉินชางจึงเริ่มงานของตนเอง…
ยังไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น ความจริงงานถอดไหมก็เป็นงานที่ต้องใช้ทักษะอย่างหนึ่ง เฉินชางรู้สึกว่า ทุกอย่างในโลกล้วนต้องใช้ความรู้ การเย็บกระโปรงกับการเย็บหนัง จริงๆ แล้วเป็นสิ่งเดียวกัน…
ตอนกลางคืน เฉินชางได้รับสายจากกงไต้เจิน “ยินดีด้วยนะคะศาสตราจารย์เฉิน”
ประโยคเปิดทำให้เฉินชางอึ้งงันไป
“หัวหน้ากง คุณเกรงใจกันเกินไปแล้วครับ”
กงไต้เจินอดยิ้มพูดไม่ได้ “ไม่ได้เกรงใจค่ะ คุณกำลังจะได้เป็นศาสตราจารย์วิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งยูเนี่ยนแล้ว ฉันเรียกคุณว่าเสี่ยวเฉินคงไม่เหมาะ เรียกคุณว่าศาสาตราจารย์เฉินดีกว่า”
เฉินชางได้ยินแล้วคิดว่าก็ถูก!
ผมเป็นศาสตราจารย์เฉินแห่งมหาวิทยาลัยชิงหวา วิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งยูเนี่ยน อยู่ในระดับเดียวกับซุนกว่างอวี่ ไม่สิ ซุนกว่างอวี่เป็นลูกศิษย์ของผมด้วยซ้ำ!
คิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็มองฉินเยว่ เขารู้สึกว่าตนจำเป็นต้องขี้ขลาดขนาดนี้หรือไม่
ฉินเยว่จ้องเขม็งทันที “มองอะไร”
เฉินชางยิ้มประจบ “ผมก็คิดว่าคุณสวยมากเลย!”
ฉินเยว่ได้ยินแล้ว ความโกรธก็ลดลงมาเล็กน้อย
ด้านนี้ กงไต้เจินพูดต่อว่า “ศาสตราจารย์เฉิน ฉันมีเรื่องจะบอก จ้าวซือหานทำเรื่องรักษาตัวที่โรงพยาบาลแล้ว ส่วนเรื่องการผ่าตัด ตอนแรกฉันคิดไว้ว่าจะใช้อุปกรณ์เทียมเพื่อสร้างโพรงจมูกค่ะ แต่วันนี้ฉันเห็นข่าวว่ามีการบริจาคอวัยวะ คุณลองดูว่าจะสามารถใช้อวัยวะจากการบริจาคผ่าตัดเสริมจมูกแบบไม่ใช้ซิลิโคนได้ไหม”
กงไต้เจินเองก็เป็นห่วง
การผ่าตัดโดยใช้อวัยวะแตกต่างอย่างมากจากการผ่าตัดโดยใช้อุปกรณ์เทียม
ก่อนอื่นเราต้องสื่อสารกับผู้บริจาคและรวบรวมวัสดุตามความต้องการของผู้ป่วย
ขั้นแรกนี้ถือว่ายาก
รองลงมาคือการปลูกถ่ายเซลล์ต้นกำเนิดโดยใช้เซลล์ของผู้บริจาค เก็บรักษาเนื้อเยื่อต่างๆ อย่างผิวหนังไว้ แล้วดำเนินการปลูกถ่าย
เช่นนี้ ยากที่จะรักษาความสวยงามดั้งเดิมไว้ได้
เพราะการปลูกถ่ายเซลล์ต้นกำเนิดโดยใช้เซลล์ของผู้บริจาคอ่อนไหวมาก จะทำตามอำเภอใจไม่ได้
ทว่าถ้าใช้การปลูกถ่ายเซลล์ต้นกำเนิดโดยใช้เซลล์ของผู้บริจาค จะมีข้อดีชัดเจนมากจริงๆ
ไม่เพียงแต่ช่วยกระจายเส้นประสาทใบหน้าเท่านั้น แต่ยังทำให้การซ่อมแซมภายนอกสมบูรณ์ยิ่งขึ้น และส่งผลต่อการทำงานของโพรงจมูกได้ดีขึ้นอีกด้วย
ทว่า การผ่าตัดเคสนี้ ความจริงนับว่าเป็นการ ‘ผ่าตัดเปลี่ยนหน้า’ เล็กๆ เคสหนึ่ง!
เพราะฉะนั้น กงไต้เจินเองก็เป็นห่วงเฉินชางเล็กน้อย
หลังจากเฉินชางได้ยินแบบนี้ ก็ได้ยินคำอธิบายจากระบบ!
[ติ๊ง! กระตุ้นภารกิจ ช่วยเหลือเด็กหญิงในการศัลยกรรมใบหน้า ได้รับทักษะชั่วคราว: ทักษะซ่อมจมูก (ระดับปรมาจารย์) หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ จะได้รับถาวร!]
ภารกิจนี้เฉินชางได้รับตั้งนานแล้ว แต่ไม่ได้เอาออกมาใช้ ตอนนี้ต้องการผ่าตัด จึงกระตุ้นขึ้นมา
เฉินชางมี ‘การผ่าตัดเสริมจมูกแบบไม่ใช้ซิลิโคน’ ระดับสมบูรณ์อยู่แล้ว
‘ทักษะซ่อมจมูก’ ระดับปรมาจารย์ ยิ่งทำให้เฉินชางมีความมั่นใจมากขึ้น
YOU MAY ALSO LIKE
