เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 1125 กินไม่ลงแล้ว!

เฉินชางวางสายพร้อมถอนหายใจ “เฮ้อ…ดูเหมือนว่า
ต้องใช้เวลาอีกสองปีกว่าผมจะได้เป็นผู้มีความสามารถชั้นนำ”
หลี่เป่าซานเกือบกระอักเลือดออกมา!
จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่า การที่ตนมากินข้าวกับเขาเป็นสิ่งที่คิด
ผิดที่สุดในวันนี้
อยู่ดีไม่ว่าดีมาหาเรื่องทำไม
หลี่เป่าซานถอนหายใจ อดส่ายหน้าไม่ได้
ทว่า…จู่ๆ หลี่เป่าซานก็ตาเป็นประกาย จริงสิ เฉินชางบ
อกว่าอีกสองปี ไม่แน่ว่าอีกสองปีตนอาจจะเกษียณไปแล้ว
ถึงตอนนั้นเจ้าหมอนี่มาอวดตนก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
คิดถึงตรงนี้ หลี่เป่าซานพลันกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยขึ้น
มา
ทว่าตอนนี้ จู่ๆ เฉินชางก็พบเป้าหมายในการต่อสู้ เขา
วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ ยังจะมีใจกินข้าวเสียที่ไหน!เขาเริ่มเปรียบเทียบเงื่อนไขผู้มีความสามารถชั้นนำบน
โทรศัพท์มือถือทีละข้อ
“จริงสิ หัวหน้าหลี่ รางวัลสุดยอดแพทย์
ศัลยกรรมตกแต่งแห่งปีที่ผมได้รับเมื่อปีที่แล้วนับว่าเป็นรางวัล
ใหญ่ไหมครับ”
หลี่เป่าซานเพิ่งกินขาเป็ดไปหนึ่งคำ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเนื้อเป็ด
นี่แย่มาก
ความหนาแน่นของเส้นใยกล้ามเนื้อทำให้ช่องว่าง
ระหว่างฟันค่อยๆ กว้างขึ้น
แม้แต่เมล็ดข้าวที่อวบอิ่มก็ดูเหมือนจะลืมต่อสู้กับอะ
ไมเลส น้ำลายก็พุ่งสู่ส่วนโค้งของลิ้นเพดานปากและเพดาน
โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เปิดประตูลิ้นไก่และเข้าสู่หลอดอาหาร
!
พูดง่ายๆ ก็คือ เนื้อเป็ดติดฟัน สำ ลักข้าวสวย!
หลี่เป่าซานรีบจิบซุปไข่สาหร่าย
อาการสำ ลักทางกายภาพแก้ไขได้ง่าย แต่อาการตกใจ
นั้น
เป็นการตกใจอย่างแท้จริงผ่านไปครู่ใหญ่ หลี่เป่าซานก็ยังพูดอะไรไม่ออก
ตอนนี้เอง หม่าเยว่ฮุยถืออาหารเดินฮัมเพลงเข้ามา
หลังจากเห็นทั้งสองก็ยิ้มทักทาย
“เฉินชาง ทำไมไม่กินข้าว อาหารไม่ถูกปากเหรอ” เหล่า
หม่ากัดหัวสิงโตตุ๋น[1]คำหนึ่ง รู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว
อาหารอร่อยจะเยียวยาทุกอย่าง!
ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในทุกวันของเหล่าหม่า
ที่ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งเช้าคือการสั่งกับข้าว
อร่อยๆ สองสามอย่างในร้านอาหาร รับประทานอาหารอย่าง
สบายใจ
เฉินชางส่ายหน้า “พวกผมจะสมัครอัจฉริยะแห่งตงหยาง
ของมณฑลตงหยาง ผมกำลังดูว่าผมตรงกับข้อไหนครับ”
เหล่าหม่าได้ยินแล้วพลันพูดว่า “อ้อ หลายที่ทยอย
ใช้กลยุทธ์คลังผู้มีความสามารถแล้ว อย่างเช่นอัจฉริยะแห่ง
ซานซี อัจฉริยะแห่งเซี่ยงไฮ้ อัจฉริยะแห่งเมืองหลวง! ผมเป็น
อัจฉริยะเยาวชนของเมืองหลวง เทียบเท่ากับอันดับสองของ
พวกคุณ ที่ชื่อว่าผู้มีความสามารถระดับสูง”เรื่องนี้ถือว่าทำให้เหล่าหม่าภาคภูมิใจมาก
ถึงอย่างไร กระบวนการอนุมัติคลังผู้มีความสามารถนี้ก็
ค่อนข้างเข้มงวด
นอกจากนี้ เพื่อให้มั่นใจถึงการรักษาระดับมาตรฐานของ
ผู้มีความสามารถ โดยทั่วไปจะมีการคัดเลือกทุกปี เพื่อให้ผู้ที่
ความสามารถถดถอยได้ถอยกลับ และผู้ที่พัฒนาตัวเองขึ้น
มาได้เดินหน้า เพิ่มความดุเดือดของการแข่งขัน
เฉินชางฟังแล้วไม่ได้พูดอะไร เหล่าหม่าฉวยโอกาสคีบ
ขาเป็ดที่เฉินชางยังไม่ทันได้แตะต้องใส่ถ้วยตัวเอง “คุณไม่กิน
ผมกินนะครับ เสียดาย!”
เฉินชางพยักหน้า “ครับๆ คุณกินเลยครับ ผมจะดูว่าผม
ตรงกับเงื่อนไขไหนบ้าง”
เหล่าหม่าหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา “คุณถามผมสิ ผมคนวงใน
”
หลี่เป่าซานมมองหม่าเยว่ฮุยแวบหนึ่ง เหมือนจะพูดอะไร
แต่ก็หยุดไป คิดๆ แล้วก็ช่างเถอะ ไม่ยุ่งแล้ว กินข้าวก่อนดีกว่าถ้า…เฉินชางพูดจบ หลี่เป่าซานกลัวว่าตนจะกินไม่ลง
แล้ว
เฉินชางหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาอย่างจริงจัง พลาง
พูดพลางเขียน
“หัวหน้าหลี่ครับ ผมค้นพบว่าผมมีหลายข้อที่ตรงกับ
เงื่อนไขของระดับผู้มีความสามารถชั้นนำนะครับ! คุณดูสิครับ
เขาบอกว่าต้องเป็นผู้รับผิดชอบโครงการวิจัยและพัฒนาที่
สำ คัญระดับชาติ ผู้นำโครงการที่สำ คัญของมูลนิธิ
วิทยาศาสตร์ธรรมชาติแห่งชาติและมูลนิธิสังคมศาสตร์!”
เฉินชางขมวดคิ้วครุ่นคิด “มูลนิธิวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ
แห่งชาติและมูลนิธิสังคมศาสตร์ผมอาจจะไม่มี แต่…แต่ผม
มีโครงการพิเศษสองโครงการจากคณะกรรมการสุขภาพ
แห่งชาติ กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่ผมเป็น
ผู้รับผิดชอบ!”
หม่าเยว่ฮุยที่เพิ่งเอาข้าวเข้าปากไปคำหนึ่งจู่ๆ ก็ไอรัว
รู้สึกว่าอาหารที่เพิ่งเข้าปากเมื่อครู่นี้หลงทางเสียแล้วอาหารที่ควรเข้าไปในหลอดอาหารถูกไอชั่วร้ายขวาง
เอาไว้และเข้าไปในทางเดินหายใจแทน!
โชคดีที่ไอออกมาแล้ว!
หม่าเยว่ฮุยมองเฉินชางอย่างเดือดดาล “คุณทำเกินไป
หรือเปล่า โครงการพิเศษนี้ยิ่งใหญ่กว่าโครงการธรรมชาติ
แห่งชาติเสียอีก จงใจอวดเหรอ”
เฉินชางพยักหน้าอย่างจริงจัง “ไม่ใช่นะครับ!”
หลี่เป่าซานเห็นแบบนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าการส่งเฉินชา
งมาฝึกงานเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยเจ้าหมอนี่ก็ไม่ต้อง
มาวุ่นวายกับเขาแล้ว
หลี่เป่าซานเห็นหม่าเยว่ฮุยแล้วรู้สึกสงสารจากใจจริง
เหมือนย้อนกลับไปตอนที่มองหวังเชียน
เฉินชางหันมองหม่าเยว่ฮุยพร้อมพูดต่อว่า “หัวหน้าหม่า
ครับ ความจริงผมอยากยืนยันข้อหนึ่งครับ”
หม่าเยว่ฮุยจนปัญญา
เพียงรู้สึกว่า ความอยากอาหาร -2
เฉินชางอ่านต่อ“เอ๊ะ ผมว่าข้อนี้ก็ตรงกับผมนะครับ ศาสตราจารย์ของ
มหาวิทยาลัยชั้นนำ (รวมไปถึงการเป็นศาสตราจารย์รับเชิญ)
ผมให้ทางมหาวิทยาลัยออกหนังสือรับรองได้”
หลี่เป่าซานและหม่าเยว่ฮุยสบตากัน พวกโครงการ
ตำแหน่งประธานที่เฉินชางพูดถึงเมื่อครู่นี้ พวกเขาล้วนรู้จัก
แต่…
ศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัยชั้นนำงั้นหรือ
เฉินชางเป็นอาจารย์ตั้งแต่เมื่อไร
หลี่เป่าซานจำ ได้แม่นว่าเฉินชางเป็นเพียงแค่นักศึกษา
ปริญญาโทของมหาวิทยาลัยการแพทย์แห่งมณฑลตงหยาง
เท่านั้น แม้ว่าอีกไม่นานพ่อตาของเขาก็จะได้เป็นผู้อำนวยการ
ของที่นั่นแล้ว แต่…ที่นั่นก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยชั้นนำนะ
ที่สำ คัญที่สุดคือ ศาสตราจารย์ไม่ได้เป็นง่ายขนาดนั้น!
หม่าเยว่ฮุยพูดอย่างจริงจัง “เสี่ยวเฉิน ศาสตราจารย์ของ
มหาวิทยาลัยพวกนี้ไม่ได้เป็นกันง่ายๆ นะ ยิ่งเป็น
ศาสตราจารย์รับเชิญ ถ้าคุณไม่มีศักยภาพมากพอ เขาไม่
เชิญหรอก”หลี่เป่าซานเห็นด้วยเป็นอย่างมาก!
ทว่าตอนนี้เองเฉินชางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อม
พูดว่า “วิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งยูเนี่ยนนับเป็น
สถาบันการศึกษาระดับไหนครับ”
หลี่เป่าซานและหม่าเยว่ฮุยพลันพูดโดยพร้อมเพรียงกัน
“แน่นอนว่าเป็นชั้นนำของชั้นนำอยู่แล้ว!”
เฉินชางพยักหน้า พูดนิ่งๆ ว่า “ครับ ผมเป็น
ศาสตราจารย์รับเชิญของวิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งยูเนี่ยน”
ประโยคนี้ทำให้ทั้งสองตะลึง
“เสี่ยวเฉิน คุณล้อเล่นหรือเปล่า” หลี่เป่าซานพยายาม
ถามย้ำ!
หม่าเยว่ฮุยพยักหน้า “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมผมไม่รู้”
หม่าเยว่ฮุยกลืนน้ำลาย ความยากอาหาร -3!
เฉินชางเปิดการ์ดเชิญในโทรศัพท์มือถือ “นี่ไงครับ พิธี
แต่งตั้งศาสตราจารย์ในวันเสาร์อาทิตย์นี้ และผมยังต้อง
กล่าวสุนทรพจน์อะไรสักอย่าง ตอนแรกผมคิดว่าไปเป็น
ศาสตราจารย์รับเชิญที่วิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งยูเนี่ยนก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร แต่…ทั้งผู้อำนวยการ หัวหน้าแผนก
บัณฑิตศึกษามาเชิญผมด้วยตัวเอง ผมเองก็ไม่รู้จะ
ปฏิเสธอย่างไร”
เฉินชางถอนหายใจ “เฮ้อ ไม่คิดว่าจะได้ใช้ โชคดีจน
ไม่มีอะไรมาขวางได้จริงๆ”
คิดถึงตรงนี้ เฉินชางพลันลุกขึ้น “อ้อ หัวหน้าหลี่ หัวหน้า
ทีมหม่าครับ พวกคุณกินกันก่อนนะครับ ช่วงบ่ายผม
จะไปวิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งยูเนี่ยน ให้ผู้อำนวยการหลี่ข่าย
ออกหนังสือรับรองให้หน่อย ยุ่งยากจริงๆ เลย รู้แบบนี้จะมอบ
รางวัลสุดยอดศัลยกรรมระบบทางเดินอาหารระดับโลกให้
ตัวเองตั้งแต่ตอนจัดงานประชุมที่มินนิโซตา”
พูดจบ เฉินชางพลันถอนหายใจ กล่าวโทษตัวเองว่า
“ประสบการณ์ยังไม่หลากหลายมากพอ พวกคุณกินให้อร่อย
นะครับ!”
พูดจบ เฉินชางก็จากไป
หม่าเยว่ฮุยมองเนื้อหมูในจานอาหาร
ความอยากอาหาร -10…-10…-20หลี่เป่าซานถอนหายใจ กินไม่ลงแล้ว!
[1]หัวสิงโตตุ๋น หมูสับปั้น นำไปทอด แล้วนำไปตุ๋นรวม
กับผัก