เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 1263 เหล่าหม่าไม่รู้ทาง!
ขณะเดียวกัน บริษัทยาหลายแห่งกำลังร้อนใจมาก
“ผู้จัดการหยาง ผมไม่เจอศาสตราจารย์เฉินจริงๆ ผมอยู่ในศูนย์ฉุกเฉินมาหลายวันแล้ว ตอนเจ็ดโมงเช้าก็ไปนั่งเฝ้า เที่ยงคืนถึงค่อยออกมา! แต่ผมไม่เจอเขาสักครั้งจริงๆ!”
“หัวหน้าเฉิน ผม…ผมแทบจะอยู่ในโรงพยาบาลแล้วจริงๆ นะ แต่ผมไม่เจอศาสตราจารย์เฉินเลย! ไม่ต้องพูดถึงชวนเขาออกไปคุยเลยครับ!”
…
เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นในบริษัทยาหลายแห่ง
บริษัทยาเหล่านี้ส่งเบื้องบนไม่น้อยไปเจรจาเพื่อที่จะได้เจอเฉินชางสักครั้ง
แต่ว่า…
ทุกครั้งจะได้ข่าวว่าศาสตราจารย์เฉินกำลังผ่าตัด
ดังนั้นพวกเขาจึงส่งคนไปรอเฉินชาง เมื่อเจอเฉินชางแล้วก็ให้โทรมาแจ้งพวกเขา จากนั้นพวกเขาจะไปด้วยตัวเอง
ดีร้ายอย่างไรพวกเขาก็เป็นระดับหัวหน้า ให้มารอคนหน้าประตูมันดูเหมือนกับคนโง่ไปหน่อย…
แต่สามวันมานี้ ยังคงไม่มีใครติดต่อกับเฉินชางได้
นี่ทำให้บริษัทยาสี่ห้าแห่งล้วนแล้วแต่ขมวดคิ้วมุ่น
ฝั่งหยางซ่างก็เป็นเช่นนี้
นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเฉินชาง เขาก็ไม่เคยเจออีกเลย
มิหนำซ้ำ หยางซ่างยังถูกสิทธิบัตรราคาสองร้อยล้านนี้ทำตกอกตกใจ
แน่นอนว่าเขาไม่ใช่ไม่เคยเห็นค่าสิทธิบัตรสองร้อยล้านมาก่อน แต่นี่ก็เป็นประเภทที่เห็นได้น้อยครั้ง
บริษัทภายในประเทศจ่ายค่าสิทธิบัตรหลายร้อยล้านหยวนต่อปีไม่ได้
ดังนั้นหยางซ่างจึงคิดว่าสองร้อยล้านของเฉินชางนี้เป็นเพียงข้ออ้างล้วนๆ
ไม่เจอเฉินชาง เขาคิดว่าเฉินชางจงใจหลบตัวเอง
หยางซ่างกระวนกระวายขึ้นมาแล้วจริงๆ แต่ก็จนปัญญา
บริษัทพวกเขาผลิตอุปกรณ์สำหรับหลอดเลือดใหญ่ ถ้าได้สิทธิบัตรนี้มา จะต้องพัฒนาได้เป็นอย่างดีแน่นอน
คิดไปคิดมา เขาก็คิดถึงวิธีการหนึ่ง!
เขาไม่สนใจว่าเฉินชางจะตอบรับตัวเอง เห็นตัวเองสำคัญหรือไม่ ให้บริษัทอื่นโดนปิดประตูไม่รับแขกก่อนค่อยว่ากัน
ดังนั้นเขาจึงส่งคนไปกระจายข่าวว่าเฉินชางเรียกค่าสิทธิบัตรสามร้อยล้าน!
ต่ำกว่าสามร้อยล้านเขาไม่พบหน้าทั้งนั้น!
ข่าวนี้จึงกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว
“ผู้จัดการหยาง ข้างนอกบอกว่า ค่าสิทธิบัตรของศาสตราจารย์เฉินต้องสามร้อยล้าน ไม่งั้นไม่เจอหน้าครับ!”
“ผู้จัดการเฉิน สามร้อยล้าน พวกเราจะยอมแพ้ดีไหมครับ”
“ผู้จัดการจาง สามร้อยล้าน! พวกเราจะสู้ดีไหมครับ…”
ตัวแทนบริษัทยาเหล่านี้ต่างอยู่ที่โรงพยาบาล ต่างคนต่างภายนอกดูปรองดองแต่ความจริงแล้วแตกแยกกัน แอบถามข้อมูลของซึ่งกันและกัน
ข้อมูลนี้แพร่มาถึงหูของผู้จัดการใหญ่บริษัทยาอย่างรวดเร็ว
ชั่วขณะนั้น ผู้จัดการใหญ่ทุกท่านต่างคิดขึ้นมาทันทีว่า
สามร้อยล้าน!
นี่ไม่น้อยเลยนะ!
แต่สำหรับบริษัทข้ามชาติเหล่านี้แล้ว สามร้อยล้านก็ไม่นับว่ามากเกินไป ถ้าได้สิทธิบัตรนี้มาอยู่ในมือ สามร้อยล้านก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้
ในเวลานั้น คนที่สนใจในสิทธิบัตรนี้เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ
บางครั้งก็เป็นแบบนี้ ยิ่งราคาสูง ก็ยิ่งมีคนสนใจมาก
ถ้าถูกไปกลับไม่มีใครสนใจ!
ตัวเฉินชางนึกไม่ถึงแม้แต่น้อย การกระทำโดยไม่ตั้งใจของหยางซ่างถึงกับช่วยขึ้นราคาให้เขาโดยไม่รู้ตัว!
ทะยานขึ้นไปถึงสามร้อยล้าน!
แม้แต่หยางซ่างก็นึกไม่ถึงว่ามีคนสุรุ่ยสุร่ายยอมเสียเงินสามร้อยล้านซื้อสิทธิบัตรนี้มากมายขนาดนี้
…
เวลานี้ในห้องทำงาน หลังทุกคนได้ยินความข้องใจของเฉินชางก็หมดคำพูดทันที!
สวีจื่อหมิงหาวบอก “อาจารย์เฉินของผม คนที่เห็นคุณได้เจอนอกจากแค่คุณป้าที่ซื้ออาหารเช้าก็มีแค่คนขับรถตอนดึกแล้วละ!
“คุณรู้ไหม เจ้าเด็กที่ขายอาหารเช้าในเขตที่อยู่ผม เมื่อวานเขาลงโมเมนต์บอกว่า ‘ถึงฉันหาเงินได้มากกว่าหมอ แต่ก็เลิกงานเร็วกว่าหมอนะ!’ ต่อมายังถ่ายรูปแผ่นหลังตอนฉันคิดเงิ นที่ต่อราคาแล้วต่อราคาอีก!
แม่มันเถอะ เช้าวันนี้ฉันบอกว่าขอไข่ใบชาฟรีอีกต่างหาก”
ทุกคนได้ยินก็หัวเราะลั่นขึ้นมาทันที
ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี!
“ก็คือ ตัวแทนบริษัทยาจนปัญญาจะเจอคุณแล้วจริงๆ ตอนดึกกลับบ้านตีหนึ่งตีสอง ตอนเช้ามาถึงโรงพยาบาลห้าหกโมงเช้า เวลาพักทำงานแบบนี้ พวกเขาก็เห็นได้แต่ผีแล้ว!” เมิ่งซีผสมโรง
เฉินชางได้ยินดังนั้นก็ตาสว่างขึ้นมาทันที!
อย่างนี้นี่เอง!
มิน่าถึงไม่มีใครมาหาฉัน
ที่แท้เพราะฉันก็ขังตัวเองไว้นี่เอง
แต่ว่า
ฉันยังมีมือถืออยู่นะ!
พวกคุณเป็นบอสกันทั้งนั้น ไปสอบถามคน ขอเบอร์มือถือฉันกันไม่เป็นหรือไง
ฉันหายากขนาดนั้นเลยเหรอ
เฉินชางถอนหายใจอย่างคนที่หลอมเหล็กเป็นเหล็กกล้าไม่ได้
ความจริงเป็นเพราะเฉินชางทำให้คนเข้าใจผิดแล้วจริงๆ คนเขาไม่โทรมาก็เพราะแสดงความเคารพคุณ
ไม่รู้ส่งข้อความไปตั้งเท่าไรแล้ว แค่เฉินชางไม่มองในสายตาก็เท่านั้น
คนเขาคิดว่าศาสตราจารย์เฉินไม่ชอบรูปแบบการส่งข้อความ จึงไม่ได้โทรมารบกวนเขาต่อ แต่ลงมือส่งเบื้องบนมาเจรจากับเฉินชางโดยตรง
แต่กลับกลายเป็นว่า…
พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
หลังจากที่หยางซ่างแพร่ข่าวว่าเฉินชางจะเอาสามร้อยล้านออกไป พวกเขาก็คิดว่าที่เฉินชางไม่เต็มใจพบพวกเขาเป็นเพราะปัจจัยด้านราคา จึงพากันกลับไปหารือ
และเวลานี้ หลังเฉินชางได้ยินคำพูดของทุกคน เขาเรียนรู้จากความเจ็บปวด ตบโต๊ะทันที
“พอแล้ว วันนี้ทุกคนกลับบ้านไปพักผ่อนสักหน่อย ถ้าเรื่องผ่าตัด เช้าหนึ่งเคส บ่ายหนึ่งเคส เข้างานเลิกงานตามปกติ ปรับสภาพกันสักหน่อยนะครับ”
พูดจบ เฉินชางก็ลุกขึ้นแล้วตรงออกจากห้องทำงานทันที
วันนี้เขาวางแผนแล้วว่าจะปรากฏตัวในพื้นที่ส่วนรวมมากขึ้น เพิ่มระดับการแสดงตัวของตัวเอง
ทางที่ดีคือเรียกความสนใจไปเลย!
นึกถึงตรงนี้ เฉินชางก็เดินไปที่แผนกฉุกเฉินด้วยท่าทีครุ่นคิด
เวลานี้ยังเช้าอยู่ เป็นเวลาราวเจ็ดโมงครึ่ง
มีคนมากมายกำลังรออยู่ที่ประตูของแผนกฉุกเฉิน
มิหนำซ้ำ!
ที่สำคัญที่สุดคือยังมีชายที่แต่งตัวค่อนข้างดูใหญ่โตอีกสองสามคนยืนอยู่ทางเข้าแผนกฉุกเฉิน มองซ้ายแลขวา ไม่รู้ว่ากำลังรออะไร!
เฉินชางยินดีในทันที
น่าจะเป็นพวกเขาละมั้ง
ตอนนี้เหล่าหม่ากำลังรับคนไข้ข้อต่อเลื่อนคนหนึ่ง
เฉินชางได้แผนการในใจทันใด!
เขานึกถึงวิธีการดีๆ ที่จะดึงดูดสายตาคน ทั้งดูไม่กระโตกกระตาก ที่สำคัญคือยังทำให้คนอื่นรู้ว่าเขาก็คือศาสตราจารย์เฉินที่ดูเหมือนเก็บตัวแต่ความจริงแล้วสูงส่งวิธีการหนึ่งได้
เฉินชางเดินเข้าไปตามใจ!
“ศาสตราจารย์เฉิน อรุณสวัสดิ์!”
“ศาสตราจารย์เฉิน กลับมาแล้ว!”
“ศาสตราจารย์เฉิน สวัสดีค่ะ!”
หลังพวกนางพยาบาลเห็นเฉินชางก็พากันทักทาย
เฉินชางยิ้มพยักหน้า “เรียกผมเฉินชางก็ได้ เรียกศาสตราจารย์เฉินมันดูห่างเหิน!”
อืม!
ตัวเองชิงพูดชื่อของตัวเองก่อน ทั้งช่วยชี้ว่าศาสตราจารย์เฉินก็คือเฉินชาง ทั้งยังอธิบายกลายๆ ว่าศาสตราจารย์เฉินได้รับการต้อนรับทั้งยังเป็นกันเองมาก!
คะแนนเต็ม!
เฉินชางเดินไปข้างหน้าต่อก็เห็นหม่าเยว่ฮุย “หัวหน้าหม่า เป็นยังไงบ้างครับ”
หม่าเยว่ฮุยเห็นรอยยิ้มนี้ของเฉินชางก็ยกการระวังตัวโดยสัญชาตญาณ
เจ้าหมอนี่จะอวดเบ่งสินะ!
เหล่าหม่าแค่นยิ้มในใจ แกเจอกับปากกระบอกปืนของข้า ราชาหม่า เข้าแล้ว นี่เป็นผู้ป่วยกระดูกแผนกศัลยกรรมกระดูก ผู้ป่วยข้อต่อเคลื่อน กำลังจะใช้วิธีการของตัวเองมารักษาให้กลับไปอ อยู่ตำแหน่งเก่าพอดี
ครั้งนี้เหล่าหม่าไม่ลนลาน เขาสรุปจากประสบการณ์ที่ถูกอวดเบ่งใส่หลายครั้งจนได้ข้อสรุปว่า ‘การอวดเบ่งจะใจร้อนไม่ได้ ต้องรู้จักแก้ปัญหาเฉพาะหน้า!’
ดังนั้นเหล่าหม่าขมวดคิ้วเล็กน้อย
“นี่คือผู้ป่วยข้อต่อไหล่เคลื่อน คุณดูสิ บนฟิล์มเอกซเรย์ระบุว่าถึงอาการไม่ร้ายแรง แต่ค่อนข้างพิเศษ ความยากในการต่อคืนสูง!”
สิ้นคำพูด เหล่าหม่าก็ได้ยินเสียง แกร๊ก ดังขึ้น
ทันใดนั้น เหล่าหม่ามองเฉินชาง แล้วก็มองคนไข้…
คนไข้ก็เบิกตาโตมองเฉินชางด้วยความตกใจระคนยินดี
“คุณคือศาสตราจารย์เฉินชางใช่ไหมครับ! คุณเก่งเกินไปแล้ว ขอบคุณนะครับ! ผมยังไม่ทันเจ็บก็หายดีแล้ว!
คุณเก่งกาจมากจริงๆ!”
เฉินชางโบกมือพลางยิ้มบอก “ไม่เป็นไรครับ เรียกผมว่าคุณหมอเฉินก็ได้ ศาสตราจงศาสตราจารย์อะไรกัน! ผมก็เป็นแค่หมอคนหนึ่งเท่านั้นเอง!!
คนไข้พูด “ศาสตราจารย์เฉิน คุณ…คุณน่านับถือเกินไปแล้ว!”
“เฉิงอี๋ คุณพาคนไข้ไปดามกระดูกหน่อยไป”
YOU MAY ALSO LIKE
