เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 162 การตอบโต้ของหยวนฟาง

เมื่อซ่งเฉียงออกไปจากแผนกฉุกเฉินแล้วก็กลับไปที่ฝ่ายกิจการแพทย์ กว่าจะเสร็จงานก็เป็นเวลาสองสามทุ่มแล้ว เขาทั้งเหนื่อยทั้งง่วง รวมกับที่ถูกเฉินชางหักหน้าทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจนัก อารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก แต่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธและหงุดหงิดที่สุดไม่ใช่เพราะถูกเฉินชางหักหน้า ผู้ที่จะทำงานเกี่ยวกับผู้คนมากมาย หากไม่มีความอดทนจะทำได้อย่างไร?

สิ่งที่เขารู้สึกโมโหที่สุดก็คือไม่ได้จัดการเรื่องราวให้เซี่ยงอิ๋งดีๆ แต่กลับปล่อยให้เกิดเรื่องวุ่นวายมากเพียงนั้น เมื่อคิดถึงหลิวเป้ยที่เปรียบเสมือนขาใหญ่ที่พึ่งพิงของตน ซ่งเฉียงก็อดโมโหไม่ได้!

เจ้าเด็กเฉินชางนี่ ท่าทวงกวนประสาทจริงๆ!

ยังมีหลี่เป่าซานอีกคน คนนี้ยิ่งไม่ไว้หน้าตนเข้าไปใหญ่

เมื่อคิดถึงคนแผนกฉุกเฉินแต่ละคนที่ชอบแสดงท่าทีเช่นนี้กับตน ซ่งเฉียงก็รู้สึกหายใจไม่ออก แค่คิดว่าพอเลิกงานแล้วต้องเดินผ่านแผนกฉุกเฉินก็อยากเดินอ้อมแล้ว โชคร้ายจริงๆ!

เมื่อมาถึงชั้นหนึ่ง ขณะเดินผ่านแผนกฉุกเฉิน ซ่งเฉียงกำลังคิดจะเดินอ้อม…แต่กลับพบว่ามีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านในราวตลาดสด ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย คิดด่าในใจไปยกหนึ่ง

ไม่มีความสงบเลยจริงๆ!

แม้จะลังเล แต่ก็ยังทำหน้าหนาเดินเข้าไป!

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้รับผิดชอบฝ่ายกิจการแพทย์ของโรงพยาบาล หากเกิดปัญหาซับซ้อนทางการแพทย์ขึ้นมา ซ่งเฉียงจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงก็ผลักประตูเดินเข้าไป

เพิ่งจะเดินเข้าไปก็พบว่ามีคนกลุ่มใหญ่รวมตัวกันอยู่บริเวณห้องโถง มีกระทั่งเสียงบ่นว่า

“หมอล่ะ? หมออยู่ไหน!”

“ถึงคิวพวกเราแล้ว ทำไมหมอยังไม่มาอีก!”

“พวกเราจะร้องเรียน!”

เห็นได้ชัดว่าคนกลุ่มนี้ดื่มเหล้ามา บนร่างมีกลิ่นเหล้าโชยเข้าจมูกมาแต่ไกล แต่ละคนอะโวยวายไปทั่ว

นางพยาบาลน้อยเสี่ยวหลินก็อับจนหนทาง รีบพูดแก้ขัดไปว่า “ทุกท่านกรุณารอหน่อยนะคะ คุณหมอมาแล้ว อย่าเพิ่งร้อนใจนะคะ”

ซ่งเฉียงเห็นภาพนี้ก็เดินไปข้างกายเสี่ยวหลินโดยพลัน กล่าวถามเสียงขรึมว่า “วันนี้ใครเป็นเวร? ไปไหนล่ะ?”

เสี่ยวหลินชะงัก ตกใจจนใจเต้นตึกตัก

ทำไมซ่งเฉียงมาที่นี่ได้?

เรื่องที่เฉินชางไม่ไว้หน้าซ่งเฉียงเมื่อครู่นี้ เสี่ยวหลินเห็นกับตาทั้งหมด! แต่ซ่งเฉียงทำอะไรเฉินชางไม่ได้เพราะเรื่องเมื่อครู่เฉินชางจัดการได้อย่างไม่มีข้อบกพร่องใดๆ ทว่าตอนนี้หมอเสี่ยวเฉินที่เป็นเวรกลางคืนไม่รู้ว่าวิ่งไปที่ไหนแล้ว ซ่งเฉียงคงไม่เอาเรื่องนี้ไปเล่นงานเฉินชางหรอกนะ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวหลินก็อดกังวลไม่ได้

คิดไปคิดมาก็จำเป็นต้องพูดไปตามจริง “วันนี้เป็นเวรหมอเฉินค่ะ…เฉินชาง!”

เมื่อซ่งเฉียงได้ฟังก็ขมวดคิ้วมุ่น ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เฉินชาง? เขาไปไหนล่ะครับ ปล่อยให้คนมากองกันอยู่ตรงประตูแบบนี้ ไม่ยอมจัดคิวให้ดี เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นจะคิดว่ามีเรื่องทะเลาะกันที่แผนกฉุกเฉิน!”

เสี่ยวหลินทอดถอนใจ “หมอเฉินมีธุระเลยออกไปแล้วค่ะ มีหมอหยวนอยู่ แต่ว่า…ตอนที่ฉันไปเรียกหมอหยวน เขาบอกว่ากำลังยุ่ง รอให้หมอเฉินกลับมาก่อนค่อยว่ากัน…”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงพลันหน้าเปลี่ยนสี ยืดตัวขึ้นเดินไปยังห้องพักหมอทันที เมื่อมาถึงก็พบว่าหยวนฟางนั่งอยู่ที่นั่น ด้านข้างมีหญิงวัยรุ่นหน้าตาสละสลวยคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย ทั้งสองกำลังพูดคุยหัวร่อต่อกระซิก

ซ่งเฉียงบันดาลโทสะขึ้นมาทันที!

ด้านนอกมีคนไข้ก่อเรื่องขนาดนั้น หยวนฟางกลับมานั่งคุยเล่นกับสาวน้อยแบบนี้หรือ?

ซ่งเฉียงเดินไปโดยพลัน “หยวนฟาง เฉินชางไปไหนครับ?”

หยวนฟางถูกเสียงที่ดังขึ้นกะทันหันทำเอาตกใจ “หัวหน้าซ่ง! ทำผมตกใจหมดเลยครับ เฉินชาง…ผมไม่รู้ว่าเขาไปไหน!”

ซ่งเฉียงพลันหน้าดำคร่ำเครียด “ตอนเข้าไปไม่ได้บอกคุณหรือ? ไม่ได้ลาหรือครับ? ไม่มีคนเข้าเวรแทนหรือครับ? แผนกฉุกเฉินตกอยู่ในสถานการณ์อย่างไร คุณไม่รู้หรือ วันนี้ใครเป็นหัวหน้าแพทย์ดูแลไข้?”

หยวนฟางเห็นซ่งเฉียงโมโหสีหน้าก็เปลี่ยนไปโดยพลัน รีบลุกขึ้นตรวจสอบใบจดเวร “หัวหน้าแพทย์ดูแลไข้วันนี้คืออาจารย์สือน่าครับ…”

ซ่งเฉียงโกรธเกรี้ยวขึ้นโดยพลัน “โทรหาเฉินชางเดี๋ยวนี้ ถามว่าเขาไปไหน”

หยวนฟางพยักหน้า รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสาย แต่ตอนนั้นเฉินชางกำลังอยู่ในช่วงเวลาสำคัญของการผ่าตัด จะมีเวลารับโทรศัพท์ที่ไหนกัน ดังนั้นจึงไม่ได้รับ

หยวนฟางชะงักไป “หัวหน้าซ่ง ไม่มีคนรับสายครับ!”

ซ่งเฉียงได้ยินดังนั้นก็บันดาลโทสะยิ่งขึ้น “คุณไม่เห็นเหรอครับว่าด้านนอกมีคนก่อเรื่องจนเป็นอะไรไปแล้ว? คุณยังมานั่งอยู่ที่นี่อีก ทำไมไม่ออกไปดูแลคนไข้!”

หยวนฟางหน้าแดง ความจริงหากเป็นเวรเฉินชาง จะเกิดเรื่องอะไรก็เป็นเรื่องของเฉินชาง อีกอย่างเขาออกไปดูแล้ว เพียงคนเมาไม่กี่คนกำลังก่อเรื่องโวยวาย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แล้ววันนี้ก็ไม่ใช่เวรตัวเอง ที่สำคัญก็คือวันนี้เป็นวันสรุปบัญชียา มิฉะนั้นเขาคงกลับไปนานแล้ว!

หญิงสาวที่เป็นตัวแทนจำหน่ายยาเห็นท่าทางไม่ดีจึงลุกขึ้นวิ่งออกไปอย่างเร่งด่วน

หยวนฟางก็รีบอธิบาย “หัวหน้าซ่ง พอดีในมือผมมีธุระสำคัญต้องจัดการ ยังจัดการไม่เสร็จน่ะครับ ผมคิดว่าถ้าจัดการเสร็จแล้วจะออกไปดู…แต่ว่าคุณเข้ามาก่อน”

ตอนที่ซ่งเฉียงเห็นหญิงสาวคนนั้นก็พอจะรู้เรื่องคร่าวๆ แล้ว คงไม่พ้นเรื่องเหม็นเน่าระหว่างหมอกับตัวแทนจำหน่ายยา ทุกวันเมื่อโรงพยาบาลเลิกงาน คนพวกนี้จะมาที่แผนก คุยกับหมอว่าวันนี้ใช้ยาไปเท่าไหร่ เดือนนี้ใช้ไปเท่าไหร่ สุดท้ายจะสั่งยาอะไรเพิ่มบ้าง

เรื่องพวกนี้ซ่งเฉียงไม่คิดไปยุ่ง และไม่จำเป็นต้องยุ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมซ่งเฉียงจะไม่รู้ว่าหยวนฟางกังวลเรื่องอะไร? เขาถึงกับคาดเดาได้คร่าวๆ แล้วด้วยซ้ำ

การที่เฉินชางมีธุระเร่งด่วนจนต้องออกไปกะทันหันทำให้หยวนฟางจับจ้องตาเป็นมัน หยวนฟางมีอคติกับเฉินชางเป็นทุนเดิม รวมกับที่มีเรื่องเกี่ยวกับกระเป๋าเงินของตนให้จัดการจึงไม่อยากออกไปรักษาคนเหล่านั้น จะอย่างไรหากเกิดเรื่องช่วงเวรของเฉินชางก็เป็นความรับผิดชอบของเฉินชาง ไม่เกี่ยวอะไรกับตน หยวนฟางกลับมีความสุขด้วยซ้ำหากเห็นเฉินชางมีเรื่อง…

ซ่งเฉียงรู้สึกผิดหวังกับหยวนฟางจริงๆ คนถ่อยเช่นนี้จะไปที่ไหนก็ทำให้อารมณ์เสีย!

“รีบไปรักษาคนไข้ อย่าให้เกิดเรื่องอีก!”

หยวนฟางรีบลุกขึ้นยืน ความจริงเป็นแค่การรักษาแผลภายนอกเท่านั้น คนไข้พวกนั้นกินเหล้าจนเมา เดินไม่ระวังจนหกล้ม จึงมาพันแผลที่โรงพยาบาล ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็รักษาเสร็จ

หยวนฟางยิ้มให้ซ่งเฉียงอย่างกระอักกระอ่วน “หัวหน้าซ่ง…วันนี้ไม่ใช่เวรผมนะครับ ผม…”

ซ่งเฉียงกล่าวอย่างเรียบเฉย “คุณเป็นหมอ จะเป็นเวรคุณหรือไม่ หากคนอยู่ในโรงพยาบาลก็ต้องรับผิดชอบหน้าที่ของหมอ! เรื่องวันนี้ก็จบเท่านี้แล้วกัน แต่ว่า…คุณต้องรอให้เฉินชางกลับมาก่อนค่อยไป!”

พูดจบซ่งเฉียงก็หมุนตัวกำลังจะกลับไป

แต่หยวนฟางกลับเรียกเอาไว้ “หัวหน้าซ่ง…เฉินชาง…ขอตัวออกไปตอนกำลังเข้าเวร…คุณจะจัดการยังไงครับ? เขาไม่ได้บอกให้ผมอยู่เวรแทน!”

ประโยคนี้ขอเขาทำเอาซ่งเฉียงตกตะลึงจริงๆ

คนอย่างเฉินชางน่ะหรือจะไม่หาคนมาอยู่เวรแทนตอนปลีกตัวออกไป จริงๆ เลย…

ซ่งเฉียงอดถอนใจไม่ได้ หยวนฟางคนนี้เกลียดเฉินชางขนาดไหนกันแน่? เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการโยนหินลงบ่อน้ำ…แต่…

จู่ๆ ซ่งเฉียงก็คิดว่าเฉินชางก่อเรื่องก็ดี จะอย่างไรเรื่องวันนี้ก็ทำให้ซ่งเฉียงเสียหน้าครั้งใหญ่ ตอนนี้ยังมีเจ้าโง่ไร้สมองเป็นพยานอีก ถือเป็นการเตือนเฉินชางไปก็ดี อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้ว่าอะไรคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!

เมื่อเห็นเรื่องราวถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว ซ่งเฉียงก็ลุกขึ้นเดินไป เพิ่งเดินออกประตูไปได้ไม่นาน ฉินเยว่ก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

เมื่อเห็นหยวนฟางอยู่ในห้องพักหมอ ฉินเยว่ก็ถอนใจ “ไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหมคะ?”

หยวนฟางยิ้มตอบ “ไม่มีอะไรครับ!”