เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 169 ผลสุดท้าย
หลังจากข่าวของหนังสือพิมพ์ฉบับเย็นในหนังสือพิมพ์อันหยางแพร่กระจายออกไปก็มีสื่อต่างๆ เข้ามาทำข่าวมากขึ้น ช่วยสาดแสงการดำเนินกฎเกณฑ์ของโรงพยาบาลอันดับสองในคราวนี้อย่างรุนแรง!
เมื่อถึงตอนเย็น แม้แต่แอปในมือถืออย่างติ๊กต่อกก็ยังแพร่เรื่องของซ่งเฉียงออกไปรวดเร็วประหนึ่งสัตว์ร้าย ทำให้โรงพยาบาลอันดับสองเผชิญกับคลื่นลมมรสุมอย่างหนักหน่วง!
แต่ฝางยงหลินที่มีฐานะเป็นผู้อำนวยการเฒ่ากลับไม่โกรธแม้แต่น้อย หากใช้คำพูดของเขา คงบอกว่านี่คือการทดสอบของโรงพยาบาลอันดับสอง หากผ่านการทดสอบไปได้ก็จะเดินต่อไปได้ และจะทำได้ดียิ่งขึ้น
เหล่าสื่อทำข่าวกันอย่างร้อนแรง เรียกเสียงค่อนแคะเย้ยหยันจากผู้คนได้มาก ไม่ทันไรซ่งเฉียงก็กลายเป็นเป้าหมายการวิพากษ์วิจารณ์ แม้แต่เซี่ยงอิ๋งที่มาโรงพยาบาลวันนั้นก็เกือบถูกขุดออกมาร่วมด้วย!
“ใช้อำนาจรังแกคนอื่น! ผู้ป่วยได้รับอนุญาตให้ลัดคิวอะไรกัน ตอนตายจะลัดคิวด้วยหรือเปล่าล่ะ!”
“โรงพยาบาลถูกคนพวกนี้ทำเอาเลวร้ายไปหมดแล้ว!”
“ข้อพิพาทระหว่างแพทย์กับคนไข้ต่างก็มาจากพวกผู้นำที่ชอบใช้อำนาจรังแกคนอ่อนแอแต่หวาดกลัวคนแข็งแกร่งแบบพวกนี้แหละ!”
“เห็นด้วย ผมก็คิดเหมือนกัน ในสังคมปัจจุบันนี้ สาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับผู้ป่วยไม่ดีเพราะการกระทำของคนกลุ่มนี้แหละ หมอมีหน้าที่ช่วยคน จะลำบากแค่ไหนก็เป็นเรื่องปกติ แต่คนกลุ่มนี้เป็นพวกผู้นำไม่เอาไหน รู้จักแต่สูบเลือดสูบเนื้อโรงพยาบาล คิดหาวิธีให้โรงพยาบาลออกใบสั่งยานู่นนี่นั่นให้มากๆ เพื่อหาเงินเข้ากระเป๋า ทำให้โรงพยาบาลซวยไปหมดแล้ว! ขยะจริงๆ…ต้องไม่ตายดีแน่!”
“ข้างบนพูดมีเหตุผลนะ ฉันก็รู้มาว่าโรงพยาบาลหลายแห่งตั้งเป้าหมายให้หมอ ถ้าทำไม่สำเร็จ ออกใบสั่งยาไม่มากพอ ก็จะถูกตัดเงินโบนัสของแผนกตอนสิ้นปี เพราะแบบนี้โรงพยาบาลถึงกลายเป็นเครื่องมือขายยาอย่างช่วยไม่ได้!”
“ขอเสนอให้จัดการวงการแพทย์ขยะพวกนี้ไปให้หมด คืนวงการแพทย์ที่สะอาดบริสุทธิ์มาซะ!”
“เอ๋ พวกคุณไม่รู้หรือ ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอเป็นคณะกรรมการของบริษัทยารุ่ยเต๋อ…หัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์ประจบประแจงขนาดนั้น หรือจะมีอะไรที่พูดไม่ได้”
“ไร้สาระ มันก็แน่อยู่แล้ว แต่ละปีมีคนเอาของขวัญไปแสดงความเคารพรวมเป็นเงินเท่าไหร่ ถ้าคุณไม่ทำงานให้เขาดีๆ เขาจะให้เงินคุณทำไมล่ะ…”
……
……
คำวิจารณ์แต่ละอย่าง ไม่ว่าใครก็หยุดไม่อยู่ คำพูดคนหยุดยากยิ่งกว่าน้ำหลากเสียอีก!
ซ่งเฉียงรีบไปหาคนนู้นคนนี้เพื่อหาวิธีรับมือ คอยลบคำวิพากษ์วิจารณ์ที่เลวร้าย ออกแถลงการณ์ต่อสาธารณะ แม้แต่ฝ่ายสื่อของโรงพยาบาลก็เริ่มใช้ประโยชน์แล้ว แต่กลับไม่มีผลอะไรเลย ทุกคนให้ความสนใจกับเรื่องของการรักษาพยาบาลมากเกินไป!
เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะทุกคนต่างก็ต้องเป็นคนไข้ ไม่ว่าจะเป็นใครย่อมรักษาสุขภาพให้ดีไปชั่วชีวิตไม่ได้ ไม่มีใครที่ไม่เป็นโรคจนไม่ต้องไปโรงพยาบาล ดังนั้นทุกคนจึงกังวลว่าในอนาคตหากพวกตนไปโรงพยาบาลแล้วจะเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้!
อีกอย่าง การใช้ประโยชน์จากอำนาจ การใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของมนุษย์ ใช้สิทธิพิเศษแต่ละอย่างเพื่อลัดคิว เรื่องเช่นนี้มีมากเกินไป ทุกคนที่เคยไปโรงพยาบาลต่างก็เคยพบเหตุการณ์แบบนี้กันทั้งนั้น แต่จะอย่างไรก็อับจนหนทาง อย่างมากที่สุดก็แค่ด่าไปไม่กี่ประโยค
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ในตอนที่ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้กันบนสื่ออย่างร้อนแรง ทุกคนก็ใส่อารมณ์และความรู้สึกที่เก็บกดไว้ในใจซึ่งสะสมมานานเข้าไปด้วย!
การปรากฏตัวของเฉินชางนับว่าพอเหมาะพอเจาะจริงๆ ทุกคนล้วนอยากเจอหมอดีๆ แบบนี้ในชีวิต อยากเจอหมอดีๆ แบบนี้ที่โรงพยาบาล
ทว่าทั้งๆ ที่เป็นหมอที่ดี แต่กลับถูกคนที่เรียกว่าหัวหน้ากลั่นแกล้ง ถูกคนที่เรียกว่าหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์เพ่งเล็ง ถูกสิ่งที่เรียกว่าการลงโทษกดดันต่างๆ นานา เรียกว่าจะเอากันให้ตาย และอาจต้องเป็นเพียงหมอเล็กๆ ไปชั่วชีวิต!
สำหรับทุกคนแล้วนี่เป็นสิ่งที่ชั่วร้ายมาก!
ซ่งเฉียงสบประมาทความคิดเห็นที่ทุกคนมีต่อหมอดีๆ มากเกินไป สบประมาทความหวังที่ทุกคนมีต่อการรักษาเกินไป!
ทุกคนจะไม่โกรธได้อย่างไร! เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการใช้อำนาจรังแกคนอื่น ใช้อำนาจในทางที่ผิด! เพียงความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ กลับถูกนำมาประกาศไปทั่ว ถูกเห็นเป็นเรื่องเลวร้ายสุดเปรียบ!
ทุกคนเรียกฝ่ายกิจการแพทย์ของโรงพยาบาลอันดับสองอย่างล้อเลียนว่า “ฝ่ายเคร่งครัดคุณธรรม” หรือไม่ก็ “ฝ่ายรักษากฎเข้มงวด”
ซ่งเฉียงแทบจะพังทลาย ปกติเขาบริหารงานและสั่งสมความสัมพันธ์กับคนอื่นมาโดยตลอด พอเกิดเรื่องในวันนี้กลับหาใครไม่เจอเลย! ไม่ว่าใครก็ไม่ยอมช่วย!
ซ่งเฉียงนั่งอยู่ในมุมห้องอย่างหดหู่ พยายามสูดหายใจลึกๆ จากนั้นก็ถอนหายใจช้าๆ
เขารู้ดีว่าโลกมันก็โหดร้ายเช่นนี้เอง ดังนั้นเขาจึงตั้งใจทำงานมาตลอด เป็นคนระมัดระวังมาตลอด แต่ทั้งๆ ที่เป็นเช่นนี้ก็ยังเจอปัญหา!
ตอนนี้เอง ซ่งเฉียงได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง มาจากเลขาฯ ของโรงพยาบาลอันดับสอง ซึ่งก็คือถานลี่กั๋ว
เมื่อรับโทรศัพท์ ถานลี่กั๋วก็พูดทันทีว่า “รีบจัดการซะ เรื่องใหญ่เกินไปแล้ว ทางเซี่ยงอิ๋งก็…เกือบถูกขุดออกมาแล้ว”
ซ่งเฉียงพลันหน้าเปลี่ยนสี! มีปฏิกิริยาขึ้นมาโดยพลัน
เรื่องในคราวนี้เกิดขึ้นเพราะเซี่ยงอิ๋ง! ถ้าหาก…
คิดถึงตรงนี้ซ่งเฉียงพลันหน้าเปลี่ยนสีไปครั้งใหญ่
จะเป็นแบบนั้นไม่ได้…
ทำอย่างไรดี?
ทำอย่างไรดี?
ตอนนี้คนเพียงคนเดียวที่จะช่วยตนได้ก็มีแค่ภรรยาแล้ว!
ซ่งเฉียงขึ้นมาเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์ของโรงพยาบาลอันดับสองได้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังดำรงตำแหน่งได้นานหลายปีเช่นนี้ก็เพราะมีพ่อตาที่ดี
ไม่งั้นไปขอให้พ่อตาช่วยเป็นอย่างไร?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงก็ใจสั่น…บางทีพ่อตาคงไม่เห็นคนใกล้ตายแล้วเลยจะไม่ช่วยก็ได้
แต่ว่าตอนนี้เอง จู่ๆ ซ่งเฉียงเพิ่งรู้ตัวว่าตนไม่ควรทำเช่นนี้! มันไม่มีประโยชน์อะไร ตอนนี้จะปกป้องตัวเองไปก็ไร้ประโยชน์!
เพียงอย่างเดียว! มีเพียงอย่างเดียวที่จะปกป้องตนเองได้ มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น! นั่นก็คือรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดและเผชิญหน้ากับเรื่องในคราวนี้เสีย บางทีหากทำเช่นนี้ อาจมีจุดจบที่สงบก็ได้?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงก็สูดหายใจลึก หัวเราะเสียงขื่นออกมา เขาคิดถึงเฉินชาง เขาคิดไปถึงตอนที่ได้คิดบัญชีกับเฉินชาง เขาคิดอะไรมากมาย แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้า
ช่างเถอะ…
นี่เป็นแค่ความคิดของเด็กน้อยไม่รู้จักโต
ทางที่ไม่ควรเดินกลับเลือกเดินครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับเรื่องนี้ แต่อย่างไรก็ควรขอโทษเฉินชาง หวังว่าเฉินชางจะให้อภัย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงก็รู้สึกมีความกล้าขึ้นมาบ้างแล้ว
เขาลุกขึ้น ผลักประตู แล้วเดินออกไป
……
……
วันต่อมา โรงพยาบาลอันดับสองก็ออกแถลงการณ์
ซ่งเฉียงขอลาออกจากหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์ของโรงพยาบาลอันดับสองด้วยตัวเอง…ทั้งยังขอโทษต่อเฉินชางผู้ร่วมงาน เนื่องจากรู้สึกผิดและสร้างผลกระทบที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อโรงพยาบาลอย่างใหญ่หลวง…โรงพยาบาลยกเลิกโทษทั้งหมดของเฉินชาง เพิกถอนการลงโทษทั้งหมด…
เมื่อมีข่าวแพร่ออกไปเช่นนี้ ไม่ทันไรก็กลายเป็นพาดหัวข่าวของเมืองอันหยาง พริบตาเดียว เรื่องโรงพยาบาลอันดับสองในคราวนี้ก็เงียบลง
ดูเหมือนเรื่องนี้จะเกิดการพลิกผันไปอย่างรวดเร็ว ในวันนั้น เมืองอันหยางก็ไม่มีข่าวประเภทนี้ออกมาอีก อาจมีมาบ้างสองสามข่าว แต่ก็ไม่ได้สร้างความสนใจให้ผู้คน
จะอย่างไรเรื่องก็ถูกแก้ไขได้อย่างน่าพึงพอใจแล้ว อีกทั้งเรื่องนี้เกิดจากการร่วมมือกันของหลายฝ่าย สรุปแล้วเรื่องนี้จึงหายไปจากหน้าข่าว
ภายในห้องทำงานแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสอง ทุกคนต่างพากันไปแสดงความยินดีกับเฉินชาง!
มีเพียงหยวนฟางคนเดียวที่มีความผิดติดตัวจึงรู้สึกไม่สบายใจ…
จะอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวมันจะพัฒนาไปถึงระดับนี้ได้ ซ่งเฉียงก็ถูกบีบให้ลาออก แล้วตนล่ะ?
คงไม่มีใครรู้ใช่ไหม?
เมื่อคิดถึงตรงนี้หยวนฟางก็รู้สึกกังวล…
YOU MAY ALSO LIKE
