เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 364 ความแปลกประหลาดของแผนกฉุกเฉิน

บทที่ 364 ความแปลกประหลาดของแผนกฉุกเฉิน

เฉินชางรีบเดินเข้าไปที่ห้องหมอของแผนกฉุกเฉิน

หวังหย่งก็เพิ่งเข้ามา เมื่อเห็นขาทั้งสองของผู้ป่วยก็ชะงักไปเล็กน้อย

เป็นอะไรกันแน่

ตอนนี้ขาส่วนล่างของผู้ป่วยกลายเป็นสีม่วงปนดำไปแล้ว ราวกับมีก้อนเลือดตกตะกอนอยู่ในนั้น

หากมีลิ่มเลือดที่ขาก็อาจส่งผลกระทบกับระบบไหลเวียนโลหิต โดยลิ่มเลือดจะไปขัดขวางการไหลเวียนของเลือดจนทำให้ขากลายเป็นสีเขียวม่วง และอาจมีอาการบวม แต่ในกรณีนี้ นอกจากจะทำให้บริเวณขาสีคล้ำมากกว่าปกติแล้วก็จะไม่มีอาการผิดปกติอื่นๆ

หรือจะถูกพิษไนเตรท

หากถูกพิษไนเตรทจะทำให้ฮีโมโกลบินสูญเสียความสามารถในการอุ้มออกซิเจนจนทำให้เกิดภาวะขาดออกซิเจนในเลือด และส่งผลให้ร่างกายกลายเป็นสีม่วงเขียว แต่การถูกพิษไนเตรทนั้นไม่ได้ส่งผลเฉพาะจุดแต่จะส่งผลให้มีอาการทั้งร่างกาย

ตอนนี้มีเพียงขาส่วนล่างของผู้ป่วยที่เริ่มกลายเป็นสีม่วง คงไม่ใช่แน่!

นี่เป็นการวินิจฉัยของเฉินชางหลังจากได้เห็นสภาพของผู้ป่วย!

สำหรับหมอคนหนึ่งแล้ว ประสบการณ์ทางคลินิกที่ยาวนานจะช่วยบ่มเพาะให้พวกเขามีดวงตาอันเฉียบแหลม แม้กระนั้น การวินิจฉัยอาการจะใช้เพียงดวงตาอย่างเดียวไม่ได้ จะต้องอาศัยการพิจารณาข้อมูลโดยรวม การซักถามประวัติอาการป่วยอย่างละเอียด การถามสาเหตุของอาการ รวมไปถึงพัฒนาการของอาการอีกด้วย หากจำเป็นก็ต้องให้ผู้ป่วยเข้ารับการตรวจสอบแต่ละอย่างถึงจะทราบ

ผู้ป่วยเป็นผู้ชายอายุไม่มาก ประมาณสามสิบกว่าปี เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขากำลังวิตกกังวล

“หมอครับ วันนี้ผมไปเตะบอลมา เสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำ อยู่ดีๆ ขาทั้งสองก็กลายเป็นสีม่วง คุณช่วยตรวจด้วยนะครับ!”

ผู้ป่วยชายอยู่ในอาการตื่นตระหนก มองขาทั้งสองของตนด้วยอาการตื่นตกใจ

เฉินชางอดถามไม่ได้ว่า “เจ็บไหมครับ”

เขาพยักหน้า “ครับ! ตอนแรกไม่เจ็บ แต่ว่าตอนนี้…เจ็บนิดหน่อย ผมได้รับบาดเจ็บหรือเปล่าครับ ตอนผมเพิ่งเตะบอลเสร็จยังไม่รู้สึกเลยครับ แต่ต่อมาตอนไปอาบน้ำกับเพื่อนๆ พวกเขาบอกผม ผมถึงค่อยรู้ตัว ตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกเจ็บแล้ว ผมกำลังคิดว่าผมได้รับบาดเจ็บตอนออกกำลังกายแต่ไม่รู้ตัวหรือเปล่าน่ะครับ หลังจากผมพักไปแป๊บหนึ่งก็รู้สึกแปลกๆ แถวเส้นประสาท ผมคิดว่าตอนนั้นเส้นประสาทค่อนข้างตึง เลยไม่มีปฏิกิริยาอะไร…”

ชายคนนั้นอธิบาย ทำให้ทุกคนชะงักไปเล็กน้อย!

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “แล้วก็คันนิดหน่อยด้วยครับ! ไม่รู้ว่าเป็นอะไร!”

หวังหย่งเห็นเฉินชางและฉินเยว่เดินเข้ามาก็พยักหน้าทักทาย

หวังหย่งมองขาของผู้ป่วยแล้วลองกดดูแต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ดังนั้นจึงถามต่อไป “ตอนนี้เจ็บหรือเปล่าครับ”

ชายคนนั้นลองคลำดูแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง “ผมก็ไม่แน่ใจครับ ดูเหมือนจะเจ็บแต่ก็เหมือนไม่เจ็บ! ตอนนี้ผมไม่แน่ใจเลย”

คำตอบของเขาฟังดูคลุมเครือ

“แต่มันคันนิดหน่อยแน่ๆ!”

พูดจบเขาก็มีสีหน้ากังวล จากนั้นจึงถามด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “หมอครับ มีอะไรไปอุดตันในเส้นเลือดผมหรือเปล่า ระหว่างเดินทางมาโรงพยาบาลเพื่อนผมลองเสิร์ชดูแล้ว เห็นว่าถ้ามีอะไรไปอุดตันในเส้นเลือดจะมีสภาพแบบนี้ ถ้าไม่ทำให้เลือดไหลเวียนเป็นปกติเร็วๆ อาจจะทำให้ขาตายได้!”

ชายคนนั้นพูดด้วยความหวาดกลัว เขาลองดูรูปภาพในอินเตอร์เน็ตแล้วพบว่าภาพเหล่านั้นคล้ายกับที่เขาเป็น ในนั้นเรียกว่าอาการลิ่มเลือดอุดตันในหลอดเลือดดำ หรือลิ่มเลือดอุดตันบริเวณขาอะไรนี่แหละ หากรักษาไม่ดี…อาจต้องตัดขาทิ้ง!

เมื่อพูดออกมาเช่นนี้แล้ว เขาก็มีท่าทีกังวล “ผมได้ยินว่าอาจเป็นเพราะออกกำลังกายหนักเกินไป ทำให้เอ็มโบลัส[1](embolus) ในร่างกายไม่เสถียร พอมันเดินทางไปถึงหลอดเลือดที่ขาก็จะเกิดการอุดตัน ทำให้เกิดอาการแบบนี้”

ชายคนนั้นพูดจาราวกับผู้เเชี่ยวชาญ กลับเป็นหวังหย่งที่ดูเหมือนเป็นคนนอกวงการแพทย์ เกือบถูกชายคนนั้นโน้มน้าวไปแล้ว

เพียงแต่…

ฉินเยว่มองดูขาของชายคนนั้นพบว่าไม่เหมือนอาการป่วย เพราะว่า…ส่วนที่เป็นสีดำสีเขียวสีม่วงบริเวณขาทั้งสองดูเหมือนจะมีรูปแบบตายตัวเกินไปหน่อย ขอบสีบริเวณขาด้านล่างก็ดูชัดเจน ขอบมันชัดเกินไป…เหมือนกับ…เหมือนกับใส่เลกกิ้งหรือถุงเท้าฟุตบอลอย่างไรอย่างนั้น

ฉินเยว่ถามด้วยท่าทางครุ่นคิด “ตอนบ่ายคุณสวมถุงเท้าหรือเปล่าคะ ถุงเท้าออกกำลังกายแบบรัดน่ะค่ะ”

ชายคนนั้นชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะกล่าวอย่างตกใจว่า “คุณทราบได้อย่างไรครับ”

ตอนเขาไปเตะบอลช่วงบ่าย เขาสวมถุงเท้าฟุตบอลแบบสูงกับเลกกิ้งไปด้วย ดังนั้นตอนเล่นบอลเขาวิ่งไปวิ่งมาก็ยังไม่รู้ตัว ต้องอาบน้ำก่อนถึงค่อยรู้ตัวว่ามีอาการนี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉินเยว่ก็เดินไปหยิบสบู่ข้างอ่างล้างมือแล้วเดินกลับมามาส่งสบู่ให้ชายคนนั้น “คุณลองล้างดูก่อนค่ะว่าล้างออกหรือเปล่า”

เขาชะงักไป ท่าทางตื่นตระหนก “คุณจะบอกว่า…สีตกหรือครับ”

ฉินเยว่ยิ้ม “คุณลองดูก่อนนะคะว่าล้างออกหรือเปล่า แล้วค่อยว่ากัน”

เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็คิดว่าอาจเป็นไปได้จึงลุกขึ้นไปข้างอ่างล้างมือแล้วออกแรงถูสบู่ จากนั้นก็ใช้น้ำล้างออก

ยังต้องพูดอะไรอีกล่ะ! สีจางลงเล็กน้อยจริงๆ

นี่ทำให้เขาทั้งดีใจและกระตือรือร้น “โอ้ ให้ตายเถอะ สีตกจริงๆ เหรอเนี่ย”

เมื่อกล่าวเช่นนี้ออกมาแล้ว ชายคนนั้นก็ขำคำพูดของตัวเอง เขาหยิบสบู่ขึ้นมาถูขาอีกข้างหนึ่ง เมื่อพบว่าทำให้สีจางลงได้จริงๆ ก็หัวเราะออกมา

“น่าอายจังเลยครับหมอ รบกวนพวกคุณแล้ว คงสีตกแหละครับ”

เมื่อพูดจบก็หยิบเลคกิ้งสำหรับออกกำลังกายทั้งสองข้างออกมาจากกระเป๋าที่สะพายไว้ด้านหลัง “ตอนบ่ายผมใส่ไอ้นี่ไปเตะบอล เพิ่งซื้อมาครับ! ผมคิดว่าวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เลยอยากสวมอุปกรณ์ชิ้นใหม่ไปเตะบอลสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าสีจะตก! จะฮาเกินไปแล้ว”

ขณะพูดเขาก็รู้สึกไม่ดี

“ทำผมตกใจหมด ไป๋ตู้นะไป๋ตู้ นึกว่าจะต้องตัดขาซะแล้ว ตลกร้ายจริงๆ!”

เฉินชาง ฉินเยว่และหวังหย่งทนไม่ไหวจนต้องหัวเราะออกมา

ชายคนนั้นยิ้ม “อาบน้ำเสร็จผมค่อยรู้ตัว แล้วยังถูกเพื่อนๆ ขู่มาอีก รู้งี้ผมน่าจะขัดถูให้มากสักหน่อย อาจล้างจนสะอาดวิ้งเลยก็ได้!”

ฉินเยว่ยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ รีบกลับเถอะ”

ชายคนนั้นยังคงรู้สึกอายตัวเอง เขาลุกขึ้นยืนเอ่ยลาแล้วกลับไป

แผนกฉุกเฉินมีเรื่องเช่นนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว เรื่องสีตกแบบนี้ก็เห็นได้บ่อย ดังนั้นเมื่อเห็นแล้วฉินเยว่จึงรู้ตัวทันที แน่นอนว่าหวังหย่งก็พิจารณาถึงเรื่องนี้แล้วเพราะผู้ป่วยไม่มีอาการอื่นใด ทำให้เขาคิดถึงความเป็นไปได้อื่นๆ ไม่ออก

……

……

เรื่องเช่นนี้พบเห็นได้บ่อยมากและมีไม่น้อยเลยทีเดียว เฉินชางเคยเห็นเรื่องบ้าบอที่สุดก็ตอนที่เขาเป็นแพทย์อินเทิร์น ตอนนั้นเขาฝึกงานกับอาจารย์หมอผู้หญิงคนหนึ่งที่แผนกโรคผิวหนังและโรคติดต่อ

ตอนนั้นมีชายคนหนึ่งมาตรวจโรคถึงแผนกด้วยท่าทางเคร่งเครียด พอมาถึงก็เอะอะโวยวาย มีสีหน้าสับสน เฉินชางยังจำได้ดี

พอถามว่าเป็นอะไรมา ชายคนนั้นก็ตอบด้วยท่าทางอายๆ เขาคิดว่าตัวเองเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ บอกว่าส่วนนั้นของตนเป็นสีแดง!

หมอหญิงได้ฟังก็ให้ชายคนนั้นถอดกางเกงออกแล้วตรวจอย่างละเอียด

ยังจะพูดอะไรได้อีกล่ะ! เป็นเช่นนั้นจริงๆ

ส่วนนั้นของเขามีรอยสีแดงเป็นวงล้อมอยู่ด้านบน ที่สำคัญก็คือล้างไม่ออก ตอนนั้นผู้ป่วยตกใจมาก คิดว่าตนเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

ถึงอย่างไรก็มีรอยสีแดงที่ส่วนลับของตัวเอง ไม่ว่าใครก็ต้องกลัว!

ที่สำคัญก็คือระยะนี้ผู้ป่วยมีประสบการณ์ด้านนี้ค่อนข้างเยอะ ทั้งยังไม่ใช่ประสบการณ์ที่สะอาดสะอ้านนักเสียด้วย

ตอนนั้นผู้ป่วยตกใจจนเครียด

ในตอนที่หมอหญิงประจำหอผู้ป่วยนอกเห็นรอยสีแดงก็รู้สึกแปลกๆ จนเกิดความสงสัย

นี่ไม่เหมือนอาการป่วย ยิ่งไปกว่านั้น…สีก็ค่อนข้างผิดปกติ

หลังจากตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว เธอก็คิดว่ามันดูเหมือนรอยลิปสติก

คิดไปคิดมาก็ถามออกมาประโยคหนึ่ง “เหมือนลิปสติกจูบไมหลุดเลยนะคะ”

ตอนนั้นหมอหญิงมีน้ำยาล้างเครื่องสำอางอยู่ในกระเป๋าพอดี เมื่อลองเช็ดดูพบว่ารอยหายไปจริงๆ

ทันใดนั้นผู้ป่วยชายก็มีท่าทางกระอักกระอ่วน ใบหน้าแดงก่ำ รีบดึงกางเกงขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันที

แน่นอนว่าทิ้งเหตุการณ์แปลกประหลาดเอาไว้ด้วย เช่นว่ากางเกงในร่วง กางเกงในม้วนเป็นเกลียว…

สีตก! ตัวอย่างแบบนี้มีให้เห็นไม่น้อยเลย

แผนกฉุกเฉินเป็นแผนกจับฉ่ายที่มีผู้ป่วยมากมาย ไม่ว่าผู้ป่วยแบบไหนก็มีทั้งนั้น แต่ว่าบางครั้งหมออย่างพวกเขาไม่ได้กลัวผู้ป่วยน่าสงสัยแบบนี้ แต่กลัวผู้ป่วยที่คิดไปเองมากกว่า คนพวกนี้จะคิดไปเองว่าตัวเองไม่เป็นอะไร พอเป็นอะไรขึ้นมาถึงค่อยรู้ตัว ตอนนั้นก็สายเกินไป

ดังนั้นจะต้องให้ความสำคัญกับร่างกายตัวเองมากๆ

[1] เอ็มโบลัส (embolus) – สิ่งหลุดอุดหลอดเลือด