เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 420 เก่งจริงๆ!
บทที่ 420 เก่งจริงๆ!
โจวหงกวงรู้ชัดเจนแล้วว่าเฉินชางกำลังช่วยตน!
และเป็นการช่วยอย่างถึงที่สุดด้วย!
ประโยคที่ว่า ‘ผมไม่เชี่ยวชาญการผ่าตัดถุงน้ำดี’ ทำให้เขาอุ่นใจมากจริงๆ
นี่เป็นการไว้หน้าเขามากๆ!
ทางด้านเฉียนเลี่ยงก็มองไปที่เฉินชาง รู้สึกเสียใจสุดบรรยาย…
หากรู้ว่าเฉินชางเป็นเด็กดีขนาดนี้ ผมคงหาวิธีแย่งตัวมาไว้ในมือโดยไม่สนใจศักดิ์ศรี หรือหน้าตาอะไรแล้ว!
พอคิดถึงเส้นทางอนาคตอันสว่างไสวของต้นกล้าดีๆ เช่นนี้แล้ว เฉียนเลี่ยงก็รู้สึกขมปร่าไปทั้งใจ
ทำไมตอนนั้นไอ้เด็กนี่ต้องขี้โม้ด้วยวะ!
ทำไมต้องเขียนวิทยานิพนธ์อะไรนั่นด้วย!
แล้วนี่ผมมัวแต่วางมาดประธานสมาคมศัลยกรรมตับและถุงน้ำดีอะไรอยู่ ตอนนี้ยังจะมีอารมณ์วางมาดต่อไปอีกหรือเปล่า
ในใจของเฉียนเลี่ยงรู้สึกอัดอั้นตันใจจริงๆ
คิดถึงตรงนี้ เขาก็อยากย้อนเวลากลับไปตอนที่เฉินชางสอบบรรจุจริงๆ เขาจะคว้าเฉินชางไว้แล้วบอกว่า
“เฉินชาง ผมอยากเป็นอาจารย์ของคุณ! ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ต่อให้คุณปัญญาอ่อนผมก็เต็มใจ!”
น่าเสียดาย…โลกนี้ไม่มียาแก้อาการเสียใจ จึงทำได้เพียงมองเฉินชางไหลไปอยู่ในอ้อมกอดคนอื่นตาปริบๆ
เฮ้อ…
นี่เป็นชะตาชีวิตที่น่าเศร้ายิ่งกว่าน่าเศร้าเสียอีก
ทางด้านจางโหย่วฝูดีกว่ามาก เขากำลังมองเฉินชางด้วยสายตาราวกับพญาเสือจ้องเหยื่อ!
แผนกศัลยกรรมทั่วไปของผมขาดแคลนคนเก่งอย่างคุณนี่แหละ
คิดถึงตรงนี้ก็ปรายตามองไปทางหลี่เป่าซาน พบว่าอีกฝ่ายกำลังจับจ้องมาที่ตนเช่นกัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความหยอกเย้าและกล่าวเตือน คล้ายกำลังบอกว่า: เฉินชางเป็นคนของผม คุณอย่าได้แม้แต่จะคิด!
จางโหย่วฝูเบะปาก ไอ้ดำหลี่ แล้วจะเห็นดีกัน!
……
……
โจวหงกวงรับมีดผ่าตัดมา ตอนนี้เขารู้สึกว่าอุณหภูมิอันอบอุ่นของมีดผ่าตัดเป็นตัวส่งผ่านความเชื่อมั่นของเฉินชางมาสู่ตน
จะทำให้เขาผิดหวังไม่ได้เด็ดขาด!
ใช่แล้ว!
คิดถึงตรงนี้โจวหงกวงก็คล้ายกับถูกปลุกจิตวิญญาณนักสู้ให้ตื่น คราวนี้การผ่าตัดเป็นไปอย่างราบรื่นจนน่าแปลกใจ
[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของโจวหงกวง +20!]
เฉินชางทอดถอนใจออกมา
ผมจะเอาค่าความรู้สึกดีของคุณไปทำอะไรล่ะครับ
คิดแล้วก็ส่ายหน้าน้อยๆ
หากไม่ใช่ว่าผมผ่าตัดท่อน้ำดีไม่เป็นจริงๆ คิดว่าผมจะให้มอนสเตอร์บอสกลายพันธุ์เลเวลห้าสิบกับคุณหรือไง
คิดแล้วเฉินชางก็เจ็บแปลบในใจ
คงดรอปของดีแน่ๆ …
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่พอใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย
ในตอนนี้เขาพลันตระหนักรู้ถึงหลักการบางอย่างแล้ว นั่นก็คือหากอ่อนแอก็จะถูกตี ใครให้คุณมีความสามารถไม่พอล่ะ
…
เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ แม้เฉินชางจะบ่นในใจแต่มือก็ยังทำงานไปโดยไม่หยุดชะงัก
ทันใดนั้นเอง ระบบก็ส่งเสียงแจ้งเตือนดังติ๊ง
เฉินชางชะงักไปทันที!
[ติ๊ง! ยินดีด้วย ขโมยเรียนทักษะสำเร็จ ได้รับทักษะระดับปรมาจารย์: ทักษะการผ่าตัดซ่อมตับที่เสียหาย (ระดับปรมาจารย์) เวอร์ชันไม่สมบูรณ์!]
เดิมดีเฉินชางดีใจมาก แต่เมื่อเห็นคำว่า ‘เวอร์ชันไม่สมบูรณ์’ ก็มีอคติขึ้นมาทันที
ผมเป็นคนสมบูรณ์แบบมากนะ แต่กลับให้ทักษะเวอร์ชันไม่สมบูรณ์กับผมเนี่ยนะ…
ทว่าตอนนี้เฉินชางไม่มีปัญญาไปท้วงติง ผ่าตัดไปก่อนเถอะ
อีกเดี๋ยวค่อยไปไฟท์กับระบบแล้วกัน
……
……
เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทำให้โจวหงกวงจริงจังขึ้นมาก จัดการทุกรายละเอียดอย่างละเอียดถี่ถ้วน นี่ทำให้เฉินชางอดทอดถอนใจไม่ได้
ระดับยอดฝีมือก็คือยอดฝีมือ!
ไม่แปลกใจเลยที่เป็น NPC ระดับตำนาน
กระทั่งจางโหย่วฝูก็ยังด้อยกว่ามาก
ผ่านไปสิบกว่านาที การผ่าตัดดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด
เมื่อผ่าตัดเสร็จแล้ว โจวหงกวงก็ไม่ได้เย็บปิดช่องท้อง แต่ส่งมีดไปให้พยาบาลตามความเคยชิน
นี่คืองานสุดท้าย
ปกติเขาทำถึงตรงนี้แล้วก็จะออกไปจากห้องผ่าตัดเลย จากนั้นงานจำพวกเย็บปิดช่องท้องก็จะให้เป็นหน้าที่ของผู้ช่วยหรือแพทย์อินเทิร์น
นี่เป็นความเคยชินที่สั่งสมมานานหลายปี
เฉินชางเห็นดังนั้นก็รับคีมจับเข็มมาจากพยาบาลอย่างชำนาญเพื่อเตรียมเย็บปิดช่องท้อง
ตอนนี้เอง จู่ๆ โจวหงกวงก็หน้าแดงก่ำ!
ในใจก่นด่าตัวเองว่า ‘ให้ตายเถอะโจวหงกวง วางมาดใหญ่โตขึ้นทุกวันแล้วนะเรา เสี่ยวเฉินช่วยแกไว้มากขนาดนี้ ไว้หน้าแกขนาดนี้แล้ว แกยังให้เขาทำงานจิปาถะที่ไม่ต้องใช้ทักษะความชำนาญอย่างการเย็บช่องท้องอีกเหรอ! ขอบคุณสักคำก็ไม่พูด เป็นไอ้พวกแก่แล้วแก่เลยหรือไง!’
โจวหงกวงเพิ่งเดินถอยหลังไปก้าวเดียวก็รีบเดินก้าวมาข้างหน้าอีกครั้ง
แต่เมื่อเห็นเฉินชางรับคีมจับเข็มมาเตรียมเย็บปิดช่องท้องแล้วเขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วน คราวนี้จะเดินหน้า หรือถอยหลังก็ลำบากแล้ว
คิดดังนี้โจวหงกวงก็อดพูดไม่ได้ว่า “ขอบคุณนะครับ”
คำขอบคุณนี้ทำให้ทุกคนตะลึงพรึงเพริดไปทันที! กระทั่งเฉินชางก็ยังมีความสงสัยและความแปลกใจเต็มหน้า
ทำไมต้องขอบคุณล่ะ
เฉินชางยิ้มกระอักกระอ่วน “เป็นสิ่งที่ผมสมควรทำอยู่แล้วครับ!”
หลี่เป่าซานแย้มยิ้มบางเบา “หัวหน้าโจวเกรงใจเกินไปแล้วครับ นี่เป็นสิ่งที่เสี่ยวเฉินสมควรทำ เขาช่วยคุณได้ก็นับเป็นวาสนาของเขาแล้ว”
การผ่าตัดประสบความสำเร็จ ในที่สุดทุกคนก็ผ่อนคลายลงได้แล้ว
ทว่า…คำพูดเช่นนี้ เมื่อโจวหงกวงได้ยินแล้วกลับรู้สึกแตกต่างกันออกไป
หรือว่าเสี่ยวเฉินไม่ได้รับการดูแลอย่างสมบัติล้ำค่า
ถึงจะช่วยผมคนนี้เอาไว้น่ะเหรอ
นี่จะไม่เป็นการรังแกคนมีความสามารถหรือไง
ขนาดโรงพยาบาล 301ของพวกเรายังไม่กล้าปล่อยให้คนเก่งทำงานจิปาถะไปตามใจแบบนี้เลย
คิดได้ดังนี้ จู่ๆ โจวหงกวงก็เกิดความคิดบ้าบิ่นอย่างหนึ่งขึ้นในหัว!
แต่พอคิดไปคิดมาแล้วก็รู้สึกว่าทำแบบนี้ไม่ค่อยดีนัก
ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเถอะ ถึงอย่างไรเฉินชางก็ยังหนุ่ม วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล…
เฉินชางเย็บเร็วและนิ่งมาก เขาเย็บปิดช่องท้องไปทีละชั้น อันที่จริงเฉินชางเคยผ่านการเย็บท้องที่ยากที่สุดมาก่อนแล้ว
ชั้นไขมันหนาเกินไป…
หัวหน้าแพทย์ทั้งหลายว่างมาก แต่ละคนก็คิดกันไปต่างๆ นานาจึงไม่มีการสนทนากัน ได้แต่มองเฉินชางเย็บแผล
ความคิดของแต่ละคนล้วนจมจ่อมอยู่กับตัวเฉินชาง!
ทว่า…ตอนแรกพวกเขาดูการเย็บของเฉินชางเพียงผ่านๆ แต่เมื่อเห็นแล้วก็ต้องตกตะลึงจนตาค้าง
การเย็บของเฉินชางทั้งประณีตและละเอียดมาก ซ่อนไหมได้ดีเยี่ยม ระยะห่างของฝีเข็มและบริเวณที่เลือกเย็บก็เหมาะสม แม่นยำราวกับใช้ไม้บรรทัดวัดระยะห่าง!
นี่ทำให้ทุกคนยิ่งหายใจกระชั้นถี่
มือคู่นี้ อ่อนช้อยยิ่งกว่ามือของผู้หญิงซะอีก!
นี่เป็นมือของผู้ที่เกิดมาเพื่อเป็นศัลยแพทย์!
ยิ่งไปกว่านั้น เซ้นส์ด้านระยะของเฉินชางก็ดีมากจริงๆ
โจวหงกวงยิ่งมองก็ยิ่งชอบ!
เฉียนเลี่ยงยิ่งมองก็ยิ่งเสียใจ!
จางโหย่วฝูยิ่งมองก็ยิ่งอิจฉา!
ส่วนหลี่เป่าซาน ยิ่งเห็นสายตาทุกคน…ก็ยิ่งหวาดกลัว
แม่งเอ๊ย…ไอ้พวกนี้มันหมาป่าชัดๆ!
คิดได้ดังนี้ หลี่เป่าซานพลันรู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว ทุกครั้งที่เขาลากเฉินชางออกมาอาบแสงมักจะมีคนกลุ่มหนึ่งจับจ้องด้วยสายตาหิวกระหาย
ไม่ได้ กลับไปต้องคิดหาวิธีซะแล้ว!
จากนั้นเฉินชางก็เริ่มผูกปม ทุกคนตั้งใจดูการเย็บของเฉินชางอีกครั้ง พลันต้องสูดหายใจลึก
โจวหงกวงอดทอดถอนใจไม่ได้ นี่มันยอดฝีมือระดับไหนกัน
เปรียบเสมือนงานศิลปะในการผ่าตัดอันยากลำบาก
เป็นความมหัศจรรย์ที่แสดงออกผ่านการเย็บปิดช่องท้อง
สรุปแล้วก็คือ เก่งจริงๆ!
การเย็บแบบนี้หากอยู่ในโรงพยาบาล 301 คงเปรียบเสมือนภูมิทัศน์ที่งดงาม
จางโหย่วฝูเป็นพวกไม่มีบทกวีในหัวใจ จึงได้แต่ชมในใจว่า สุดยอดๆๆๆ …
เฉียนเลี่ยงก็ทอดถอนใจออกมา เขารู้สึกว่าเจ้าหนุ่มเสี่ยวเฉินคนนี้ไปอยู่ที่ไหนก็ดีทั้งนั้น แต่กลับชอบซ่อนตัว ทั้งๆ ที่มีความสามารถถึงเพียงนี้ ทำไมถึงต้องหลบซ่อนด้วยล่ะ
ทุกครั้งที่ได้เห็นเขาก็มีความรู้สึกเช่นนี้
เฉียนเลี่ยงส่ายหน้า
ช่างเถอะ!
YOU MAY ALSO LIKE
