เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 478 ยินดีต้อนรับ ยินดีที่ได้ร่วมงาน!
บทที่ 478 ยินดีต้อนรับ ยินดีที่ได้ร่วมงาน!
เฉินชางมองจิ่งหรานด้วยสายตาปลื้มปริ่ม เขาพยักหน้ารับ ยังคงเป็นหมอจิ่งที่ดีที่สุด!
เรื่องนิสัยไม่ต้องพูดถึงแล้ว ฝีมือการผ่าตัดของจิ่งหรานก็เก่งเกินเบอร์ไปมาก ที่สำคัญก็คือรู้จักเห็นใจคนอื่นด้วย
จู่ๆ เฉินชางก็อิจฉาเกิ่งเหยียนขึ้นมาเสียอย่างนั้น!
เฮ้อ เกิ่งเหยียนสะสมบุญวาสนามาแต่ชาติปางไหนกันนะ
ตอนแรกก็คบกับเขา ต่อมาก็ได้คบกับหมอจิ่ง
เป็นผู้ชนะในชีวิตจริงแท้ๆ เลย!
อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าล็อคมง
ก็คือการนั่งสบายๆ แล้วชัยชนะก็มาหาถึงที่ไงล่ะ
……
ในที่สุด ท่ามกลางสายตากดดันของคุณเมิ่ง จิ่งหรานจึงอาสาเก็บงานที่เหลือเอง
เฉินชางถอนใจออกมา พยักหน้าด้วยท่าทางไร้อารมณ์ อืม จิ่งหรานยังมีข้อดีอีกอย่าง นั่นก็คือถ่อมตน!
เมื่อเขาหันไปมองอาจารย์เมิ่งก็ต้องส่ายหน้า เมิ่งซีเห็นดังนั้นก็โกรธจนแทบระเบิด!
ไอ้เจ้าเฉินชางตัวดี สักวันฉันจะจัดการนายแน่
คอยดูเถอะ!
ดวงตาของเมิ่งซีจับจ้องเฉินชางเขม็ง ในดวงตาราวกับเขียนไว้ว่า: ฉันโกรธแล้วนะ รีบมาง้อเดี๋ยวนี้ตอนที่ยังมีโอกาสอยู่ ไม่งั้นนายจบสิ้นแน่นอน!
เฉินชางหันหน้าหนี!
เอาเป็นว่าผมจะทำเป็นไม่เห็นว่าคุณแอบมองก็แล้วกัน จนกว่าจะให้ผมจับเนื้ออุ่นๆ ของคุณ…
เฉินชางเมินอาจารย์เมิ่งอย่างสิ้นเชิง เลื่อนสายตาไปมองพยาบาลน้อยที่กำลังนับผ้าก๊อซอยู่ข้างๆ
พยาบาลน้อยกระสับกระส่ายขึ้นมาทันที แอบบ่นในใจว่า แม่จ๋า ลืมแล้วว่านับไปกี่ชิ้น ต้องนับใหม่อีกแล้ว! แต่…หมอเฉินมองแบบนี้ มันไม่ค่อยมีสมาธินับเลยนะคะ
ในที่สุดการผ่าตัดอันยากลำบากก็จบลงเช่นนี้เอง!
มีข้อเสียเล็กๆ เพียงอย่างเดียวก็คือพยาบาลน้อยทั้งสามคนต้องนับผ้าก๊อซอยู่นานถึงจะถูกต้อง ทำเอาหัวหน้าพยาบาลที่เพิ่งเข้ามาในห้องผ่าตัดต้องแปลกใจ
ห้องผ่าตัดนี้มีวิญญาณชั่วร้ายอยู่หรือไง
ปกติพวกเธอฉลาดมากนี่
……
……
กว่าจะออกมาจากห้องผ่าตัดก็เป็นเวลาประมาณตีหนึ่งครึ่งถึงตีสองแล้ว
นี่เป็นเวลาที่ร่างกายมนุษย์เหนื่อยล้าและง่วงง่ายที่สุดแล้ว แต่คนกลุ่มนี้ยังคงกระตือรือร้น ส่วนอาจารย์เมิ่งน่าจะยังเคืองๆ อยู่บ้าง ทว่าเธอมีความสามารถในการควบคุมตัวเองสูงมาก สงบอารมณ์ได้ในเวลาอันรวดเร็ว ท่าทางก็กลับเป็นปกติแล้ว
อาจารย์เมิ่งทราบดีว่าการโกรธทำให้เต้านมอักเสบได้ง่าย หากจะตัดทิ้งก็ลำบากเกินไป ถ้าไม่เท่ากันก็จะส่งผลต่อสรีระ เช่นนั้นคงไม่ดีแน่
คิดแล้วอาจารย์เมิ่งก็ตั้งใจยืดเนื้อยืดตัวขณะล้างมือเพื่อเป็นการออกกำลังกาย
แม้เสื้อของเธอจะหลวม แต่มันจะทนกับการทรมานของอาจารย์เมิ่งได้อย่างไร พื้นที่หลวมๆ ที่เดิมทียังพอมีอยู่บ้างถูกก้อนเนื้อเติมเต็มเข้าไปทันที!
เมิ่งซีมองจิ่งหรานและเฉินชางด้วยสายตาหยอกล้อ
พวกผู้ชายเอ๋ย ยินดีต้อนรับสู่การทดสอบความอดทน!
คิดแล้วเมิ่งซีก็ยืดตัวขึ้นอีก ร่างกายที่เต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งแทบจะระเบิดออกมา!
แต่…ทำไมเหมือนจะไม่ได้ผลล่ะ
ตอนนี้จิ่งหรานและเพื่อนร่วมงานของเขากำลังมองเฉินชางด้วยท่าทางกระตือรือร้น ถกกันถึงเรื่องการเย็บซ่อมแซมหลอดเลือดแดงใหญ่ในช่องอกอย่างจริงจัง
จิตใจแน่วแน่!
เอาจริงเอาจัง!
ไม่สนใจอย่างอื่น!
ทำให้อาจารย์เมิ่งตกใจจนตาค้างไปแล้ว
ในสายตาของคนพวกนี้ นอกจากการผ่าตัดแล้ว ยังมีอย่างอื่นอยู่อีกหรือเปล่า
ยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า!
ทำไมไม่สนใจของดี!
เมิ่งซีมองคนทั้งสามที่กระตือรือร้นกระทั่งกับการล้างมือ สบถในใจยังหยาบคายว่า ไอ้พวกโง่เง่าเต่าตุ่น!
ตอนนี้เอง จู่ๆ เมิ่งซีก็คิดถึงหมอดีกรีปริญญาเอกทั้งสามของแผนกศัลยกรรมหัวใจ เฮ้อ…อย่างน้อยก็ยังมีผู้ชมละนะ!
……
……
จิ่งหรานมองเฉินชางด้วยสีหน้ากระตือรือร้น เขานับถือเฉินชางขึ้นเรื่อยๆ แล้ว!
เฉินชางทำให้จิ่งหรานเซอร์ไพรส์ได้ทุกครั้ง เขาเก่งมาก ทั้งยังรู้จักถ่อมเนื้อถ่อมตัวและมีวิสัยทัศน์ไม่เหมือนใคร คงคิดว่าหากรู้เรื่องศัลยกรรมทรวงอกเพียงอย่างเดียวคงไม่ดีพอ จะต้องนำไปใช้รวมกับศัลยกรรมหัวใจจึงจะแสดงความยอดเยี่ยมออกมาได้ดีที่สุด
ความคิดของเฉินชางมีเอกลักษณ์มาก และความคิดของเขาได้รับการพิสูจน์แล้ว ซึ่งการผ่าตัดวันนี้เป็นตัวพิสูจน์ที่ดีทีเดียว
คิดแล้วจิ่งหรานก็ตัดสินใจว่าถ้ามีเวลาว่างจะดูคลิปการผ่าตัดของแผนกศัลยกรรมหัวใจให้มากเสียหน่อยเพื่อพัฒนาตัวเอง เพราะจะอย่างไรหัวใจและทรวงอกก็แยกจากกันไม่ได้
เมื่อมาถึงห้องเปลี่ยนชุด ล็อกเกอร์ของจิ่งหรานอยู่ถัดจากล็อกเกอร์ของเฉินชางพอดี จิ่งหรานมองเฉินชางด้วยสายตาอิจฉา “หมอเฉินรูปร่างดีจังเลยนะครับ”
เฉินชางถูกชมพรวดพราดเช่นนี้ก็ได้แต่ยิ้มกระอักกระอ่วน “ก็พอได้อยู่ครับ ปกติผมทำงานหนัก แผนกฉุกเฉินก็ไม่ต่างจากแผนกศัลยกรรมทรวงอกของพวกคุณหรอก จะต้องใช้แรงกายมากเลยทีเดียว!”
แม้เฉินชางจะพูดกับจิ่งหรานอยู่ แต่เขาก็ลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้าได้อย่างรวดเร็ว รีบสวมกางเกงภายในเวลาพริบตาเดียว
จิ่งหรานพยักหน้า “ครับ แผนกฉุกเฉินเป็นสถานที่ฝึกฝนที่ดีจริงๆ ผมเคยอยู่ที่แผนกฉุกเฉินของฟู่ไว่ครึ่งปี ครึ่งปีนี้เป็นช่วงที่ผมพัฒนาฝีมือได้เร็วที่สุดแล้ว”
จิ่งหรานกล่าวถึงตรงนี้ก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันมาพูดกับเฉินชางด้วยสีหน้ากังวล “หมอเฉิน มีบางเรื่องไม่รู้ว่าควรพูดดีหรือเปล่า”
เฉินชางยิ้ม “หมอจิ่งพูดมาตรงๆ ได้เลยครับ”
เฉินชางค่อนข้างประทับใจในตัวจิ่งหราน อีกฝ่ายเป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถสูง ไม่หยิ่งยโส และรู้จักถ่อมตัว ดังนั้นเขาจึงอยากสานสัมพันธ์กับจิ่งหรานไว้สักหน่อย หากถึงเวลาผ่าตัดจะได้มีคู่หูที่ร่วมงานกันได้
จิ่งหรานมองเฉินชางอย่างจริงจัง “หมอเฉิน ผมหวังว่าพอถึงตอนที่คุณคิดจะสร้างทีมขึ้นมา จะ…รวมผมเข้าไปด้วย!”
เฉินชางได้ยินคำพูดของจิ่งหรานก็ชะงักไปเล็กน้อย
เขาไม่เคยคิดไปไกลขนาดนั้น การสร้างทีมผ่าตัดของตัวเองดูเหมือนจะเป็นเรื่องเพ้อฝันสำหรับเขา!
จิ่งหรานยิ้ม “ความสามารถของคนคนเดียวย่อมมีจำกัด การผ่าตัดใหญ่ๆ ทำด้วยตัวคนเดียวไม่ได้หรอกครับ ผมรู้ว่าปณิธานของคุณไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นี้แน่นอน แต่ผมหวังว่าจะได้ร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับคุณด้วย!”
คำพูดของจิ่งหรานจริงใจมาก นี่ทำให้เฉินชางเงียบไป
เดิมทีเฉินชางอยากพูดปัดไปก่อน แต่เมื่อเห็นสายตาแน่วแน่ของจิ่งหรานก็ต้องพยักหน้า “ได้เลยครับ!”
จิ่งหรานได้ยินเฉินชางตอบเช่นนี้ก็สุขใจเป็นอย่างยิ่ง รีบยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณครับหมอเฉิน!”
เฉินชางชะงักไปเล็กน้อย
ตอนนี้เขาถูกคำพูดของจิ่งหรานกระตุ้นเข้าแล้ว จึงยื่นมือออกไป “ยินดีต้อนรับครับ!”
จิ่งหรานตื่นเต้นขึ้นมาทันที มองเฉินชางด้วยสีหน้ายินดี “ยินดีที่ได้ร่วมงาน!”
นี่เป็นก้าวแรกในการสร้างทีมผ่าตัดของเฉินชางและจิ่งหราน ทว่าการผ่าตัดเล็กๆ มีหมอสองคนก็เพียงพอแล้ว อย่างไรก็ตาม จิ่งหรานเชื่อว่าหากเขากับเฉินชางอยู่ด้วยกัน การผ่าตัดหัวใจและทรวงอกส่วนใหญ่ในมณฑลตงหยางย่อมไม่พอมือพวกเขาแน่นอน!
จิ่งหรานก็มีความมั่นใจในตัวเองเช่นกัน! แต่เขามั่นใจในตัวเฉินชางมากยิ่งกว่า
หมอน้อยที่ติดตามอยู่ข้างกายจิ่งหรานเป็นนักเรียนที่เพิ่งมาอยู่ที่โรงพยาบาลปีนี้ เขาที่ยังเยาว์มองภาพตรงหน้า รู้สึกเลือดลมเดือดพล่านราวกับมีคลื่นซัดสาดอยู่ในใจ
บางทีนี่อาจเป็นความเข้าอกเข้าใจระหว่างหมอด้วยกัน!
“ยินดีต้อนรับ!”
“ยินดีที่ได้ร่วมงาน!”
สองประโยคนี้ดังก้องอยู่ในใจเขา เนิ่นนานก็ยังไม่จางหายไป
บางทีสักวันหนึ่งเขาก็อาจเป็นเช่นนี้ได้! มีทีมของตัวเอง มีคู่หูของตัวเอง มีเวทีของตัวเอง มีเรื่องราวเป็นของตัวเอง
ชีวิตไม่ง่ายเลย พวกเราทุกคนต่างมีชีวิตอยู่ในเรื่องราวของตน เมื่อแก่ตัวไป ตอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ อาจจะย้อนคิดถึงเรื่องราวของตนก็เป็นได้