เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 624 พ่อตาลงมือได้โหดร้ายจริงๆ!

ตอนที่ 624 พ่อตาลงมือได้โหดร้ายจริงๆ!

Ink Stone_Fantasy

ในแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลอันดับสอง

หวังเชียนเดินเข้ามาในออฟฟิศอย่างคับแค้นใจ ถอนใจเอ่ยว่า “เฮ้อ…ตั้งแต่ที่บ้านสร้างกรุ๊ปวีแชทครอบครัวสุขสันต์ ผมก็ไม่สุขสันต์เลยสักนิด!

ฉินเยว่ยิ้มพลางพูดว่า “บ้านฉันเป็นครอบครัวรักใคร่ผูกพันค่ะ แต่ตั้งแต่ปีก่อนก็กลายเป็นกรุ๊ปช่วยกันดูตัว ป้าๆ น้าๆ ส่งประวัติย่อของคนอื่นเข้ากรุ๊ปมาให้ฉันทุกวัน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็น HR เลยค่ะ”

พอเฉินชางได้ยินเข้าก็จ้องฉินเยว่เขม็งอย่างกับเสือจ้องตะครุบเหยื่อทันที

ผมยังเตรียมตัวไม่พร้อม คุณถึงกับอยากสวมเขาผมแล้วเหรอ

ฉินเยว่ชำเลืองมองเฉินชาง ในดวงตาเต็มไปด้วยความลำพองใจ!

เฉินชางโมโหทันที ยัยตัวแสบนี่ คันผิวอยากโดนแล้วใช่ไหม รอเลิกงานแล้ววันนี้จะต้องจัดการดีๆ

หลัวโจวยิ้ม “ยังไงก็แข็งแกร่งกว่ากรุ๊ปช่วยพินตัวตัวของบ้านฉันอยู่ดีมั้ง ตอนนี้ฉันถูกหั่นราคาทันทีที่ฉันนอนอยู่บนเตียงทุกคืนเลย”

หวังเชียนส่ายหัว “พวกคุณไม่รู้ล่ะสิ ป้าใหญ่ผมไม่ธรรมดา”

ทุกคนมองไปตามเสียง เห็นเพียงหวังเชียนทอดถอนใจ “ป้าใหญ่ของผมเป็นมาดามคูรีของเมืองอันหยางของเรา!”

คราวนี้หวังเชียนดึงดูดให้ทุกคนในแผนกสนใจ เขาถอนหายใจ “พวกคุณไม่รู้ว่าป้าใหญ่ผมเทพขนาดไหน เขาพบสารก่อมะเร็งชนิดใหม่ทุกวันเลย!”

“เล่นเอาตอนนี้แม่ผมทำกับข้าวอะไรก็ไม่รู้ วันๆ มีแต่น้ำแกงจืดๆ ผมรู้สึกว่ากินอาหารเดลิเวอรี่ที่โรงพยาบาลยังดีกว่า”

“อีกอย่างนะ ผมชอบอะไร ป้าใหญ่ผมก็จะให้สิ่งนั้นมีสารก่อมะเร็ง สองสามวันนี้ผมกินผัดหมาล่า เช้าตรู่เมื่อวานป้าใหญ่ผมก็ส่งข้อมูลว่าผัดหมาล่าก่อมะเร็งเข้ามาในกรุ๊ป!”

“สรุปแล้ว ผมชอบกินอะไร ป้าแกก็จะให้มันมีสารก่อมะเร็ง ทำเอาตอนนี้ความเร็วในการกินข้าวของผมไล่ตามความเร็วที่ป้าใหญ่ผมพบสารก่อมะเร็งไม่ทัน!”

“นอกจากนี้ผมพบว่าต้นกำเนิดความสุขของผมก่อมะเร็งหมดเลย!”

หลังจากทุกคนฟังจบก็หัวเราะร่าขึ้นมาทันที!

“ป้าใหญ่แท้ๆ! ของจริงเลย!”

“ผมก็มีป้าใหญ่แบบนี้อยู่คนหนึ่ง”

“ผมด้วย!”

ต้องพูดว่าหลังจากมีกลุ่มผู้สูงอายุเหล่านั้นในวีแชทแบบนี้ วีแชทออฟฟิเชียลก็เริ่มผงาดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ข้อมูลที่ดึงดูดใจผู้สูงอายุจึงกระจายออกไปอย่างบ้าคลั่ง ถึงกับรวมเอาข่าวลือบางอย่างเข้าไปด้วย แต่มีคุณก็มีโทษ จะไม่แยกแยะเลยก็ไม่ได้

หลังจากเลิกงาน เฉินชางไม่สนใจไปโรงพยาบาลตงต้าสาขาหนึ่ง ลากยัยฉินขี้ประจบเข้าห้องตรวจทันที

เฉินชางนั่งวางท่าใหญ่โตอยู่บนเตียง พูดกับยัยฉินขี้ประจบว่า “ทำผิดอะไรไหม”

ฉินเยว่มุ่ยปาก คุกเข่าลงข้างๆ เฉินชาง แล้วทุบขาให้ “ผิดแล้ว…ฉันผิดไปแล้ว…”

เฉินชางผงะไป ไม่เลวนี่ ยังเอาตัวรอดเก่ง?

“ผิดตรงไหนล่ะ!”

สีหน้าฉินเยว่เหมือนยินยอมถูกฆ่าแกงแต่โดยดี “คุณว่าผิดตรงไหนก็ตรงนั้นละ!”

พอเฉินชางได้ยินก็ร้อง “โอ้โห ทำไมวันนี้ว่านอนสอนง่ายขนาดนี้”

ฉินเยว่เอ่ยยิ้มๆ “วันไหนไม่ว่านอนสอนง่ายเหรอ คุณเปลี่ยนรีมาร์คในรายชื่อวีแชทเถอะ ฉันชื่อน้องฉินเด็กดี!”

เฉินชางจะปฏิบัติแบบนี้ได้อย่างไร เขาพลิกตัวนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง หรี่ตาแล้วพูดอย่างเบิกบานว่า “ผมเมื่อยขา นวดให้ผมดีๆ ที!”

ฉินเยว่ยั่วยวนอยู่ข้างหูเฉินชาง “เหรอคะ ขาข้างไหนล่ะคะ”

เฉินชางเกือบทนไม่ไหว ยัยตัวแสบนี่ ยิ่งซนขึ้นเรื่อยๆ เลย “เมื่อยไปหมด นวดให้หมดเลย!”

ฉินเยว่เอ่ย “บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ!”

……

……

ในตอนนี้เอง ฉินเสี้ยวยวนกับหลี่เป่าซานก็ผลักประตูเดินเข้ามา

ฉินเยว่กำลังคุกเข่านวดให้เฉินชางอยู่ฝั่งหนึ่ง เฉินชางนอนคว่ำกับเตียง หัวซุกอยู่ในผ้าห่ม พูดอย่างมีชีวิตชีวาขึ้นว่า “อืม ได้เลย สบายมากเลย อืม…ได้…เป็นเด็กดีจริงๆ! เดี๋ยวให้กินลูกอมนะ!”

ฉินเยว่เอ่ยยิ้มๆ “ได้ค่ะนายท่าน!”

เหล่าฉินเห็นภาพนี้เข้าพอดี พลันตะลึงงัน เส้นเลือดบนใบหน้าปูดโปน

ลูกสาวฉันฉันยังไม่กล้าเล่นขนาดนี้ ไอ้เด็กเวรนี่ แล้วยัง…ยัยเด็กบ้านี่ ยังมานายท่งนายท่าน น่าอายเกินไปแล้ว!

เหล่าฉินคิดแล้วก็รู้สึกว่าศีรษะชาหนึบ

พอได้ยินว่ามีคนเข้ามาฉินเยว่จึงหันหลังไป พบว่าหัวหน้าหลี่กับพ่อของตนยืนอยู่ข้างหลัง จ้องมองตนอย่างตื่นตะลึง เธอจึงหน้าแดงทันที รีบลุกขึ้นแลบลิ้นใส่ จากนั้นก็ลุกวิ่งไปเลย

ด้านเฉินชางรู้สึกว่าไม่มีความเคลื่อนไหวจึงอึ้งไปทันที “ทำไมไม่นวดแล้วล่ะ เร็วเข้าสิ ออกแรงเยอะๆ หน่อย นวดตรงสะโพกให้ผมด้วย”

พอเหล่าฉินได้ยินเข้าก็อกจะแตกแล้ว!

ตรงสะโพกด้วยอีก! ให้ตายสิ! ฉันจะตัดกล้ามเนื้อหกร้อยสามสิบเก้ามัดกับริ้วกล้ามเนื้อหกพันล้านเส้นของแกให้ขาดสะบั้นเลย! โมโหเป็นบ้า

หลี่เป่าซานเห็นสถานการณ์ก็รีบร้อนพูดว่า “เสี่ยวเฉิน รีบลุกขึ้นมาเลย!”

เฉินชางได้ยินเสียงหลี่เป่าซานก็อึ้งไปทันที รีบร้อนลุกขึ้น พอหันกลังมาก็พบว่าพ่อตาผู้อำนวยการโรงพยาบาลยืนอยู่ตรงนั้น แต่…ตาลุกวาวด้วยความโกรธเล็กน้อย

เฉินชางผงะไปทันที! ลอบพูดในใจว่า เวรแล้ว งานเข้า ยัยฉินขี้ประจบล่ะ ทำไมหนีไปเร็วขนาดนี้เลย…เฉินชางอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกนะ

หลี่เป่าซานไอกระแอม นี่…คงถือเป็นเรื่องในบ้านละมั้ง เราไม่ควรเข้าไปยุ่งใช่ไหม

พอคิดถึงตรงนี้ หลี่เป่าซานจึงพูดเก้อเขินว่า “ผมไปเข้าห้องน้ำ พวกคุณ…นั่งก่อนนะ!” พูดจบก็หันหลังออกไปแล้วปิดประตูตามด้วย

เฉินชางยิ้มเขินๆ “ผู้อำนวยการฉินครับ…ผะ…ผมยืนมานานแล้ว สะโพกผมเลยบวมนิดหน่อย!”

เหล่าฉินกัดฟันกรอด ใบหน้าฉายแววเหี้ยม แต่ก็พูดอย่างเปี่ยมไปด้วยความใส่ใจว่า “อ้อ…ผ่าตัดมาทั้งวัน ก็ลำบากคุณแล้ว ผมเคยเรียนนวดแผนจีนมาก่อน คุณนอนคว่ำลง เดี๋ยวผมนวดให้!”

เฉินชางหน้าเปลี่ยนสีทันที “ผะ…ผมจะกล้าได้ยังไงครับ เกรงใจมากเลย ผู้อำนวยการฉินมีน้ำใจมากไปแล้วครับ”

ฉินเสี้ยวยวนทำหน้าดุ “นอนคว่ำลง!”

เฉินชางถอนใจ “ไม่นอนคว่ำได้ไหมครับ”

ฉินเสี้ยวยวนไม่ส่งเสียง

เฉินชางจนใจ ได้แต่หมอบลงไป เอ่ยอย่างคับแค้นว่า “เบาหน่อยครับ!”

ฉินเสี้ยวยวนพยักหน้า หรี่ตายิ้ม “ถ้าเบาก็ไม่ได้ผลสิ…”

“โอ๊ย…”

“เจ็บๆๆ!”

“เฮ้ย ตรงนั้นไม่ใช่สะโพกครับ นั่นมัน…”

ข้างนอกห้อง หลี่เป่าซานถอนหายใจลึกๆ คนบ้านนี้รักใครสนิทสนมกันดีเนอะ! ผู้อำนวยการฉินไม่วางท่าใส่เสี่ยวเฉิน นวดให้เองด้วย…

ด้านฉินเยว่หูผึ่งขึ้นมาฟังเสียงในห้อง อกสั่นขวัญแขวนไปพักหนึ่ง เฉินชางอดทนไว้นะ!

……

……

ตอนออกจากโรงพยาบาลอันดับสอง เฉินชางเดินไปโรงพยาบาลตงต้าสาขาหนึ่ง

ทำไมถึงไม่นั่งรถ เพราะเจ็บสะโพก!

ทว่า เฉินชางสงสัยว่าผู้อำนวยการฉินจะใช้อำนาจมาแก้แค้นส่วนตัว เห็นได้ชัดว่าออกแรงตอนที่นวดแปลกๆ ทำให้ตอนนี้เฉินชางนั่งอย่างไรก็ไม่สบาย!

คราวนี้ เฉินชางค้นพบอย่างตกตะลึงว่าทางไปโรงพยาบาลตงต้าสาขาหนึ่งสายนี้ยาวจนน่าประหลาด

ด้านฉินเยว่ส่งข้อความมาว่า “เจ็บไหม”

เฉินชางหยิบมือถือขึ้นมา ส่งอีโมจิยิ้มยิงฟันไปให้ “ไม่เจ็บ!”

ฉินเยว่ “พ่อฉันทำอะไรคุณ”

เฉินชางส่ายหัว “อืม ผู้อำนวยการฉินเป็นคนดีมาก นวดสะโพกให้ผมด้วย แต่ฉินเยว่ ผู้อำนวยการฉินเคยเรียนนวดแผนจีนด้วยเหรอ”

ฉินเยว่อึ้งไป “ไม่เคยนะ แต่ฉันเคยได้ยินแม่เล่าให้ฟังว่าพ่อฉันเคยเรียนจีทคุนโด[1] ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือโกหก”

เฉินชางตะลึงไปทันที ทำไมผมรู้สึกว่าแรงนั่นไม่เหมือนนวดล่ะ แม่งเอ๊ย…

เสียงพูดเพิ่งเงียบลง เท้าข้างหนึ่งของเฉินชางก็เหยียบเปลือกกล้วยลื่นล้มไปกับพื้น ความเจ็บปวดถึงขั้นแหวกอกได้แล่นปราดขึ้นมาจากก้นทันที

เวรเอ๊ย! พ่อตาลงมือโหดร้ายไปแล้วมั้ง! ไม่แบ่งแยกตามความสนิทเลยจริงๆ…

[1] จีทคุนโด (截拳道) เป็นศิลปะป้องกันตัวแขนงหนึ่งซึ่งคิดค้นโดยบรูซ ลี เน้นการเตะต่อยเป็นพื้นฐาน