เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 697 สงสารเหล่าฉินสามนาที
หลังจากแยกกัน หลี่เป่าซานรีบเรียกเฉินชางไว้ ส่งสายตาให้อย่างรู้ทัน “เสี่ยวเฉิน ตามผมมาหน่อยครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ! เรื่องมูลนิธิ คุณอย่าจริงจังเกินไป แค่โพสต์ในวีแชทให้เหล่าฉินเห็นสักหน่อยก็พอแล้ว! ตั้งใจเตรียมการแข่งขันของคุณเถอะ!”
เฉินชางเกือบหลุดขำออกมา
ปลอมเกินไปหรือเปล่า
พูดจบ หลี่เป่าซานพลันโล่งอก ดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา ลุกขึ้นเดินออกไป
เขาลืมเรื่องที่แผนกขาดทุนไปแล้ว
ถึงอย่างไร…ขาดทุนก็ขาดทุนสิ ยังไงก็มีโรงพยาบาลคอยอุดช่องโหว่
หัวหน้าพยาบาลมองเฉินชาง “หัวหน้าเฉินคะ แสร้งทำสักหน่อย เดี๋ยวฉันให้พยาบาลทำป้ายให้คุณวางไว้หน้าประตู เอ่อ…เสี่ยวเยี่ยน เดี๋ยวคุณไปถ่ายรูป ส่งไปให้แผนกประชาสัมพันธ์”
เสี่ยวเยี่ยนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ไม่มีปัญหาค่ะ! งานถนัดฉันอยู่แล้ว! เสี่ยวเฉิน เดี๋ยวฉันค้นวีแชทที่ส่งต่อกันเมื่อสามปีที่แล้วออกมา คุณไปโพสต์ในวีแชทก็พอแล้ว แสร้งโพสต์ไป จริงสิ! เขียนคำพูดซึ้งๆ ไว้หน่อยจะดีที่สุด สร้างบรรยากาศสักหน่อย เผื่อ…เผื่อว่าจะได้ผล” เถียนเซียงหลานยังคงแนะนำวิธีต่อ
จู่ๆ จางซูก็พูดว่า “จริงสิ อย่าลืมปิดกั้นการมองเห็นของเพื่อนในวีแชท ให้ผู้นำของโรงพยาบาลเห็นก็พอแล้ว…”
เหล่าเฉินเองก็พูดว่า “เสี่ยวเฉิน คุณคัดแยกผู้นำของโรงพยาบาลในเครือเราออกเป็นกลุ่ม จากนั้นให้พวกเขาเห็นก็พอแล้ว”
เฉินชางหัวเราะจนน้ำตาจะไหลแล้ว!
คนพวกนี้ รังแกเหล่าฉินของผมกันแบบนี้เลยเหรอ
เจ้า…เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว
รอทุกคนแยกย้าย ฉินเยว่ก็วิ่งดุ๊กๆ เข้ามา “ไม่เป็นไรค่ะ มีเรื่องอะไรฉันรับหน้าให้! เดี๋ยวกลับไปฉันจะบอกพ่อว่าคุณพยายามมาก ลำบากมาก อืม…ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จากนั้นฉันจะขู่เขาว่าจะบริจาคด้วยเงินเดือนหนึ่งปีให้พอเป็นพิธี คิดว่าเรื่องนี้ก็คงจะจบลง”
เฉินชางอึ้ง “ที่รัก คุณเชี่ยวชาญมากนะ”
ฉินเยว่ถอนหายใจ “หัวหน้าเคยให้ฉันใช้วิธีนี้ครั้งหนึ่งแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะได้ผล!”
เฉินชาง “…”
เฉินชางสาบานว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาสงสารเหล่าฉิน
คำบ่นในตอนแรกหายไปหมดแทนที่ด้วยความรู้สึกดีและสงสารอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เฉินชางมองฉินเย่ว พลันเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “เหล่าฉิน ที่ผ่านมาลำบากคุณแล้ว!”
จู่ๆ เหล่าฉินที่ไปประจำแผนกผู้ป่วยนอกก็จาม เขามองนักศึกษาที่มากับตนพร้อมพูดว่า “สองสามวันนี้คนเป็นหวัดเยอะ ทุกคนใส่หน้ากากอนามัยด้วยนะครับ!”
……
……
หัวหน้าพยาบาลถือว่าพึ่งพาได้ทีเดียว เธอหาวีแชทเมื่อสามปีที่แล้วมา และยังมีพวกช่องทางการระดมทุน นับว่าเป็น app ทางการแล้ว
คนที่แผนกพยาบาลร้องด้วยความดีใจ “ว้าว ข้างในยังมีเงินอยู่เหรอ”
ทุกคนดีใจขึ้นมา “เท่าไร”
หัวหน้าพยาบาลพูดอย่างตื่นเต้น “ไม่น้อยเลย! สามจุดสองแปดหยวน พอซื้อผ้าก๊อซได้หลายผืนเลย!”
เฉินชาง “…”
ทำไมจนขนาดนี้!
หลังจากหัวหน้าพยาบาลแก้ไขแล้วก็โพสต์ลงในวีแชท “หัวหน้าเฉิน คุณอย่าเหนื่อยเกินไป รีโพสต์ของฉันก็พอค่ะ!”
เฉินชางพยักหน้า ไม่ได้คิดอะไรมากก็รีโพสต์ไปลวกๆ แล้ว
เขากำลังคิดว่า แบบนี้ผลลัพธ์ไม่ชัดเจนแน่ คืนนี้กลับไปจะลองคิดหาวิธีที่มีความคิดสร้างสรรค์สักหน่อย
ไม่นาน ศูนย์ฉุกเฉิน 120 ก็มีสายเข้า เฉินชางนำทีมของตนเองออกเดินทาง
……
……
ช่วงเช้าหลังจากเสี้ยวเถียนฮวาประชุมที่บริษัทเสร็จก็ฟังรายงานของทุกคน
ผู้จัดการแผนกการตลาด “ประธานเสี้ยว เนื้อหมูขึ้นราคาอีกแล้ว ทำอย่างไรดีครับ”
ผู้จัดการฝ่ายขายพลันพูดว่า “จริงสิ ตัวแทนจำหน่ายในจัมณฑลข้างๆ อย่างพวกเป่ยเหอ หนานเหอ จิ้นโทรมาเร่งของแล้ว สิ้นปีแล้ว เนื้อหมูสุกจะต้องจัดการ ให้เราส่งไปเยอะหน่อย…”
……
หลังจากสลายตัว เสี้ยวเถียนฮวากลับห้องทำงานของตนเอง เธอก็รู้สึกกระวนกระวาย!
หรือช่วงนี้หาเงินได้ไวเกินไป
ช่วงนี้ห้องทำงานของเสี้ยวเถียนฮวามีกระจกตกแต่งเพิ่มเข้ามา เมื่อก่อนเธอไม่ชอบกระจก ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ส่องกระจกแล้วรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย เธอถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเลื่อน
พลันเห็นวีแชทของเฉินชาง เห็นตัวหนังสือที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิม
จู่ๆ เสี้ยวเถียนฮวาก็นึกบางอย่างขึ้นได้!
จริงสิ! ทำการกุศลสักหน่อยดีกว่า! ถึงอย่างไรก็ดีกว่าให้เงินลัทธิพวกนั้น
เฮ้อ!
คิดถึงตรงนี้ เสี้ยวเถียนฮวาถอนหายใจทีหนึ่ง
เสี่ยวเฉินช่างเป็นเสียงสวรรค์ของตนเอง
ตนมีเรื่องกังวลใจอะไร เขาก็จะจัดการให้!
ช่างเป็นคนดี!
คิดถึงตรงนี้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น โทรหาแผนกการเงิน “คุณไปบริจาคเงินให้บัญชีนี้ห้าแสน นี่เป็นมูลนิธิ แล้วก็ เลขาไปจัดการให้หน่อยค่ะ!”
พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลอันดับสองสักหน่อย ต้องติดต่อนักข่าวไหมนะ ไม่ต้องๆ ติดต่อนักข่าวทำไมกัน เราทำการกุศล ช่วยเหลือประชาชนอย่างแท้จริง!
ไม่จำเป็นต้องประกาศให้ใครรู้!
ใช่!
มูลนิธิเวชบำบัดวิกฤตโรงพยาบาลอันดับสอง อืม พรุ่งนี้ไปแต่เช้าเลย!
บริษัทของเราก็ต้องเรียนรู้การทำมูลนิธิแล้ว ทำความดีสักหน่อย ช่วยเหลือคนที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ!
“จริงสิ ทำธงดีๆ แพงๆ สวยๆ! ให้หมอเฉินดีกว่า! เฮ้อ ไม่ใช่สิ หัวหน้าเฉิน! หัวหน้าเฉินต่างหาก!”
เสี้ยวเถียนฮวาตระหนักได้อย่างมีไหวพริบ เฉินชางเป็นหัวหน้าแล้ว!
เป็นเรื่องที่ดี!
คิดถึงตรงนี้ เสี้ยวเถียนฮวาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพูดต่อว่า “เตรียมเงินอีกห้าแสน ส่งไปในงานวันพรุ่งนี้!”
……
……
ไม่เพียงแค่เสี้ยวเถียนฮวา หลายวันมานี้หลังจากใบหน้าของจางอ้ายเซียงฟื้นตัว บุคลิกก็เปลี่ยนไปหมด!
มั่นใจกว่าเดิม!
มีเสน่ห์กว่าเดิม!
บางทีต้องยอมรับว่า ใบหน้าของผู้หญิงเป็นที่มาของความมั่นใจจริงๆ
หลายวันมานี้ หุ้นส่วนอันดับสองของกลุ่มบริษัทตระกูลเจิ้ง จางอ้ายเซียงกลับบริษัทอย่างเป็นทางการ รับตำแหน่งประธานบริษัท!
เธอที่เด็ดเดี่ยวเฉียบขาดเริ่มแทรกแซงงานของบริษัทอีกครั้งแล้ว!
ท่านประธานจางแห่งตงหยางที่เคยชื่อเสียงเลื่องลือในตอนนั้นกลับมาแล้ว!
เห็นภรรยาเป็นแบบนี้ เจิ้งกั๋วถานที่เป็นสามีก็ตื่นเต้นมาก!
ความซาบซึ้งใจที่มีต่อเฉินชางไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้
ช่วงเช้า ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องทำงาน เจิ้งกั๋วถานอดยิ้มไม่ได้ “ที่รัก สัปดาห์หน้าที่เมืองหลวงมีงานเลี้ยงมูลนิธิ คุณไปกับผมไหมครับ”
จางอ้ายเซียงพยักหน้า “ได้ค่ะ ไปสั่งตัดเสื้อผ้ากับฉันก่อน เสื้อเก่าๆ ใส่ไม่ได้ ฉันต้องใส่ใจรูปร่างแล้ว”
ตอนนี้เอง จางอ้ายเซียงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูโมเม้นท์เพื่อนในวีแชทลวกๆ แวบหนึ่ง ความเคลื่อนไหวหนึ่งดึงดูดความสนใจของเธอทันที จึงรีบพูดว่า “สามีคะ คุณร่วมงานเลี้ยงมูลนิธิอะไรคะ นี่ก็มีที่หนึ่งให้เราทำการกุศลแล้วไม่ใช่เหรอคะ และไม่หลอกลวงแน่นอนด้วย!”
ระหว่างที่พูด เธอก็เปิดข้อความยื่นให้เจิ้งกั๋วถาน
เจิ้งกั๋วถานรับมาดูพลันอึ้งไปทันที “โรงพยาบาลเหรอ เป็นความคิดที่ดี! แต่…เชื่อถือได้ใช่ไหมครับ ทุกวันนี้มีมิจฉาชีพอ้างโรงพยาบาลเยอะแยะ หาเงินเข้ากระเป๋าตนเอง”
จางอ้ายเซียงส่ายหน้า “นี่เฉินชางเป็นคนโพสต์ค่ะ ตอนนี้เขาเป็นรองหัวหน้าแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลอันดับสองแล้ว ในแผนกมักเจอคนไข้วิกฤต พวกเขาไม่มีเงินหาหมอ หลายคนได้รับการรักษาฟรีๆ…ฉันคิดว่าเราเป็นคนตงหยาง ควรจะทำเพื่อตงหยางสักหน่อย!”
เจิ้งกั๋วถานได้ยินแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู!
“เสี่ยวเฉินโพสต์เหรอ งั้นเชื่อถือได้! เอาอย่างนี้ครับ พรุ่งนี้เราไปโรงพยาบาลอันดับสองกัน ไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย เรื่องที่เสี่ยวเฉินเป็นเจ้าภาพจะต้องสนับสนุน!”
พูดถึงตรงนี้ จางอ้ายเซียงก็พยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “แจ้งฝ่ายการเงินให้บริจาคเงินสดเข้าบัญชีนี้หนึ่งล้าน พรุ่งนี้กลุ่มบริษัทตระกูลเจิ้งของเราจะไปดำเนินการแสดงทิศทางการบริจาค!”
……
……
ตอนนี้ ภายในห้องทำงาน หัวหน้าพยาบาลกำลังคุยกับหัวหน้าพยาบาลโรงพยาบาลอันดับสอง “พี่เถียน แผนกของพวกคุณขาดทุนเท่าไหร่”
ใช่ เราเห็นพวกคุณเริ่มรีโพสต์เพื่อระดมทุนอีกครั้งแล้ว…”
“มูลนิธิเวชบำบัดวิกฤตที่ว่านี้…ความจริงไม่มีประโยชน์อะไร ทำไปตั้งหลายครั้งก็ไม่เคยเห็นว่าจะสำเร็จ!”
“ก็ไม่แน่หรอกนะ ตอนนี้พี่เถียนกำลังจะเป็นหัวหน้าพยาบาลตึกฉุกเฉินแล้ว ไม่แน่อาจจะมีเส้นสาย…”
……
เถียนเซียงหลานเห็นหัวหน้าพยาบาลกลุ่มนี้แขวะอย่างสุดกำลังและถากถางเหน็บแนมไม่หยุดก็เหลืออดมากจริงๆ!
ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่หาดูได้ยาก เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยมาก
เหลืออดจริงๆ!
ตอนนี้เอง จู่ๆ เถียนเซียงหลานก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือน
[ติ๊ง ได้รับเงินบริจาคห้าแสน!]
หัวหน้าพยาบาลมึนงง!
นี่มันอะไรกัน
“มีคนบริจาคเงินแล้ว!” เถียนเซียงหลานเบิกตาโพลง รีบเปิดช่องทางรับบริจาคมาพูด หลังจากเห็นข้อความก็ตาโตทันที
อ้าปากกว้างจนแทบจะยัดกำปั้นเข้าไปได้แล้ว!
นี่…นี่…นี่เหลือเชื่อเกินไปแล้ว หลายปีที่ผ่านมารวมกันยังไม่มากกว่าของครั้งนี้เลยมั้ง
มหัศจรรย์เกินไปแล้ว
เป็นใครกันแน่
ตอนนี้เอง จางซูบังเอิญผ่านมาพอดี เห็นท่าทางของหัวหน้าพยาบาลแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ “หัวหน้าพยาบาล เท่าไรน่ะ เห็นคุณตื่นเต้นขนาดนี้ ยี่สิบหรือว่าสามสิบคะ”
หัวหน้าพยาบาลพูดอย่างสั่นๆ “ห้า…ห้า…”
ได้ยินคำพูดของหัวหน้าพยาบาล ทุกคนรอบข้างอดหัวเราะไม่ได้!
ห้าสิบหยวนตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ...
จางซูมองบน “ห้าสิบจะตื่นเต้นทำไม ฉันคิดว่าห้าพันซะอีก!”
เถียนเซียงหลานส่ายหน้า “ไม่ใช่! เฮ้อ!”
“ไม่ใช่ห้าสิบ ห้าแสน ห้าแสนหยวน!”
ทันใดนั้น ห้องทำงานเงียบลงทันที!
ไม่มีคนพูดอะไรเลย!
ห้าแสนเหรอ
หัวหน้าพยาบาลไม่ได้บ้าไปแล้วใช่ไหม
พยาบาลและหมอที่อยู่รอบๆ ยืนขึ้นทันที เข้าไปล้อมถามว่า “เท่าไหร่ เท่าไหร่!”
เถียนเซียงหลานกลืนน้ำลาย “ห้าแสน! หนึ่งสองสามสี่…ศูนย์ห้าตัว! ฉันไม่ได้ดูผิด! ห้าแสนจริงๆ พระเจ้า!”
ทุกคนมองอย่างตะลึง “ใครบริจาค มาจากใคร”
เถียนเซียงหลานมองที่มาของแหล่งข้อมูล “เป็นช่องทางบริจาคของหัวหน้าเฉิน!”
ทุกคนอึ้งงันไป!
ตอนนี้เอง เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง
เถียนเซียงหลานลุกพรวด ถึงกับมือสั่นเล็กน้อย โทรศัพท์มือถือเกือบตกลงพื้น!
จางซูเห็นสถานการณ์แบบนี้จึงรีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น มีคนบริจาคอีกแล้วเหรอ เท่าไรคะ”
เถียนเซียงหลานเบิกตาโพลง พูดอย่างยากจะเชื่อ “หนึ่ง…หนึ่ง…ล้าน!”
ได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนรอบข้างเงียบไปทันที
เงียบจนน่ากลัว!
YOU MAY ALSO LIKE
