เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 751 ถูกต้องแต่ไม่ถูกใจ (2)

นี่เป็ นสิ่งที่เฉินชางรู ้ซึ้งที่สุดในช่วงหลายปีมานี้!

สาหรับเขาแล้ว การไปทางานที่โรงพยาบาลหมิงเฉิงไม่ได้เป็ น การเสียเวลา เพราะเฉินชางได้เรียนรู ้สิ่งที่เรียนรู ้ไม่ได้ในโรงพยาบาล รัฐจากที่นั่น

สิ่งนั้นก็คือปรากฏการณ์ยาหลอก

เหล่าหลัวสีหน้างุ นงง “นี่ก็ดีกับผู้ป่ วยนี่นา เดิมทียาก็มี ผลข้างเคียงอยู่แล้ว”

จางฉุนเสริมค าพูดของเฉินชาง “เหล่าหลัว นายไม่เข้าใจใช่ไหม ฉันอธิบายให้ฟังดีกว่า! ถ้านายพูดแบบนี้เธอก็จะไม่มาโรงพยาบาล แล้ว ที่เธอมาโรงพยาบาลก็เพราะมีความต้องการ! ร่างกายอาจจะไม่ เป็ นอะไรมาก แต่เธอมีความต้องการทางจิตใจ เธอคิดว่านี่เป็ นการ ผ่าตัดที่ใหญ่มากครั้งหนึ่ง หลังจากผ่าตัดต้องบ ารุงด้วยยาดีๆ แต่นาย สั่งยาร ้อยกว่าหยวนให้เธอ สาหรับคนฐานะอย่างเธอแล้วมองว่ารักษา มักง่ายเกินไป! ชางเอ๋อร ์บอกว่าเธอรวยมาก คนคนนี้ขับบีเอ็มดับเบิล ยูมาเชียวนะ ถ้าเธอไม่ได้รับยาหรือการรักษาที่ราคาหนึ่งพันหยวน ขึ้นไป ก็จะรู ้สึกว่านายไม่ได้ใส่ใจกับอาการป่วยของเธอ หรือไม่ก็รู ้สึก ว่าหมอคนนี้ไม่มีคุณภาพ”

เหล่าหลัวผงะไปครู่หนึ่ง “แต่…พันกว่าหยวนนี่จะสั่งยายังไงล่ะ”

จางฉุนหัวเราะ “สั่งพวกยาบารุงแล้วก็ให้ทากายภาพไง ตอนนาย เพิ่งมาโรงพยาบาลก็ส่งตารางรายการยากับการรักษาให้นายแล้วนี่ นายต้องตั้งใจอ่านหน่อยสิ! การรักษาของแต่ละแผนกใช ้อ้างอิงกันได้ ทั้งนั้น นายน่ะ ถ้าอยู่โรงพยาบาลเอกชนทาให้ดีอยู่สองเรื่องก็พอ นายถึงจะกลมกลืนกับที่นั่นได้ เรื่องแรกคือเข้าใจหัวหน้า อีกเรื่องคือ เข้าใจคนไข้ ส่วนเรื่องความสัมพันธ ์กับเพื่อนร่วมงานนั่นมันไร ้สาระ”

ค าพูดของจางฉุนค่อนข้างเปิ ดโลกของเหล่าหลัวอยู่ไม่น้อย แตกต่างจากเฉินชางกับจางฉุน หลัวโจวเข้าทางานที่โรงพยาบาลรัฐ ตั้งแต่เรียนจบ ไม่เคยแม้แต่คิดจะไปโรงพยาบาลเอกชน เขาจึงไม่รู ้ รูปแบบการด าเนินงานของโรงพยาบาลเอกชนสักนิด

“ต้าล่าง นายลองเล่ามาสิ ฉันอยากรู้จริงๆ”

จางฉุนพยักหน้ายิ้ม “นายรู ้ไหมว่าโรงพยาบาลรัฐกับเอกชน ต่างกันยังไง”

เหล่าหลัวพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด “หาเงินได้เยอะไง!”

นี่เป็ นความคิดที่แท้จริงจากใจของหมอโรงพยาบาลเอกชนทุก คน!

เฉินชางก็เช่นกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีคนไปทางานที่โรงพยาบาล เอกชนมากมายขนาดนั้น

“มิหนาซ้า…ทักษะก็ไม่ต้องดีมากด้วย ไม่งั้นนายจะเป็ นหัวหน้าได้ ไงกัน!”

จางฉุนก็ไม่โกรธ ทุกคนมาจากหอเดียวกัน จึงพูดแบบนี้ได้

จางฉุนพยักหน้า “ใช่ นายพูดถูกส่วนหนึ่ง

โรงพยาบาลเอกชนไม่ได้ทุนจัดสรรจากรัฐ ค่าใช ้จ่ายทั้งหมด ต้องหาเอง ไม่ว่าจะเป็ นค่าอุปกรณ์ เงินเดือน ค่าการด าเนินการของ โรงพยาบาลเป็ นค่าใช ้จ่ายก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง โรงพยาบาลรัฐ ด าเนินการมาหลายปี ผู้คนส่วนใหญ่จดจ าได้เป็ นอย่างดี ทุกคนคิด ว่าโรงพยาบาลรัฐเทคโนโลยีดี ใช ้เงินน้อย ความจริงแล้วตอนนี้ เทคโนโลยีของโรงพยาบาลเอกชนก็ยกระดับสูงขึ้น แล้วยังเรียกเก็บ เงินน้อยลงมาก ผู้ป่วยจานวนไม่น้อยกลุ่มหนึ่งก็เลยเริ่มยอมรับแล้ว

อีกอย่างนะ ความจริงแล้วโรงพยาบาลเอกชนการแข่งขันสูงกว่า ไม่ได้ต้องแข่งแค่กับโรงพยาบาลรัฐ แถมยังต้องสู้กับโรงพยาบาล เอกชนด้วยกันอีก นั่นน่ะสู้กันดุเดือดมากจริงๆ!

สาหรับโรงพยาบาลเอกชนแล้ว ที่จริงทาดีหน่อยก็พอแล้ว ทุกคน รู ้ว่าจ าเป็ นต้องมีโรงพยาบาลแบบนี้ และเงินทุนจานวนมากก็ไปลงกับ แขนงที่จาเป็ น เลยได้แต่ใช ้วิธีที่ถูกกฎถูกต้องแต่ไม่ถูกใจมาหาเงิน”

พอเฉินชางได้ยินค าพูดของจางฉุนก็พยักหน้าทันควัน “ใช่ ต้า ล่างเข้าใจเรื่องนี้อย่างทะลุปรุโปร่ง ที่จริงโรงพยาบาลเอกชนหมิงเฉิง ไม่แย่ ผู้ป่วยก็เยอะ ไอเดียก็คือหาเงินอย่างถูกกฎถูกต้องแต่ไม่ถูกใจ! แต่! สิ่งที่สาคัญที่สุดก็คือผู้ป่วยดันรับได้!”

จางฉุนยิ้มเจื่อนๆ “ฉันเรียนสู้เหล่าหลัวไม่ได้ เทคนิคก็สู้เหล่าเฉิน ไม่ได้ ฉันน่ะอาศัยประสบการณ์หลายปีนี้หากินเท่านั้นเอง”

“สิ่งที่โรงพยาบาลเอกชนทาเรียกว่าการตลาดการแพทย์! แล้ว การตลาดการแพทย์คืออะไร ผู้ป่วยที่ขับบีเอ็มดับเบิลยูมาอยากได้ยา ราคาห้าร ้อยหยวน แต่ที่ได้มากลับเป็ นยาราคาแค่หนึ่งร ้อยหยวน คน ที่ขี่จักรยานมาจะสั่งยาให้เกินห้าสิบหยวนไม่ได้! นายต้องเข้าใจ ผู้ป่วยสิ! พูดให้เวอร ์หน่อย ถ้านายเจ๋งพอ นายก็ต้องทาให้ผู้ป่วยที่ขับ บีเอ็มดับเบิลยูมาขี่จักรยานกลับไป! แต่นายทาให้เขาเดินกลับไป ไม่ได้ แถมยังให้เขาขับบีเอ็มดับเบิลยูกลับไปอีก แบบนี้เรียกว่า ด าเนินการไม่ถึงเป้ า ให้เขาเดินกลับไปเรียกว่าด าเนินการมากเกินไป มีแต่จับจุดเรื่องระยะที่ว่านี่ให้ดีถึงเรียกว่าดาเนินการอย่างเหมาะสม!”

ค าพูดของจางฉุนทาให้พวกเฉินชางเปลี่ยนมุมมองใหม่ อดยก จอกเหล้าขึ้นมาคารวะไม่ได้

จางฉุนพูดต่อ “แน่ละ พวกเราจะอวยโรงพยาบาลไปหมดไม่ได้ ว่ากันถึงแก่นแล้วเป้ าหมายของที่นั่นก็เรียบง่ายมาก หาตังค์นั่นเอง! แล้วหายังไงล่ะ ก็หาเงินเต็มขีดจ ากัดสูงสุดภายใต้กรอบความถูกต้อง ไง!

ผู้ป่ วยมาเพราะต้องการให้วินิจฉัยโรครอบด้าน วินิจฉัยตาม ระบบ ประวัติอาการในตอนนี้กับประวัติอาการในอดีต ตรวจร่างกาย ตามระบบ ขยายโปรแกรมตรวจทั้งแล็บ เอ็กซเรย์แล้วก็อัลตร ้าซาวน์!

แบบนี้จะป้ องกันการวินิจฉัยผิด วินิจฉัยพลาด แล้วยังหาเงินเพิ่มได้ ด้วย”

พอพูดถึงตรงนี้ จางฉุนก็พูดว่า “ฉันบอกความลับสาคัญข้อหนึ่ง ให้พวกนายฟังดีกว่า!

รักษาที่โรงพยาบาลเอกชนน่ะ ต้องเห็นผลตั้งแต่สามวันแรกที่ รักษา ถ้าไม่เห็นผลคนไข้ก็ไม่มาแล้ว! หลังจากเห็นผลก็เปลี่ยนเอา ยาที่ได้ผลออกไป แบบนี้จะได้ยืดกระบวนการรักษา แน่นอนว่าทา แบบนี้ได้แค่กับโรคเรื้อรังบางโรค ส่วนผู้ป่ วยวิกฤตต้องรีบรักษาให้ หาย

นี่ก็เงินเต็มขีดจากัดสูงสุดภายใต้กรอบความสมเหตุสมผล เลย บอกว่าถูกกฎถูกต้องแต่ไม่ถูกใจ”

จางฉุนอดพูดไม่ได้ “ฉันเล่าให้พวกนายฟังแล้วอย่าตกใจเกินไป ล่ะ! ตอนฉันเพิ่งมา มีผู้ป่วยแผลภายนอกเข้ามาตอนเจ้านายเก่าฉัน ดูแลฉันพอดี นายรู ้ไหมเขาทาไง เขาฉีดยาสลบ แถมไม่พอแค่นั้น ยัง ขยายปากแผล ให้ญาติผู้ป่ วยเห็นแผลใหญ่ๆ ท าให้เห็นเป็ นภาพติด ตาว่าอาการค่อนข้างหนัก คราวนี้ให้ผู้ป่ วยขยับมือเท้าที่ได้รับ บาดเจ็บ ผู้ป่วยก็ต้องขยับไม่ได้อยู่แล้ว ญาติก็จะคิดว่าป่วยหนัก แบบ นี้ถึงได้เงินเยอะ!”

เฉินชางเห็นจางฉุนพูดจาเปิดเผยก็ไม่ได้ขัด

สังคมนี้ก็เป็ นอย่างที่จางฉุนว่ามา ผู้ที่ประสบความสาเร็จต่าง หาทางเอาตัวรอดที่ดีที่สุดภายใต้กติกา วิธีการของจางฉุนไม่ได้ ถูกต้องและดีงามเสมอไป แต่สาหรับเขาแล้วอาจจะทาให้เขามีชีวิตที่ ดีกว่าหลายๆ คนเสียอีก

หลัวโจวฟังอย่างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ดูออกว่าเขาไม่ตกใจ

ถึงอย่างไรทุกคนก็มีเส้นทางของตัวเอง

ว่ากันถึงแก่นแล้วใครบ้างที่ไม่มีบรรทัดฐานอยู่ในใจ

ต่อมาทุกคนก็เลิกคุยกันเรื่องงานแล้ว เริ่มพูดถึงเรื่องราวในอดีต คุยกันว่าใครแต่งงานแล้วบ้าง ใครเลิกกับแฟน ใครแต่งงานอยู่ด้วยกัน แล้วเป็ นอย่างไรบ้าง คุยกันว่าอนาคตจะก้าวหน้าอย่างไร!

ทั้งสามคนยืนอยู่ข้างนอก เดินไปหัวเราะไป เป่าลมเล่นหิมะ จู่ๆ ก็ รู ้สึกว่าความหลากหลายนี้เองทาให้เกิดชีวิตแบบนี