เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 78 มีแต่คุณที่เข้าใจความงดงามของฉัน!

เสี้ยวเถียนฮวามองไปยังใบหน้าด้านข้างของเฉินชาง ใคร่ครวญอยู่ในใจเนิ่นนาน คิดเรื่องต่างๆ มากมาย

ในที่สุดก็ถามออกไปอย่างอดรนทนไม่ไหว “นี่…หมอชื่ออะไรหรือคะ?”

เฉินชางยิ้ม “ผมชื่อเฉินชางครับ พี่เสี้ยวเรียกผมว่าหมอเสี่ยวเฉินก็ได้ครับ”

เสี้ยวเถียนฮวาพูดต่อ “เสี่ยวเฉิน หน้าของคุณก็ทำศัลยกรรมมาหรือ?”

เฉินชางชะงักไป คิดไม่ถึงว่าเสี้ยวเถียนฮวาจะถามแบบนี้จึงยิ้มออกไปอย่างเขินอาย “ใบหน้านี้แม่ผมทำให้ครับ ศัลยกรรมให้ตั้งแต่ออกมาจากท้องเลยครับ”

คำพูดนี้ของเฉินชางทำให้เสี้ยวเถียนฮวาหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้

อย่างไรก็ตาม เสี้ยวเถียนฮวาไม่เคยใส่ใจที่คนอื่นพูดว่าเธอน่าเกลียด หญิงชนบทคนหนึ่งที่โตมากับเสียงร้องของหมูจนกระทั่งกลายเป็นเถ้าแก่ของคนหลายร้อยคน ตัวเองมีมูลค่าเกินร้อยล้าน ความสามารถในการยอมรับเรื่องต่างๆ ย่อมไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาจะเทียบได้

แต่หากยิ้มมาก็ยิ้มตอบ นี่เป็นแค่ความปากหวานของเฉินชางเท่านั้น ทำให้เสี้ยวเถียนฮวาไม่ได้โกรธเช่นเมื่อครู่นี้แล้ว แต่…เรื่องราวยังไม่ได้ถูกแก้ไข เรื่องนี้ยังไม่จบ

ก็เหมือนกับที่น้องชายคนนี้บอก ถ้าควรสาดอึก็ยังต้องสาด แล้วยังจะเรียกเขาไปสาดด้วยกันอีกด้วย

“คุณช่วยทำศัลยกรรมให้ฉันได้จริงหรือ?” เสี้ยวเถียนฮวายังคงรู้สึกคาดหวัง

เฉินชางพยักหน้า “ครับ ผมมีความมั่นใจอยู่บ้าง แต่…จะว่ายังไงดีล่ะ? พี่เสี้ยว ผมจะอธิบายให้คุณฟังสักหน่อยนะครับ ความจริงดวงตาของคุณตอนนี้ก็ทำตามดวงตาของหวังจู่เสียนจริงๆ”

“แต่หน้าตาของหวังจู่เสียนไม่เหมือนคุณ หวังจู่เสียนจมูกเล็กปากเล็ก เมื่อตาของเธอมาอยู่บนโครงหน้าแบบคุณ ผลลัพธ์จึงออกมาไม่ดีนัก”

“ความจริงการทำศัลยกรรมไม่จำเป็นต้องทำให้เหมือนใครคนใดคนหนึ่ง แต่ต้องศัลยกรรมให้เหมือนตัวคุณเอง!”

“สิ่งที่พวกเราทำกันก็คือ ขับจุดเด่นบนใบหน้าคุณดูดีขึ้น ชดเชยข้อด้อย ทำให้ใบหน้าคุณเป็นเอกลักษณ์มากขึ้น! ดูแล้วทำให้สบายตาขึ้น”

“ใบหน้าของคุณ หากต้องปรับปรุงก็ต้องแสดงให้เห็นถึงความใจกว้าง เอื้อเฟื้อ มีคุณธรรมสูงอะไรพวกนี้!”

คำพูดนี้เรียกได้ว่าโดนใจเสี้ยวเถียนฮวาเต็มๆ!

ทำไมเธอถึงมาทำศัลยกรรมล่ะ?

เพราะต้องการใช้ตัวเองเป็นเครื่องหมายการค้า

จะเลียนแบบคนอื่นไปทำไม ควรเรียนรู้จากหวังโส่วอี[1] พยายามให้เหมือนเว่ยหลง[2]

พิมพ์ใบหน้าตัวเองบนผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับหมู ออกขายในมณฑลตงหยางหรืออาจไปไกลกว่านั้น

ผลลัพธ์น่ะหรือ?

คนอื่นทำศัลยกรรมกันให้ดูดียิ่งขึ้น แล้วตนล่ะ? ศัลยกรรมจนกลายเป็นตัวตลกอะไรไปแล้ว?

จะไม่ให้เธอเศร้าใจได้อย่างไร

โดยเฉพาะเพื่อนเศรษฐีข้างกายเหล่านั้นที่ชอบพูดแดกดันเธอ

เพราะถูกกระตุ้นอารมณ์ จึงทำให้เธอมาสาดอึในวันนี้

เสี้ยวเถียนฮวาเห็นเฉินชางพูดเช่นนี้จึงเชื่อมั่นในตัวเขามากขึ้นสามส่วน พูดอย่างอดทนว่า “เสี่ยวเฉิน ฉันจะบอกคุณให้ชัดๆ เลยแล้วกัน ที่ฉันมาทำศัลยกรรมเพราะอยากให้ตัวเองดูดีขึ้นหน่อย ฉันจะพิมพ์ใบหน้าตัวเองเพื่อใช้เป็นเครื่องหมายการค้า เหมือนกับ…หวังโส่วอี้พวกนั้นน่ะค่ะ”

เฉินชางได้ยินดังนั้นก็อดถอนใจไม่ได้ โลกของหญิงแกร่งแตกต่างออกไปจริงๆ ตนยังดิ้นรนอยู่ในเรื่องปัจจัยสี่ คนอื่นเริ่มทำอะไรเทพๆ ไปแล้ว ถึงกับคิดทำเครื่องหมายการค้า ต้องการขายสินค้าไปทั่วประเทศ สุดยอดจริงๆ

แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับตน เฉินชางยิ้ม “พี่เสี้ยวเก่งจริงๆ ครับ ตอนนี้ในหมู่ธุรกิจที่เมืองอันหยางของพวกเรา คุณนับว่าประสบความสำเร็จแล้วนะครับ”

“แต่…ถ้าคุณอยากพิมพ์หน้าของตัวเองเพื่อเป็นเครื่องหมายการค้า ผมว่าเป็นความคิดที่ไม่เลวเลยครับ สิ่งที่ต้องแก้ไขในใบหน้าคุณก็คือดวงตา!”

“ผมคิดว่าในเมื่อจะทำเป็นเครื่องหมายการค้าก็ต้องมีลักษณะเด่นของคุณ ต้องดูสดใสน่าประทับใจและต้องเป็นมงคล ไม่งั้นเอาแบบนี้เป็นไงครับ พี่เสี้ยว เดี๋ยวผมจะวาดรูปให้ก่อน คุณก็ดูว่าพอใจหรือเปล่า?”

เมื่อเสี้ยวเถียนฮวาฟังจบก็รู้สึกว่ามีเหตุผล หากวาดรูปออกมา เธอก็พิจารณาดูได้

ทั้งสองนั่งอยู่ตรงกันข้าม เฉินชางมองใบหน้าเสี้ยวเถียนฮวา กระตุ้นความคิดกระทั่งปรากฏหน้าจอเสมือนขึ้นเบื้องหน้า บนนั้นมีข้อมูลปรากฏ

[ดวงตาแห่งความงาม] เริ่มทำงานด้วยตัวมันเอง ตอนนี้หน้าจอเสมือนเบื้องหน้าเฉินชางกลายเป็นระบบปรับแต่งใบหน้า ปรับเปลี่ยนไปตามคำแนะนำของ [ดวงตาแห่งความงาม] เบื้องหน้าเฉินชางปรากฏใบหน้าที่แตกต่างกันออกไปมากมาย

การออกแบบดวงตาหลากหลายสไตล์ล้วนเหมาะสมกับเสี้ยวเถียนฮวาเป็นอย่างยิ่ง เมื่อรวมเข้ากับใบหน้า เรียกได้ว่าเติมเต็มซึ่งกันและกันได้เลย

สวยหรือเปล่า?

จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้!

ถ้าดูแค่ดวงตาอย่างเดียวก็แค่ธรรมดา

แต่เมื่อมองรวมกันแล้ว ทำให้ผู้พบเห็นเกิดความประทับใจอันดีได้จริงๆ

ก็เหมือนกับคลิปวิดีโอยอดนิยมที่โด่งดังบนอินเทอร์เน็ตในสมัยก่อน

“ดวงตาดูธรรมดา ปากก็ดูมีเลศนัย แต่…พอดูรวมๆ แล้ว คนคนนี้กลับดูมีจิตวิญญาณ!”

ใบหน้าเสี้ยวเถียนฮวาที่ปรากฏบนหน้าจอเสมือนในตอนนี้ก็เป็นเช่นนี้เอง!

กระทั่งเรียกได้ว่าดวงตาคู่นี้เป็นตัวช่วยชีวิตใบหน้าธรรมดาไร้ซึ่งจุดเด่นนี้ไว้ได้เลยทีเดียว ทำให้ใบหน้ามีเอกลักษณ์ ดูอวบอิ่มมีมิติขึ้นมาก

[ดวงตาแห่งความงาม] ให้คำแนะนำมาสี่ห้าอย่าง เรียกได้ว่ามีดวงตาสี่ห้าคู่ที่ช่วยเพิ่มคะแนนให้ใบหน้า ดวงตาทุกคู่ทำให้เฉินชางพึงพอใจมาก

นี่คือสิ่งที่เรียกว่าแม้แต่กะหล่ำปลีหัวหรือผักกาดก็มีจุดน่ารักของมัน ถึงเวลาวาดให้เสี้ยวเถียนฮวาเลือกแล้ว

ตอนนี้เฉินชางอยากขอบคุณคนคนหนึ่งยิ่งนัก นั่นก็คืออาจารย์สอนกายวิภาคของตน

ตอนเรียนมหาวิทยาลัย การบ้านของวิชากายวิภาคมักจะให้วาดรูประบบร่างกาย ระบบอวัยวะ หรือไม่ก็หัวใจ…

ไปๆ มาๆ เฉินชางก็ได้ฝึกการวาดรูปอย่างลึกล้ำ ทั้งลายเส้นและรายละเอียดนับว่าพอไปวัดไปวาได้บ้าง

ไปๆ มาๆ หลังจากเฉินชางหมกมุ่นอยู่นาน ภาพใบหน้าห้าภาพก็สำเร็จ!

เฉินชางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆ จางจื้อซินก็ผลักประตูเข้ามาก่อน

เขาเห็นเฉินชางถือกระดาษร่างแบบอยู่แผ่นหนึ่ง ส่วนเสี้ยวเถียนฮวาที่อยู่ตรงข้ามก็นั่งอย่างสงบ

หลังจากจางจื้อซินเห็นดังนั้นก็แปลกใจเล็กน้อย สุดท้ายจึงถอนใจออกมา…

ยังดี แค่วาดรูปเท่านั้น ยังไม่ดำเนินไปถึงขั้นนั้น มิฉะนั้นเขาคงรู้สึกผิดมาก

เฉินชางเห็นจางจื้อซินเดินเข้ามาก็ยิ้มพูดขึ้นว่า “อาจารย์จาง คุณมาแล้วหรือ ผมเพิ่งออกแบบตาให้พี่เสี้ยวเสร็จน่ะครับ คุณมาช่วยดูได้พอดีเลย”

ขณะพูดก็ส่งกระดาษร่างแบบไปให้

จางจื้อซินรับมาด้วยท่าทางคล้ายกำลังครุ่นคริด

เสี้ยวเถียนฮวาก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน เธอหยิบขึ้นมาดูมั่วๆ แผ่นหนึ่ง

แต่ว่า…

ในขณะที่เธอหยิบกระดาษขึ้นมา เพียงแค่เห็นดวงตา เธอก็มองจนนิ่งงันไปแล้ว

ถูกต้อง!

เสี้ยวเถียนฮวาถูกภาพวาดใบหน้าของตัวเองทำเอาตกตะลึงไปแล้ว!

เพราะคนที่อยู่ในภาพวาดมีลักษณะอย่างที่เธอวาดฝันพอดี…

คนเราทุกคนล้วนมีตัวเองในแบบที่ใฝ่ฝันถึง ตนเองที่งดงามสมบูรณ์แบบ…

ซึ่งแบบร่างในภาพก็คือลักษณะที่เธอเฝ้าฝันนั่นเอง

ความรู้สึกคล้อยตามท่วมท้นอยู่ในใจของเธอทันที

เธอรีบชูขึ้นพร้อมพูดว่า “เอาแบบนี้! แบบนี้แหละ ฉันชอบแบบนี้”

จางจื้อซินก็มองจนนิ่งงันไปแล้ว ว่ากันตามจริง เขาเองก็ถูกลักษณะดวงตาที่เฉินชางออกแบบทำให้ตกตะลึงไปเหมือนกัน!

หากกล่าวกันตามจริง ทักษะที่สำคัญที่สุดของหมอศัลยกรรมความงามก็คือการออกแบบรูปลักษณ์ได้อย่างที่ต้องการ

หลายคนมักจะทำศัลยกรรมตามแบบใบหน้าของดาราหรือรูปแบบที่ถูกกำหนดตายตัว ดังนั้นเมื่อทำออกมาแล้วจึงกลายเป็นผลิตภัณฑ์ตามแบบนิยม

จะอย่างไรจางจื้อซินก็คิดไม่ถึง เฉินชางมีพรสวรรค์ขนาดนี้เชียวหรือ?

ถ้ามีพรสวรรค์ขนาดนี้คุณก็ไปเป็นหมอศัลยกรรมความงามเถอะ ไม่ใช่ว่าจะกลายเป็นเรื่องง่ายดายจนเหมือนปลาได้น้ำหรือ?

น่ายินดีจริงๆ!

เมื่อได้ยินเสี้ยวเถียนฮวากล่าวเช่นนี้เฉินชางก็ยิ้มออกมา “พี่เสี้ยว คุณอย่าเพิ่งรีบร้อนเลยครับ ดูแบบร่างใบหน้าพวกนี้ก่อนเถอะ เลือกอันที่คุณชอบที่สุดออกมา ยังไงซะ…การทำศัลยกรรมบริเวณดวงตาก็ทำกลับไปกลับมาไม่ได้บ่อยๆ ถ้าทำหลายครั้งจะเกิดปัญหานะครับ”

เสี้ยวเถียนฮวาได้ยินก็รีบหยิบแผ่นที่สองขึ้นมาดู…ต่อด้วยแผ่นที่สาม…กระทั่งแผ่นที่ห้าซึ่งแย่งมาจากมือของจางจื้อซิน

พริบตานั้นเสี้ยวเถียนฮวาพลันตาพร่า

กระดาษห้าแผ่นนี้ แต่ละแผ่นสวยขึ้นเรื่อยๆ แต่ละแผ่นงดงามขึ้นเรื่อยๆ

ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังเฉินชางอีกครั้ง ในดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ความกระตือรือร้น ความซาบซึ้งใจ ตลอดจนความรู้สึกมั่นใจในตัวเองอย่างที่ไม่ได้มีมานาน

เนิ่นนานผ่านไป…

เสี้ยวเถียนฮวาคล้ายจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ หลุดปากพูดออกมาว่า “เสี่ยวเฉิน! ใบหน้าของฉันมีแต่คุณที่เข้าใจ! ความงามของฉันมีเพียงคุณที่วาดออกมาได้!”

คำพูดนี้ อาจเป็นคำพูดที่…ที่ลึกซึ้งที่สุดในชีวิตสี่สิบกว่าปีของเสี้ยวเถียนฮวาเลยก็ว่าได้…

[1] หวังโส่วอี ผู้ก่อตั้งกิจการเครื่องเทศที่ยิ่งใหญ่ในจีน

[2] เว่ยหลง ผู้ก่อตั้งกิจการอาหารแห้งในจีน