เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 786 วันตรุษจีน (3)

เฉินเจี้ยนซานเองก็มึนงงกับคาพูดของเฉินต้าไห่

“เดี๋ยวนะ! เจ้าสี่…นายบอกว่า พ่อของผู้หญิงคนนั้นเป็ น ผู้อ านวยการโรงพยาบาล แม่เป็ นผู้อ านวยการหน่วยการราชการ เหรอ” เฉินเจี้ยนซานเบิกตาโตถามเสียงเบา!

เฉินต้าไห่พยักหน้า “อืม ใช่ครับ”

เฉินเจี้ยนซานสีหน้าอึมครึม สงบใจไม่ได้ ผ่านไปหลายวินาที จู่ๆ ก็ถามว่า “เจ้าสี่ พี่ถามหน่อย นายพูดความจริงนะ นายจะให้เฉินชาง แต่งเข้าเหรอ”

หลังจากพูดจบ เฉินเจี้ยนซานถอนหายใจเสียงต่า!

“ความจริง…สังคมตอนนี้ แต่งเข้าหรือไม่แต่งออกไม่ใช่เรื่อง ส าคัญ ทุกครอบครัวก็อยู่กันคนสองคน ขอเพียงแค่ดีกับพ่อแม่ของ ทั้งสองฝ่าย เรื่องพวกนี้ล้วนยอมรับได้!”

สิ่งที่เฉินเจี้ยนซานคิดใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล!

ถึงอย่างไรพ่อแม่ฝ่ ายหญิงก็เป็ นผู้น า ประชาชนธรรมดาอย่างเรา จะไปเข้าตาพวกเขาได้อย่างไร

แม้เฉินชางจะโดดเด่นมาก แต่ปัจจุบันจะแต่งงานทั้งที ทุกคนก็ ต้องหาคนที่คู่ควรไม่ใช่เหรอ

เฉินเจี้ยนซานต่อสู้ในสังคมมานานขนาดนั้น เคยเจอชายหนุ่มที่ มีความสามารถแต่งเข้าบ้านผู้หญิงมาก็ไม่น้อยแล้ว

เฉินเจี้ยนซานคิดอย่างละเอียด รู ้สึกว่าเฉินชางเลือกถูกแล้ว ถึง อย่างไรทางานต่างถิ่น มีคนคอยสนับสนุนย่อมเป็ นเรื่องที่ดี จากความ ยากลาบากตลอดเวลาที่ผ่านมาของเขา เขารู ้ดีว่าในสังคมไม่ได้แข่ง กันที่ความสามารถส่วนบุคคล แต่แข่งกันที่ศักยภาพโดยรวมของคน คนหนึ่ง

เขากลับรู ้สึกว่าสิ่งที่เฉินชางเลือกดีมาก!

เฉินต้าไห่ได้ยินแล้วอดอึ้งงันไม่ได้ “ไม่ใช่สิ! เฮ้อ…พี่คิดอะไรอยู่ เนี่ย! เสี่ยวเฉินกับผู้หญิงคนนั้นรู ้จักกันมาหลายปีแล้ว ต่างรู ้สึกดีต่อ กันอย่างมาก ตกลงปลงใจกันเมื่อปีที่แล้ว พ่อแม่ของฝ่ายหญิงก็ไม่ได้ พูดถึงเรื่องพวกนี้ รู ้สึกว่าเสี่ยวเฉินพึ่งพาได้ และมีความสามารถ ถึง ได้ยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับเขา!”

ทั้งสองคุยกันอยู่นาน เฉินเจี้ยนซานจึงโล่งอกไปที

แม้ผู้ชายแต่งเข้าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่คนเป็ นพี่ชาย ก็อยาก ให้ลูกๆ ของเหล่าเฉินมีเกียรติมีศักดิ์ศรี

หยางจยาฮุ่ยนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้พูดอะไรมาก แต่พวกอาๆ ของ เฉินชางต่างจ้องหยางจยาฮุ่ย ในสายตาเต็มไปด้วยความประหลาด ใจ!

“ซ ้อ ทาไมผิวซ ้อ…ดีขนาดนี้ ไม่มีริ้วรอยเลยเหรอ ใช ้ เครื่องสาอางอะไรคะ!” อาของเฉินชางพูดอย่างประหลาดใจราวกับ เจอขุมทรัพย์

หยางจยาฮุ่ยยิ้มอย่างอึดอัด “ตรงไหนเล่า ทาอาหารทุกวัน อบอยู่ ข้างเตา จะมีเครื่องสาอางอะไรได้”

เวลาผู้หญิงอยู่ด้วยกัน นอกจากคุยเรื่องราวในชีวิตประจาวัน ก็มี เรื่องการบารุงผิวหน้าพวกนี้แหละ

หยางจยาฮุ่ยกลายเป็ นเหมือนดาราในทันที!

ถูกทุกคนถามเรื่องนั้นเรื่องนี้!

อิจฉามาก!

“ใช่ ซ ้อ ซ ้อไม่เปลี่ยนเลย เมื่อหลายปีก่อนฉันก็เห็นซ ้อเป็ นแบบ นี้”

หยางจยาฮุ่ยไม่เหมือนกับเฉินต้าไห่ เฉินต้าไห่เก็บอะไรไม่อยู่เลย! ส่วนหยางจยาฮุ่ยเก็บความลับเก่งมาก! บางเรื่อง เธอไม่อยากพูดออกมาให้เฉินชางเดือดร ้อนหรอกนะ ช่วงที่อยู่คลินิกศัลยกรรมจื้อซิน ถือว่าเธอได้เปิดโลกเลยทีเดียว!

ตอนที่พยาบาลบอกว่าเฉินชางเก่งแค่ไหน คนเป็ นแม่ก็ได้หน้าไป เต็มๆ พอเธอรู ้ว่าการผ่าตัดเคสหนึ่งเฉินชางได้เป็ นล้าน เธอก็ตกใจ จนเบิกตาโพลงอย่างยากจะเชื่อทันที

ชาตินี้ทั้งชาติเธอหาเงินได้เท่าไร

ยากจะเชื่อจริงๆ!

ทว่าเชื่อมโยงกับสิ่งที่เฉินชางเคยพูดก่อนหน้านี้ เธอก็ค่อยๆ ยอมรับ

ทว่าแม้จะเป็ นเช่นนี้ เห็นเฉินชางงานยุ่งทุกวันขนาดนั้น หยางจ ยาฮุ่ยก็สงสาร

อีกอย่าง ญาติๆ มีกันตั้งกี่คน

พี่ป้ าน้าอาเต็มไปหมด หยางจยาฮุ่ยไม่ได้โง่หรอกนะ บุญคุณก็ ส่วนบุญคุณ แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับบุญคุณ

ถ้าที่บ้านน้องสาวสามีต้องการเงิน หยางจยาฮุ่ยจะให้ยืม แต่ของ แบบนี้มันไม่เหมือนกัน ไม่พูดจะดีกว่า

หยางจยาฮุ่ยพูดเพียงว่า “ใช ้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่เฉินชางกับ แฟนซื้อให้ บอกว่าซื้อมาจากเมืองนอก ผลลัพธ ์อาจจะดีกว่าหน่อย”

ทุกคนได้ยินแบบนี้ก็เข้าใจกระจ่างแจ้งทันที

แต่ก็ยังคงประหลาดใจเล็กน้อย!

ในบรรดาพี่ๆ น้องๆ เฉินต้าไห่เป็ นคนที่ค่อนข้างซื่อสัตย์ มีลูก ชายสองคน ความกดดันก็มากที่สุด และหาเงินได้น้อยที่สุด พูดอย่าง ไม่น่าฟังหน่อย พวกพี่เขยน้องเขยก็ไม่ได้เคารพครอบครัวของเขา มากนัก

พี่ๆ น้องๆ ยังถือว่าคุยกันได้ ถึงอย่างไรก็เป็ นครอบครัวเดียวกัน

และเมื่อก่อนเฉินต้าไห่ก็ไม่ได้ถือสาขนาดนั้น ดูแลพ่อแม่อยู่ที่ บ้านเกิดเสมอมา พี่ๆ น้องๆ พวกนี้ต่างซาบซึ้งใจมาก

เฉินเจี้ยนซานและเฉินต้าไห่เดินออกมา ถือเหล้าพรีเมี่ยมสอง ขวดออกมาพร ้อมพูดว่า “ไปกันเถอะ เย็นแล้ว เราไปกินข้าวกัน”

พวกน้องเขยต่างพยักหน้า

เฉินเจี้ยนซานมีเหล้าบุหรี่ยี่ห้อดีๆ เยอะ พวกเขามา เฉินเจี้ยน ซานก็ไม่ได้ตระหนี่ แจกจ่ายกันไป

ร ้านอาหารอยู่ไม่ไกล ทุกคนจึงเดินไป

ร ้านอาหารจิ้นหยางมีชื่อเสียงมาก เป็ นร ้านเก่าแก่ที่เปิดมาห้าสิบ กว่าปีแล้ว

ตอนเด็กเฉินชางเฝ้ ารอคอยจะได้มากินข้าวที่นี่ เฉินเจี้ยนซาน เองก็ใจกว้างมาก ตามใจเด็กๆ อย่างพวกเขามาโดยตลอด และสั่ง อาหารค่อนข้างเยอะ

กินข้าวพร ้อมหน้าพร ้อมตาอย่างคึกคักปีละหนึ่งครั้ง พี่ชายคน โตอย่างเฉินเจี้ยนซานก็ถือว่าจัดการได้เข้าท่า

เฉินเจี้ยนซานยิ้ม “มา ปีนี้มีเรื่องราวดีๆ เกิดขึ้นมากมาย เราดื่ม ฉลองกัน หน้าที่การงานของเฉินชางก็มั่นคงแล้ว และกาลังจะแต่งงาน ฉันในฐานะลุง ก็ขอให้คนรุ่นหลังอย่างพวกหนู ทาทุกอย่างให้ดีที่สุด! ต่อไปเราแก่ตัวมา สามารถพาเราออกไปกินของดีๆ ได้! ฮ่าๆ…”

เฉินเจี้ยนซานพูดได้ดีมาก ทาให้ทุกคนมีความรู ้สึกร่วมไปด้วย

เฉินต้าไห่ต้องขับรถจึงไม่ได้ดื่มเหล้า และหลังจากเฉินชางดื่มไป แก้วหนึ่งก็ทยอยชนแก้วกับพวกผู้ใหญ่

พอเริ่มทางาน คาถามที่โดนถามก็จะมากขึ้น

“เฉินชาง ในเมืองเงินเดือนใช้ได้เลยใช่ไหม” อาเขยใหญ่ถาม

เฉินชางพยักหน้า “ใช้ได้เลยครับ ใช้ชีวิตให้รอดไม่มีปัญหา อะไร”

อาใหญ่ยิ้ม “พ่อแม่นายไม่ง่ายเลย ส่งเสียนักศึกษาสองคน ต่อไป ต้องดีกับพ่อแม่นะ”

เฉินชางพยักหน้าพร ้อมรอยยิ้ม

เฉินต้าไห่พลันพูดว่า “ตั๋วตั่ว ปีนี้พี่ชายหนูจะไปฝึกงานที่เมือง หลวง เดี๋ยวไปถึงเมืองหลวงให้เขาเลี้ยงข้าวนะ!”

เฉินตั่วยิ้ม “แน่นอนอยู่แล้วค่ะ!”

ลูกชายของเฉินเจี้ยนซานกลับมาแล้ว วันนี้เขาไปเยี่ยมเยียนที่ บ้านแม่ยาย พาภรรยาไปร่วมงานเลี้ยง

เห็นเฉินชางก็อดยิ้มไม่ได้ “เฉินชางปีนี้กลับมาได้สักทีนะ! อยู่กี่ วัน”

เฉินชางยิ้ม “พี่ อยู่นานเลยครับ มีเวลาไปเที่ยวที่บ้านนะครับ ผม เอาเหล้ายี่ห้อดังมาหลายขวด”

เฉินเจ๋อดูแลเป็ นห่วงเป็ นใยเฉินชางและเฉินหลัวเป็ นอย่างดี เขา อายุมากกว่า ปีนี้สามสิบห้าจะสามสิบหกปีแล้ว และตอนนี้รับผิดชอบ งานที่บริษัท ดูเป็ นผู้ใหญ่มาก

ตอนเด็กเฉินเจี้ยนซานยุ่งมาก เฉินเจ๋อจึงไปอยู่กับคุณปู่ คุณย่า ในหมู่บ้าน ตอนนั้นเฉินเจ๋อก็คอยเล่นกับเฉินชาง ทั้งสองสนิทสนม กันมาก

เฉินเจ๋อยิ้มทันที “ได้สิ!”

เฉินเจี้ยนซานเรียกให้ลูกชายมานั่งคุยกัน “จริงสิ เฉินเจ๋อ พรุ่งนี้ ลูกกลับหมู่บ้านกับพ่อหน่อย พ่อแม่แฟนของเฉินชางจะมา พ่อต้อง ดื่มหน่อย ลูกไปดื่มกับพ่อนะ”

เฉินเจ๋อได้ยินว่าเฉินชางกาลังจะแต่งงานก็ดีใจขึ้นมาทันที “ได้สิ ครับ! นายมีแฟนก็ไม่บอกกัน ตอนเดือนกรกฎาคมฉันไปหานาย ท าไมนายไม่บอก”

เฉินชางยิ้มอย่างอึดอัด “ตอนนั้นอะไรๆ ยังไม่แน่นอนเลยครับ!”

ทว่าจู่ๆ เฉินเจ๋อก็นึกบางอย่างขึ้นได้ “พ่อ งั้นผม…โทรหา ผู้อ านวยการจ้าวนะครับ”

เฉินเจี้ยนซานคิดไปคิดมา “เรื่องนี้ค่อยว่ากันเถอะ เดี๋ยวมะรืนเรา ไปที่บ้านเขาสักหน่อย”