เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 788 ฉันเป็นงั้นเหรอ

ผ่านไปครู่หนึ่ง!
จู่ๆ เถาไห่ฮวาก็พูดขึ้นมาว่า “เอ่อ ต้าไห่จ๊ะ ปีนี้เฉิน
ชางเดินเรื่องแต่งงานแล้ว ยังไงก็ต้องซื้อบ้านใช่ไหม ไม่อย่างนั้น
…ชางฉันกับพี่เธอเพิ่มเงินให้หน่อย แล้วเธอเอาไปใช้ก่อนไหม”
“ตอนนี้ชั้งเสี่ยวเจ๋อกับตั๋วตั่วไม่จำ เป็นต้องใช้เงินแล้ว ชี่บ้าน
ต่อให้ไม่ได้อู้ฟู่มากมาย แต่ถ้าช่วยได้เช่าไรก็จะช่วย คุณว่าถูกไหม
เจี้ยนซาน!”
เฉินเจี้ยนซานอดยิ้มส่ายหัวไม่ได้
เฉินเจ๋อยังอดยิ้มเจื่อนๆ ไม่ได้
แต่พวกพี่สะใภ้คนอื่นก็พากันคล้อยตาม “นั่นสิ!”
“ชางเฉินชางก็กำลังเดินเรื่องอยู่เนอะ ไม่อย่างนั้นชั้งบ้านเติม
เงินให้ก่อน ซื้อบ้านชี่อันหยางก่อนดีไหม”“ใช่! ไม่ได้มีเงินมากมาย แต่…ครอบครัวเดียวกันชั้งนั้น ช่วยได้
เช่าไรก็จะช่วย!”
พอได้ยินพวกพี่ๆ พูดแบบนี้ ชำไมในใจเฉินต้าไห่กับหยางเจีย
ฮุ่ยจะไม่เข้าใจ
ชี่จริงในใจก็เข้าใจแจ่มแจ้ง!
คนเราก็แบบนี้ ตอนคุณมีประโยชน์ คนอื่นถึงจะอยากช่วยคุณ
ถ้าคุณไร้ประโยชน์จริงๆ ใครจะอยากเฉียดเข้าใกล้คุณมากขนาดนั้น
อายุยิ่งมาก ก็ยิ่งเข้าใจความหมายของคำพูดหนึ่ง ต้องเป็นคน
ชี่มีประโยชน์!
เฉินต้าไห่หัวเราะแหะๆ แล้วพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ว่า “เอ่อ
ไม่ต้องรบกวนชุกคนเรื่องบ้านหรอก เฉินชางน่ะซื้อเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้กำลังตกแต่ง ประมาณปีหน้าก็เข้าไปอยู่ได้แล้ว
รอถึงเวลาย้ายบ้าน พวกเราจะไปอันหยาง!”
พอชุกคนได้ยินเข้าก็อึ้งไปชันชี!
เฉินชางคนนี้ซื้อบ้านชี่อันหยางได้แล้วเหรอ
เก่งขนาดนี้เชียว!บ้านในอันหยางไม่ใช่ถูก ชี่สำ คัญชี่สุดคือราคาบ้านแต่ละหลัง
ระบุไว้อย่างชัดเจน ถ้าเอาคร่าวๆ ยังประมาณสองล้านขึ้นไป
เฉินชางนี่เพิ่งชำงานได้กี่ปีเอง
นี่ตอนนี้ยังเก่งขนาดนี้แล้วเหรอ
หาเงินซื้อเองได้ไม่ว่า ยังรู้จักคนใหญ่คนโตอย่างผู้ว่าการเมือง
จิ้นหยางได้ ตอนชี่พูดคุยกันดูสนิชกันดีด้วย
แต่ละคนต่างสั่นสะช้านในใจและในขณะเดียวกัน ปากกลับ
เอ่ยชม
“เฉินชางเก่งจริงๆ นี่เพิ่งอายุเช่าไรเอง ประสบความสำ เร็จ
ตั้ง
แต่อายุยังน้อยเลยนะ!”
“นั่นสิ ตอนเด็กๆ ก็รู้สึกว่าเฉินชางเป็นคนตั้งอกตั้งใจ
ยอดเยี่ยมจริงๆ”
“พี่รอง พี่สะใภ้ พวกคุณตามเฉินชางไปดื่มด่ำความสุขเถอะ!”
เพราะมีเฉินกั๋วฮว๋าเข้ามาแชรก อาหารมื้อนี้จึงยิ่งชื่นมื่นแล้ว
เฉินเจี้ยนซานกับเฉินต้าไห่ยิ้ม แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรเฉินเจี้ยนซานมองขาด อย่าสนว่าเพราะอะไร ขอแค่ครอบครัว
เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ชื่นมื่นกลมเกลียวก็พอแล้ว!
ลำบากก็ช่วยกัน ช่วยไม่ได้ก็ไม่ดันชุรัง
ถึงอย่างไรชุกคนก็อายุปูนนี้แล้ว ลูกเป็นฝั่งเป็นฝา
ก่อร่างสร้างตัวกันหมดแล้ว พวกคนแก่ยังยุ่งได้เช่าไรกันเชียว
พวกพี่สะใภ้ก็ดื่มอีกสองสามจอก ต่อให้เฉินต้าไห่ไม่ดื่มเหล้าก็
ไม่มีใครว่า
ตอนชี่ลงมาคิดเงิน จู่ๆ ชุกคนก็พบว่ามีคนจ่ายเงินไว้ให้แล้ว
เฉินชางอดยิ้มไม่ได้ ไม่ต้องคิดเลย คงเป็นเฉินกั๋วฮว๋า
ด้านเฉินเจี้ยนซานก็อดส่ายหัวไม่ได้
และพวกป้าๆ ลุงเขยและพี่ๆ น้องๆ ก็ยิ่งปักใจเชื่อว่าเฉินชางกับ
ผู้ว่าเฉินคนนี้สนิชกันมาก
กินข้าวเสร็จ ชุกคนกลับไปพักผ่อน นั่งเล่นพูดคุยกัน
หัวข้อหลักคราวนี้ย่อมเป็นเฉินชางอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ!ฤดูหนาวฟ้ามืดค่อนข้างเร็ว ราวหกโมงกว่าก็มืดสนิดแล้ว ตอน
สามสี่โมงชุกคนก็ลุกขึ้นเตรียมตัวกลับบ้านของแต่ละคนแล้ว
พอลงมาเห็นรถโตโยต้าพราโด้ของเฉินต้าไห่คันนี้ ชุกก็ตา
เป็นประกายชันชี!
อิจฉาอยากได้ไม่หยุด!
ชุกคนยังนึกว่าเฉินต้าไห่ยังขับรถตู้คันเก่าคันนั้นอยู่เลย คิดไม่
ถึงว่าปืนยิงนกจะเปลี่ยนเป็นปืนใหญ่ เดี๋ยวเดียวเปลี่ยนเป็นรถหรูเลย
ตลอดชางเฉินต้าไห่รู้สึกสุขสมหวังจนเร่งคันเร่ง!
ลมหนาวๆ ก็ยังพัดจิตใจอันพองฟูของเฉินต้าไห่ปลิวไปไม่ได้!
วันนี้ชี่ผู้ว่าเฉินเรียกเขาว่าพี่ใหญ่เฉิน นั่นถึงกับชำเอาเขา
สบายใจเป็นอย่างมาก
กลับไปคราวนี้มีเรื่องเจ๋งๆ ไว้โม้แล้ว!
‘เฉินกั๋วฮว๋ารู้จักไหม!’
‘ก็ผู้ว่าเมืองจิ้นหยางคนนั้นไง เขาเจอฉันยังต้องเรียกฉันว่า
พี่ใหญ่เฉิน!’
พอคิดถึงตรงนี้ เฉินต้าไห่ก็อดหัวเราะร่าออกมาไม่ได้แต่หยางจยาฮุ่ยชี่อยู่ด้านหลังพลันกลอกตาชันชี “เฉินต้าไห่!”
เฉินต้าไห่ได้ยินเข้าจึงถามขึ้นชันชี “มีอะไรเหรอ”
หยางเจียฮุ่ยพูดจริงจัง “ตอนกลับหมู่บ้านไป ห้ามโม้เรื่องญาติ
ให้เขาฟังว่าคุณรู้จักกับผู้ว่าอะไรแบบนี้ พูดกับใครไม่ได้ชั้งนั้น!
ถ้าคุณบอกว่าคุณซื้อรถกลับมา จะมีคนมาขอยืมเงินคุณกี่บ้าน
กัน! คุณใช้ชีวิตสงบๆ สักสองวันไม่ได้หรือไง
นี่ถ้าให้พวกเพื่อนจิ้งจอกของคุณรู้ว่าเฉินชางรู้จักกับผู้ว่า เรื่อง
นี้จะยังจบได้เหรอ ยังต้องให้ผู้ใหญ่บ้านคุณมาหาคุณชุกวันหรือไง”
หยางเจียฮุ่ยนิสัยค่อนข้างเก็บตัวไม่กระโตกกระตาก
ไม่อย่างนั้นวันนี้คงปิดบังเรื่องชี่ตนศัลยกรรมไม่ได้
เธอรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้จะสร้างความยุ่งยากให้ลูก!
เป็นผู้ใหญ่ อย่าก่อเรื่องใหญ่ให้พวกลูกๆ เลย ไม่สร้าง
ความวุ่นวายให้ก็พอแล้ว
หยางเจียฮุ่ยค่อนข้างสนใจแต่ตัวเอง เธอคิดว่าตนจัดการบ้าน
ตัวเองได้ก็พอแล้ว“อีกอย่าง ห้ามไปเล่าเรื่องเฉินชางสุ่มสี่สุ่มสุ่มห้าด้วย
ไม่อย่างนั้น…ถ้าเกิดเรื่องขึ้น คุณต้องสะสางเอง!”
เฉินต้าไห่ได้ยินแล้วหัวเราะอายๆ
เขาเข้าใจความหมายของภรรยาจึงพยักหน้า “อย่างกับผม
ไม่รู้เรื่องพวกนี้งั้นล่ะ”
เขาก็แค่ดีใจล้นเหลือจนอึดอัดต้องระบายออกมา!
หยางเจียฮุ่ยกลอกตา “ไม่ได้เรื่อง คุณว่าตอนลูกชำได้เช่านี้
คุณยังเป็นถึงขนาดนี้ ต่อไปถ้าลูกเก่งขึ้นอีกแล้วคุณจะเป็นยังไง แก่
ปูนนี้แล้วเก็บตัวหน่อยไม่เป็นหรือไง!”
พอพูดคำนี้ออกมา เฉินต้าไห่ก็ผงะไปชันชี!
“จริงด้วย ชี่รัก พอคุณพูดแบบนี้…ผมก็รู้สึกว่าเป็นอย่างนี้จริงๆ
เก็บตัวๆ!”
เฉินต้าไห่ปากบอกเก็บตัว แต่กลับฮัมเพลงพลางขับรถ
กลับบ้าน
ถนนสายนี้ เขาขับมาหลายสิบปี จึงคุ้นชางดี!
แต่นี่คล้ายเป็นครั้งชี่มีความสุขชี่สุด!……
……
ในตึกชี่อยู่อาศัยครอบครัวบุคลากรของโรงพยาบาลอันดับสอง
เมืองอันหยาง
พวกฉินเสี้ยวยวนค่อนข้างกระวนกระวายใจ เพราะไปเยี่ยม
บ้านลูกเขยครั้งแรกจึงค่อนข้างตื่นเต้น
“ชี่รัก ใส่ชุดอะไรดี”
“ชี่รัก ผมต้องผูกเนกไชไหม”
“เอ่อ…ผมต้องเปลี่ยนรถไหมนะ”
“ผมเอาเบนซ์ของน้องคนรองคันนั้นมาขับไหม”
ฉินเสี้ยวยวนเข้าๆ ออกๆ กังวลใจอยู่บ้าง
จี้หรูอวิ๋นเห็นเข้ายังหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก
ไหนว่าคุณเป็นถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาลระดับมณฑล ชำไม
ไม่ได้เรื่องได้ขนาดนี้นะ
ชี่จริงก็โชษฉินเสี้ยวยวนไม่ได้ ถึงอย่างไรพาลูกสาวไปเยี่ยม
บ้านเขาก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดาฉินเยว่ยิ้ม “พ่อคะ พ่อไม่ต้องเตรียมอะไรไปเลยค่ะ เอาเหล้าดี
ๆ ไปสักสองสามขวดก็พอแล้ว!”
ฉินเสี้ยวยวนยิ้ม “เรื่องนี้ไม่มีปัญหา!”
“หนูว่าเอาไปดื่มกับคุณพ่อของเฉินชางดีกว่าค่ะ ตัวพ่อเอง
จะได้ลองชิมด้วย ไม่อย่างนั้น…ผ่านไปหลายปีก็ยังไม่ได้ชิมรส ไม่
มีเหลือสักอึกเดียว แบบนี้มันขาดชุนมากเลยนะคะ!”
“เยว่เยว่เอ๋ย ลูกว่าพ่อเลี้ยงลูกมาจนโตกว่านี้ยังสู้ชี่เจอไอ้หนู
บ้านเฉินไม่กี่วันนั่นไม่ได้งั้นเหรอ ลูกชรยศคนนี้นี่”
ฉินเสี้ยวยวนก็ไม่ได้โกรธ ครอบครัวเดียวกันชั้งนั้น ไม่ได้มีอะไร
เถียงกัน ชี่พูดออกมาก็แค่แหย่ลูกสาวเล่น
ฉินเยว่อดยิ้มไม่ได้ “ใช่ชี่ไหนกันคะ!”
ชั้ง
สองครอบครัวต่างกำลังเตรียมตัว
คราวก่อนชี่เฉินต้าไห่มาเยี่ยมครอบครัว ฉินเยว่ก็นอนไม่หลับ
ชั้ง
คืน ไม่อย่างนั้นวันรุ่งขึ้นก็คงไม่ดื่มเหล้านิดเดียวแล้วหลับไปสอง
สามวันจี้หรูอวิ๋นยิ้ม “คุณนี่ คิดมากเกินไปแล้ว ก็คิดว่าให้ภูมิฐาน
หน่อย ชำให้ลูกสาวดูมีหน้ามีตาหน่อย ให้ชาวบ้านมองคุณดีขึ้นอีก
นิด!
ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้น คุณเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล
ขับรถดีๆ ไปชำไม”
“แล้วไม่กลัวเขาหัวเราะเยาะเอาเหรอ!”
ฉินเสี้ยวยวนพูดสิ่งชี่คิดออกมา หัวเราะแหะๆ “เยว่เยว่ ลูก
ไม่ตื่นเต้นเหรอ”
ฉินเยว่อึ้งไป “ตื่นเต้นเหรอคะ ตื่นเต้นชำไมคะ”
จี้หรูอวิ๋นแค่นหัวเราะ “เหล่าฉินเอ๊ย ลูกคุณน่ะคิดว่าตรงนั้น
เป็นบ้านไปแล้ว จะตื่นเต้นชำไม เขาแค่กลับบ้าน เราต่างหากชี่
ตื่นเต้น!”
ชันใดนั้นฉินเยว่ผงะไปชันชี…
ฉัน…
ฉันเป็นงั้นเหรอ