เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 862 คนกดถูกใจเยอะไหม

พอทุกคนเห็นเฉินชางขับปอร์เช่ พานาเมร่าก็อดหัวเราะไม่ได้
“เศรษฐีเสี่ยวเฉิน! ขับรถหรูซะด้วย ก่อนหน้านี้ไม่ได้สังเกตเลย”
สวีจื่อหมิงอดหัวเราะไม่ได้ “ค่าผ่าตัดของเฉินชางหลายวัน
มานี้รวมกันก็พอจะซื้อคันใหม่ได้แล้ว แค่นี้ เอะอะอะไรกัน…คืนนี้
อาจารย์เฉินต้องเลี้ยงแล้ว…”
เฉินชางจนคำพูด “ไหนบอกว่างานเลี้ยงขอบคุณอาจารย์
ไงครับ พวกคนอกตัญญู ผมควรตัดหางปล่อยวัดตั้งนานแล้ว”
ทุกคนอดหัวเราะฮ่าๆ ไม่ได้
รถของหลิวฉวนเป็นรถซีดานเก่าๆ ธรรมดาคันหนึ่ง มีกัน
ทั้ง
หมดแปดคน ขับรถห้าคัน เพราะวางแผนว่ากินเสร็จก็กลับบ้าน
เลย จึงขับรถออกมากันหมด
หลิวฉวนนำทีม ขับไปไม่รู้นานเท่าไรก่อนจะจอดในที่ที่เสียงดัง
มากหลิวฉวนลงจากรถพร้อมพูดว่า “ข้างหน้าขับไปไม่ได้แล้ว จอด
รถตรงนี้นะครับ!”
ทุกคนลงจากรถ ที่นี่ไม่คึกคัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกลิ่นสตรีทฟู้ด
อันเป็นเอกลักษณ์
เดินอยู่ประมาณห้านาที ในที่สุดทุกคนก็เห็นว่าตรงหน้ามีแสง
ไฟแถบหนึ่ง
แสงไฟไม่ได้สว่างมาก ดูบางเบา แต่เสียงคนกลับดุเดือดมาก
“เถ้าแก่ หมี่กึงย่างห้าสิบไม้! เบียร์หนึ่งลัง”
“เถ้าแก่ เส้นหมี่สามถ้วย”
“เถ้าแก่ ข้าวกล่องสามกล่อง!”
……
กลุ่มคนในชุดแรงงานข้ามชาติดูเหมือนเพิ่งเลิกงาน แผงขาย
อาหารที่นี่ล้วนประกอบจากสามล้อ
จากตรงนี้มองเห็นหอคอยทั้งสามแห่งของวั่งจิง SOHO[1] ปิด
แล้ว แต่สถานที่ก่อสร้างที่อยู่ไม่ไกลยังคงทำงานอยู่ทั้ง
แปดคนหาที่นั่ง สั่งอาหารมาเยอะมาก แต่ไม่มีอันไหนเลยที่
ราคาเกินสิบห้าหยวน
หลิวฉวนพูด “ที่นี่เป็นแผงขายอาหารที่มีแค่ตอนเช้าตรู่ โชคดี
หน่อยก็จะเจอแรงงานข้ามชาติถือกีตาร์ร้องเพลง ตอนผมเพิ่งมา
เมืองหลวง บังเอิญผ่านมาแถวนี้ เลยแวะมาเป็นที่นี่เป็นระยะๆ
อาหารไม่แพงครับ รสชาติอาจจะไม่ดีเลิศ แต่ตอนหิว กินอะไรก็
อร่อย”
ซึ่งทุกคนต่างก็หิวแล้วจริงๆ จึงไม่ได้สนใจรสชาติของอาหาร
ตอนกินยิ่งไม่เหลือสภาพ
รู้สึกแค่กินไปเยอะมาก!
คืนนี้ ทั้งแปดคนกินอย่างปลดปล่อย ไม่ดื่มเหล้า ตอนกลับ เฉิน
ชางเป็นคนเช็คบิล ทั้งหมดสามร้อยยี่สิบเก้าหยวน
เถ้าแก่เป็นลุงวัยกลางคน ยิ้มพูด “สามร้อยยี่สิบพอครับ”
ตอนจ่ายเงิน เถ้าแก่พลันถามว่า “พวกคุณไม่ใช่คนแถวนี้
ใช่ไหมครับ”เฉินชางพยักหน้า “เพิ่งเลิกงานครับ หิวมาก ออกมาหาของกิน
”
เถ้าแก่คลี่ยิ้ม “เห็นพวกคุณกินท่าทางอร่อยมาก ทำงาน
ถึงป่านนี้ไม่ง่ายเลย สามร้อยพอ!”
เฉินชางได้ยินแล้วส่ายหน้าทันที เขาวางเงินไว้สามร้อยห้าสิบ
ก่อนจะรีบลุกออกไป
เมืองหลวงก็แบบนี้แหละ ไม่ได้มีแค่สถานเริงรมย์และแสงสี
เสียง ยังมีผู้คนมากมายที่สร้างเมืองนี้อยู่ด้านล่าง
แต่ไม่ว่าอย่างไร ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกฎของการอยู่รอดในเมือง
นี้
ทว่าเฉินชางกลับกำลังคิดเรื่องหนึ่งอย่างต่อเนื่อง!
จะลดค่าใช้จ่ายของการผ่าตัดโดยหัวใจไม่หยุดเต้นลงให้
ประชาชนทั่วไปสามารถเข้าถึงผ่าตัดได้อย่างไร!
ความรู้สึกในช่วงหลายวันมานี้ของเฉินชางชัดเจนมาก
เมืองหลวงมีคนทุกประเภทเลยจริงๆ มีพวกที่ป่วยนิดป่วย
หน่อยก็ออกนอกประเทศไปหาหมอ และมีคนไข้อย่างฉินฟางและสามีที่ต้องออกไปทำงาน การผ่าตัดครั้งเดียวก็อาจจะต้องใช้เงิน
ทั้ง
หมดที่มี
มีคนไข้ใช้ตาข่ายผ่าตัดในราคาแสนสองดอลลาร์ แต่ส่วนใหญ่
ล้วนเป็นคนทั่วไป!
เฉินชางกำลังคิดว่าจะทำจุดนี้ให้ดีได้อย่างไร
ไม่นานรถก็แยกทางกัน ตอนนี้เป็นเวลาตีสี่กว่าแล้ว
หลังจากเฉินชางกลับไปถึงบ้านก็เปิดประตูห้องอย่าง
ระมัดระวัง
รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิในห้อง เขาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา!
มีความรู้สึกของบ้าน
ที่ประหลาดใจคือในห้องรับแขกยังสว่างอยู่ ในบ้านมีกลิ่น
อาหารจางๆ
หลังจากเฉินชางเปลี่ยนรองแตะก็ย่องเข้าห้อง กลัวว่า
จะรบกวนฉินเยว่
ทว่า…ทันใดนั้นเขาก็เห็นฉินเยว่หลับอยู่บนโซฟา!แม้ในห้องจะอุ่น แต่ยัยโง่นี่หลับบนโซฟาในห้องรับแขกได้
อย่างไร
ตอนวางกระเป๋า เฉินชางเห็นบนโต๊ะมีกับข้าววางอยู่สามอย่าง
และน้ำซุปอีกหนึ่งถ้วย…
เขาอดซาบซึ้งใจไม่ได้
นี่ก็คือความรู้สึกของบ้านใช่ไหม
ตอนนี้เฉินชางเข้าใจแล้ว ยัยโง่นี่อาจจะรอเขาจนถึงตอนนี้
จึงเผลอหลับบนโซฟา เพราะโทรศัพท์ยังวางอยู่ข้างโซฟา
คิดถึงตรงนี้ เฉินชางคุกเข่าลง ชื่นชมผู้หญิงที่น่ารักคนนี้อย่าง
ตั้ง
ใจ
ขนตายาว พวงแก้มขาวผ่อง เค้าโครงใบหน้าอ่อนโยนมาก
มองไปมองมา เฉินชางก็อดยิ้มไม่ได้
ทำไมถึงได้เป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ อีกหน่อยเธอก็จะเป็นภรรยา
ของเขาแล้ว
คิดถึงตรงนี้ เฉินชางเองยังรู้สึกเหมือนฝันไปเขามองอยู่หลายนาทีก็ง่วงขึ้นมา เฉินชางเข้าไปในห้องนอนก็
เห็นเตียงจัดไว้แล้ว
เฉินชางอุ้มฉินเยว่ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
ถูกเฉินชางสัมผัสตัว ฉินเยว่ก็ตื่นขึ้นมา มองเฉินชางอย่าง
งัวเงีย “สามี คุณกลับมาแล้วเหรอคะ…”
เฉินชางยิ้ม “อืม รอทั้งคืนสินะ ยัยโง่ ขอบคุณนะครับ ผมอุ้ม
คุณเข้าห้องนะ!”
ฉินเยว่ส่ายหน้า รีบลุกขึ้นมองเฉินชางพร้อมพูดอย่างปวดใจ
“คุณกินข้าวหรือยังคะ หิวไหม ฉันอุ่นอาหารให้ คุณกินก่อนแล้วค่อย
นอน”
ฉินชางยิ้ม “กินแล้วครับ”
ฉินเยว่รินน้ำอุ่นให้ “ดื่มน้ำหน่อย รีบนอนนะคะ”
เฉินชางพยักหน้า รับแก้วมา ชั่วขณะที่สัมผัสกับความอุ่นของ
แก้ว ในใจพลันอบอุ่นขึ้นมา
นี่ก็คือบ้านสินะกลับถึงบ้าน มีน้ำอุ่น มีอาหารเต็มโต๊ะ มีใครคนหนึ่งนอนรอ
คุณอยู่
เฉินชางมองดวงหน้าเล็กของฉินเยว่แล้วเผยรอยยิ้ม “ไปเถอะ
ไปนอนกันครับ!”
ฉินเยว่พยักหน้า “คุณกอดฉันไว้นะคะ คุณไม่อยู่ฉันก็นอน
ไม่ค่อยหลับ คิดว่าจะนอนรอคุณตรงโซฟา รอไปรอมาก็เผลอหลับ
ไป อาหารก็อุ่นไปตั้งหลายรอบแล้ว…”
เฉินชางอุ้มฉินเยว่ขึ้นมายัดเข้าผ้าห่ม “ต่อไปไม่ต้องรอผมนะ
ครับ รีบเข้านอนอุ่นเตียงให้ผม!”
ฉินเยว่หัวเราะคิกคัก “ฉันจะรอคุณมาอุ่นเตียงให้ฉันค่ะ!”
หลังจากปิดไฟ ฉินเยว่หนุนแขนเฉินชาง เฉินชางกอดฉินเยว่
หลับไป
วันรุ่งขึ้นเฉินชางไม่จำ เป็นต้องไปโรงพยาบาลเช้าขนาดนั้น
ตื่นมาตอนเช้า เฉินชางพบว่าฉินเยว่ออกไปแล้ว
ช่วงที่ผ่านมา ฉินเยว่ไปรายงานตัวที่วิทยาลัยการแพทย์ปักกิ่งยู
เนี่ยนแล้วเฉินชางยิ้ม ลุกขึ้นไปอาบน้ำ
มีอาหารเช้าที่เพิ่งทำสดใหม่วางอยู่บนโต๊ะ
อาหารยังอุ่นๆ อยู่ ความรู้สึกแบบนี้อบอุ่นมาก
ความรู้สึกของการมีคนคอยห่วงใย มีคนคอยรัก มีความสุข
จริงๆ มีความสุขเกินไปแล้ว
หลังจากลุกขึ้นเก็บของเสร็จ เฉินชางจึงไปโรงพยาบาล ตอนนี้
เก้าโมงกว่าแล้ว
เพิ่งไปถึงโรงพยาบาล สวีจื่อหมิงก็โทรเข้ามา ‘เสี่ยวเฉิน คุณ
ถึงโรงพยาบาลหรือยังครับ’
เฉินชางได้ยินแล้วชะงักไปเล็กน้อย “เพิ่งถึงครับ มีเรื่องอะไร
หรือเปล่าครับ”
สวีจื่อหมิงอดพูดไม่ได้ “เกิดเรื่องแล้วครับ! คลิปที่คุณผ่าตัด
เมื่อวานถูกเผยแพร่ไปในอินเตอร์เน็ต ถูกเอาไปไว้ใน DXY.cn[2]
ตอนนี้ถูกปักหมุดไว้แล้ว”
ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้ เอะอะโวยวายไปได้ “อ้อ…คนกดถูกใจเยอะ
ไหมครับ”สวีจื่อหมิง “…”
เขาตอบสนองไม่ทันไปชั่วขณะ!
[1]วั่งจิง SOHO (望京SOHO) เป็นสามตึกระฟ้าสมมาตรโค้ง
ในปักกิ่งประเทศจีน อยู่ระหว่างใจกลางกรุงปักกิ่งและสนามบิน
นานาชาติปักกิ่ง มีทั้งตึกสำ นักงานและพื้นที่ค้าปลีก เดิมทีได้รับการ
ออกแบบให้เป็นอาคารสองอาคาร แต่เนื่องจากความกังวลเรื่อง
ความสูง จึงได้รับการออกแบบใหม่เป็นโครงการสามหอคอยที่
มีความสูงต่ำกว่าเดิม
[2] ชุมชนออนไลน์สำ หรับแพทย์ ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแล
สุขภาพ ร้านขายยา และสิ่งอำนวยความสะดวก