เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 981 ปัดความรับผิดชอบ

เฉินชางถอดไหมเสร็จก็กลับทันที

หลังจากออกจากที่นี่ เฉินชางขับรถไปฝากเงินที่ธนาคาร

ถึงอย่างไรพกเงินสดมากมายขนาดนี้ไว้กับตัวก็ไม่มีประโยชน์ เก็บไว้ในธนาคารดีกว่า รอออมเงินได้มากพอจะ ได้ซื้อบ้านสี่ ประสานเหมือนคุณท่านถู

แม้ความฝันนี้จะยากมากก็ตาม …

เขากลับถึงโรงพยาบาลก็ห้าโมงกว่าแล้ว

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มและมีฝนโปรยปราย

ว่ากันว่าฟ้าหลังย่อมสดใสเสมอ แต่มองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เฉิน ชางพูดได้เพียงว่า ฟ้าหลังฝนของเมืองหลวงอาจจะ ‘สดใส’ กว่า

ถ้าไม่ใช่เพราะฝนรอบนี้ เฉินชางคงลืมไปแล้วว่า อีกไม่นาน ก็จะถึงเทศกาลเช็งเม้งแล้ว

แม้โรงพยาบาลจะไม่หยุด แต่สำ หรับเด็กฝึกงานอย่างพวกเขา ถือว่าไม่ได้เคร่ง

แต่ปีนี้เฉินชางยังหาเวลากลับบ้านไม่ได้ ตารางเดือนนี้ของเขา เต็มแล้ว

สำ หรับแผนกฉุกเฉิน ไม่ว่าจะฝนตก หรือหิมะตกก็ไม่ได้ส่งผลก ระทบมากนัก

ถึงอย่างไรก็เป็นแผนกฉุกเฉิน เป็นการกู้ชีพและช่วยเหลือ

ฉุกเฉิน ใครจะสนใจสภาพอากาศ ย่อม แตกต่างจากแผนกผู้ป่วย

นอก

หยางเจี๋ยมองอากาศนอกหน้าต่างแล้วพึมพำ ว่า “เทศกาลเช็ง เม้งฝนทุกปีเลย ตู้มู่[1] ไม่น่าจะใช่นักกวีแล้ว น่าจะเป็นนัก ดาราศาสตร์มากกว่า”

เฉินชางอึ้ง “ทำ ไมล่ะ”

หยางเจี๋ยพลันพูดว่า “ก็ท่านเขียนกวีไว้ว่า ‘เทศกาลเซ็งเม้ง ฝน ตกพรำ [1]’[2] ไงเล่า!”

เฉินชางเข้ามาก็ไม่ได้รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่สั่งอาหารมา กิน เตรียมเข้าเวรดึก

อย่ารอจนเลิกงานแล้วค่อย กินข้าวเด็ดขาด เพราะตอนที่

คุณเลิกงาน คนอื่นก็เลิกงานเช่นกัน แล้วตอนนั้นจะกลายเป็นชั่วโมง

เร่งด่วน เฉินชางเพิ่งโยนกล่องอาหารเดลิเวอรี่ลงถังขยะ เดินออกจาก

ประตูห้องเวรไป ก็ได้ยินเสียงรถพยาบาล 120 เฉินชางจัดเสื้อผ้า เดินออกไปอย่างเร่งรีบ หลี่เยว่ที่เข้าเวรตอนช่วงบ่ายยังไม่กลับ พอเห็นแบบนี้ก็วิ่งออก

มาด้วย บนรถพยาบาลเป็นชายชราคนหนึ่ง อายุถือว่าไม่น้อยแล้ว น่า

จะประมาณเจ็ดแปดสิบปี คนที่มาด้วยคือคู่สามีภรรยาอายุประมาณสามสิบกว่าปี หลังจากหลี่เยว่เห็นแบบนี้ ก็รีบให้หยางเจี๋ยเข็นเตียงออก

มา เคลื่อนย้ายคนไข้ขึ้นเตียง พลางชักประวัติ

เห็นได้ชัดว่าหมอประจำ รถพยาบาลรู้จักหลี่เยว่ หลังจากเห็น เขาก็โล่งอกไปที

พอส่งตัวชายชราไปถึงห้องฉุกเฉิน หมอประจำ รถพยาบาลจึง พูดด้วยสีหน้ากังวล “อาการของคนไข้คนนี้ค่อนข้างพิเศษ เหล่าหลี่ เดี๋ยวคุณระวังหน่อยนะครับ ครึ่งปีมานี้เขาขึ้นรถพยาบาลมาสาม ครั้งแล้ว และบังเอิญเป็นผมรับเคสทั้งสามครั้ง!”

ประโยคนี้ ทำ ให้หลี่เยว่และเฉินชางหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ ออก!

ทว่า หมอประจำ รถพยาบาลพูดต่อว่า “ปวดท้องทั้งสองครั้ง แต่ตรวจไม่พบสาเหตุ หลังจากผมอ่านผลตรวจบนรถสองรอบ ก็รู้ สึกแปลกๆ คุณ …ตรวจให้ละเอียดหน่อยจะดีที่สุด แบบนี้คนไข้ ทรมานเกินไปแล้ว ครึ่งปีสามสี่ครั้ง! เฮ้อ …”

พูดถึงตรงนี้ แม้แต่หมอประจำ รถพยาบาลยังอดสงสารไม่ได้

จากนั้นเขา ก็อธิบายสถานการณ์ของชายชรา “คนไข้เพศ ชาย อายุเจ็ดสิบเจ็ดปี ปวดท้องและคลื่นไส้อาเจียนมาสองวันแล้ว ไม่มีประวัติโรคเกี่ยวกับระบบทางเดินอาหาร ไม่สูบบุหรี่หรือดื่มเหล้า อาการปล่อยเจ็บ[2] [3] ระดับปานกลาง …คลื่นหัวใจไฟฟ้าปกติ ความดันปกติ ไม่มีอาการอื่นร่วมด้วย ตอนนี้ผมสันนิษฐานว่า

เป็นการปวดท้องเฉียบพลันต่อเนื่อง แต่ก็ยังตัดความเป็นไปได้อื่น ออกไม่ได้”

หลังจากหมอประจำ รถพยาบาลพูดจบ เคลื่อนย้ายคนไข้ เซ็น เอกสาร และส่งมอบงานเสร็จก็จากไป!

หลี่เยว่มองเฉินชางแวบหนึ่ง “ไปกันเถอะครับ ไปดูสักหน่อย!”

พอพวกเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉินก็เห็นชายชราก็นอนร้องโอด ครวญอยู่บนเตียง

หลังจากเฉินชางมองหลี่เยว่แวบหนึ่งก็ พูดว่า “ผมจัดการ เองครับ”

หลี่เยว่พยักหน้า!

ตอนนี้หลี่เยว่ไว้ใจเฉินชางมาก เขาถึงขั้นที่มีความรู้สึกว่า เฉิน ชางเก่งกว่าเขา

หลังจากเฉินชางเข้ามาก็เริ่มตรวจช่องท้องของคนไข้ด้วยตัว เอง

“คุณครับ เดี๋ยวผมคลำ ท้องให้นะครับ คุณงอขาไว้ ถ้าเจ็บบอก ผมนะครับ”

ชายชราพยักหน้าพร้อมเสียงโอดครวญ “ได้ …ครับ” ตอนนี้เอง เฉินชางเริ่มกดไปตามช่องท้องเบาๆ ตอนที่ไปถึงช่องท้องส่วนบน จู่ๆ คนไข้ก็ปวดขึ้นกว่าเดิม! ปวดช่องท้องส่วนบน

ช่องท้องส่วนบนขวา มีอาการปล่อยเจ็บอย่างเห็นได้ชัด! ไม่พบอาการเกร็งกล้ามเนื้อ บริเวณตับไม่มีอาการกดแล้วปวด!

ไม่นานเฉินชางก็ได้ผลการวินิจฉัย “อาจจะเป็นโรคตับอ่อน อักเสบเฉียบพลัน เจาะเลือดก่อน แล้วค่อย CT และอัลตร้าซาวด์ช่อง ท้อง ดำ เนินการตรวจทั้งหมดให้เสร็จสิ้น”

หลี่เยว่พยักหน้า “ครับ ผมไปเขียนคำ สั่งแพทย์ครับ” ส่วนเฉินชางหันหลังเดินออกไปคุยกับญาติคนไข้

โรคตับอ่อนอักเสบเฉียบพลันในอายุเจ็ดสิบเจ็ดปี ถือว่า อันตราย จะต้องให้ความสำ คัญ

หลังจากเฉินชางออกมา หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้ามา “หมอ เป็น อย่างไรบ้าง”

เฉินชางส่ายหน้า “ตอนนี้สันนิษฐานว่าเป็นโรคตับอ่อนอักเสบ เฉียบพลัน ต้องตรวจเพื่อวินิจฉัยให้ แน่นอนก่อน พวกคุณเป็น ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ”

หลังจากได้ยินคำ พูดของเฉินชาง ทั้งสองพลันยิ้ม อึดอัด

“ขอโทษด้วยครับคุณหมอ เราไม่ใช่ญาติคนไข้ครับ เราเป็นผู้ เช่าบ้านของเขา เขาเป็นเจ้าของบ้านที่เราเช่า เราอยู่บ้านตอนเขา เกิดอาการพอดี เลยพามาโรงพยาบาล”

เฉินชางได้ยินแบบนี้ก็ขมวดคิ้วทันที

ทำ ไมญาติคนไข้ไม่มาด้วย

คิดถึงตรงนี้ เฉินชางยิ้มขอบคุณน้ำ ใจของทั้งสองคน เตรียมให้ พยาบาลติดต่อญาติคนไข้

ตอนนี้เอง เฉินชางพลันถามว่า “พวกคุณมีเบอร์โทรญาติคนไข้ ไหมครับ”

ชายหนุ่มพยักหน้า “ครับ ผมมีครับ”

ค่าเช่าของพวกเขาจ่ายให้กับลูกชายของชายชรา ทั้งสองจึง บันทึกเบอร์โทรไว้

ไม่นานก็โทรติด

พยาบาลโทรติดก็รีบพูดว่า “สวัสดีค่ะ พวกคุณเป็นญาติ

ของจ้าวข่ายใช่ไหมครับ ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาลศูนย์ฉุกเฉินเมือง หลวง มีอาการปวดท้อง สันนิษฐานว่าเป็นโรคตับอ่อนอักเสบ เฉียบพลัน ต้องเชิญพวกคุณมาที่โรงพยาบาลหน่อยค่ะ”

ทว่าสายโทรที่ตอนแรกคิดว่าราบรื่น คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับ พูดว่า “ครับ ขอโทษด้วยนะครับ ผมประชุมอยู่ คุณโทรหาน้องชาย ผมนะครับ เบอร์โทร 181** …”

หลังจากพูดจบก็วางสาย

หยางเจี๋ยจึงโทรหาน้องชายของเขา หลังจากบอกจุดประสงค์ที่ โทรไป อีกฝ่ายก็เริ่มบ่ายเบี่ยงเช่นกัน “ขอโทษด้วยครับ ผมอยู่อีก เมืองหนึ่ง พวกคุณโทรหาพี่สาวผมนะครับ เบอร์โทร …”

ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดไว้ พี่สาวที่ว่านี้ไม่รับสายด้วยซ้ำ !

ทันใดนั้น พวกพยาบาลต่างอึ้งงันไป

ตอนนี้เอง ผู้เช่าถอนหายใจ พูด ช้าๆ “ตอนคุณลุงป่วยครั้ง แรก เขาพวกยังมาอยู่เลย แต่ …นี่ครึ่งปีสามสี่ครั้ง พอถึงครั้งที่

สามก็ไม่มีใครมาแล้ว ไม่อย่างนั้นเราคงไม่พาเขามาส่งที่โรง พยาบาลหรอก”

คำ พูดนี้ ทำ ให้หยางเจี๋ยงุนงงเล็กน้อย

ในสถานการณ์แบบนี้ กลับปัดความรับผิดชอบงั้นหรือ

เฉินชางคิดถึงตรงนี้ พลันพูดกับหยางเจี๋ยว่า “โทร 110 เถอะ ครับ! ให้ตำ รวจติดต่อญาติคนไข้”

ถ้าติดต่อญาติคนไข้ไม่ได้ โรงพยาบาลจะจัดประชุม และ ดำ เนินตามขั้นตอน

แต่ถ้าติดต่อญาติคนไข้ได้แล้ว แต่ไม่ยอมมา จะเป็นอีก สถานการณ์หนึ่ง

ประเด็นคือ ไม่มีใครมา

เฉินชางอด เศร้าแทนชายชราไม่ได้…

[1]เทศกาลเซ็งเม้ง ฝนตกพรำ วรรคหนึ่งในบทกวี เทศกาลเช็ง เม้ง ที่แต่งโดยตู้มู่กวีที่มีชื่อเสียงของประเทศจีน

[2] อาการปล่อยเจ็บ คือค่อยๆ กดหน้าท้องลงไปอย่างช้าๆ จน คนไข้เริ่มเจ็บหรือเริ่มรู้สึกตึงฝ่านิ้วมือที่กด แล้วให้ยกมือขึ้นทันที ถ้า คนไข้สะดุ้ง หรือนิ่วหน้า หรือร้องเพราะเจ็บ แสดงว่าหน้าท้อง บริเวณที่ตรวจนั้นมี “อาการปล่อยเจ็บ”