เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 983 ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง

ได้ยินคำ พูดของผู้เช่า ความประทับใจแรกต่อญาติผู้ป่วยในหัว หยางเจี๋ยคือ “พวกเขารู้จังหวะดีจังเลยนะ พอรู้ว่าพ่อป่วยหนักก็รีบ มาเลย!”

ทว่า…

ได้ยินคำ พูดของหยางเจี๋ย หลี่เยว่กลับถอนหายใจยาวพร้อม ส่ายหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร!

ชีวิตก็ลำ บากมากพออยู่แล้ว ความจริงบางเรื่องไม่จำ เป็นต้อง พูดออกมาก็ได้ บางทีเวลานี้อาจจะเป็นรูปธรรมที่สุดแล้วก็ได้ล่ะมั้ง

เฉินชางมองหลี่เยว่ จู่ๆ ก็ชะงักไป เข้าใจแล้วว่าหมายความว่า อย่างไร

ส่วนพยาบาลหยางพูดเสียงเบาว่า “คุณจะรู้อะไร ถ้าเป็นห่วง จริงๆ คงมาตั้งนานแล้ว ไม่อย่างนั้นจะไม่สนใจแม้แต่สายจากตำ รวจ เหรอ พูดตามตรงก็คือ พอได้ยินว่าพ่ออาการหนักเลยมาแบ่งมรดก! คุณลองคิดดู บ้านเก่าในปักกิ่งวงแหวนสองสามตอนนี้รื้อถอนได้เงิน

ตารางเมตรละเท่าไร เงินชดเชยสองแสนเลยนะ บ้านหลังหนึ่งยี่สิบ ล้าน สองหลังเป็นเงินเท่าไร พูดง่ายๆ ก็คือมาแบ่งเงินนั่นแหลพ เป็น ห่วงคนแกอะไรกัน!”

พยาบาลหยางยังพูดไม่จบ หลี่เยว่ก็รีบกระแอมทีหนึ่ง มองเธอ เชิงเตือนสติ

พยาบาลหยางจึงหยุดพูด

ทว่าพูดขนาดนี้แล้ว ทุกคนต่างได้ยินอย่างชัดเจน

แต่คำ พูดพวกนี้เข้าหูไปกลับแทงใจดำ !

ถึงขั้นรู้สึกสลดใจ!

……

ตอนนี้เอง โทรศัพท์มือถือของหลี่เยว่ก็ดังขึ้น เป็นสายจาก ภรรยา

หลี่เยว่ตบไหล่เฉินชางพลางกล่าวอย่างรู้สึกผิด “วันนี้วันเกิด ภรรยา ผมต้องกลับแล้วนะครับ”

เฉินชางพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “สุขสันต์วันเกิดซ้อด้วยนะ ครับ!”

หลังจากพูดจบ จู่ๆ เฉินชางก็นึกบางอย่างขึ้นมา “จริงสิ พี่เยว่ รอเดี๋ยวครับ”

เฉินชางพูดจบก็วิ่งเข้าห้องเวรไป

ตอนที่ไปสตูดิโอของกงไต้เจิน เธอให้เวาเชอร์ดูแลผิวมาหลาย ใบเลย

กงไต้เจินมีโรงพยาบาลศัลยกรรมตกแต่งที่เปิดให้บุคคลทั่วไป เข้าใช้บริการ

ความจริง นอกเหนือจากการทำ ศัลยกรรมแล้ว รายได้ส่วน ใหญ่ของโรงพยาบาลศัลยกรรมคือการดูแลและบำ รุงผิว

การฟื้นฟูด้วยแสงราคาถูกและสิ่งเบ็ดเตล็ดอื่นๆ ที่ราคาสอง สามพัน แต่ในเมืองหลวงอาจจะราคาสามสี่พัน

ส่วนการบำ รุงผิวหน้า ครบชุดต้องหนึ่งหมื่นกว่าหยวน แต่ ผลลัพธ์ก็ไม่เลวเลยจริงๆ

กงไต้เจินฝากเฉินชางมาให้ยัยฉินขี้ประจบไปใช้บริการยามว่าง

เฉินชางจึงหยิบมาประมาณสี่ห้าใบ

“พี่เยว่ น้ำ ใจเล็กๆ น้อยๆ ครับ ให้ซ้อเป็นของขวัญวันเกิด เป็น บริษัทของเพื่อนผมเองครับ เอากิ๊ฟเวาเชอร์นี้ไป เข้าคอร์สบำ รุงผิว ได้หนึ่งครั้ง!”

หลี่เยว่เห็นแล้วพลันอดยิ้มไม่ได้ “ขอบคุณนะครับ เสี่ยวเฉิน!”

หลี่เยว่เองก็ดีใจมาก

ถึงอย่างไรวันนี้ก็เข้าเวร ไม่มีเวลาอยู่กับภรรยา ตอนเลิกงานก็ รับผู้ป่วยอีกคน ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว

แม้ภรรยาชินกับการที่ตนไปเช้ากลับดึกแล้ว แต่ความจริงเขาก็ ยังคงรู้สึกผิด

หลังจากหลี่เยว่กลับไป เฉินชางก็เข้าสู่โหมดทำ งานโดย สมบูรณ์

โรคตับอ่อนอักเสบเฉียบพลัน อาการปวดท้องจะชัดเจนมาก ความจริงสำ หรับคนแก่จะให้ยาแก้ปวดก็ได้

อย่าดูถูกอาการปวดท้องเชียว หลายครั้งที่อาการปวดท้อง ทำ ให้เกิดการกระตุกของหลอดเลือดหัวใจจากการสะท้อนกลับของ เส้นประสาท

จากนั้นเฉินชางก็ให้ยายับยั้งการหลั่งของน้ำ ตับอ่อนเพื่อ

ควบคุมการอักเสบ พอถึงสามทุ่มกว่า คนกลุ่มใหญ่ก็เดินเข้าแผนกฉุกเฉินมา! ทำ ไมถึงพูดแบบนี้ เพราะมีคนสิบกว่าคนเดินเข้าห้องฉุกเฉินไปพร้อมกัน

แต่ละคนดูมีฐานะ สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม แต่ทำ ไมหน้าไม่อาย

เลย

“คุณหมอครับ เราเป็นญาติของจ้าวข่าย ตอนนี้อาการพ่อผม เป็นอย่างไรบ้างครับ”

พยาบาลหยางเจี๋ยมองสี่ครอบครัวเล็กใหญ่นี้ คงมากันครบ แล้วสินะ

มาจัดงานรวมญาติ…ที่โรงพยาบาลเหรอ

หยางเจี๋ยนึกถึงคำ พูดของพยาบาลอาวุโสแล้วอดถอนหายใจ ไม่ได้ พลันพูดเสียงเรียบ “ฉันไปตามคุณหมอให้ค่ะ”

พูดจบก็เดินไปที่ห้องทำ งาน

“หมอเฉินคะ ญาติของผู้ป่วยสูงอายุคนนั้นมาแล้วค่ะ มากันสิบ

กว่าคน!” หยางเจี๋ยแบะปาก พูดอย่างดูถูก เฉินชางลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป ความจริงการทำ งานที่โรงพยาบาลมีจุดหนึ่งที่สำ คัญมาก คือ

ห้ามเอาความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาปนกับการทำ งาน แต่ถ้าคนไม่มีความรู้สึก ก็ไม่ต่างอะไรกับคนตาย! หมาแมวยังรับรู้ได้เวลาเราไม่สบาย คอยเลียมือเราอยู่ข้างๆ มองโลกอย่างเป็นกลาง ไม่สองมาตรฐาน ยากเกินไปแล้ว เฉินชางจัดการความรู้สึกของตนเองก่อนจะเดินออกไป เพียงแต่ พอออกมาเห็นคนสิบกว่าคนอยู่ตรงห้องโถง เฉินชาง

พลันงุนงงเล็กน้อย “สวัสดีครับ ผมหมอเฉินนะครับ ไม่ทราบว่า…ใครเป็นญาติ

ทางสายเลือดของคุณจ้าวข่ายครับ”

ทันใดนั้น หลายคนต่างแสดงตัว “ผมครับ!” “หมอครับ พ่อผมเป็นอย่างไรบ้างครับ” “ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ”

เฉินชางยิ้มพร้อมพยักหน้า “ครับ พวกคุณไม่ต้องกังวลนะครับ ตอนนี้หลักๆ แล้วผู้ป่วยเข้าพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลด้วยโรคตับ อ่อนอักเสบเฉียบพลัน ส่วนอาการ…ค่อนข้างซับซ้อน ลำ ไส้เล็กกลืน กัน ซึ่งเป็นอาการที่ไม่ได้พบบ่อยนัก และผลการ CT ก็แสดง

สัญญาณว่ากระเพาะอาหารผิดปกติ และสัญญาณผิดปกตินี้ค่อน ข้างซับซ้อน อาจจะเป็นเนื้องอกด้วย จึงต้องตรวจหาสาเหตุของโรค โดยการส่องกล้อง ผลจะเป็นอย่างไรตอนนี้ยังพูดยาก”

หลังจากได้ยินคำ พูดของเฉินชาง ชายสองหญิงสองที่ล้อมกัน เข้ามาต่างพยักหน้า เหมือนกำ ลังคิดอะไรอยู่!

จู่ๆ เฉินชางก็ถามว่า “พวกคุณ…อยากพบผู้ป่วยไหมครับ” ทุกคนอึ้งงันไป รีบพูดว่า “ครับๆๆ พ่อผมอยู่ไหนครับ” เฉินชางจึงพาทุกคนไปที่ห้องสังเกตอาการ

โรคตับอ่อนอักเสบเฉียบพลันถ้าอาการไม่หนักรักษาโดยแผนก อายุรศาสตร์ก็พอแล้ว ไม่จำ เป็นต้องผ่าตัด

ถ้าถึงขั้นต้องผ่าตัด สภาพร่างกายของคนวัยเจ็ดสิบเจ็ดปีอาจ จะไม่ไหว

หลังจากไปถึงห้องผู้ป่วย ทุกคนก็รีบวิ่งเข้าไป “พ่อ ผมจื้อเถิงครับ ผมพาลูกๆ มาเยี่ยมพ่อครับ!” “พ่อ ทำ ไมไม่บอกเราว่าป่วยคะ”

…… เห็นฉากที่อบอุ่นนี้ ความจริงเฉินชางประทับใจมาก มีเงินก็จะได้รับความรักที่แท้จริง

ผู้ชราลืมตาขึ้นมองทุกคนรอบข้าง จู่ๆ ก็อดยิ้มไม่ได้ เพียงแต่เฉินชางรู้ว่า ในรอยยิ้มนี้ คือความเป็นจริงอันขมขื่น

ผ่านไปหลายนาที เฉินชางพลันพูดว่า “ตอนนี้ผู้ป่วยจำ เป็น ต้องส่องกล้องตรวจกระเพาะอาหาร ต้องให้ญาติผู้ป่วยเซ็นยินยอม ใครจะเป็นคนเซ็นครับ”

จ้าวจื้อเถิงรีบลุกขึ้น “ผมครับๆ คุณหมอต้องรักษาอย่างสุด ความสามารถนะครับ”

จ้าวจื้อเถิงมองเฉินชางพร้อมย้ำ เตือนอย่างจริงจัง!

จากนั้นเขาก็หมุนตัวไปมองชายชรา “เฮ้อ พ่อ ช่วงนี้งานยุ่งมาก เหนื่อยมากครับ ประชุมทุกวัน ผมคิดอยู่เลยว่าจะหาเวลาไปเยี่ยม

พ่อ! เอาอย่างนี้ครับ หยางหยางไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว นานๆ ที จะกลับมา พ่อย้ายมาอยู่กับเราไหม! ตอนนี้พ่ออายุมากแล้ว อยู่คน เดียวเราก็ไม่ไว้ใจ ถ้าพ่อมาอยู่ด้วย ผมจะจ้างแม่บ้านให้ดูแลพ่อเป็น อย่างดีครับ”

จ้าวจื้อเถิงพูดอย่างจริงใจมาก แม้แต่เฉินชางยังค่อนข้าง ประทับใจ

น้องๆ ได้ยินแบบนี้พลันพูดว่า “พี่ชายพูดถูกค่ะ พ่อ ต่อไปพ่อ จะอยู่คนเดียวไม่ได้แล้วนะคะ พวกเราจะผลัดกันดูแลพ่อ!”

“พ่อก็อายุมากแล้ว ได้เวลาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้ว!”

“ใช่ครับ…”