A Wizard’s Secret ความลับของพ่อมด - ตอนที่ 158

ตอนที่158

[ฉันจะขอให้คุณทําลายล้างศัตรูของเราทั้งหมด…เพื่อชัยชนะที่จุดสิ้นสุดของเส้นทางแห่งเลือดและความตาย]

“ก็ได้” ตั้งแต่สมัยที่ผมเป็นก็อบลิน สัตว์ตัวนี้ได้เชื่อมต่อกับผมในฐานะลูกน้องของผม มันไม่สมเหตุสมผลสําหรับผมที่ทักษะการเป็นผู้นําที่แย่ของผมนั้นแข็งแกร่งขึ้นแม้ว่าผมจะไม่ได้ใช้ทักษะเหล่านี้ แต่ตอนนี้มันชัดเจนแล้ว ทักษะของผมเติบโตอย่างรวดเร็วเพราะสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังนั้นเชื่อมต่อกับผมในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาของผม

[ฉันจะไปเกิดใหม่เมื่อสิ้นสุดเส้นทางนั้น หลังจากชัยชนะของคุณ ฉันจะยืนเคียงข้างคุณอีกครั้ง]

“ผมเชื่อมัน” พลังเวทย์มนตร์ขนาดมหึมาที่สิ่งมีชีวิตนี้หลั่งออกมาเพื่อสร้างฐานที่มั่นที่แอลและผมสร้างขึ้นผ่านเกมของเรา พวกเราทุกคนร่วมกันสร้างป้อมปราการอันน่าทึ่งนี้

[ขอให้อนาคตของคุณได้รับพรเมื่อคุณก้าวไปข้างหน้าบนเส้นทางนี้

“…ขอขอบคุณ.” ผมมองดูมอนสเตอร์ที่เหมือนนกยักษ์ตัวนี้อีกครั้ง ถ้าผมไม่สามารถพัฒนาเป็นจินม่าได้ เขาจะถูกทิ้งไว้แบบนี้ไหม? ผมดีใจที่ไม่ได้เกิดขึ้น ที่ตอนนี้เขาสามารถพักผ่อนได้ ผมจําอะไรเกี่ยวกับอดีตของผมหรือเขาไม่ได้ แต่ผมรู้ว่าเขาเป็นลูกน้องของผม ที่เขาอดทนมาหลายสิบปี หากไม่มากไปกว่านั้น ณ ที่แห่งนี้ เพื่อผม

[ดังนั้นตอนนี้… ได้โปรดให้ฉันพักผ่อนเถอะ มาสเตอร์]

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ มองดูโซ่ที่ห้อยอยู่รอบตัวเขา มันเหมือนกับโซปิดผนึกที่ผมพบในห้องบอสบนชั้น 7 ดูเหมือนว่าผมจะพบอีกครึ่งหนึ่งแล้วที่นี่ ผมดึงมันออกจากช่องเก็บของแล้ววางลงบนพื้น มันหดตัวจนผมสามารถจับมันได้ แต่พลังของมันยังคงเท่าเดิม ผมเริ่มหลอมรวมกับมานาโดยสัญชาตญาณเพื่อฟื้นฟู ผมไม่สามารถ สร้างห่วงโซ่แบบนี้ได้ แต่การเชื่อมต่อทั้งสองชิ้นเข้าด้วยกันเป็นสิ่งที่ผมสามารถจัดการได้

[อ่า ในที่สุด…ขอบคุณครับมาสเตอร์…]

โซ่ที่ฝังอยู่ในผนังอย่างช้าๆ เริ่มดึงออก เชื่อมเข้ากับโซ่ที่ผมมีอยู่ในมือ เสียงที่ก้องอยู่ในใจของผมเต็มไปด้วยความสุข แต่ผมรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเมื่อคลายโซ่ที่ควบคุมมอนสเตอร์ ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อโซ่ดึง ออกจากผนัง หดตัวลงเพื่อให้พอดีกับขนาดของโซ่ที่ผมถืออยู่ในมือ มันปล่อยแสงเจิดจ้าจางหายไปเผยให้เห็นสายลูกพลับในมือผม ผมเก็บมันไว้ในคลังของผม โดยตระหนักว่าผมยังไม่พร้อมที่จะจัดการกับมันเลย

เมื่อผมมองขึ้นไป นกก็หายไปแล้ว ผมรู้สึกได้ถึงความเชื่อมโยงระหว่างเรา ยืนยันการเสียชีวิตของเขา ความว่างเปล่าขนาดใหญ่ได้ก่อตัวขึ้นในใจผม ผมพยายามบอกตัวเองว่าคนใหม่ๆ สามารถเข้ามาแทนที่สถานที่นั้นได้แล้ว แต่ผมไม่สามารถหยุดตัวเองจากการคิดว่าเขาจะไม่มีวันกลับมาได้อย่างไร

“โดยไม่มีการบอกลาแม้แต่ครั้งเดียว” ผมสลัดความคิดเหล่านี้ออกจากหัวแล้วมองไปรอบๆ สังเกตเห็นดาบสีดําติดอยู่ที่พื้นเป็นครั้งแรก มันดูโทรมเมื่อเทียบกับดาบที่ผมมี แต่พลังที่อยู่ภายในนั้นไม่ใช่เรื่องตลก เวทมนตร์ที่ไหลเวียนผ่านมันทําให้ผมนึกถึงนก เหมือนกับนกของผม

“…” ผมรวบรวมดาบด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น ไม่สนใจแม้แต่จะตรวจสอบสถานะของดาบ ผมรู้ว่าผมคงไม่สามารถอยู่แล้ว นี่คือมอนสเตอร์ที่คอยดูแลและปกป้องผมมาจนถึงตอนนี้ จนกระทั่งเขาตายเอง และที่นี่ เขาปล่อยให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองในรูปของดาบของเขาเพื่อเฝ้าระแวดระวังต่อไป ผมอยากจะตอบแทนเขา เพื่อให้ได้ทุกอย่างที่ผมเสียไปคืนมา ผมจะเห็นจุดสิ้นสุดของถนนสายนี้ที่ผมอยู่

เมื่อผมกลับมา เรนยังคงจ้องมองลงมาข้างล่าง

“วันนี้คุณลําบากมาก”

“เรน ผมอยากดื่ม”

“คุณสบายดีหรือเปล่า?”

“ไม่” ผมส่ายหัวและพึมพําตอบอย่างแผ่วเบา

“ดีมาก มันจะอยู่ในความทรงจําของผู้ที่ไม่มีชื่อ เมานิดหน่อยก็ไม่เป็นไร”

“…ก็ได้” เขายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน และผมก็พยายามหัวเราะ

นี่เป็นก้าวแรกที่ผมได้ดําเนินการวิวัฒนาการที่ผ่านมา ผมสูญเสียสิ่งที่ผมเป็น แต่ได้รับผลตอบแทนมากมาย

นี่คือวิธีที่ผมได้เป็นเจ้าแห่งปราสาทแห่งนี้