A Wizard’s Secret ความลับของพ่อมด - ตอนที่ 174

บทที่ 174 นักเล่นแร่แปรธาตุ

*หวุ่ม! หวุ่ม!*

เสาแสงสองปรากฏขึ้นมา จากนั้นร่างสองร่างก็ปรากฏขึ้น

เมอร์ลินและพ่อมดฮิลล์มาถึงสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย นอกจากนี้ยังมีรูปปั้นขนาดใหญ่สองสามตัวที่นี่ รูปปั้นเหล่านี้ถูกปกคลุมไปด้วยอักษรรูนที่ให้ความรู้สึกลึกลับและเก่าแก่มาก

“ในที่สุดเราก็มาถึงแล้ว นี่คือเมืองโฟลทติ้ง!” ชายชราไปรอบ ๆ และยิ้มขณะที่เขาพูดกับเมอร์ลินอย่างนุ่มนวล

เมอร์ลินดึงเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์ของเขา เขาตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบและพบว่าเมืองนี้ดูเหมือนเป็นเมืองที่เฟื่องฟู อย่างไรก็ตาม มีผู้คนไม่มากนักที่นี่ นอกจากนี้ยังมีอักษรรูนลึกลับและองค์ประกอบที่ผันผวนมากมายรอบตัวพวกเขา

“ไปกันเถอะ นี่เป็นเพียงบริเวณรอบนอกของเมืองโฟลทติ้งเท่านั้น ด้านในจะคึกคักยิ่งกว่านี้”

ชายชรายิ้มและกลายเป็นมัคคุเทศก์ของเมอร์ลินทันที เขาเดินไปข้างหน้าและนําเมอร์ลินเข้าสู่เมืองโฟลท

อย่างที่ชายชรากล่าว เมืองโฟลทติ้งนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เมื่อพวกเขาเข้าไปในเมือง ก็มีเสียงดังก้องกังวานมาถึงหูของเมอร์ลินทันที ผู้คนอยู่ทุกหนทุกแห่งในสายตาของเขา มีผู้ชาย ผู้หญิง คนชรา และแม้กระทั่ง เด็กผู้คนจากทุกสาขาอาชีพต่างเดินเตร่ไปตามถนนตามที่พวกเขาพอใจ

แน่นอน พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา อย่างน้อยที่สุดพวกเขาคือนักเวทย์ระดับเริ่มต้นขึ้นไป

นอกจากนักเวทย์แล้ว ยังมีแมลงพิษที่ดูน่าสยดสยองซึ่งทําให้ผู้อื่นตกใจและหวาดกลัว บางคนก็รูปร่างที่น่ากลัวราวกับสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวกว่าพ่อมดลีโอ

ที่นี่มีนักเวทย์มากมายหลากหลาย การเดินทางครั้งนี้ได้เปิดโลกของเมอร์ลินอย่างแท้จริง

ในระหว่างที่ชายชรากําลังแนะนําสิ่งต่างบนท้อง เมอร์ลินมองไปด้านหน้าและเห็นผู้ร่ายคาถาผมสีน้ําตาล ขี้เหร่และมีชายเปลือยกายเดินตามหลังเขา

ชายผู้นั้นสวมกระโปรงหนังเพียงช่วงเอวและสวมหน้ากากเหล็กบนศีรษะ หนามสีเงินพันรอบแขนขาของเขา ซึ่งสะท้อนแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าจนดูน่ากลัวอย่างยิ่ง

ชายสวมหน้ากากคนนี้ยังสวมโซ่เหล็กรอบคอของเขาและถูกนักเวทย์ผู้น่าเกลียดดึงมาข้างหน้าเขา ให้ก้าวไปข้างหน้าที่ละก้าว

เมอร์ลินขมวดคิ้ว เขาเห็นว่าชายสวมหน้ากากเห็นได้ชัดว่าเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตแต่เขาได้รับการปฏิบัติเยี่ยงสัตว์ประหลาด

สีหน้าของชายชราเริ่มมืดมนและบอกเมอร์ลินด้วยน้ําเสียงหนักแน่นว่า “พ่อมดเมอร์ลิน อย่าทําให้เรามีปัญหา คนเหล่านี้เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ พวกเขเป็นคนบ้า อย่าไปมีปัญหากับพวกเขา”

ชายชรารีบดึงเมอร์ลินและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นพวกเขาก็รอจนกระทั่งผู้ร่ายคาถาน่าเกลียด และชายสวมหน้ากากจากไป

เมอร์ลินจ้องไปที่ “สัตว์ประหลาด” ที่สวมหน้ากากอยู่ข้างหลังเขาและถามว่า “วิซาร์ดฮิลล์ นักเล่นแร่แปรธาตุ หมายความว่าอย่างไร”

ชายชราเผยสีหน้าจริงจัง แล้วหัวเราะอย่างเคร่งขรึม “ในทางเทคนิคแล้ว นักเล่นแร่แปรธาตุก็เป็นนักเวทย์เช่นกันแต่พวกเขามีชื่อเสียงที่โหดเหี้ยมและอารมณ์ร้าย นักเล่นแร่แปรธาตุเหล่านี้ไม่ใช่นักเวทย์ระดับสูง พวกเขาอาจจะเป็นนักเวทย์ระดับเริ่มต้นหรือระดับหนึ่ง พวกเขาไม่ความสนใจในการสร้างโครงสร้างเวทมนต์มากนักแต่ พวกเขาต้องการศึกษาศาสตร์การเล่นแร่แปรธาตุและใช้มันกับผู้คน

อย่างที่เจ้าเห็น สิ่งมีชีวิต ที่สวมหน้ากากอยู่ตรงนั้นไหม นั่นเป็นคนธรรมดาจริงๆ เขาถูกจับโดยนักเล่นแร่แปรธาตุและถูกลบความทรงจําของเขาด้วยยาพิเศษ กลายเป็นซอมบี้เดินได้ซึ่งเชื่อฟังแต่นักเล่นแร่แปรธาตุเท่านั้น นักเล่นแร่แปรธาตุพยายามทําทุกอย่างที่ทําได้ เพื่อทดสอบการเล่นแร่แปรธาตุกับคนธรรมดาที่พวกเขาจับได้ ทําให้คนธรรมดานั้นสามารถครอบครองพลังที่น่ากลัวกว่าสัตว์ร้าย นักเล่นแร่แปรธาตุเรียกซอมบี้ที่เดินได้ ว่าเป็นโฮมุนครุส ความสามารถของนักเล่นแร่แปรธาตุส่วนใหญ่นั้นจะปรากฏในรูปแบบของโฮมุนครุสของพวกเขา เพื่อให้ได้ความแข็งแกร่งยิ่งขึ้น นักเล่นแร่แปรธาตุเหล่านี้จึงโหดเหี้ยม พวกเขาไม่ใช่นักเวทย์ที่แท้จริ งอีกต่อไป!”

น้ําเสียงของชายชราเห็นได้ชัดว่าไม่เห็นด้วยกับนักเล่นแร่แปรธาตุ เมอร์ลินยังรู้สึกรังเกียจเมื่อได้ยินการกระทําของกลุ่มนักเวทย์ที่โหดเหี้ยม

ปฏิบัติกับมนุษย์ด้วยกันราวกับ สัตว์เลี้ยง เปลี่ยนคนธรรมดาให้กลายเป็นสัตว์ร้าย นี่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงแต่เป็นอาวุธชีวภาพต่างหาก!

อย่างไรก็ตาม ในชีวิตก่อนของเขา มีกฎการห้ามการศึกษา “อาวุธชีวภาพ โดยเด็ดขาดเพราะเรื่องนี้น่ากลัว และไร้มนุษยธรรมเกินไป น่าเสียดายที่ในโลกนี้ ไม่มีการควบคุมในเรื่องทําให้พวกนักเล่นแร่แปรธาตุ สามารถจับคนมาทดลองได้ตามต้องการ

“ไปเถอะ เราจะชินกับเรื่องนี้เอง ถ้าเราเจอมากขึ้น”

ชายชราส่ายหัวเล็กน้อย เมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงความโหดร้ายของนักเล่นแร่แปรธาตุในตอนนั้น เขาก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม นี่คือความจริง ในโลกของนักเวทย์นั้น ความโหดร้ายต่างถูกมองข้ามไป เนื่องจากผู้ร่ายเวทย์ส่วนใหญ่คิดว่าตัวเองเป็นผู้สูงส่งอยู่บนหอคอยงาช้าง พวกเขาจึงไม่ได้คิดมากกับพวกคนธรรมดา

เมอร์ลินสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบอารมณ์ที่เดือดพล่านในใจของเขา จากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปตามชายชรามุ่งหน้าไปข้างหน้า

ระหว่างการเดินทาง เมอร์ลินสังเกตเห็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่โหดร้ายหลายคน มีโฮมุนครุสคอยตามหลังอยู่เสมอ โฮมุนครุสเหล่านี้เป็นผลจากการทดลองของนักเล่นแร่แปรธาตุ เมอร์ลินรู้สึกได้ถึงอันตรายจากโฮมุนครุสเหล่านี้

เมอร์ลินไม่เคยพบความรู้ของนักเล่นแร่แปรธาตุในดินแดนมนต์ดํา สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็นว่าที่นั่นยังเป็นองค์กรนักเวทย์ที่ค่อนข้างดั้งเดิม พวกเขาฝึกฝนด้วยวิธีการโบราณตามแบบนักเวทย์ในอดีต ส่วนพวกน้ํายา เล่นแร่แปรธาตุและอักษรรูน ต่างศึกษาเพื่อช่วยให้กลายเป็นนักเวทย์ระดับสูง แน่นอนว่าก็มีนักเวทย์บางส่วนที่ศึกษาศาสตร์อื่นจนละลายการสร้างโครงสร้างเวทมนต์ไป

อย่างไรก็ตาม เมอร์ลินยังรู้จากชายชราว่าจํานวนองค์กรนักเวทย์แบบดั้งเดิมเริ่มลดลง มีองค์กรนักเล่นแร่แปรธาตุหลายแห่งเริ่มปรากฏมากขึ้น

เดินตามชายชราอยู่นาน เมอร์ลินอดไม่ได้ที่จะถาม “พ่อมดฮิลล์ เราจะไปที่ไหนกัน?”

เมอร์ลินได้เรียนรู้มากมายจากการมาที่เมืองโฟลทติ้งอย่างน้อยเขาก็ได้ค้นพบกลุ่มคนที่โหดร้ายอย่างนักเล่นแร่แปรธาตุนี้เปลี่ยนธรรมดาให้กลายเป็นสัตว์อสูรด้วยศาสตร์การเล่นแร่แปรธาตุที่ไม่เหมือนใคร

แม้ว่าการกระทําจะโหดร้าย แต่การกระทําของพวกเขาได้รับการต้อนรับจากนักเวทย์หลายคน แล้วอีกอย่างก็มีนักเวทย์บางส่วนกําลังพิจารณาที่จะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เป้าหมายที่แท้จริงของเมอร์ลินในเมืองโฟลทติ้งก็คือการหาวัตถุดิบปรุงยาสําหรับการทําน้ํายามนตราอสูรกับน้ํายาบลูเบอร์รี่

ดังนั้น เมื่อเมอร์ลินเห็นว่าชายชราชุดกําลังมุ่งหน้าไปยังที่ที่ไม่รู้จัก เขาจึงถามขึ้นมา

ชายชราหยุดและตอบว่า “พ่อมดเมอร์ลิน เราทั้งคู่ต่างต้องการยาปรุงยา แค่ตามฉันมา ข้าจะพาเจ้าไปหาเพื่อนเก่าของข้า ด้วยความช่วยเหลือของเขา เราจะได้วัตถุดิบยาที่เราต้องการอย่างง่ายดาย”

เมอร์ลินพยักหน้า ท้ายที่สุด พ่อมดฮิลล์เคยมาเยือนเมืองโฟลทติ้งในอดีตมาก่อนจึงทําให้เป็นเรื่องง่ายสําหรับเมอร์ลิน

ในไม่ช้า ชายชราก็พาเมอร์ลินไปตามถนนและเข้าไปในตรอก จากนั้นพวกเขาก็เลี้ยวขวาและเดินเข้าไปในลานบ้าน

ลานนี้มีบรรยากาศที่ดีเพราะดูเงียบสงบ ในบ้านมีชายชราคนหนึ่งอายุราวๆ ชายชราชุดดํา เขานอนบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ อย่างสบาย ๆ เพลิดเพลินกับแสงแดดยามบ่าย

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ชายชราชุดดําและเมอร์ลินก้าวเข้าไปในสนาม และก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้ชายชรา จู่ๆ ผู้หญิงในชุดเสื้อแดงก็พุ่งออกมาจากด้านข้างของชายชรา

ผู้หญิงคนนี้มีรูปร่างทรวดทรวงที่ดูดี เธอดูเป็นคนที่สวยงามมาก เธอสวมชุดเกราะหนังแน่นและหน้าอกของเธอขึ้นสูงและน่าทางหยิ่งทะนงมันยิ่งเพิ่มเสน่ห์ของเธอ

นิ้วอันเรียวยาวของผู้หญิงคนนี้ในชุดเสื้อแดงมีหนามแหลมคมเป็นประกายเย็นชา ในขณะที่ผมสีม่วงของเธอก็เหมือนเข็ม ร่างเล็กของเธอมีความแข็งแกร่งมากกว่าสัตว์ร้ายใดๆ อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอนั้นว่างเปล่า และดูไร้ชีวิตชีวา

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นโฮมุนครุสที่ได้รับการแร่แปรธาตุ!

ผู้หญิงคนนั้นเคลื่อนไหวราวกับสายลมเมื่อเธอมาถึงหน้าเมอร์ลินและพ่อมดฮิลล์ในชั่วพริบตา เธอยกหนามแหลมที่ส่องประกายบนมือของเธอขึ้นและแสดงท่าทางไม่พอใจ

“เบอร์ตัน!”

ชายชราตะโกน ทันใดนั้นชายชราที่กําลังผ่อนคลายบนเก้าอี้ได้สะดุ้งตื่นขึ้น หลังจากนั้น ผู้หญิงในเสื้อแดงก็หยุดการเคลื่อนไหวของเธอเช่นกัน เธอจ้องมองเมอร์ลินและชายชราชุดดําอย่างไร้ชีวิตชีวาราวกับหุ่นเชิด

“เบอร์ตัน ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ!”

ชายชราเดินไปทางพ่อมดเบอร์ตันและชําเลืองมองไปยังผู้หญิงคนั้น น้ําเสียงของเขาซ่อนความโกรธเอาไว้ข้างใน

พ่อมดเบอร์ตันค่อยๆ ลืมตาขึ้น หลังจากเหลือบมองชายชราและเมอร์ลินแล้ว เขาตอบด้วยน้ําเสียงที่ไม่กังวลว่า “นี่ก็หลายปีแล้วแต่ความคิดของเจ้าไม่เคยเปลี่ยน เจ้าไม่เรียนรู้ที่จะเปลี่ยนแปลงตามโลกเลย ไม่น่าแปลกใจที่เจ้ายังคงทนทุกข์ทรมานจากโครงสร้างเวทมนต์ที่ไม่เสถียรของเจ้ามาตลอดชีวิต ในขณะเดียวกัน ข้าได้รับ ทรัพยากรมากมายต้องขอบคุณสไปค์ ที่รักของฉันและในที่สุดข้าก็กลายเป็นนักเวทย์ระดับหนึ่ง!”

พ่อมดเบอร์ตันเหลือบมองผู้หญิงที่สวมเสื้อสีแดงและประกาศอย่างภาคภูมิใจ

“สไปค์งั้นเหรอ? นั่นคือชื่อของโฮมุนครสของเจ้าสินะ? นี่เจ้าตกต่ําแถมทรยศต่อประเพณีของนักเวทย์แบบโบราณ เจ้าไม่ใช่นักเวทย์อีกต่อไป เจ้าเป็นเพียงนักเล่นแร่แปรธาตุที่หลงทาง!” ชายชราดูเหมือนจะโกรธจนเห็นได้ชัด

“ตกต่ํางั้นเหรอ?”

ดวงตาของพ่อมดเบอร์ตันเป็นประกาย จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนอย่างกระทันหัน เขาพูดกับชายชราด้วยสายตาเย็นชาว่า “ฮิลล์ เจ้ายังดื้อรั้นเหมือนเมื่อก่อน ตราบใดที่ข้าแข็งแกร่งกว่านี้ ข้าจะใช้วิธีการใดก็ได้ เจ้าจะแข็งแกร่งสักเพียงไรกัน ไอ้พวกนักเวทย์แบบโบราณ ที่รักส่งความคิดถึงเพื่อนเก่าของข้านที่!”

ทันทีที่พ่อมดเบอร์ตันพูดจบ หญิงสาวผู้เงียบขรึมในชุดเสื้อแดงก็ก้าวไปข้างหน้าทันที เธอเคลื่อนไหวเร็วราวกับสายลม หนามบนมือของเธอส่องประกายเย็นยะเยือกขณะที่เธอเล็งไปที่ชายชราชุดดํา นี่คือบุคคลที่มีชีวิต ซึ่งสูญเสียความสามารถในการคิดและการกระทําของตนเองทั้งหมดและจะเชื่อฟังคําสั่งเท่านั้น