Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 1088

หลิงฮันรู้สึกแปลกใจ ดาบที่สามารถเติบโตได้?

สำหรับจอมยุทธ อาวุธศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงสามารถใช้งานได้เป็นเวลานาน

ตัวอย่างเช่น ดาบเก้าอสูรกายที่สามารถปรับปรุงพลังการต่อสู้ได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่คำถามคืออาวุธศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงจะหาจากไหนและสามารถควบคุมมันได้หรือไม่?

แม้แต่จักรพรรดิสวรรค์นิรันดร์ยังถูกตัดแขน ซึ่งถือว่าเขาโชคดีที่โดนแค่นั้น นั่นเป็นเพราะดาบเก้าอสูรกายเป็นดาบที่บรรพบุรุษตระกูลฉังสร้างขึ้นมา ถ้าเป็นคนอื่นแม้แต่จักรพรรดินีก็ไม่สามารถใช้งานมันได้

ดังนั้นจึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้งานอาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้ในทันที

โดยทั่วไปแล้ว จอมยุทธจะใช้อาวุธที่อยู่ในระดับเดียวกับระดับบ่มเพาะพลังของตัวเอง แล้วอาวุธที่พวกเขาใช้นั้นสามารถใช้ได้เป็นหมื่นปีเพราะกว่าจะทะลวงผ่านระดับไปไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องรีบเปลี่ยนอาวุธ

แต่หลิงฮันนั้นแตกต่าง ความก้าวหน้าของเขานั้นรวดเร็วเกินไป เพียงแค่สองปีจากระดับทลายมิติ ตอนนี้เขาได้ทะลวงผ่านระดับภูผาวารีขั้นสูงชั้นต้นแล้ว

ถ้ามีดาบที่สามารถเติบโตได้ หลิงฮันก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอาวุธอีกต่อไป ทั้งยังสามารถเติบโตไปพร้อมกับเขาได้อีกด้วย

“พี่ชายจิน สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะนักตีดาบ!” หลิงฮันเชื่อว่านี่จะต้องเป็นผลงานล้ำค่าที่สุดของจินจื้อฮุยอย่างแน่นอน

แต่จินจื้อฮุยไม่ยอมรับคำชื่นชมของหลิงฮันและพูดว่า “ข้าแค่ค้นพบคุณสมบัติพิเศษของแร่โลหะนี้ จากนั้นก็สร้างมันให้รักษาคุณสมบัติพิเศษของมันเอาไว้ แร่โลหะแบบนั้นคงมีแค่ชิ้นเดียวในโลก ข้าไม่สามารถสร้างดาบเล่มที่สองที่เหมือนกับดาบเล่มนี้ได้อีกแล้ว”

“ดาบที่แข็งแกร่งที่สุดและมีเพียงเล่มเดียวในโลก!” หลิงฮันชักดาบออกมาจากฝัก กลิ่นอายของดาบไม่ได้ทรงพลังมากนัก ราวกับเป็นดาบธรรมดาก็ว่าได้

“แล้วข้าจะทำให้มันแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไร?” หลิงฮันถาม

“จากการต่อสู้ ถ้าเจ้าใช้ดาบเล่มนี้ทำลายอาวุธอื่น มันจะสามารถดูดกลืนแก่นแท้และเติบโตได้” จินจื้อฮุยกลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง แม้เขาจะสามารถสร้างดาบเล่มนี้ขึ้นมาได้ แต่นี่อาจเป็นจุดสูงสุดในชีวิตของเขาแล้วก็เป็นได้

หลินฮันคิดและพูดว่า “นั่นหมายความว่า ดาบเล่มนี้ไม่สามารถเติบโตอย่างก้าวกระโดดได้ใช่หรือไม่?”

“ไม่ได้!” จินจื้อฮุยส่ายหัว “เจ้าจะต้องทำทีละขั้นตอนเหมือนกับการฝึกฝนของจอมยุทธ”

“พี่ชายจิน ดาบที่ท่านสร้างขึ้นมานั้นยอดเยี่ยมเกินไป ข้าคงจะรับมันเอาไว้ไม่ได้” หลิงฮันกล่าวขอโทษ

จินจื้อฮุยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นดาบที่ข้าสัญญาว่าจะให้น้องชายหลิง นอกจากนั้นเจ้ายังเป็นคนช่วยชีวิตข้า ถ้านดาบเล่มนี้ไม่ใช่ของเจ้าก็คงไม่ใช่ของใครอื่น”

“ถ้างั้นข้าจะไม่พูดถึงเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว ขอบคุณพี่ชายจินมากสำหรับดาบเล่มนี้” หลิงฮันกล่าว

“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้างั้นพวกเราไปดื่มกันเถอะ ข้าเพิ่งเคยมาที่เมืองแห่งนี้เป็นครั้งแรกหวังว่าเจ้าจะสร้างประสบการณ์ดีๆให้กับข้า” จินจื่อฮุยพูดด้วยรอยยิ้ม

หลิงฮันพาจินจื่อฮุยไปที่ร้านขายโอสถ แล้วเรียกจักรพรรดิพิรุณกับคนอื่นๆออกมา จากนั้นพวกเขาก็ไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อดื่ม

หลังจากสนุกสนานกับจินจื้อฮุยได้ไม่กี่วัน เขาก็ต้องกลับไปที่หมู่บ้านนักตีดาบ แม้ว่าเขาจะไม่มีวัสดุในการสร้างดาบที่มอบให้กับหลิงฮัน แต่เขาก็มีความทะเยอทะยานที่จะสร้างดาบที่ทำลายกฎเกณฑ์

หลิงฮันซื้อแร่เหล็กศักดิ์สิทธิ์ระดับหนึ่งมาจำนวนมาก แม้ว่าจินจื้่อฮุยจะกล่าวว่ามันแร่เหล็กที่ใช้สร้างดาบจะพิเศษ แต่เขาไม่เคยได้ยินว่ามีแร่เหล็กชนิดไหนที่มีลักษณะดังกล่าว นี่ทำให้หลิงฮันเกิดความอยากรู้อยากเห็น

ในหอคอยทมิฬ หลิงฮันถือดาบศักดิ์สิทธิ์ลองตัดแร่โลหะที่เพิ่งซื้อมา

ฉัวะ

แร่เหล็กที่เพิ่งซื้อมาถูกตัดเป็นชิ้นๆได้อย่างง่ายดาย

“หืม?” ด้วยสัมผัมที่แหลมคมของหลิงฮัน ทำให้เขาค้นพบว่ามีบางสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ถูกดูดกลืนเข้าไปในดาบ

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ถ้าเขาไม่ได้อยู่ในหอคอยทมิฬต่อให้มีประสาทสัมผัสการรับรู้ที่ดีกว่านี้หลายร้อยหรือหลายพันเท่าก็คงไม่มีทางพบการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น

“นี่มันอะไรกัน!” หอคอยทมิฬน้อยปรากฏตัวและกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นว่า “เจ้าโชคดียิ่งนักที่ได้รับแร่เหล็กกลืนกิน!”

“เจ้ารู้จักแร่เหล็กที่ใช้สร้างดาบเล่มนี้ด้วยอย่างนั้นรึ?” หลิงฮันรู้สึกประหลาดใจ

หอคอยทมิฬน้อยตอบกลับด้วยความภาคภูมิใจว่า “แน่นอน!”

หลิงฮันถอนหายใจและพูดว่า “ถ้าเจ้าจะพูดอะไรครึ่งๆกลางๆแบบนั้นอย่าพูดจะดีกว่า”

หอคอยทมิฬน้อยส่งเสียงฮึกหัดทำเป็นไม่พอใจและพูดว่า “แร่เหล็กกลืนกินเป็นอะไรที่พิเศษมาก ถึงแม้มันจะเป็นแร่เหล็กระดับต่ำที่เทียบได้กับแร่เหล็กระดับหนึ่ง แต่มันสามารถเติบโตได้อย่างไม่มีขีดจำกัด แล้วใครบางคนได้กล่าวไว้ว่ามันสามารถบรรลุได้ถึงแร่เหล็กระดับนิรันดร์!”

แร่เหล็กระดับนิรันดร์!

หัวใจของหลิงฮันรู้สึกหวั่นไหว เขาได้ยินหอคอยน้อยพูดว่าแร่เหล็กระดับนิรันดร์ ซึ่งมันเหนือกว่าแร่เหล็กศักดิ์สิทธิ์ซะอีก ยิ่งไปกว่านั้นแร่เหล็กระดับนิรันดร์จะจำแนกตามลักษณะเฉพาะของมันเท่านั้น และไม่มีการแบ่งระดับหรือขั้นแต่อย่างใด ซึ่งแร่เหล็กระดับนิรันดร์ทุกชิ้นล้วนแต่มีค่า

มันจะมีโอกาสกลายเป็นแร่เหล็กระดับเซียนในอนาคตอย่างนั้นหรือ?

ถ้าจินจื่อฮุยรู้เรื่องนี้เข้า เขาจะเสียใจที่มอบดาบเล่มนี้ให้กับข้าหรือไม่?

ไม่แน่นอน!

หลิงฮันส่ายหัว สำหรับนักตีดาบ การที่ได้สร้างดาบชั้นยอดขึ้นมาได้ถือเป็นความใฝ่ฝันของนักตีดาบ หากตีดาบแล้วเก็บเอาไว้ก็คงจะเหมือนกับไข่มุกธรรมดา

“อย่างไรก็ตาม ที่ข้าพูดเป็นเพียงแค่ทฤษฎีเท่านั้น” หอคอยน้อยกล่าวเสริมว่า “การที่จะทำให้มันเติมโตได้เจ้าต้องใช้แร่เหล็กศักดิ์สิทธิ์จำนวนมาก นอกจากนี้แร่เหล็กที่ต้องใช้จะต้องอยู่ในระดับเดียวกับมัน”

“มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกลายเป็นแร่เหล็ก เพราะในท้ายที่สุดไม่ใช่ว่ามันมีแร่เหล็กศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดยี่สิบระดับในโลกใบนี้หรอกหรือ?”

หลิงฮันพยักหน้า แร่เหล็กศักดิ์สิทธิ์ระดับห้าขึ้นไปเริ่มหายาก และแร่เหล็กศักดิ์สิทธิ์ระดับเก้าหายากเหมือนกับจอมยุทธระดับดารา ดังนั้นแร่เหล็กศักดิ์สิทธิ์ระดับยี่สิบคงหายากเหมือนกับจอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่ง แล้วเขาจะหาแร่เหล็กพวกนั้นมาให้ดาบของเขากลืนกินได้จากที่ไหนกัน?”

หลิงฮันส่ายหัวอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลากี่ปีที่จะไปถึงระดับนั้น ตอนนี้เขาไม่ควรเก็บเรื่องนั้นมาคิดจะดีกว่า

หลังจากที่ใช้ดาบฟันแร่เหล็กศักดิ์สิทธิ์อยู่หลายครั้ง แร่เหล็กพวกนั้นก็เริ่มสลายราวกับเป็นกากของเสีย

“พลังของพวกมันคงถูกดูดกลืนไปหมดแล้ว” หลิงฮันพูดกับตัวเอง

“จะว่าไปแล้วดาบเล่มนี้จะต้องอยู่กับข้าไปอีกนาน ถ้างั้นข้าจะตั้งชื่อดาบเล่มนี้ว่าอะไรดี?”