Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 1193

ภายในพระราชวังมีบอลแสงลอยอยู่หลายลูก หากมองให้ดีจะพบว่าบอลแสงแต่ละลูกมีข้อความมากมายอยู่ภายใน แต่ข้อความเหล่านั้นเลือนลางมองเห็นได้ไม่ชัด

“ข้อความของบอลแสงแต่ละลูก… คือทักษะบ่มเพาะ!”

“ข้ามองเห็นรางๆเหมือนจะเขียนว่าทักษะขัดเกลาจิตบริสุทธิ์”

“ฝ่ามือพลังหมอกม่วง”

“ดาบจิตไผ่”

ทั้งเจ็ดคนมองไปยังบอลแสงแต่ละลูกและกล่าวชื่อทักษะที่ดูแล้วสามารถคว้าจับได้ง่ายที่สุด

“อะไรกัน ทักษะก่อเกิดจิต! ข้าเคยเห็นคำอธิบายของมันในซากโบราณสถานบางแห่ง มันเป็นทักษะที่กำเนิดขึ้นในยุคบรรพกาล กล่าวว่าหากบ่มเพาะมัน ปราณก่อเกิดจะผสานรวมเข้ากับอำนาจแห่งอัสนีทำให้สามารถทำลายการป้องกันขแงคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย” เหอเต๋ากล่าวด้วยความตื่นเต้น

ทักษะที่ว่าคือทักษะโบราณที่สืบทอดมาอย่างยาวนานและสูญหายไปนานแล้ว โบราณสถานบางแห่งบันทึกเพียงส่วนที่ไม่สมบูรณ์ของทักษะเอาไว้เท่านั้น หรือว่าทักษะที่อยู่ที่นี่จะเป็นทักษะที่สมบูรณ์?

ถ้าเป็นทักษะที่สมบูรณ์จริง มันจะเป็นทักษะบ่มเพาะที่ล้ำค่ามาก

ทุกคนรูเว่าที่นี่แห่งเป็นขุมสมบัติอย่างแท้จริงและล้ำค่าเกินกว่าพวกเขาจะจินตนาการ

‘พรึบ’ เฉินจู๋เอ๋อกระโดดขึ้นไปคว้าบอลแสง นางเคลื่อนไหวรวดเร็วมาก แต่ในขณะที่นางเข้าใกล้บอลแสงได้จู่ๆบอลแสงก็เคลื่อนไหวหลบหนีการจับของนาง ยิ่งนางเคลื่อนไหวเร็วขึ้นบอลแสงก็ยิ่งเคลื่อนที่เร็วตาม

ร่างของเฉินจู๋เอ๋อเริ่มอ่อนล้าและกลับสู่พื้นด้วยความล้มเหลว

อีกหกคนที่เหลือตกตะลึง พลังของเฉินจู๋เอ๋อไม่ได้อ่อนแอกว่าพวกเขา การที่นางทำไม่สำเร็จบางทีพวกเขาเองก็คงประสบชะตาเดียวกัน

การได้รับทักษะสืบทอดเหล่านี้คงไม่ง่ายเสียแล้ว!

ทั้งเจ็ดคนหยุดการสนทนาและสายตาจดจ้องและลงมือคว้าบอลแสง คราวนี้บอลแสงราวกับมีชีวิต มันเคลื่อนไหวราวกับปลาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ

ยากเย็นยิ่งนัก!

ทั้งเจ็ดคนขมวดคิ้ว แม้พวกเขาจะเป็นราชาในหมู่รุ่นเยาว์ตอนนี้พวกเขาก็พบเจอกับความลำบากเสียแล้ว

‘พรึบ’ แต่ทันใดนั้นเอง ไม่รู้ทำไมจู่ๆบอลแสงเจ็ดลูกก็สั่นสะท้านและพุ่งเข้าในพวกเขาทั้งเจ็ดอย่างรวดเร็ว

หลิงฮันและคนอื่นๆรีบคว้าบอลแสงเอาไว้ ‘หมับ’ พวกเขาคว้าเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็คือก่อนหน้านี้พวกเขาพยายามจับพวกมันแต่ก็ทำไม่ได้ แต่ตอนนี้จู่ๆพวกมันก็เป็นฝ่ายเข้าหาพวกเขาเอง

‘ฉึบ’ บอลแสงค่อยๆสลายไปทีละลูก ข้อความอักขระทักษะนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในจิตใจของทั้งเจ็ดคน

หลิงฮันไม่รู้ว่าคนอื่นได้รับทักษะอะไร แต่ทักษะที่เขาได้มีชื่อว่า ย่างก้าวไล่ตามดารา

หากฝึกฝนทักษะจนบรรลุจุดสูงสุด ผู้ใช้จะสามารถเหยียบย่ำสวรรค์เก้าชั้นฟ้าและหยิบจับดวงดาราและดวงจันทร์ได้

แม้ความสามารถของทักษะจะดูเกินจริงไปหน่อย แต่ทักษะจะได้ผลยอดเยี่ยมขนาดก็ขึ้นอยู่กับความเข้าใจและการประยุกต์ของแต่ละคน

เขาศึกษาทักษะที่ได้มาในใจและรู้สึกได้ถึงความซับซ้อน เขาไม่สามารถเข้าใจทักษะนี้ได้ในทันที อย่างน้อยต้องใช้เวลาหลายปีหรืออาจจะหลายสิบหลายร้อยปี

หลิงฮันไม่วิตกกังวล เขามีต้นสังสารวัฏ เวลาไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา

เฉินจู๋เอ๋อและคนอื่นๆแสดงท่าทีตกตะลึง แน่นอนว่าพวกเขาก็ได้รับทักษะที่ยอดเยี่ยมเช่นเดียวกัน

พวกเขามองไปยังบอลแสงด้านบนและแสดงสีหน้าถึงความต้องการ

บอลแสงเหล่านั้น ถ้าหากคว้าพวกมันมาได้ทั้งหมด ผลประโยชน์ที่ได้รับก็จะมากมายจนไม่อาจอธิบายได้

เพียงแต่บอลแสงเหล่านั้นไม่ตกลงมาหาพวกเขาแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับบอลแสงคนล่ะหนึ่งลูกสำหรับการเปิดพระราชแห่งนี้ได้

ทั้งเจ็ดคนเริ่มไล่จับบอลแสงอีกครั้ง แน่นอนว่าพวกเขาล้มเหลว หลังจากรอสักพักก็ไม่มีบอลแสงร่วงลงมาใส่พวกเขาเหมือนครั้งก่อนทำให้พวกเขาอดรู้สึกผิดไม่ได้

ภูเขาสมบัติอยู่ตรงหน้าแท้ๆแต่กลับไม่สามารถนำมาครอบครอง

น่าเจ็บใจนัก!

“ว่าไง อยากได้ทักษะเพิ่มกันรึเปล่า?” จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหูของทุกคน เสียงนั้นก้องกังวาลราวกับผู้พูดอยู่ห่างไกล

“นั่นใคร!” ราชารุ่นเยาว์ทั้งเจ็ดตะลึงและตะโกนออกมา

“แสดงตัวซะ!”

“อย่าได้มัวซ่อนตัว!”

“เจ้าอยากจะพบเจอนายท่านผู้นี้งั้นรึ?” เสียงกังวาลดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับปราณหมอกสีดำที่ปรากฏออกมา ออร่าของมันอบอวลไปด้วยความตาย

ปราณสีดำก่อตัวกันเป็นรูปร่างของมนุษย์ท่ามกลางราชารุ่นเยาว์ทั้งเจ็ด

“เจ้าเป็นใคร!” เฉินจู๋เอ๋อเอ่ยถามทันที

“นายท่านผู้นี้เป็นเจ้าของที่แห่งนี้ยังไงล่ะ!” ปราณรูปร่างมนุษย์กล่าว

หลิงฮัลและคนอื่นๆมองหน้ากันก่อนจะโค้งตัวกล่าว “ขอขอบคุณผู้อาวุโส!” แม้พวกเขาจะมีเกียรติของตัวเอง แต่ก็ปฏิเสธความที่ว่าอีกฝ่ายมองทักษะให้พวกเขาไม่ได้

“ไม่ต้องมากพิธี!” ปราณรูปร่างมนุษย์ยกมือ รูปร่างของเขาไม่เสถียรมันคงกระพือไปมา “พวกเจ้าเป็นอัจฉริยะที่เหมาะสมจะได้รับทักษะสืบทอดจากนายท่านผู้นี้”

“ขอขอบคุณผู้อาวุโส” ทั้งเจ็ดคนแสดงความเคารพอีกครั้ง

“เพียงแต่ว่านายท่านผู้นี้ต้องการผู้สืบทอดที่แท้จริงเพียงคนเดียวเท่านั้น ใครคนไหนอยากคารวะข้าเป็นอาจารย์บ้าง?” ปราณรูปร่างมนุษย์ถามอีกครั้ง

หลิงฮันและคนอื่นๆมองหน้ากันอีกครั้งก่อน “ไม่ทราบว่าพวกเราคนไหนที่ผู้อาวุโสอยากรับเป็นลูกศิษย์?”

ถึงแม้ปราณรูปร่างมนุษย์จะอ้างตัวว่าเป็นเจ้าของที่แห่งนี้ แต่คำพูดของเขาเชื่อถือได้งั้นรึ?

ทั้งเจ็ดคนสามารถเป็นราชาของรุ่นเยาว์ได้แน่นอนว่าพวกเขาย่อมมีความคิดของตัวเองและไม่เชื่อใครง่ายๆ

“ถ้าจะให้นายท่านผู้นี้เลือก…” ปราณรูปร่างมนุษย์หยุดกล่าวชั่วครู่และกวาดสานตามองผ่านทั้งเจ็ดคน

“เป็นเจ้า!” ปราณรูปร่างมนุษย์ยื่นมือออกไปชี้ยังร่างของหลิงฮัน

“ข้า!?” หลิงฮันส่ายหัว “ขออภัยผ้าอาวุโสด้วย แต่ข้าไม่ต้องเป็นลูกศิษย์ของใคร!”

ต่อให้เขาต้องการเป็นศิษย์ ในหอคอยทมิฬของเขาก็มีตัวตนระดับเซียนพำนักอยู่ เขาไม่จำเป็นต้องเคารพบุคคลตรงหน้าเป็นอาจารย์

ปราณรูปร่างมนุษย์แสดงท่าทีประหลาดใจอย่างปิดไม่มิด หลิงฮันปฏิเสธความรุ่งโรจน์ที่จะได้จากเขาได้อย่างไร?

มีปรมาจารย์เช่นเขาเป็นอาจารย์ สำหรับคนส่วนมากแล้วมันเป็นข้อเสนอที่ยั่วยวนจนไม่มีทางปฏิเสธได้แท้ๆ

แต่หลิงฮันกลับไม่ลังเลที่จะส่ายหัวปฏิเสธ…

ปราณรูปร่างมนุษย์กวาดสายตาต่อไปยังเฉินจู๋เอ๋อ “เจ้าล่ะ? เจ้าจะคารวะข้าเป็นอาจารย์รึไม่?”

เฉินจู๋เอ๋อลังเลก่อนจะกล่าว “ผู้อาวุโส ตัวข้าคารวะคนผู้หนึ่งเป็นอาจารย์อยู่แล้ว ข้าจึงไม่ต้องการเป็นศิษย์ของท่าน”

ถูกปฏิเสธอีกแล้ว?

ปากของปราณรูปร่างมนุษย์กระตุก “แล้วพวกเจ้าล่ะ?” เขาชี้ไปยังห้าคนที่เหลือ

ทั้งห้าคนมองหน้ากันและส่ายหัว

จู่ๆอีกฝ่ายก็ปรากฏตัวออกมายื่นข้อเสนอรับลูกศิษย์เช่นนี้ ทั้งเจ็ดคนจึงเกิดความรู้สึกสงสัยไม่น่าไว้วางใจ