Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 1304

ในที่สุดการต่อสู้ระหว่างอ้าวซื่อหยินและเย่วหยิงก็มาถึงจุดสิ้นสุด และจบลงด้วยชัยชนะของอ้าวซื่อหยุน

ตามความคิดเห็นของหลิงฮัน มันไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของเย่วหยิงอ่อนแอกว่าฝ่ายตรงข้าม แต่เป็นเพราะอ้าวซื่อหยุนใช้อาวุธศักดิ์สิทธิ์และพลังสายเลือด

สำหรับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของอ้าวซื่อหยุนนั้นคือกระดูกสันหลังของมังกร มันเชื่อมต่อกับโลหิตของเขาและสามารถเพิ่มพลังต่อสู้ให้เขาได้ และเมื่้อใช้พลังของโลหิตมังกรทมิฬก็จะทำให้อ้าวซื่อหยินแข็งแกร่งเย่วหยิงมากขึ้นไปอีก ดังนั้นในระดับพลังเดียวกัน เมื่อใช้พลังทางสายเลือดและอาวุธศักดิ์สิทธิ์ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาควบคุมสถานการณ์ได้

ถึงมีระดับพลังเท่ากันจะดูเหมือนยุติธรรม แต่ความจริงแล้วไม่ยุติธรรม

แต่เนื่องจากที่นี่สามารถใช้อำนาจแห่งกฎเกณฑ์ได้ ดังนั้นแพ้ก็คือแพ้ ไม่มีข้อแก้ตัว

เย่วหยิงนั่งลงและเริ่มฟื้นฟูพลังปราณ นางยังเหลือการต่อสู้อีกสองรอบ

หลิงฮันพยักหน้าอยู่ในใจ ดูเหมือนความต่างชั้นระหว่างอัจฉริยะระดับราชานั้นใหญ่มาก ยกเว้นเขาและเย่วหยิงที่มีความสามารถเขย่าบัลลังก์เก้าราชาบนแท่นได้

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เขาไปเอง!

หลิงฮันกระโดดขึ้นไปบนแท่น

ฝ่ายตรงข้ามที่เขาจะเผชิญหน้าคือจอมยุทธจากดินแดนใต้พิภพที่มีหัวสิงโตทองคำ – ถ้วป้าตง

ใครบางคนท้าทายเก้าราชา!

“เจ้าหมอนั่น…เป็นใครกัน?”

“ข้าไม่รู้”

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่เขาคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งพอที่จะท้าทายเก้าราชาอย่างนั้นรึ?”

บางคนสงสัย บางคนเหยียดหยาม บางคนก็ตั้งหน้าตั้งคารอดู หากตำแหน่งราชาทั้งเก้าถูกตัดสินเร็วเกินไปคงเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก

อ้าวซื่อหยินถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าหลิงฮันท้าทายเขา เขาก็อาจเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ได้

ก่อนหน้านี้ทั้งที่มีความได้เปรียบเหนือหลิงฮันอย่างท่วมท้น ถึงแม้เขาจะไม่ได้พ่ายแพ้ให้กับหลิงฮัน แต่ก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบทุกด้าน

ถ้วป้าตงจ้องมองสำรวจความแข็งแกร่งของหลิงฮันด้วยสายตาเหยียดหยามและระมัดระวัง

“เจ้าเป็นศัตรูตัวฉกาจของข้า” ถัวป้าตงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและแผงคอสีทองของเขาก็ตั้งชั้นขึ้นแสดงให้เห็นถึงความสง่างามของราชาแห่งสัตว์อสูร

หลิงฮันส่ายหัวและพูดว่า “น่าเสียดาย เจ้ายังไม่แข็งแกร่งพอที่จะทำให้ข้าเรียกเจ้าว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจ” มีเพียงแค่เป่ยหวง ฉือหวง และฉื้อหวงจี่่ ที่แข็งแกร่งพอให้เขาเรียกอีกฝ่ายว่าศัตรูตัวฉกาจได้

“อวดดี!” ถัวป้าตงคำราม และตบฝ่ามือไปที่หลิงฮัน

ตู้ม พลังปราณก่อเกิดถูกควบแน่นกลายเป็นอุ้งมือสิงโตยักษ์ที่ตบไปที่หลิงฮัน

มันไม่ใช่เทคนิคหรือทักษะอะไรทั้งสิ้น เป็นแค่ฝ่ามือธรรมดาเท่านั้น

หลิงฮันสะบัดนิ้วและฝ่ามือสิงโตยักษ์ก็แยกออกเป็นสองส่วนเบี่ยงไปทางด้านซ้ายและขวาเคลื่อนที่ผ่านหลิงฮันไป

หืม!

มีเสียงอุทานดังมาจากด้านล่าง แม้ว่าถ้วป้าตงจะไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด แต่หลิงฮันสามารถสลายการโจมตีของอีกฝ่ายได้ง่ายเกินไป ราวกับว่าคู่ต่อสู้ของเขาไม่ใช่ราชา แต่เป็นแค่จอมยุทธระดับภูผาวารีทั่วไป

อู่เมี่ยนถอนหายใจ ในตอนที่เขาลดระดับพลังของตัวเองเพื่อต่อสู้ในระดับเดียวกับหลิงฮัน แต่เขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะหลิงฮันได้ ความสามารถของชายคนนี้ไม่อาจหยั่งถึง

เป่ยหวง ฉือหวงและฉื้อหวงจี่่เผยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น ในแง่ของพลังต่อสู้ของพวกเขาคือระดับดารา เพียงแค่ปล่อยฝ่ามือก็สามารถสยบหลิงฮันได้แล้ว แต่ที่นี่ทุกคนอยู่ระดับภูผาวารีเหมือนกันหมด ยกเว้นพลังทางสายเลือด ทักษะกับเทคนิคและความสามารถในการต่อสู้ ซึ่งจะส่งผลกระทบอย่างมากต่อพลังต่อสู้

“เจ้าก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง ไม่แปลกที่เจ้าจะทำตัวอวดดีแบบนั้น” ถ้วป้าตงพูดอย่างเย็นชา ถึงแม้เขาจะไม่ประสบความสำเร็จในการโจมตีใส่หลิงฮัน แต่เขาก็ยังคงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

“เจ้าจะพ่ายแพ้ให้กับข้าภายในสิบกระบวนท่า” หลิงฮันกล่าว

อันที่จริงเขาสามารถปิดฉากได้เร็วกว่านั้น แต่จะดีกว่าถ้ายังถ่อมตัวอยู่บ้าง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ถ้วป้าตงก็โกรธแทบจะบ้าคลั่ง ทั้งที่เขาเป็นอัจฉริยะระดับราชา แต่อีกฝ่ายกลับพูดว่าเขาจะพ่ายแพ้ภายในสิบกระบวนท่า เขาหัวเราะด้วยความโกรธและพูดว่า “ดี ข้าอยากเห็นยิ่งนักว่าเจ้าจะสามารถเอาชนะข้าภายในสิบกระบวนท่าได้อย่างไร!”

หลิงฮันยิ้มและกระโจนออกไป พรึบ อักขระศักดิ์สิทธิ์บนมือของเขาเริ่มส่องแสงและระเบิดแสงสว่างออกมา เปรี๊ยง ทันใดนั้นเสียงฟ้าผ่าและสายฟ้าก็พุ่งเข้าหาถัวป้าตง

“อะไรกัน!”

ชั่วครู่ต่อมา ไม่ว่าจะเป็นใครก็เผยสีหน้าตกตะลึงออกมาให้เห็น

ทุกคนที่อยู่ที่นี่จะมีใครไม่เคยรับทัณฑ์สวรรค์บ้าง? แน่นอนพวกเขาย่อมรู้ดีว่าสายฟ้าของทัณฑ์สวรรค์นั้นน่าสะพรึงกลัวแค่ไหน อาจกล่าวได้ทัณฑ์สวรรค์คือพลังของธรรมชาติที่อันตรายที่สุดในโลก

แต่ทัณฑ์สวรรค์เป็นพลังของพระจ้าที่ไม่มีใครสามารถควบคุมได้ แม้ว่าจอมยุทธจะสามารถควบคุมพลังสายฟ้าได้ก็ตาม แต่มันแตกต่างจากทัณฑ์สวรรค์อย่างสิ้นเชิง

ทว่าในมือของหลิงฮันกลับเป็นสายฟ้าของทัณฑ์สวรรค์!

เขาบ้า นี่เขาบ้าไปแล้ว!

บางคนแค่ตกตกตะลึง แต่ถ้วป้าตงยืนเกร็งกล้ามเนื้อทั้งตัวและเกิดความกลัวขึ้นในใจอย่างไม่อาจอธิบายได้

หรือว่าเขาจะต้องมาตายที่นี่?

ไม่ใช่!

อย่างไรก็ตาม ถัวป้าตงก็ยังคงเป็นอัจฉริยะระดับราชา เขาส่งเสียงคำราม กล้ามเนื้อของเขาเริ่มพองโต เสื้อผ้าของเขาฉีกขาดและกลายร่างเป็นราชสีห์ทองคำที่สูงสิบฟุตและมีเส้นผมเหมือนทองคำ

“ทำลาย!” ถัวป้าตงต่อยหมัดออกไปปะทะสายฟ้าของหลิงฮัน และอักขณะศักดิ์สิทธิ์เก้าสิบเก้าตัวบนหมัดของเขาก็ส่องแสงสว่างเช่นเดียวกับทองคำ

ขีดจำกัดของระดับภูผาวารีคืออักขระศักดิ์สิทธิ์เก้าสิบเก้าตัว และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีมากกว่านี้

ตู้ม!

เสียงระเบิดที่ดัง ทำให้ร่างของถัวป้าตงถอยกลับไปด้านหลังไปที่ขอบแท่นจนเกือบจะตก

“อ๊าก!” เขากระอักโลหิตออกมาและจ้องมองหลิงฮันด้วยความหวาดผวา

นั่นไม่ใช่แค่เหมือนทัณฑ์สวรรค์ แต่เป็นทัณฑ์สวรรค์ของจริง!

พลังทำลายล้างของมันน่าสะพรึงกลัวมาก ทั้งที่พลังของทั้งสองคนเท่ากัน แต่การโจมตีเมื่อครู่ ทำให้กล้าเนื้อทั้งร่ายงกายของเขาต้องสั่นสะท้าน

เขากำลังเผชิญหน้ากับจอมยุทธ แต่กลับต้องมารับทัณฑ์สวรรค์ แล้วใครจะต้านทานได้?

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป กระทั่งราชาทุกคนก็เผยท่าทางระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น แม้ว่าหลิงฮันจะไม่ได้ท้าทายพวกเขา แต่หลังจากที่ตำแหน่งราชาทั้งเก้าคนถูกตัดสินแล้ว ต่อไปก็จะเป็นการต่อสู้ระหว่างราชาเพื่อชิงอันดับหนึ่ง

หลิงฮันเป็นคนที่พวกเขาไม่อาจมองข้ามได้

มีเพียงแค่ เป่ยหวง ฉือห่วง และฉื้อหวงจี่่เท่านั้นที่ดูตื่นเต้นและกระหายการต่อสู้ คู่ต่อสู้อย่างหลิงฮันคือคนที่พวกเขาอยากปะมือด้วย

หมัดของหลิงฮันและสายฟ้ากลายเป็นมังกรคำรามและกระหน่ำโจมตีถ้วป้าตงอย่างดุเดือด ซึ่งทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายที่ทำได้แค่ป้องกัน เขาต้องงัดทุกอย่างออกมาใช้ มิฉะนั้นจะไม่มีพลังเหลือที่จะตอบโต้

ทุกคนหายใจเข้าลึกๆ ทั้งที่ถัวป้าตงเป็นอัจฉริยะระดับราชา แต่กลับถูกหลิงฮันกระหน่ำโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว นี่คือความแข็งแกร่งของราชาอย่างนั้นหรือ?

นี่ยังนับว่าเป็นการต่อสู้? ไม่ใช่ มันเป็นการทารุณกรรมอยู่ฝ่ายเดียว!