Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 1458

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้หลิงฮันกลายเป็นไร้คำพูด

“สุนัขบัดซบ ปล่อยปากของเจ้าได้แล้ว คนที่ได้รับวาสคือข้า เจ้าช่วยอย่ายุ่งได้รึไม่?” หลิงฮันกล่าว

“ห้ามปล่อยเด็ดขาด!” เหล่าราชาที่ห้อยอยู่กล่าวอย่างพร้อมเพรียง พวกเขาไม่รู้ว่าวาสนาบนหินบนสุดคืออะไร แต่พวกเขาทุกคนไม่ต้องการพลาดโอกาสนั้นเด็ดขาด

“ปล่อยปากของเจ้า!”

“อย่าปล่อย!”

ทั้งสองฝ่ายตะโกนลั่น ก่อนหน้านี้สุนัขตัวดำที่ไม่ว่าไปที่ไหนก็มีแต่คนเกลียด ตอนนี้กลับกลายเป็นว่ามันคือผู้ช่วยชีวิตของทุกคนไปแล้ว

ผู้คนที่อยู่เบื้องล่างหัวเราะขบขัน แม้ทุกครั้งที่หุบเขาเปิดออกจะมีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นตลอด แต่ไม่มีครั้งไหนเทียบกับครั้งนี้ได้เลย

มีใครเคยเห็นกลุ่มราชาจำนวนมากเกาะหางกับเขาของสุนัขอย่างแน่นไม่ปล่อยรึเปล่า?

เหล่าราชารู้ว่าตนเองกำลังกลายเป็นเรื่องตลกของสาธารณะแต่ก็ไม่มีใครยอมปล่อยมือแม้แต่คนเดียว หากยอมปล่อยล่ะก็พวกเขาอาจจะต้องพลาดโอกาสนี้ไปตลอดกาล

พวกเขาเชื่อว่าแผ่นหินทองคำจะต้องไม่ได้มีอยู่โดยไร้เหตุผลแน่นอน

หากขึ้นไปด้านบนได้ พวกเขาจะมีโอกาพบพานกับวาสนาอันคาดไม่ถึง!

“อ้ากก!” สุนัขตัวดำกรีดร้อง จริงอยู่มันมีกายหยาบที่แข็งแกร่งเกินกว่าระดับพลังบ่มเพาะแต่ก็ไม่ได้เหมือนกับหลิงฮันที่กายหยาบจะยกระดับขึ้นไปพร้อมกับระดับพลังบ่มเพาะ ในตอนแรกมันมีระดับพลังที่สูงสุด แต่ด้วยการหลับไหลที่ยาวนานทำให้ทั้งพลังบ่มเพาะและความแข็งแกร่งของกายหยาบของอ่อนแอลง

ดังนั้นหากพลังบ่มเพาะของมันยังไม่ฟื้นฟูกลับไปเป็นดังเดิม กายหยาบก็จะไม่สามารถยกระดับขึ้นได้ แต่ในขณะเดียวกัน กายหยาบของมันในตอนนี้ก็ถือว่าไร้เทียมทานมากพอแล้ว

เพียงแต่ว่าด้วยการราชาจำนวนมากกำลังดึงหางมัน แถมอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของที่นี่ก็ยังพิเศษด้วยทำให้ราชาแต่ละคนมีน้ำหนักราวกับขุนเขา หากหางของมันต้องรับน้ำหนักของขุนเขาหลายลูก คิดว่าจะเจ็บปวดขนาดไหน?

ช่างทรมาน!

ใบหน้าของสุนัขตัวดำกลายเป็นบิดเบี้ยวและมีน้ำตาไหลออกมา

หลิงฮันแนะนำด้วยความหวังดี “เจ้าดำน้อย ปล่อยข้า!” เขากล่าวพร้อมกับพยายามกลั้นขำไปด้วย การที่เจ้าสุนัขตัวดำจะตกอยู่ในสภาพเวทนาเช่นนี้นั้นหาดูได้ยากยิ่ง

“อย่าปล่อย!” เหล่าราชาด้านล่างตะโกนพร้อมกัน

ที่จริงหลิงฮันก็ใช่ว่าจะไม่สามารถดึงร่างของราชาเหล่านี้ขึ้นแม้ แต่ปัญหาก็คืออำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของที่นี่นั้นพิเศษ แม้จะเป็นเขาก็แทบไม่สามารถแบกรับคนจำนวนมากเช่นนี้ได้

ใบหน้าของสุนัขตัวดำแดงก่ำ

มันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ขนบนหางของมันถูกดึงหลุดไปหลายเส้นจนเกือบโล้น

ผลลัพธ์ของการแย่งชิงระหว่างราชากลายเป็นเรื่องตลกไปเสียแล้ว แม้กระทั่งปรมาจารย์ของสำนักละอองดาราก็ยังเผยรอยยิ้มขมขื่นกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ไม่มีใครคาดคิดผลลัพธ์เช่นนี้!

ทันใดนั้นเอง ราชาอีกคนหนึ่งก็ขึ้นมาถึงความสูงระดับสองฟุตสุดท้ายได้ในที่สุด เขากระโดดเต็มแรงหวังไขว่คว้าหางของสุนัขตัวดำ

“ไม่ต้องมาเพิ่มแล้ว!” สุนัขตัวดำร้องโอดครวญ ทั้งหางกับขาของมันไม่มีที่เหลือให้จับแล้ว เจ้ายังจะกระโดดมาเพิ่มอีก?

ราชาที่กระโดดขึ้นมากวาดสายตามองก่อนที่จะเหลือไปเห็นแทงเล็กๆบางอย่าง แม้มันจะเล็กแต่ก็ยังพอให้คว้าจับเอาไว้ได้

เขาไม่ลังเลที่จะคว้าสิ่งนั้นเอาไว้และบีบจับแน่นไม่ปล่อย

“อ้ากกกกกกก!” สุนัขตัวดำเปลี่ยนสีหน้าทันใด อารมณ์บนใบหน้าของมันซับซ้อนจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

ทุกคนชะงักแน่นอน เนื่องจากราชาคนสุดท้ายนั้นเร่งรีบทำให้เขาไปจับแท่งอะไรบางอย่างที่อยู่ระหว่างขาของสุนัขตัวดำ

คิดว่าน้ำหนักราวกับขุนเขาที่ห้อยอยู่บนสิ่งนั้นจะทำให้รู้สึกอย่างไร?

แม้กายหยาบของสุนัขตัวดำจะไร้เทียมทาน แต่ก็ใช่ว่าสิ่งนั้นจะถูกขัดเกลาให้ทนทานไปด้วย

“ข้าขอสาปแช่งตระกูลของเจ้า!” สุนัขตัวดำร้องโอดครวญและอ้าปากปล่อยข้อเท้าหลิงฮันในที่สุด พร้อมกันนั้นเองมันก็บราชาคนอื่นๆก็ร่วงหล่นไปพร้อมกัน

ซื่อเฉินเฟิง “…”

หลงเซียงเยว่ “…”

เทียนเซี่ยตี้เอ้อ “…”

ราชาคนอื่น “…”

พรวดด!

“ฮ่าๆๆๆ!” เหล่าคนที่อยู้เบื้องร่างระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไหว

ในที่สุดเท้าของหลิงฮันก็หลุดพ้นและก้าวไปเหยียบบนแผ่นหินทองคำ

‘ครืนน’ ทันใดนั้นแสงทองคำก็โอบล้อมไปทั่วร่างของเขาก่อนที่ร่างของเขาจะหายไป พร้อมกันนั้นเองแสงแห่งวาสนาก็ส่องลงมายังร่างของจอมยุทธทุกคนที่ผ่านขึ้นมายังจุดที่สองของหุบเขา แต่เหล่าราชาที่ร่วงหล่นไปพร้อมกับสุนัขตัวดำนั้นพวกเขาไม่ได้รับวาสนาใดๆ

การแย่งชิงจบลง แม้กระทั่งจักรพรรดินีกับกู่ต้าวอี้ที่ยังสู้กันอยู่ก็ต้องหยุดมือ ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องใช้เวลาที่มีไปกับการดูดซับวาสนาจากสวรรค์และปฐพี

เหล่าจอมยุทธที่ขึ้นมาถึงจุดที่สองได้นั่งลงที่แผ่นหินและโคจรทักษะบ่มเพาะเต็มกำลังเพื่อรับวาสนาอย่างเต็มที่ ส่วนผู้คนที่อยู่ด้านล่างนั้นพวกเขาทำได้เพียงจ้องมองอย่างหมดหวัง

สุนัขตัวดำโมโหทุกคนที่มาคว้าจับมันเอาไว้เป็นอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะคนเหล่านี้มันคงได้ขึ้นไปบนแผ่นหินสีทองกับหลิงฮันไปแล้ว ยิ่งกว่านั้นยังมีคนหนึ่งที่บังอาจจับส่วนสำคัญของมันอีก

“นายท่านหมาจะฆ่าพวกเจ้า!” มันกลายเป็นหมาบ้าไล่กัดคนไปทั่ว

ในตอนแรกทุกคนยังพอปล่อยไป แต่เจ้าสุนัขตัวดำนั้นไล่กัดคนไม่ไว้หน้าทำให้สุดท้ายเหล่าราชาก็กลายเป็นเกรี้ยวกราดและไม่สบอารมณ์

หนึ่งคน สองคน เหล่าราชาเริ่มตอบโต้ เมื่อจำนวนของราชาเกินกว่าที่สุนัขตัวดำจะรับมือไหวมันก็หันหลังและเผ่นหนีเนื่องจากมันกลายเป็นเป้าโจมตีของฝูงชน

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง นายท่านหมาจะกลับมาอีกครั้ง!” สุนัขตัวดำทิ้งท้ายคำพูดเอาไว้ก่อนร่างของมันจะกลายเป็นเส้นแสงสีดำเผ่นหายออกไปจากหุบเขาเฉินเอี๋ยน

เหล่าราชาหยุดมือไม่ไล่ตามเนื่องจากฝีเท้าของสุนัขตัวดำนั้นว่องไวเกินคำบรรยาย พวกเขาไม่มีทางไล่ตามจับมันได้แน่นอน

ทุกคนมอแหงนมองไปบนฟ้า แผ่นหินสีทองส่องประกายสว่างไหวเจิดจ้าอย่างไม่มีสิ้นสุด

หลิงฮัน… ได้รับวาสนาอันใดกัน?