Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 1470

อี้เกาหนิงตัดสินใจเมินเฉยหลิงฮันและไปหาความช่วยเหลือ

แต่ทันทีที่เขาหันหลังและกำลังจะก้าวเดิน จิตสังหารอันหนักหน่วงก็ตรึงร่างเขาเอาไว้ราวกับว่าหากเขาก้าวเท้าแม้แต่ก้าวเดียว ความตายอันโหดเหี้ยมจะปลิดชีวิตเขาโดยไม่เหลือทิ้งไว้แม้แต่ซากศพ

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเพียงความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้จากสัญชาตญาณของผู้มีประสบการณ์เท่านั้น

อี้เกาหนิงรู้สึกแปลกใจและค่อยๆหันหลังกลับอีกครั้งอย่างช้าๆเนื่องจากหวาดกลัวว่าหากเขาผลีผลามจะเป็นการกระตุ้นให้อีกฝ่ายลงมือสังหารเขา แต่เมื่อหันหลังกลับมาอี้เกาหนิงก็ต้องประหลาดใจเนื่องจากคนที่ปลดปล่อยจิตสังหารเข้าใส่เขาไม่ใช่หลิงฮัน!

อีกฝ่ายเป็นสตรีที่มีผ้าคลุมปิดปังใบหน้า กลิ่นอายของนางนั้นทั้งสูงศักดิ์และกดขี่ราวกับเป็นจักรพรรดินีผู้ปกครอง!

ที่เขาตกตะลึงนั้นเพราะจิตสังหารของสตรีผู้นี้น่าสะพรึงกลัวจนแม้แต่เขาก็ยังรู้สึกหวาดกลัว นี่แสดงให้เห็นว่านางมีพลังต่อสู้ที่น่าสะพรึงขนาดไหนทั้งๆที่เป็นเพียงระดับดาราแท้ๆ

นางต้องเป็นสุดยอดราชาที่มีพลังบ่มเพาะขั้นสมบูรณ์ชั้นสูงสุดไม่ผิดแน่ ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่รู้สึกถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงเช่นนี้

นี่มันบ้าไปแล้ว!

สักนำย่อยที่แปดนี้โดดเดี่ยวในศาสตร์รูปแบบอาคม เหตุใดถึงมีศิษย์ใหม่ที่เป็นสุดยอดราชาปรากฏตัวถึงสองคน?

จักรพรรดินีไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก คิดจะให้นางกับหลิงฮันคลานลอดช่องสุนัขงั้นรึ?

“ข้าจะฉีกร่างของเจ้าออกเป็นหมื่นชิ้นและโยนให้สุนัขจรจัดกิน!” จักรพรรดินีกล่าวอย่างโหดเหี้ยม

เพียงแต่เสน่ห์ของนางนั้นมีมากเกินไป ต่อให้นางพูดคำหยาบเช่นนั้นออกไปก็ไม่ได้ทำให้ผู้อื่นรู้สึกไม่พอใจแต่อย่างใด

“สาวน้อย นายท่านหมาผู้นี้กินแต่ผักเท่านั้น” สุนัขตัวดำที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนกล่าว “เจ้าอย่าได้หมิ่นประมาทนายท่านหมา!”

หลิงฮันยิ้ม สุนัขเนี่ยนะกินแต่ผัก? มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่จะเชื่อ!

“จะเลือกคลานลอดช่องสุนัขหรือจะถูกทุบตีเจ้าเลือกเอา!” หลิงฮันสะบัดแขนเสื้อกล่าวเพื่อประกาศว่าเขาจะร่วมมือกันกับจักรพรรดิ

“ชะ ช่องสุนัข?” สุนัขตัวดำกระโดดเข้ามาและพบเข้ากับช่องสำหรับให้สุนัขลอดผ่านถูกขุดเอาไว้ที่ด้านข้างประตูทางเข้าลานที่พัก มันเกรี้ยวกราดทันที “พวกเจ้าบังอาจลบหลู่นายท่านหมา? ข้าจะฆ่าพวกเจ้า!”

มันพุ่งทะยานกัดเข้าที่ข้อมือของอี้เกาหนิงอย่างรวดเร็ว

อี้เกาหนิงไม่กล้าเคลื่อนไหวเนื่องจากถูกหลิงฮันกับจักรพรรดินีเพ่งเล็งอยู่ หากเขาหลบหลีกจะต้องเป็นการกระตุ้นทั้งสองคนแน่นอน

เพราะงั้นเขาถึงเลือกที่จะโคจรปราณก่อเกิดเพื่อสร้างเป็นโล่ป้องกันรอบร่างกายแทน

หลิงฮันถอนหายใจให้กับความโชคร้ายของอี้เกาหนิง ถึงแม้สุนัขตัวดำจะดูปัญญาอ่อน แต่หากใครกล้าดูถูกมันคนคนนั้นจะต้องมีโชคชะตาที่จบลงไม่สวย!

ปัง!

สุนัขตัวดำทำลายโล่พลังปราณและเบี่ยงตัวกัดไปยังก้นของอี้เกาหนิง

“อ้ากกก” อี้เกาหนิงกรีดร้องราวกับโลกจะแตกและเอนตัวไปด้านหน้าด้วยความเจ็บปวด

“กล้าดูหมิ่นนายท่านหมาผู้นี้ ข้าจะกัดก้นของเจ้าให้แยกเป็นสามส่วน!” สุนัขตัวดำกัดอย่างรุนแรงจนมีเลือดไหลออกมาตามช่องปากของมันไม่หยุด

“รีบปล่อยข้า!” อี้เกาหนิงทรมานเป็นอย่างมาก บริเวณก้นนั้นไม่มีกระดูด เพราะงั้นการกัดของสุนัขตัวดำจึงทำให้รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง

เขาทนอยู่นิ่งไม่ไหวอีกต่อไปและวิ่งเผื่อสลัดสุนัขตัวดำออกไป แต่สุนัขตัวดำนั้นกัดเขาเอาไว้แน่นมากจนทำอย่างไรก็ไม่หลุด

สุนัขตัวดำยังคงกล่าวเหน็บแนม “เจ้ามนุษย์อัปลักษณ์ เหตุใดก้นของเจ้าถึงได้เหม็นเช่นนี้? นี่เจ้าไม่ได้อาบน้ำมานานกี่วันแล้ว?”

ทุกคนจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ช่างน่าขันยิ่งนัก ปรมจารย์ระดับวารีนิรันดร์กำลังถูกสุนัขตัวดำที่สวมกางเกงในเหล็กกัดก้นอย่างทุกข์ทรมาน จะยังมีเหตุการณ์แบบไหนอีกที่ตลกไปมากกว่านี้?

“สุนัขบัดซบ ข้าจะฆ่าเจ้า!” อี้เกาหนิงไม่สามารถสลัดสุนัขตัวดำได้ ทันใดนั้นกระดูกในร่างของเขาก็ส่องสว่าง อักขระรูปแบบอาคมที่ถูกสลักเอาไว้ถูกกระตุ้นใช้งาน ยิ่งระดับพลังสูงขึ้นเท่าไหร่รูปแบบที่สามารถสลักลงไปที่กระดูดได้ก็จะมีระดับสูงและทรงพลังยิ่งขึ้น

กระบี่ทองคำนับไม่ถ้วนปรากฏออกมาและกระหน่ำจู่โจมเข้าใส่สุนัขตัวดำ

แต่กายหยาบของสุนัขตัวดำเองก็แข็งแกร่งจนน่าตกตะลึงเช่นกัน กระบี่ทองคำที่พุ่งเข้าใส่มันนั้นไม่ได้ผลแม้แต่น้อย แม้แต่ขนเส้นเดียวก็ไม่สามารถตัดขาด

สุนัขตัวดำมีท่าทีภาคภูมิใจและยังคงกัดไม่ปล่อย “คิดจะทำร้ายนายท่านหมา ยังเร็วไปล้านปี! เจ้ามนุษย์โง่เขลา จงมาเป็นสัตว์ขี่ให้นายท่านมาซะ!”

อี้เกาหนิงโมโหมาก หากพ่ายแพ้แล้วยังต้องถูกนำไปเป็นสัตว์ขี่ของสุนัขด้วยแล้วล่ะก็ เขาคงไม่มีหน้าไปพบใครอีกแล้ว

“ข้าจะสู้เป็นตายกับเจ้า!” เขาคำรามพร้อมกับกระอักโลหิตออกมา ทันใดนั้นเส้นผมสามในสิบส่วนบนหัวของเขาได้แปรเปลี่ยนเป็นสีเทาที่หยาบกร้าน เพียงแต่ว่าในขณะเดียวกันพลังของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมากจนเทียบเท่าระดับวารีนิรันดร์ขั้นกลาง

‘ตูม’ เขาลงมือจู่โจมเข้าใส่สุนัขตัวดำ พลังโจมตีของเขารุนแรงเป็นอย่างยิ่ง สุนัขตัวดำถูกซัดจนร่างลอยกระเด็น แต่ปากของมันก็คาบก้อนเนื้อขนาดใหญ่ติดไปด้วย

กางเกงของอี้เกาหนิงปรากฏรูขนาดใหญ่ที่สามารถมองเห็นก้นอันขาวเนียนได้ชัดเจน แต่ที่บริเวณก้นของเขาได้มีเนื้อบางส่วนขาดแหว่งหายไปจนดูเหมือนถูกแบ่งเป็นสามแฉก โลหิตไหลท่วมออกมาย้อมกางเกงในเป็นสีแดง

“อ้ากก!” สุนัขตัวดำร้องโอดครวญราวกับโลกจะแตก “ฆาตกร! ฆาตกร! นายท่านหมาเจ็บจะตายอยู่แล้ว! มนุษย์บ้าคลั่งคนหนึ่งคิดจะสังหารนายท่านหมา!”

นี่มัน!

ปากของทุกคนกระตุกไปมา แม้กระทั่งหลิงฮันก็เริ่มรู้สึกเห็นใจอี้เกาหนิง

สุนัขตัวดำไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเป็นอี้เกาหนิงต่างหากที่ถูกกัดเนื้อที่ก้นจนขาดแหว่ง ใครกันแน่ที่ดูน่าเจ็บปวดยิ่งกว่ากัน?

ท่าทางของสุนัขตัวดำทำให้อี้เกาหนิงลืมความเจ็บปวดไปชั่วครู่และจ้องมองไปที่มัน เขาเคยพบเจอคนที่ไร้ยางอายมามากมายนับไม่ถ้วน แต่เมื่อเทียบกับสุนัขตัวดำตนนี้แล้ว คนเหล่านั้นไม่นับเป็นอันใดได้เลย

เหล่าศิษย์เก่าที่หัวไวรับเผ่นหนีก่อนอย่างรวดเร็ว ในเมื่ออี้เกาหนิงก็ยังทำอะไรไม่ได้ พวกเขาก็ไม่รู้จะอยู่ให้เจ็บตัวด้วยทำไม ศิษย์ใหม่ที่มาในรอบนี้ช่างแข็งแกร่งฝืนสวรรค์ยิ่งนัก แถมยังมีสุนัขตัวดำที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนอีก

ในขณะที่พวกเขาจะเผ่นหนีมือขนาดใหญ่ก็ร่วงลงมาจากท้องฟ้าเหนี่ยวรั้งร่างพวกเขาเอาไว้

หลิงฮันยิ้ม “หากคิดจะไปไหนก็ต้องผ่านทางช่องนั้น!” เขาชี้นิ้วไปตรงช่องลอดสุนัข

ใครปฏิบัติกับเขาอย่างไรเขาก็จะปฏิบัติคืนอย่างนั้น