Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 1509

หลิงฮันยิ้มและกล่าว “ถ้าเจ้าอยากสู้ก็เข้ามา”

ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ เขาย่อมไม่หวาดกลัวจอมยุทธระดับวารีนิรันดร์ขั้นสูงสุด

ฮูช่านสูดหายใจลึก “ฮึ่ม เจ้าดูถูกพวกเราเกินไปหน่อยแล้ว! เจ้าคงคิดสินะว่าในสภาพแวดล้อมของที่นี่พวกเราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ”

“ในเมื่อเจ้ารนหาที่เอง ข้าก็จะทำให้เจ้าชดใช้!” เขาโคจรทักษะลับ ‘พรึบ’ พริบตาเดียวกล้ามเนื้อของเขาก็ค่อยๆขยายใหญ่ทีละส่วนจนเสื้อผ้าขาดกระจุย ราวกายของเขาแปรเปลี่ยนไปเป็นแข็งทนทานราวกับก้อนหินและมีขนาดร่างกายใหญ่กว่าเดิมสามถึงสี่เท่า

“ฮ่าๆ พี่ช่านฝึกฝนทักษะกายหยาบแปดศิลาสำเร็จถึงส่วนที่สอง เมื่อทักษะถูกใช้งานกายหยาบของเขาจะไร้เทียมทานที่สุด!” สตรีในกลุ่มกล่าวด้วยท่าทางอิจฉา

ทักษะลับนี้คือทักษะที่ทรงพลังที่สุดในดินแดนต้องห้ามแปดศิลา มันคือทักษะรากฐานของตระกูลพวกเขาเลยก็ว่าได้ ถึงแม้ทุกคนในตระกูลจะได้รับจากสั่งสอนทักษะนี้แต่ส่วนแต่ก็จะฝึกฝนสำเร็จเพียงแค่ส่วนแรกของทักษะ ทั่วทั้งดินแดนต้องห้ามแปดศิลาคนที่ฝึกส่วนที่สองสำเร็จนั้นมีเพียงแค่หยิบมือ ฮูช่านก็คือหนึ่งในนั้น

ทันทีที่ทักษะนี้ถูกใช้งาน ภัยคุกคามที่ฮูช่านได้รับจากสายลมของภูเขาก็ลดลงทำให้เขาสามารถโจมตีได้รุนแรงยิ่งกว่าเดิม เพียงแต่ว่าการคงสภาพทักษะนี้เอาไว้จำเป็นต้องเผาผลาญปราณก่อเกิดบางส่วน แม้แรงกดดันที่ได้รับจากสายลมจะลดลงก็ตาม เขาก็ยังใช้พลังต่อสู้ได้เพียงครึ่งเดียวจากทั้งหมด

แต่ในความคิดของเขา เพียงแค่ครึ่งเดียวก็เพียงพอแล้ว

“ถูกบดขยี้ไปซะ!” ฮูช่านพุ่งเข้าใส่หลิงฮันราวกับวัวกระทิง

กายหยาบแปดศิลา มันคือทักษะของดินแดนแห่งเซียน!

หลิงฮันไม่หวั่นเกรง เทียบกับกายหยาบของเขาแล้วกายหยาบของอีกฝ่ายจะนับเป็นอันใดได้? เขาลงมือพุ่งทะยานเข้าใส่ฮูช่านเช่นเดียวกัน

“รนหาที่ตาย!” ฮูช่านเค้นเสียง เขาไม่รังเกียจที่จะสังหารหลิงฮันแม้แต่น้อย หลิงฮันไม่ใช่สตรีงดงามเสียหน่อย เหตุใดเขาต้องเมตตา?

ฮูช่านกวัดแกว่งหมัดใส่ศีรษะหลิงฮัน ที่รอบหมัดของเขามีหนามหินอันแหลมคมงอกออกมา

ด้วยหนึ่งหมัดนี้ ชีวิตของเจ้าจะจบสิ้น

หลิงฮันปล่อยหมัดตอบโต้ ปราณดาบถูกโคจรพร้อมกับกระตุ้นรูปแบบอาคมอีกาโลหิตทั้งสิบ

หากคนของสำนักย่อยที่แปดอยู่ที่นี่ล่ะก็ พวกเขาต้องอุทานด้วยความตะลึงแน่นอน เนื่องจากอีกาโลหิตที่ถูกปลดปล่อยออกมานั้นมีขนาดใหญ่กว่ารูปแบบอาคมอีกาโลหิตทั่วไปถึงร้อยเท่า

อีกาโลหิตกระพือปีกพุ่งเข้าใส่หมัดของฮูช่านโดยที่กลาง ปีกที่สะบัดไปมาของมันห้อมล้อมไปด้วยปราณดาบที่แฝงอำนาจของกาลเวลาแปรผันพันปีเอาไว้

ใบหน้าของฮูช่านเปลี่ยนสี การโจมตียังมาไม่ถึงแท้ๆ แต่เพียงแค่คลื่นพลังของมันก็ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว แถมตอนนี้เขายังไม่สามารถใช้พลังต่อสู้ที่แท้จริงได้อีก

ตูม!

หมัดของฮูช่านแหลกสลายทันทีที่ปะทะเข้ากับอีกาโลหิต และปราณดาบได้กระหน่ำจู่โจมใส่ฮูช่านอย่างต่อเนื่อง

“อ้ากก!” ฮูช่านร้องโอดครวญพร้อมกับล่าถอย ร่างกายของเขากลับสู่สภาพเดิมในพริบตา และหมัดของเขาถูกปกคลุมไปด้วยโลหิต

หลิงฮันยิ้มและกล่าว “ยอมมากับข้าแต่โดยดี ข้ามีเรื่องที่อยากถามเจ้าอยู่เยอะเลยทีเดียว”

“ฮึ่ม ฝันไปเถอะ!” ฮูช่านแสยะยิ้ม

หลิงฮันประหลาดใจ “หรือเจ้าต้องการตายอย่างสมศักดิ์ศรี?”

“ใครบอกแบบนั้น” ฮูช่านนำม้วนกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา

หลิงฮันชะงัก หากกระดาษแผ่นนั้นคือม้วนคำสั่งของเซียน เขาคงหมดสิทธิ์ที่จะเอาชนะอีกฝ่าย

“ถอยกันก่อน!” ฮูช่านฉีกกระดาษ คลื่นแสงส่องสว่างไปทั่วพร้อมกับร่างของทั้งเจ็ดคนที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ที่แท้ก็เป็นยันต์อาคมเคลื่อนย้ายในพริบตา

หลิงฮันมองเห็นว่าทั้งเจ็ดไม่ได้เคลื่อนที่ไปไกลนัก พวกเขาเพียงแค่กลับไปยังตีนภูเขา ด้วยการทีเขตแดนลี้ลับแห่งนี้มีขนาดเล็กและระดับของยันต์อาคมเคลื่อนย้ายในพริบตาก็ไม่ได้สูง พวกเขาจึงไม่ได้ถูกเคลื่อนย้ายออกไปด้านนอก

เพียงแต่ว่าที่บริเวณตีนเขานั้นไม่มีสายลมพัดผ่าน

“เจ้าหนู หากกล้าก็ลงมา!” ทั้งเจ็ดตะโกน

พวกเขามีกันอยู่เจ็ดคนแถมยังมีพลังบ่มเพาะเหนือกว่าหลิงฮัน หากสู้กันที่ตีนเขาล่ะก็พวกเขาไม่หวาดกลัวแน่นอน

“พวกเจ้านั่นล่ะ หากมีความสามารถพอก็ขึ้นมา” หลิงฮันลงมือขุดทางเดินต่อโดยเลิกสนใจคนเหล่านั้น

ทั้งเจ็ดคนเกรี้ยวกราดทันที เจ้าจอมยุทธบ้านนอกคนนี้ช่างน่ารังเกียจนัก

“ไปดูที่ยอดเขาอื่นกันก่อน” พวกเขาไม่กล้าขึ้นไปยังภูเขาลูกนี้ที่มีหลิงฮันอยู่

“จะให้ใครกลับไปรายงานดีรึไม่?” ฮูจิ้งกล่าวอย่างลังเล

“แล้วใครจะกลับไปล่ะ?” ฮูช่านชำเลือง “ตอนนี้คงไม่มีใครอยากกลับไปหรอกจริงรึไม่? ยิ่งกว่านั้นการไปกลับก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงสี่ปี เวลาขนาดนั้นคิดว่าที่นี่จะเหลือสมบัติให้เก็บเกี่ยว?”

ทั้งหกคนแน่นิ่ง แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีใครอยากจะเป็นคนออกไปจากที่นี่

“เอาล่ะ ไปดูยอดเขาลูกอื่นกันก่อน!” ในเมื่อไม่มีใครอยากกลับออกไปพวกเขาจึงเลือกไปสำรวจภูเขาลูกอื่น

หลิงฮันไม่สนใจทั้งเจ็ดคนและเก็บรวบรวมแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์อย่างมีความสุข ตราบใดที่ทั้งเจ็ดคนยังไม่กลับออกไปจากที่นี่เขาก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน

วันต่อมา พวกหลิงฮันทั้งสองคนก็มาถึงยอดเขาในที่สุด

เมื่อมาถึงตรงนี้ แรงกดดันที่ได้รับจากกรงเล็บมหึมานั้นรุนแรงยิ่งกว่าเดิมมาก หัวใจของหลิงฮันกับจักรพรรดินีเต้นรัวราวกับจะระเบิดได้ตลอดเวลา

“เจ้าเข้าไปซ่อนตัวก่อนดีไหม?” หลิงฮันเอ่ยถามจักพรรดินี

“ข้ายังไหว เมื่อถึงขีดจำกัดแล้วข้าจะบอกเจ้า” จักรพรรดินีกล่าว

หลิงฮันพยักและกวาดสายตามองเบื้องหน้า

ตำหนักได้ถูกกรงเล็บมหึมาบดขยี้จนแหลกแต่ก็ยังสามารถมองเห็นได้อยู่ว่าทั้งกำแพงและแผ่นปูรองของตำหนักนั้นไม่ใช่วัสดุธรรมดา แต่เนื่องจากพลังทำลายของกรงเล็บมหึมาแก่นพลังของพวกมันจึงพังทลายไปอย่างสมบูรณ์ มีเพียงบางส่วนเล็กน้อยเท่านั้นที่ยังอยู่ในสภาพเดิม

“นี่มัน… หยกครามต้นกำเนิด!” หลิงฮันตกตะลึงทันทีที่รู้ว่า

หยกครามต้นกำเนิดคือวัสดุเซียน มีตำนานกล่าวว่าตราบใดที่หยกชนิดนี้มีขนาดใหญ่เท่ากำปั้น มีโอกาสที่หยกครามต้นกำเนิดจะมีความนึกคิดจนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตได้ มีกายหยาบที่เกิดจากวัสดุเซียนนั้นหมายความสิ่งมีชีวิตที่ว่าจะสามารถกลายเป็นเซียนได้อย่างแน่นอน!

ซึ่งนั่นก็เหมือนกับบิดาของฉือหวง

หลิงฮันตกตะละจึงจนแทบจะหายใจไม่ทัน หยกครามต้นกำเนิดนั้นคือแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบเจ็ด หรือก็คือวัสดุเซียนระดับต่ำสุด แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับถูกใช้มาสร้างเป็นตำหนัก

น่าเสียดายที่หยกครามต้นกำเนิดแทบทั้งหมดถูกกรงเล็บมหึมาลายแก่นพลังไปอย่างสมบูรณ์แล้วจึงไม่หลงเหลือคุณสมบัติศักดิ์สิทธิ์เลยแม้แต่น้อย หลิงฮันรู้สึกเจ็บปวดทรมานหัวใจเป็นอย่างมาก

ใครเป็นเจ้าของกระเล็บสุนัขบัดซบนี้? ในอนาคตข้าจะไปชำระหนีแค้นให้ได้!

หลิงฮันเก็บรวบรวมหยกครามต้นกำเนิดส่วนน้อยที่ยังหลงเหลืออยู่เข้าไปในหอคอยทมิฬด้วยสีหน้าทรมานเจ็บปวดใจ หากใครมาเห็นต้องรู้สึกประหลาดใจเป็นแน่ เจ้ากำลังเก็บเกี่ยววัสดุเซียนอยู่จริงรึเปล่า เหตุใดถึงมีสีหน้าเป็นทุกข์เช่นนั้น?