Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 1804 มนุษย์กระดาษ

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะทำอย่างที่กล่าวได้หรอกนะ” หลิงฮันส่ายหัว

รุ่นเยาว์ผู้นั้นแสยะยิ้มและกล่าว “ข้าคือหนานกงถิง ผู้สืบทอดของนิกายอาญาสิ้นแสง!”

ลองคิดเอาเองแล้วกันว่า หากต่อต้านข้าจุดจบของเจ้าจะเป็นเช่นไร

หลิงฮันยิ้มและกล่าว “ไม่ใช่ว่าผู้สืบทอดของนิกายอาญาสิ้นแสง คือเป่ยเสวียนหมิงหรอกรึ?” “หุบปาก เจ้านั่นมันเป็นแค่สวะเท่านั้น!” หนานกงถิงเผยสีหน้าเหยียดหยามสุดขีด เขาขมวดคิ้วและกล่าว “ไม่ต้องพล่ามนอกเรื่อง ส่งต้นอสูรปีศาจขาวมา!”

เขามีเป้าหมายคือต้นอสูรปีศาจขาวมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ว่าครั้งก่อนที่เขาเข้ามาในเขตแดนลี้ลับเฉียนหลงนั้น พลังของเขายังอ่อนแอเกินไป แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เขาทะลวงผ่านระดับพลังจากสามนิพพานมาเป็นสี่นิพพานได้สำเร็จ ทำให้พลังต่อสู้ยกระดับสูงขึ้นหลายเท่า ยิ่งกว่านั้นเขาก็ยังนำสมบัติมาเพื่อใช้รับมือกับต้นอสูรปีศาจขาวโดยเฉพาะอีกด้วย เพียงแต่ว่าทันทีที่เขามาถึง ต้นอสูรปีศาจขาวก็ไม่อยู่เสียแล้ว

หลิงฮันยิ้ม “ในความคิดข้า เจ้าก็ไม่ได้ต่างไปจากเป่ยเสวียนหมิง”

“บังอาจ กล้าดีอย่างไรนำเข้าไปเทียบกับขยะนั่น!” หนานกงถิงเกรี้ยวราดและควบแน่นบอลเพลิงที่อัดแน่นไปด้วยตราประทับแห่งเต๋าขึ้นมาบนฝ่ามือ

“เจ้าคงไม่รู้สินะว่าข้าคือผู้ฝึกฝนวรยุทธธาตุเพลิง หากข้าลงมือในเขตแดนลี้ลับแห่งนี้ พลังต่อสู้จะเพิ่มขึ้นจากปกติถึงหนึ่งในสิบส่วน!” เขากล่าวอย่างภาคภูมิใจ “เจ้าแน่ใจว่าอยากให้ข้าลงมือจริงๆ?”

จักรพรรดินีเดินขึ้นหน้าและกล่าวอย่างเย็นชา “ไสหัวไป!”

หนานกงถิงที่กำลังเกรี้ยวกราดอยู่คิดจะสบถด่าจักรพรรดินี แต่พริบตาที่เขาหันไปเห็นนาง แววตาก็ชะงักทันที

ในโลกมีสตรีที่งดงามขนาดนี้อยู่ได้อย่างไร?

เขาเคยเห็นโฉมหน้าของธิดาโร๋วมาก่อน และคิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นสตรีที่งดงามที่สุดในโลกแล้ว แต่สวรรค์และปฐพีช่างสร้างปาฏิหาริย์อยู่ตลอดเวลาจริงๆ สตรีที่เขาพบเห็นอยู่ตรงหน้านี้ งดงามยิ่งกว่าธิดาโร๋วเสียอีก

“ฮ่าๆๆ!” หนานกงถิงหัวเราะบ้าคลั่ง แต่เดิมเขาไม่ได้ตั้งใจจะสู้กับหลิงฮันเลย เขาเพียงแค่คิดจะชิงต้นอสูรปีศาจขาวและจากไปเท่านั้น แต่ทว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว

เขาต้องการสตรีผู้นี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องนำนางมาครอบครองให้ได้!

“ตาย!” หนานกงถิงควบคุมบอลเพลิงบนฝ่ามือให้พุ่งเข้าใสหลิงฮัน แผนการของเขาคือจะสังหารหลิงฮันก่อนเป็นอันดับแรกแล้วค่อยจับตัวจักรพรรดินี ส่วนสุนัขตัวดำที่อยู่ข้างๆนั้น เขาเมินเฉยไปแล้วอย่างสมบูรณ์

หลิงฮันยกมือขึ้นฟ้า ‘พรึบ’ เปลวเพลิงหลั่งไหลออกมาจากมือของเขาและควบแน่นกลายเป็นบอลเพลิง ที่ขนาดใหญ่กว่าของหนานกงถิงเท่าตัว

หนานกงถิงดวงตาเบิกกว้างด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

หลิงฮันผลักฝ่ามือเบาๆส่งบอลเพลิงออกไป

‘ตูมมม’ บอลเพลิงสองลูกเข้าปะทะกันอย่างรุนแรง บอลเพลิงของหนานกงถิงถูกบดขยี้กลายเป็นเศษเพลิงนับร้อยในพริบตา หลังจากการปะทะ อำนาจบอลเพลิงของหลิงฮันได้สลายไปเพียงสามส่วนเท่านั้น และอำนาจส่วนที่เหลือยังคงพุ่งทะลวงเข้าหาหนานกงถิง

หนานกงถิงตั้งสติกลับคืนมาได้และดีดร่างหลบบอลเพลิงที่พุ่งเข้ามา

พลังของหนานกงถิงผู้นี้ไม่ได้อ่อนแอเลย เขาสามารถหลบบอลเพลิงได้ทันท่วงที แต่ที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ ทันทีที่ร่อนร่างลงสู่พื้น จู่ๆความเจ็บปวดก็เกิดขึ้นที่บริเวณบั้นท้ายของเขาจนเผลอร้องโอดครวญออกมา “อ้ากกก”

ต้นเหตุของความรู้สึกเจ็บปวดก็คือสุนัขตัวดำ มันเคลื่อนที่ผ่านช่องว่างมิติมารออยู่ก่อนแล้ว

“กล้าดีอย่างไรถึงเมินเฉยนายท่านหมาผู้นี้!” สุนัขตัวดำกล่าวและกัดไม่ปล่อย

“สุนัขบัดซบ ปล่อยปากของเจ้าเดี๋ยวนี้!” หนานกงถิงคำราม ‘พรึบ’ ทั่วร่างของเขาระเบิดเปลวเพลิงที่พัวพันไปด้วยตราประทับแห่งเต๋าออกมา

สุนัขตัวดำจำเป็นต้องปล่อยปากอย่างไม่มีทางเลือก มันเคลื่อนที่ผ่านช่องว่างมิติย้อนกลับมายืนหลังหลิงฮัน

“พวกเจ้ายั่วยุข้าเองนะ!” หนานกงถิงคำรามอย่างโหดเหี้ยม เขาเปิดกระเป๋าที่ห้อยเอาไว้บนหน้าอกและนำบางอย่างออกมา

ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งนั้นจะเป็นกระดาษแผ่นหนึ่ง ที่ถูกตัดแต่งเป็นรูปร่างของมนุษย์

ทีแรกก็คิดว่าจะเป็นสมบัติอะไร… มนุษย์กระดาษแผ่นนี้น่ะรึ คือไพ่ลับของหนานกงถิง?

“ฮึ่ม!” หนานกงถิงเผยท่าทางปวดใจ มนุษย์กระดาษแผ่นนี้คือสมบัติที่เขาขอมาจากผู้อาวุโสของนิกายเพื่อใช้จัดการกับต้นอสูรปีศาจขาว สมบัติประเภทนี้ไม่อาจใช้ได้หลายครั้งเท่าไหร่

มนุษย์กระดาษถูกโยนออกมา ทันใดนั้นแสงสว่างอันเจิดจ้าก็ส่องประกายออกมา และขนาดของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว จนมีขนาดเทียบเท่ามนุษย์ทั่วไป ทั่วร่างของมนุษย์กระดาษพัวพันไปด้วยตราประทับแห่งเต๋าอันลึกล้ำ

“จัดการ!” หนานกงถิงชี้นิ้วใส่หลิงฮัน และออกคำสั่งกับมนุษย์กระดาษ

มนุษย์กระดาษหันหน้าเข้าหาหลิงฮันก่อนจะพุ่งทะยานลงมือในทันที

มนุษย์กระดาษตนนี้แข็งแกร่งมาก! หลิงฮันยกหมัดขึ้นและชกตอบโต้มนุษย์กระดาษ แต่เพียงทันทีที่การโจมตีปะทะกัน ร่างของหลิงฮันก็ลอยกระเด็นและมีรอยช้ำมากมายปรากฏขึ้นตามร่างกาย

“ระดับแบ่งแยกวิญญาณครึ่งก้าว!” สุนัขตัวดำอุทาน “ฮันน้อย เจ้าระวังตัวไว้ด้วย!” มนุษย์กระดาษไล่ตามหลิงฮันไปด้วยความเร็วสูงและยกมือขึ้น ตราประทับแห่งเต๋าบนฝ่ามือของมันควบแน่นเป็นหอกยาวโจมตีใส่หลิงฮัน

จิตใจสู้รบของหลิงฮันลุกโชนเมื่อได้ประมือกับศัตรูที่ทรงพลัง

เขาโคจรทักษะแสงอัสนีเร่งความเร็วและปล่อยหมัดเข้าใส่มนุษย์กระดาษ

แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของมนุษย์กระดาษกลับว่องไวจนน่าอัศจรรย์ มันสามารถหลบหมัดของหลิงฮันได้ทันท่วงทีและโจมตีตอบโต้ ทุกๆการโจมตีของมันสามารถทำให้ร่างของหลิงฮันปรากฏบาดแผลทีละน้อย

ระดับแบ่งแยกวิญญาณครึ่งก้าว… กล่าวคือมนุษย์กระดาษตนนี้มีพลังต่อสู้บางส่วนที่ก้าวข้ามไปสู่ระดับแบกแยกวิญญาณแล้ว

เพียงแต่จอมยุทธนั้นไม่ใช่แบบนั้น ระดับพลังบ่มเพาะของพวกเขาสามารถบรรลุได้เพียงสี่นิพพานสูงสุด หรือไม่ก็ต้องทะลวงผ่านเป็นระดับแบ่งแยกวิญญาณไปเลย

ยิ่งกว่านั้นคือด้วยการที่พลังของมนุษย์กระดาษยังไม่ใช่ระดับแบ่งแยกวิญญาณอย่างแท้จริง ตัวมันจึงไม่ได้รับผลกระทบใดๆจากพลังอำนาจภายในเขตแดนลี้ลับเฉียนหลง และสามารถบดขยี้จอมยุทธระดับโลกียนิพพานทุกคนได้อย่างไร้คู่ต่อสู้ ภายในเขตแดนลี้ลับแห่งนี้มันคือตัวตนไร้เทียมทานอย่างแท้จริง