Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 1851 เฒ่าชรา

หลิงฮันหัวเราะ “ข้าจะเอ่ยข้อเสนอแบบใดไปก็ได้งั้นรึ?”

“ขอแค่เจ้าเอ่ยปากบอกมา” หลู่เซียนหมิงตอบด้วยรอยยิ้ม

ถึงแม้เขาจะเป็นอัจฉริยะในศาสตร์ปรุงยา แต่พรสวรรค์ในศาสตร์วรยุทธของเขาก็ไม่ได้อ่อนด้อยและถูกจัดอยู่ในศักยภาพระดับราชา ถึงอย่างนั้นเมื่อเทียบกับพรสวรรค์ในศาสตร์วรยุทธกับหลิงฮันแล้ว ตัวของเขากลับไม่สามารถนับเป็นอันใดได้ เพราะงั้นเขาจึงต้องการตัวหลิงฮัน

ถ้าหากอัจฉริยะระดับนี่อยู่ฝ่ายเดียวกับเขา ตำแหน่งผู้สืบทอดของเขาก็จะมั่นคงยิ่งขึ้น

หลิงฮันครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกล่าวออกมา “ข้าไม่ใช่คนโลภมากอะไรอยู่แล้วด้วยสิ ข้าขอแค่ทักษะระดับราชานิรันดร์สิบทักษะ และอำนาจต้นกำเนิดสวรรค์และปฐพีประเภทธาตุทั้งห้า ประเภทอำนาจห้วงเวลา และประเภทอำนาจสังหารอย่างละชนิดก็พอ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลู่เซียนหมิงหายไป และสีหน้ากลายเป็นเกรี้ยวกราด

นี่เจ้ากำลังล้อเล่นกับข้าอยู่รึไง?

ทักษะระดับราชานิรันดร์งั้นรึ?

ในขุมอำนาจสี่ดาวข้าจะไปหามาให้เจ้าจากไหน? แถมเจ้ายังต้องการถึงสิบทักษะอีก

แล้วก็อำนาจต้นกำเนิดสวรรค์และปฐพีด้วย ความล้ำค่าของสมบัติเช่นนั้นมีมากยิ่งกว่าทักษะระดับราชานิรันดร์เสียอีก

หลิงฮันยิ้ม “แค่ข้อเสนอต่ำๆแบบนี้ก็มอบให้ไม่ได้งั้นรึ? งั้นก็ช่างมันเถอะ เอาไว้ข้าไปเสนอคนอื่นก็ได้”

เขาเก็บสมบัติที่กองบนพื้นจนหมด ก่อนจะหยิบเนื้อย่างหนึ่งชิ้นบนที่ย่างและเดินจากไป

เมื่อเห็นแผ่นหลังของหลิงฮันที่หายไปจากสายตา พวกหลู่เซียนหมิงและเหล่าผู้ติดตามก็ถอนหายใจโล่งอก หลิงฮันนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก เวลาที่อยู่ต่อหน้าอีกฝ่าย จิตใจของพวกเขาจะรู้สึกหนักอึ้งราวกับมีหินอยู่ในอก

“นายน้อย บุรุษผู้นั้นช่างโอหังนัก หลังจากพวกเขากลับไปแล้ว พวกเราส่งคนไปจัดการเขาดีรึไม่?” ผู้ติดตามคนอื่นเอ่ยกล่าว

หลู่เซียนหมิงจ้องมองผู้ติดตามคนนั้นด้วยแววตาขุ่นเคือง และกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นคนช่วยชีวิตข้าไว้ พวกเราจะต้อบแทบน้ำใจด้วยการแก้แค้นได้อย่างไร? เจ้าคิดว่าชีวิตของข้ามีค่าแค่สมบัติเล็กๆน้อยๆพวกนั้นน่ะรึ?”
novel-lucky
“ข้าไม่กล้าคิดเช่นนั้น!” ผู้ติดตามทั้งเจ็ดคุกเข่าข้างเดียวลงบนพื้นด้วยความหวาดกลัว

“อย่าได้พูดแบบนี้กับข้าอีก” หลู่เซียนหมิงดึงสายตากลับ และฟื้นคืนความสงบนิ่งกลับมา “ไปกันได้แล้ว!”

ถึงแม้เขาจะเป็นคนใจดีแค่ไหน แต่การถูกลอบสังหารในครั้ง ก็ทำให้จิตใจของเขาหนักแน่นขึ้น

……

หลิงฮันรู้สึกดีเป็นอย่างมาก ถึงแม้เขาจะเป็นตัวอัปมงคลที่ดึงแต่ปัญหาเข้าตัว แต่ก็เป็นความโชคร้ายนั้นเอง ที่ทำให้ครั้งนี้เขากอบโกยศิลาดวงดาวและแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์มาได้จำนวนมาก

เขาที่กำลังฮัมเพลงอย่างสบายใจ จู่ๆก็สัมผัสได้ถึงคาวมรู้สึกไม่ชอบมาพากล ราวกับหัวใจกำลังบีบรัด

‘กะ กะ กะ’ เสียงหัวเราะอันแปลกประหลาดขึ้น พร้อมกับร่างของชายวัยกลางคนที่โผล่มายืนอยู่เคียงข้างกายเขา อีกฝ่ายมีรูปลักษณ์อยู่ในช่วงอายุเจ็ดสิบถึงแปดสิบปี โดยที่เส้นผมขาวโพลนบนศีรษะหลุดร่วงไปเกือบหมดราวกับคนใกล้ตาย

แต่ถึงอย่างนั้นหลิงฮันก็ไม่กล้าคิดว่าอีกฝ่ายอ่อนแอแม้แต่น้อย เพราะกลิ่นอายที่เขาสัมผัสได้จากชายชรานั้น ทรงพลังยิ่งกว่าของหัวหน้ากองก๋วนเสียอีก

ถ้าหัวหน้ากองก๋วนคือตัวตนที่ทรงพลังในระดับห้ารากฐานล่ะก็ ชายชราผู้นี้ก็ต้องเป็นตัวตนระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้!

“ผู้อาวุโสมีเรื่องอันใดจะพูดกับรุ่นเยาว์งั้นรึ?” หลิงฮันไม่สามารถขยับตัวหลบหนีไปไหนได้ เนื่องจากเขาถูกออร่าอันน่าเกรงขามของอีกฝ่ายกดดันเอาไว้ ตราบใดที่เขาคิดหลบหนี ชายชราจะลงมืออย่างไร้ความเมตตา โดยที่เขาคงจำเป็นต้องหลบหนีเข้าไปในหอคอยทมิฬอย่างไม่มีทางเลือก

ภายใต้ระดับราชานิรันดร์ ระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้คือตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด!

ชายชราหัวเราะและตบไหล่หลิงฮัน “หนุ่มน้อย เจ้าดูสงบสติอารมณ์ดีจริงๆ หากเป็นคนทั่วไปคงหวาดกลัวข้าผู้นี้ และวิ่งหนีตัวสั่นไปแล้ว”

“ฮะๆ ผู้อาวุโสก็ชมเกินไป!” หลิงฮันขมวดคิ้วเล็กน้อย เนื่องจากเขารู้สึกได้ว่าในขณะที่ชายชรากำลังตบไหล่เขา อีกฝ่ายได้ส่งอำนาจแห่งกฎเกณฑ์บางอย่าง เข้ามาในร่างกายของเขาด้วย

ต้องไม่ใช่สิ่งดีแน่

ชายชราดึงมือกลับพร้อมกับกล่าว “สิ่งที่ข้าชี้นำเข้าสู่ร่างกายของเจ้าไปคือคำสาปอสูรทมิฬอาฆาต ซึ่งเป็นทักษะพิเศษของชายชราผู้นี้ หากข้าไม่ถอนคำสาปด้วยตัวเองล่ะก็ ต่อให้นิรันดร์ระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้นับร้อยมาช่วยกันก็ไร้ประโยชน์”
novel-lucky
เขากระดิกนิ้วเล็กน้อย ซึ่งพร้อมกันนั้นเองใบหน้าของหลิงฮันก็เปลี่ยนไปทันที เนื่องจากรู้สึกเจ็บปวดทรมาน ราวกับหัวใจกำลังถูกตาข่ายบีบรัด

หลิงฮันเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก แต่ก็พยายามระงับอารมณ์เอาไว้ และกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง “รุ่นเยาว์ไม่ใช่ล่วงเกินผู้อาวุโสเลยแท้ๆ เหตุใดท่านถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้?”

“กะ กะ กะ ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยเหลืออะไรนิดหน่อย แต่เพราะเกรงว่าเจ้าจะไม่เต็มใจช่วยอย่างเต็มที่ ข้าเลยประทับคำสาปเอาไว้เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ลืมหน้าที่” ชายชราหัวเราะด้วยเสียงประหลาด

หลิงฮันพยายามตั้งสติ ถ้าหากอีกฝ่ายต้องการให้เขาช่วยเหลือบ้างอย่างล่ะก็ ในช่วงระยะเวลาสั้นๆนี้ คงไม่มีอันตรายอันใดเกินขึ้นกับเขา “ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสต้องการให้รุ่นเยาว์ช่วยเหลืออะไร?”

“ขโมยบางอย่างมาให้ข้า” ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตัวข้ามีชื่อว่าเซวี่ยอิ่งโม่ แต่ผู้คนส่วนใหญ่มักเรียกข้าว่าอสูรเฒ่าเงาโลหิต ซึ่งข้าก็ชอบชื่อนั้นเหมือนกัน กะ กะ กะ”

หลิงฮันนิ่งอึ้งไร้คำพูด “รุ่นเยาว์ต้องขโมยอะไร และต้องไปที่ไหน?”

อสูรเฒ่าเงาโลหิตมองไปยังหลิงฮันและแน่นิ่งไปครู่หนึ่ง “เจ้าหนู ดูเหมือนว่าในร่างกายของเจ้าจะมีอะไรบางอย่างอยู่นะ แต่เอาเอาไว้ก่อน ธุระของข้าสำคัญกว่า!”

หัวใจของหลิงฮันเต้นแรงจนแทบกระเด็นออกจากร่าง ตัวตนระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้ไม่สามารถพบเจอการมีอยู่ของ หอคอยทมิฬและอำนาจต้นกำเนิดสวรรค์และปฐพี ได้ด้วยการจ้องมองเพียงก็จริง แต่หากสัมผัสตรวจสอบเข้าไปในร่างของเขาก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง โชคยังดีที่เฒ่าชราผู้นี้สนใจเรื่องการให้เขาไปขโมยของให้มากกว่า ไม่เช่นนั้นหากอีกฝ่ายตรวจสอบให้ดี อย่างน้อยก็ต้องพบเจอเพลิงเก้าสวรรค์ และวารีพลังหยินเร้นลับเป็นแน่

อำนาจต้นกำเนิดสวรรค์และปฐพีคือ สมบัติที่แม้แต่ราชานิรันดร์ก็ยังต้องหวั่นไหว เพราะงั้นถ้าหากอสูรเฒ่าผู้นี้พบเจอ อีกฝ่ายจะต้องสังหารเขาและช่วงชิงไปอย่างไม่ลังเลแน่นอน

“ข้าต้องการให้เจ้าเข้าไปในเมืองวิถีโอสถ และขโมยยันต์ไม้ท้อผูกชะตามาให้ข้าสองชิ้น” อสูรเฒ่าเงาโลหิตกล่าวสิ่งที่ต้องการออกมาในที่สุด

หลิงฮัน “….”

นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญเกินไปรึเปล่า?

หากเขาต้องการทะลวงผ่านเป็นนิรันดร์ห้านิพพานล่ะก็ เพื่อที่จะสามารถรอดพ้นจากทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ได้ สิ่งจำเป็นก็คือยันต์ไม้ท้อผูกชะตา

ช่างบังเอิญนัก ที่เฒ่าชราผู้นี้ก็ต้องการให้เขาไปขโมยยันต์ไม้ท้อผูกชะตามาให้

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเห็นตอนที่เขา พบเจอกับผู้สืบทอดของเมืองวิถีโอสถ ชายชราจึงต้องการให้เขาแทรกซึมเข้าไปในเมืองวิถีโอสถ

“ท่านเห็นเหตุการณ์น่าขันที่เกิดขึ้นเมื่อครู่สินะ?” หลิงฮันเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

สีหน้าของอสูรเฒ่าเงาโลหิตเผยถึงความรู้สึกชื่นชมยิ่งกว่าเดิม “เจ้าเป็นรุ่นเยาว์ที่เข้าใจอะไรได้ง่ายจริงๆ!”