Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 2005 ท่วมท้น

ตอนที่ 2005 ท่วมท้น

ไม่คาดคิดว่าทั้งๆ ที่พลังต่อสู้ของทั้งเจ็ดคนจะไม่ได้แข็งแกร่งอะไร แต่พวกเขากลับมั่งคั่งเป็นอย่างมาก

ทั้งเจ็ดคนจ่ายเงินสิบล้านศิลาดวงดาว ซื้อหินวิญญาณหยางความบริสุทธิ์ระดับฟ้าคราม ได้อย่างไม่รู้สึกเสียดาย

หลิงฮันกับสตรีทั้งสามมุ่งหน้าต่อไปยังทิศทางอื่น

เวลาผ่านไปไม่นาน ตํานานของมหาสมุทรแห่งนี้ก็ได้ถือกําเนิดขึ้น ในขณะที่พวกเจ้าไม่ทันตั้งตัว ใครบางคนจะปรากฏตัวขึ้นมาอย่างเงียบงัน และเอ่ยถามว่าเจ้าต้องการซื้อหินวิญญาณหยางหรือไม่

หลังจากระยะเวลาผ่านไปหนึ่งร้อยปี หลิงฮันก็ขายหินวิญญาณหยางได้ทั้งหมด โดยที่ในระยะหลายปีนี้ เขาเองก็ขัดเกลารากฐานของระดับพลังจนมั่นคงแล้วเช่นกัน9%uid% ทําให้พลังต่อสู้ของเขาทรงพลังยิ่งขึ้นไปอีก

“ได้เวลากลับกันแล้ว”

พวกหลิงฮันทั้งสี่คนว่ายขึ้นไปยังผิวมหาสมุทร เพื่อหาเส้นทางกลับ

ณ เวลานี้จะเห็นได้ว่าผู้คนมากมายเองก็ขึ้นมายังผิวน้ําแล้ว และกําลังหาเส้นทางกลับเหมือนกันหลิงฮัน

การทะลวงผ่านระดับแบ่งแยกวิญญาณใช้เวลาเพียงหนึ่งเดือน เพราะงั้นทุกคนจึงเลือกทะลวงผ่านระดับในช่วงเวลาสุดท้าย ในขณะที่ใช้เวลาที่เหลือก่อนหน้าไปกับการตามหาหินวิญญาณหยางให้ได้ความบริสุทธิ์สูงสุด

ตอนนี้เมื่อใกล้จะถึงวันปิดตัวของมหาสมุทรวิญญาณหยาง ผู้คนส่วนใหญ่จึงเริ่มเดินทางกลับกันแล้ว

“หลิงฮัน!” เสียงคํารามที่สั่นสะท้านพิภพดังขึ้น

หลิงฮันหยุดเดินและหันกลับไปมอง ภาพที่เขาเห็นคือหม่าถงกวางกําลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เขาด้วยความเร็วสูง ด้านหลังของเขาที่ห่างออกไปร้อยสองร้อยไมล์ มีหลู่เซียนหมิงเดินตามมาด้วย

ทั้งสองคน… บรรลุระดับแบ่งแยกวิญญาณแล้ว

“โอ้ ที่แท้ก็เศษสวะทั้งสองนี่เอง” หลิงฮันกล่าวอย่างไม่แยแส

เศษสวะงั้นรึ?

หม่าถงกว่างเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาเป็นจอมยุทธระดับแบ่งแยกวิญญาณแล้ว แถมหินวิญญาณหยางที่เขาใช้ทะลวงผ่านระดับ ยังเป็นหินที่มีความบริสุทธิ์สีฟ้าครามอีกด้วย เพราะงั้น เขาจึงมั่นใจในพลังของตัวเองเป็นอย่างมาก และคงมีเพียงคนแค่หยิบมือเท่านั้นที่เทียบเคียงเขาได้

ส่วนหลิงฮันนะ?

จริงอยู่ที่ในระดับนิรันดร์ห้านิพพาน อีกฝ่ายจะแข็งแกร่งกว่าเขา แต่เมื่อเขาทะลวงผ่านระดับด้วยหินวิญญาณหยางสีฟ้าครามแล้ว เขาย่อมแข็งแกร่งกว่าอีกฝ่ายอย่างแน่นอน

“เจ้าตนต่ําต้อยแสนอวดดี จงตายไปซะ!” หม่าถงกวางพุ่งทะยานร่าง และผลักมือขวาออกไป “พรึบ” อํานาจแห่งกฎเกณฑ์อันไร้ที่สิ้นสุด แปรสภาพกลายเป็นโซ่พุ่งเข้าใส่หลิงฮัน

ที่ด้านหน้าหม่าถงกว่าง จี่อู๋หมิงแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์

เขาเห็นหม่าถงกว่างทะลวงผ่านระดับด้วยตาตัวเอง เพราะงั้นเขาจึงรับรู้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งขนาดไหน ซึ่งตัวเขาทําได้เพียงยอมสวามิภักดิ์

หลิงฮันส่ายหัว หม่าถงกวางอ่อนแอกว่าเขาในระดับห้านิพพาน ตอนนี้เมื่อเขาทะลวงผ่านระดับแบ่งแยกวิญญาณด้วยหินวิญญาณหยางสีม่วง นอกจากความต่างชั้นระหว่างเขากับหม่าถง กว่างจะไม่ลดลงแล้ว จะยังต่างชั้นมากขึ้นไปกว่าเดิมอีกด้วย

หลิงฮันยิ้มเล็กน้อยและลงมือ

“เพี้ยะ!”

หม่าถงกวางถูกตบเข้าอย่างจัง อํานาจแห่งกฎเกณฑ์มากมายที่เขาปลดปล่อยออกมา ถูกทําลายจนแหลกสลายหายไปในหนึ่งกระบวนท่าอะไรกัน!

หม่าถงกว่างวิญญาณแทบหลุดออกจากร่างด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

นี่เขายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิงฮันอีกงั้นรึ?

แต่จะเป็นไปได้เอยางไรกัน ต้องรู้ก่อนว่าเขาทะลวงผ่านระดับด้วยหินวิญญาณหยางสีฟ้าครามเชียวนะ

เพื่อที่จะสังหารสิ่งมีชีวิตใต้มหาสมุทรที่ทรงพลัง เพื่อให้ได้หินวิญญาณหยางสีฟ้าครามมาครอบครอง เขาต้องเผาผลาญพลังของสมบัติลับไปแทบหมดสิ้น กว่าจะได้หินวิญญาณหยางสีฟ้าใสสองร้อยก้อนมาอยู่ในมือ และหลอมพวกมันให้กลายเป็นหินวิญญาณหยางสีฟ้าคราม

หรือว่าหลิงฮันเองก็มีสมบัติลับระดับนั้นเหมือนกัน?

“โอ้ พี่ชายหลิว ท่านเองก็ทะลวงผ่านระดับแบ่งแยกวิญญาณแล้วงั้นรึ?”

“แน่นอน!”

“จริงสิ ท่านใช้วิญญาณหยางระดับใดในการทะลวงผ่านกัน?”

“เกรงว่าหากเจ้ารู้แล้วจะหวาดผวา ข้าทะลวงผ่านด้วยหินวิญญาณหยางสีฟ้าคราม!”

“อะไรกัน พี่ชายหลิวก็ทะลวงผ่านด้วยหินวิญญาณหยางสีฟ้าครามงั้นรึ?”

“อย่าบอกนะว่าเจ้าก็ด้วย?”

ในระยะทางที่ห่างออกไป คนสองคนกําลังสนทนากัน ซึ่งบทสนทนาของทั้งสอง ได้ดึงดูดให้หม่าถงกวางหันไปมองอย่างมีนงง และอ้าปากค้าง

นั่นเพราะเขาเคยเห็นทั้งสองคนมาก่อน โดยที่ทั้งสองเป็นเพียงราชาทั่วไปเท่านั้น

จอมยุทธที่มีศักยภาพเพียงราชา จะทะลวงผ่านระดับแบ่งแยกวิญญาณด้วยหินวิญญาณหยางสีฟ้าครามได้งั้นรึ?

“โอ้ นายน้อยหลิง!”

เมื่อทั้งสองคนเห็นหลิงฮัน พวกเขาก็รีบเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ และแสดงความเคารพอีกครั้ง

“ต้องขอบคุณนายน้อยหลิงมาก หากนายน้อยไม่ขายหินวิญญาณหยางให้ พวกเราคงทําได้เพียงทะลวงผ่านระดับด้วยหินวิญญาณหยางสีเขียว”

“บุญคุณในครั้งนี้ ข้าจะจดจําเอาไว้ และในอนาคตหากมีโอกาส ข้าจะต้องตอบแทนคืนอย่างแน่นอน!”

หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จ ทั้งสองก็เดินจากไป

ปากของหม่าถงกวางกระตุกไปมา หินวิญญาณหยางสีฟ้าครามของทั้งสองคน คือสิ่งที่หลิงฮันขายให้งั้นรึ? หากเป็นเช่นนั้นจริง หลิงฮันก็คงต้องทะลวงผ่านด้วยหินวิญญาณหยางสีฟ้าครามด้วยเป็นแน่ เพราะไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายจะมีหินวิญญาณหยางสีฟ้าครามไปขายให้คนอื่นได้อย่างไร?

“ปรมาจารย์หลิง!” ใครอีกคนหนึ่งรุดหน้าเข้ามาใกล้ และผสานมือคารวะหลิงฮัน “ขอขอบคุณปรมาจารย์หลิงมาก ที่ทําให้ข้าได้ทะลวงผ่านระดับด้วยหินวิญญาณหยางสีฟ้าคราม”

หลังจากนั้นใครอีกหลายต่อหลายคนก็เดินเข้ามา

หม่าถงกว่างตกตะลึงจนไร้คําพูด ในความคิดของเขา ความยากในการได้ครอบครองหินวิญญาณหยางสีฟ้าครามนั้น เปรียบเหมือนความยากในการปีนไต่ขึ้นสู่สรวงสวรรค์ ขนาดจักรพรรดิที่ทรงพลังเช่นเขา ก็ยังต้องหยิบยืมพลังของสมบัติลับจากดินแดนแห่งเซียนฝั่งตะวันตก

หลู่เซียนหมิงเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน การติดตามหม่าถงกว่างทําให้เขากอบโกยผลประโยชน์ได้มากมาย เพราะหลังจากที่อีกฝ่ายสังหารสิ่งมีชีวิตใต้มหาสมุทร ที่มีหินวิญญาณหยางสีเขียว อีกฝ่ายจะเมินเฉยไม่แม้แต่คิดจะเก็บหินวิญญาณหยางเหล่านั้นมา

ทําให้เขารวบรวมพวกมันมาหลอมเป็นหินวิญญาณหยางสีฟ้าใส ในการทะลวงผ่านระดับแบ่งแยกวิญญาณได้

เขาคิดว่านั้นคือวาสนาที่ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว แต่ดูตอนนี้สิ?

ช่างน่ารังเกียจนัก!

เหตุใดหลิงฮันถึงต้องอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับเขากัน?

ทั้งสองคนไม่ได้รู้เลยว่า แท้จริงหลิงฮันนั้นทะลวงผ่านระดับด้วยหินวิญญาณหยางสีม่วง

หลิงฮันยิ้มเล็กน้อยและกล่าว “ข้าปล่อยให้พวกเจ้าทั้งสอง กระโดดโลดเต้นนานเกินไปหน่อยแล้ว ถึงเวลาที่จะได้ส่งพวกเจ้าไปลงนรกเสียที!”

เขาไม่รอให้หม่าถงกว่างเอ่ยปากพล่ามอะไร และพุ่งทะยานเข้าจู่โจมทันที

“อย่าได้ฝัน!” หม่าถงกว่างกัดฟันและนําคัมภีร์ม้วนหนึ่งออกมา เมื่อเขาคลี่เปิดคัมภีร์ ก็จะเห็นว่าแทบจะทุกส่วนของคัมภีร์นั้นเป็นเพียงกระดาษเปล่า โดยมีเพียงบรรทัดสุดท้ายเท่านั้นที่มีอักษรจํานวนหนึ่งเขียนเอาไว้ แม้จะมองไม่ออกว่าอักษรเหล่านั้นเขียวว่าอะไร แต่พวกมันก็ปลดปล่อยกลิ่นอายที่แทบสยบท้องฟ้าออกมา

นี่คือสมบัติที่ได้รับมาจากราชานิรันดร์ เพียงแต่เพราะว่าอํานาจของราชานิรันดร์นั้นแข็งแกร่งเกินไป ทําให้วัสดุที่ใช้ทําคัมภีร์ม้วนนี้ไม่สามารถรับอํานาจของราชานิรันดร์ได้ พลังของมันจึงลดลงหลายเท่าตัว

แต่ถึงอย่างนั้นคัมภีร์ม้วนนี้ก็ยังสามารถ กําจัดจอมยุทธระดับตัดวิญญาณปฐพีได้อย่างง่ายดาย

“ตาย!” หม่าถงกว่างสะบัดคัมภีร์ ทันใดนั้นอักษรเจ็ดตัวที่เหลืออยู่บนคัมภีร์ ก็ส่องแสงเปล่งประกาย