Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 752

แม่น้ำอัสนี?

ต้นกำเนิดของแม่น้ำอัสนีคืออะไร?

หลิงฮันมองไปที่คลื่นสายฟ้าในแม่น้ำและช่วยไม่ได้ที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปซีดขาว พลังสายฟ้าของมันนั้นรุนแรงมาก เพียงแค่จ้องมองก็ทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายจากก้นบึ้งของหัวใจ

เขาบ่มเพาะทักษะสายฟ้า ถ้าเขาอาบสายฟ้าพวกนั้นมันจะเป็นการหล่อเลี้ยงเขาโดยที่เขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ

แต่สายฟ้าที่จะดูดซับจะต้องบริสุทธิ์ไม่แฝงเจตจำนงแห่งเต๋า มิฉะนั้นมันจะเกิดความขัดแย้งกับเจตจำนงแห่งเต๋าของเขาเอง และจะทำให้เกิดการต่อสู้ภายใน

ฮูหนิวรู้สึกตื่นเต้นมาก นางรีบกระโจนเข้าใส่แม่น้ำอัสนีและพูดว่า “อาบน้ำ อาบน้ำ!”

หลิงฮันรีบดึงแขนหยุดทันทีและพูดว่า “อย่าประมาท เจ้าสายฟ้านี่ไม่ธรรมดา!”

นี่ไม่ใช่สายฟ้าบริสุทธิ์อย่างแน่นอน หลิงฮันมองเห็นอักขระที่กระพริบอยู่ มันไม่ใช่อักขระของสายฟ้า แต่เป็นอักขระของเปลวเพลิง!

มันจะเป็นไปได้ยังไง!

หรือว่าภายในแม่น้ำอัสนีจะมีเปลวเพลิง?

“มองไปตามแม่น้ำ!” หลิงฮันกล่าว ดวงตาของเขามองขึ้นไปถึงต้นน้ำของแม่น้ำอัสนี แม้ว่าหมอกม่วงที่อยู่เหนือแม่น้ำอัสนีจะเบาบาง ทำให้สามารถมองเห็นได้ไกลขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังคงถูกบดบังอยู่ดี และในระยะไกลยังคงมีหมอกม่วงกระจัดกระจายไปทั่ว

ที่ต้นน้ำมีอะไรกันแน่? หรือว่ามันจะมีสมบัติลับอยู่?

“โอ๊ย ข้าปวดท้องเหลือเกินสงสัยข้าจะกินแครอทมากเกินไป เช่นนั้นข้าคงจะต้องขอถอนตัวก่อน!” เจ้ากระต่ายหันหน้าไปและส่งเสียงกรีดร้องออกมาขณะลูบน้อง

หลิงฮันแสยะยิ้มและพูดว่า “เจ้ากระต่ายที่โลภมากอย่างเจ้ากลัวตายอย่างนั้นรึ? เจ้าจะไปก็ได้ แต่ข้าจะไม่ให้เจ้าขโมยแครอทในหอคอยทมิฬอีก”

“เจ้าหนู เจ้าช่างไร้ความยุติธรรมยิ่งนัก!” เจ้ากระต่ายทำตัวสูงส่งและพูดว่า “เจ้าคิดว่าข้ากลัวตายอย่างนั้นเรอะ? ข้าแค่กลัวว่าพวกเราทั้งสามคนจะติดอยู่ที่นี่และไม่มีใครเข้ามาช่วย ดังนั้นข้าเลยวางแผนที่จะรออยู่ด้านนอก และถ้าเจ้าติดกับดัก ข้าก็จะสามารถหาคนมาช่วยเจ้าได้!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า สงสัยข้าจะต้องเรียนรู้ความไร้ยางอายจากเจ้าซะแล้วเพื่อมันจะเป็นประโยชน์กับข้าในอนาคต” หลิงฮันกล่าว

ฮูหนิวกัดกระต่ายและทำให้มันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และบังคับให้มันติดตามพวกเขาอย่างไม่เต็มใจ

“ในเมื่อเจ้าอยากให้ข้าไปด้วยก็รีบนำโสมโลหิตราชามังกรทรราชออกมาให้ข้าซะ!” เจ้ากระต่ายยื่นอุ้งมือออกมา

“ไม่!” หลิงฮันโบกมือปฏิเสธ “โสมโลหิตราชามังกรทรราชสองต้นที่ข้าติดเจ้าไว้ข้าก็คืนให้เจ้าไปแล้ว”

หลังจากนั้นพวกเขาก็ทะเลาะกันไปมา แต่ในใจก็ไม่กล้าที่จะทำตัวประมาท พวกเขาทะเลาะกันเพียงแค่ลดความตึงเครียดเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นมีเพียงแค่ฮูหนิวเท่านั้นที่ดูผ่อนคลาย ในขณะที่เดินนางก็จะฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่านางจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งพวกเขาใกล้ต้นน้ำมากเท่าไหร่ พลังของสายฟ้าก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้สึกกังวลแม่น้ำอัสนี แต่คลื่นที่กระเซ็นออกมานั้นน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก มันเทียบได้กับการโจมตีของจอมยุทธระดับทลายมิติและทำให้ท้องฟ้าต้องสั่นไหว

พวกเขาไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เกินไป แม้ว่าคลื่นพวกนั้นจะไม่มีความคิดริเริ่มโจมตีผู้คน แต่พลังของมันใครกล้าที่จะดูถูก?

เมื่อเจ้ากระต่ายรู้สึกว่ามันไม่ไหว มันเลยร้องขอหลิงฮันให้พามันเข้าไปในหอคอยทมิฬ หลิงฮันคิดอยู่ชั่วครู่และพามันเข้าไปพร้อมกับหนูทองคำ มีเพียงแค่เขากับฮูหนิวเท่านั้นที่ยังอยู่ข้างนอก ฮูหนิวเป็นคนที่แปลกประหลาดมาก แม้แต่ผิวของเขายังปริแตกภายใต้กลิ่นอายของมัน แต่ดูเหมือนว่าเด็กสาวตัวน้อยจะไม่ได้รับผลกระทบเลย

ต้องรู้ก่อนว่ากายหยาบของหลิงฮันในปัจจุบันเทียบได้กับแร่เหล็กระดับเก้า แต่ช่วยไม่ได้เพราะนี่เป็นกลิ่นอายของจอมยุทธระดับทลายมิติ และแสดงให้เห็นถึงความแปลกประหลาดของฮูหนิว

นอกจากนี้จะเห็นได้ว่าระดับทลายมิตินั้นทรงพลังแค่ไหน

ทำให้ตอนนี้เขารู้แล้วว่าจอมยุทธระดับสวรรค์เมื่ออยู่ต่อหน้าระดับทลายมิติ…ต่างชั้นกันมาก!

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจอมยุทธระดับสวรรค์นับร้อยคนถึงถูกจอมยุทธระดับทลายมิติคนเดียวฆ่าตาย เพียงแค่กลิ่นอายของอีกฝ่ายก็เพียงพอที่จะฆ่าพวกเขาแล้ว

หลิงฮันถอนหายใจอยู่ในใจ ขณะที่โคจรพลังปราณก่อเกิดอย่างหนักเพื่อสร้างเกราะป้องกันให้กับร่างกายของเขา และรู้สึกเสียดายถ้าเกราะอัสนียังอยู่มันอาจจะมีประโยชน์มากมายในสถานการณ์แบบนี้

“หลิงฮัน ตรงนั้นมีสวนดอกไม้ด้วย!” ฮูหนิวชี้ไปที่ถนนด้านหน้า

หลิงฮันใช้สายตาเพ่งเล็งมอง แต่เขากลับมองไม่เห็นอะไรเลย แต่เขาก็รู้ดีว่าไม่มีทางที่ฮูหนิวจะหลอกเขา เขาจึงเดินเข้าไปใกล้พอที่จะเห็นพืชแปลกประหลาดอยู่ริมแม่น้ำ มันมีความสูงเกือบเท่าคน ลำต้นมีสีฟ้า และมีเจ็ดกลีบที่คล้ายกับลูกศร ส่วนบนสุดจะเป็นดอกไม้ แต่ที่น่าประทับใจคือการก่อตัวของสายฟ้าจากมัน

ชีวิตที่แล้วของหลิงฮันเป็นจักรพรรดินักปรุงยา เขาคุ้นเคยกับสมุนไพรทุกชนิด แต่พืชชนิดนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“สวยจัง!” ฮูหนิวปล่อยมือหลิงฮันและวิ่งไปที่ดอกไม้

หลิงฮันอยากจะหยุดนาง แต่คิดว่าคงไม่มีอะไรทำอันตรายนางได้ ตั้งแต่เดินมานางยังไม่ได้รับผลกระทบเลย บางทีนางอาจจะไม่กล้วแม่น้ำอัสนีจริงๆก็ได้

ฮูหนิววิ่งไปที่ริมแม่น้ำอัสนี พลังของสายฟ้านั้นน่าสะพรึงกลัวมาก แต่ก็ไม่มีผลกับนาง นางเก็บดอกไม้ด้วยรอยยิ้มและวิ่งกลับมาแล้วพูดว่า “หลิงฮันช่วยหนิวเหน็บดอกไม้ไว้ที่หัวของหนิวหน่อย!”

หลิงฮันหยิบดอกไม้มา แต่ก็แปลกใจที่พบว่าแท้จริงแล้วดอกไม้นี่มีพลังสายฟ้าที่บริสุทธิ์

กล่าวคือเขาสามารถดูดซับพลังของมันได้!

ใครก็ตามที่ฝึกฝนทักษะสายฟ้าก็จะสามารถดูดซับพลังของมันได้

หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “ดอกไม้สายฟ้านี่ไม่ธรรมดา มันสามารถยกระดับกายสายฟ้าให้กับเจ้าได้ เจ้าไม่ลองดูดซับมันดูล่ะ”

ฮูหนิวส่ายหน้าและพูดว่า “หนิวรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะกินมัน! แต่ถ้าหลิงฮันต้องการ หนิวก็จะมอบให้หลิงฮัน!”  เด็กสาวตัวน้อยกระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังของหลิงฮันทันที และพยายามที่จะยัดดอกไม้เข้าไปในปากของหลิงฮัน

เห็นได้ชัดว่าความใจดีของฮูหนิวไม่สามารถปฏิเสธได้ มิฉะนั้นเด็กสาวตัวน้อยคงจะรบเร้าเขาอยู่ทั้งวัน

หลิงฮันกินดอกไม้สายฟ้าและโคจรทักษะอัสนีเก้าทิวาอย่างรวดเร็วเพื่อดูดซับพลังของมันออกมา

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลิงฮันก็ลุกขึ้นยืน เขาลืมตาขึ้นพร้อมกับประกายสายฟ้าในดวงตาของเขา

ดอกไม้สายฟ้าดอกเดียวแน่นอนว่าไม่เพียงพอที่จะสร้างความก้าวหน้าให้กับเขาได้ แต่ถ้ามีพวกมันหลายร้อยต้น เขาก็จะสามารถพัฒนาทีละขั้นอย่างแน่นอน!

มันยังมีดอกไม้สายฟ้าอยู่ที่ริมแม่น้ำอยู่อีกหรือไม่?